The Dark Knight Rises - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: misdaaddrama / actie / sciencefiction

De grootste bankoverval aller tijden

Inside job  van Charles Ferguson     ★★★★   

Nee, het is géén vergissing dat onder deze recensie bij genre ook "misdaad" staat. De  nieuwe, ontluisterende Amerikaanse documentaire Inside Job (2010) laat er immers geen twijfel over bestaan: de huidige wereldwijde economische crisis is géén ongelukkige samenloop van omstandigheden, maar het rechtstreekse gevolg van de ongebreidelde hebzucht, het flagrante bedrog en het misdadige gebrek aan ethiek en verantwoordelijkheidszin van de schatrijke bankiers, beursmakelaars en andere financiële haaien die onze economie op de kap van de belastingbetaler aan de rand van de afgrond gebracht hebben.

Dominostenen

De Amerikaanse regisseur Charles Ferguson werd voor Inside Job terecht bekroond met de Oscar voor beste documentaire. Het tempo is hoog, de interviews snedig én to the point, en de slimme montage zorgt voor een spanningsopbouw die veel gelijkenis vertoont met de plot van een detectiveverhaal. Stap voor stap, krijgt de kijker meer inzicht in de verborgen mechanismen die aan de basis lagen van de wereldwijde financiële meltdown in 2008. 

Charles Ferguson is niet alleen een vakkundige regisseur, maar ook een meedogenloze interviewer.

Terwijl we zien hoe grote banken en financiële instellingen, zoals Lehman Brothers, Merrill Lynch, Bear Stearns, AIG, Fannie Mae en Freddie Mac, als dominostenen omver vallen in het gigantische piramidespel van onze monetaire economie, neemt onze verontwaardiging toe wanneer blijkt dat het vooral de gewone burger is die opdraait voor de onbetaalbare schuldenberg. Ook de medeplichtigheid van politici, lobbyisten, zogeheten 'toezichthouders', kredietbeoordelaars en zelfs academici wordt door Ferguson meedogenloos ontmaskerd.

Henry "Hank" Paulson: voormalig CEO van de grootbank Goldman Sachs, maar nadien
ook de Amerikaanse minister van Financiën tijdens de financiële crisis in 2008.
Van belangenconflicten gesproken...

Jammer dat de cruciale, nefaste rol van de centrale banken, zoals de  Federal Reserve Bank en de Europese Centrale Bank, niet voldoende aan bod komt. Nochtans hielpen zij de financiële bubble mee opblazen door de rente jarenlang op een kunstmatig laag niveau te houden en zo bij te dragen tot roekeloze leningen en beleggingen met al even roekeloze overheidsgaranties. Toch is Inside Job een film die u moet gezien hebben om de geheime oorzaken van de huidige recessie beter te begrijpen. 

Uitstekende, essentiële cinema! 

JN.

Inside Job (USA-2010): beschikbaar op dvd.

Met: ingesproken commentaar van acteur Matt Damon, en getuigenissen en/of beelden van o.a. Ben Bernanke, Alan Greenspan, Paul Volcker, George W. Bush, Barack Obama, Henry Paulson, Timothy Geithner, Christine Lagarde, Dominique Strauss-Kahn, Larry Summers, Glenn Hubbard, David McCormick, Eliot Spitzer, Barney Frank, John Campbell, Frederic Mishkin, Scott Talbott, Nouriel Roubini, Gillian Tett en George Soros.

Genre: documentaire / misdaad

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Inside Job - trailer

- de Oscarnominaties voor Inside Job: Alle Oscarnominaties 2011

- de Oscars voor Inside Job: Alle Oscars 2011

- onze keuze voor Inside Job als de beste documentaire van het jaar: De beste films van 2011

Après nous le déluge

Margin Call  van J.C. Chandor     ★★★

Het achterste van hun tong zullen de voormalige CEO's van failliete zombiebanken zoals Lehman Brothers, Merrill Lynch en Bear Stearns wellicht nooit laten zien. Daarvoor hebben ze te veel op hun kerfstok. De Amerikaanse financiële thriller Margin Call uit 2011 licht alvast een tipje van de sluier op en biedt meer inzicht in de wijze waarop de frauduleuze praktijken in financiële centra zoals Wall Street en de City of London vroeg of laat onvermijdelijk imploderen.

Ratten op een zinkend schip



Stanley Tucci als risk manager Eric Dale.

We zien hoe Eric Dale (gespeeld door Stanley Tucci), hoofd van de afdeling risk management in een gigantische investeringsbank, na bijna twintig jaar trouwe dienst ontslagen wordt. Vlak voor hij het kantoorgebouw verlaat, geeft Eric een usb-stick aan de veel jongere risico-analist Peter Sullivan (Zachary Quinto). "Take a look at it", zegt Eric. "Be carefull." Het blijkt geen loze waarschuwing, want Peter ontdekt dat de gegevens op de usb-stick aantonen dat de 107 jaar oude bank virtueel bankroet is omdat er op de balans veel meer aflopende leningen staan dan reële activa...

Als de prognoses van Eric kloppen, kan de bank haar margin calls niet meer betalen en staat ze dus op het punt om astronomische verliezen te lijden. In haar val zou de bank ook heel wat andere financiële instellingen meesleuren en dat zou onvermijdelijk ten koste gaan van de spaarcenten, beleggingen en pensioenen van tal van doorsneeburgers. 

"Look at these people", mijmert Peter terwijl hij door het raam van een taxi naar de mensen op straat staart: "Wandering around with absolutely no idea what's about to happen..."

Zachary Quinto als junior risk analyst Peter Sullivan. 

Damage control

Paul Bettany als senior salesman Will Emerson.

Kevin Spacey als head of trading Sam Rogers.

Peter brengt senior salesman Will Emerson (Paul Bettany) meteen op de hoogte van de nakende catastrofe, die op zijn beurt head of trading Sam Rogers (Kevin Spacey) verwittigt. Zelfs CEO John Tuld (een charismatische Jeremy Irons) wordt per helikopter ingevlogen. 

Wat volgt is zelfzuchtige, gewetenloze damage control, waarbij elk personeelslid zich vastklampt aan zijn/haar eigen positie en de potentiële verliezen koortsachtig afgewenteld worden op de klanten van de bank. "I've been with this company for ten years and I've seen things you wouldn't believe", geeft Will toe. "When all is said and done, they do not lose money. They don't mind that everybody else does, but they don't lose."

Sam lijkt één van de weinige kaderleden die met zijn geweten worstelt over deze aanpak van de crisis. Toch zwicht ook hij uiteindelijk voor de financiële wortel die de sluwe, door de wol geverfde CEO John Tuld hem voorhoudt. Op de valreep geeft Sam aan zijn afdeling de opdracht om alle toxische mortgage-backed securities te verkopen, met rampzalige gevolgen voor de kopers van deze junk bonds. Als puntje bij paaltje komt, blijkt Sam uiteindelijk meer wakker te liggen van zijn zieke hond dan van het lot van zijn trouwe klanten...

Sneeuwbal

Margin Call is het trefzekere filmdebuut van de Amerikaan J.C. Chandor, wiens vader overigens veertig jaar bij Merrill Lynch gewerkt heeft. Chandors uitstekende scenario en zijn strakke, minimalistische regie dragen bij tot de spanning van het financieel drama dat langzaam maar zeker aanzwelt als een steeds grotere wordende sneeuwbal die naar beneden rolt van een torenhoge, onbetaalbare schuldenberg. De uitgepuurde dialogen geven blijk van een toepasselijk sarcasme over het ontstellende gebrek aan ethiek en verantwoordelijkheidszin in de financiële wereld. "I made nearly 250.000 dollars last year", pocht Seth. "Fuck. For what? I push numbers around on a computerscreen. A bunch of glorified crack addicts, really, they take that information, they pretend to understand it, and they bet it against some other jock half way around the world who, you know, if he wasn’t doing this, he'd be in an OTB somewhere putting it all on number seven. At the end of the day one guy wins, one guy loses."

Ich habe es nicht gewüstt

Jeremy Irons steelt de show
als de gewetenloze CEO.

Net zoals Richard Fuld -de voormalige CEO van het bankroete Lehman Brothers op wie het personage van Jeremy Irons in Margin Call losjes gebaseerd is- altijd heeft ontkend dat hij op de hoogte was van de onverantwoorde risico's die zijn bank nam, zo suggereert ook Chandor in zijn film dat de huidige financiële crisis moeilijk te voorspellen was door de bankiers die de crisis veroorzaakten. Margin Call stelt de banken voor als complexe financiële machines waarvan de afzonderlijke radertjes niet weten hoe ze op elkaar ingrijpen. "I frankly don't even know what it is that you guys do", zegt Will tegen Peter en Seth. En CEO John Tuld beweert: "It wasn't brains that got me here, I can assure you of that."

Sorry Chandor, maar I don't buy that. Ik vind dat sugar coating. Intelligent, in de zin van wijs, kan je de meeste bankiers inderdaad niet noemen. Maar ze zijn wel degelijk slim, berekenend en doortrapt; alleszins niet dom, naïef of onschuldig. Uit de bewijzen die in de nasleep van de financiële crisis in 2008, onder meer tijdens hoorzittingen met de CEO's van Goldman Sachs, Lehman Brothers en andere bankreuzen, naar boven kwamen, blijkt immers dat deze big shots veel meer wisten dan ze willen toegeven. De bonzen van zulke, in gevaarlijke derivatives grossierende zombiebanken weten maar al te goed waarmee ze al decennia bezig zijn. Ze beseffen ook welke enorme risico's ze nemen. Vandaar immers dat ze zich langs alle kanten indekken met credit default swaps en put options, en hun crappy assets doorverkopen aan nietsvermoedende klanten. Wanneer dat ook misloopt en ze de boomerang in hun eigen gezicht terugkrijgen, dan hebben de verantwoordelijken hun eigen aandelen vaak reeds verkocht en worden ze zelden persoonlijk aansprakelijk gesteld, laat staan gestraft. Intussen hebben ze zelf fortuinen verdiend aan hun salarissen, bonussen en beleggingen. In het slechtste geval, wanneer hun portfolio waardeloos is geworden, worden grote banken zoals Goldman Sachs bovendien too big to fail geacht en krijgen ze van de overheid miljarden aan quasi renteloze en door de belastingbetaler gedekte bail outs. Après nous le déluge is hun harteloze mentaliteit. Hit and run. Gelegaliseerde bankovervallers zijn het. Financiële terroristen. Verkopers van luchtkastelen, die niets van reële waarde produceren en als financiële parasieten teren op andermans arbeid en productiviteit. Groothandelaars van met gebakken lucht opgeblazen fata morgana's. De facto: ordinaire dieven. En die bottom line komt niet genoeg tot uiting in Margin Call, evenmin als de cruciale, nefaste rol van centrale banken zoals de Federal Reserve Bank en de Europese Centrale Bank, die de rentevoeten kunstmatig laag houden, duizenden miljarden dollars uit het niets creëren en dat intrinsiek waardeloze fiatgeld in het systeem blijven pompen om het frauduleuze piramidespel van onze terminale monetaire economie voor instorting te behoeden en draaiend te houden. Uitstel van executie, want hun ponzi scheme is mathematisch gedoemd tot implosie. En dat dit perfide systeem intussen per definitie inflatoir is, het fiatgeld devalueert en dag na dag ten koste gaat van de koopkracht van de man en vrouw in de straat, zal de centrale bankiers en hun omgekochte of gechanteerde marionetten in de politiek worst wezen. Want hun schaapjes zijn al lang op het droge...

Wolves in the house

Simon Baker en Demi Moore geven uitstekend gestalte aan 
het egocentrische opportunisme in de financiële sector. 

Margin Call stoot dus niet echt door naar de fundamentele oorzaken van de huidige, wereldwijde recessie. En dat maakt deze film minder relevant dan de ontluisterende documentaire Inside Job van Charles Ferguson uit 2010 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), waarin het moedwillige, criminele aspect van de bankenfraude wel, zij het ook slechts gedeeltelijk, wordt ontsluierd. 

Toch is Margin Call een aanrader. De cast acteert verdienstelijk, met een kleine, maar memorabele glansrol voor Jeremy Irons als de manipulatieve CEO. Ook Simon Baker als head of securities Jared Cohen en Demi Moore als chief risk management officer Sarah Robertson maken het beste van hun bijrolletjes. Op de soundtrack staat mooie, ingetogen muziek van Nathan Larson, alsook het  erg toepasselijk nummer Wolves van singer-songwriter Matthew Houck aka Phosphorescent: "Mama, there's wolves in the house..." En het is sowieso bewonderenswaardig dat een film waarin haast uitsluitend gepraat wordt, net als in het cynische verkopersdrama Glengarry Glen Ross, toch van begin tot eind blijft boeien.

JN.

Margin Call (USA-2011): in de bioscoop vanaf 25 januari 2012.

Met: Kevin Spacey, Zachary Quinto, Paul Bettany, Jeremy Irons, Penn Badgley, Stanley Tucci, Demi Moore en Simon Baker.

Genre: financiële thriller / psychosociaal drama / docudrama

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Margin Call - trailer

- de muziekvideo van Wolves door Phosphorescent: Wolves - music video

- onze recensie van Inside Job: De grootste bankoverval aller tijden

- de trailer: Inside Job - trailer

Zachary Quinto.

V.l.n.r.: Zachary Quinto als Peter, en Penn Badgley als zijn collega Seth.

Zachary Quinto.

Paul Bettany.

Jeremy Irons.

NIEUWS!

De populairste films van

2011

   

       

1. Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2
Box office: 381 miljoen dollar.


2. Transformers: Dark of the Moon

Box office: 352 miljoen dollar.


3. The Twilight Saga: Breaking Dawn: Part 1

Box office: 268 miljoen dollar.


4. The Hangover: Part 2

Box office: 254 miljoen dollar.


5. Pirates of the Caribbean 4: On Stranger Tides

Box office: 241 miljoen dollar.


6. Fast Five

Box office: 210 miljoen dollar.


7. Cars 2

Box office: 191 miljoen dollar.


8. Thor

Box office: 181 miljoen dollar.


9. Rise of the Planet of the Apes

Box office: 177 miljoen dollar.


10. Captain America: The First Avenger

Box office: 177 miljoen dollar.

JN.

Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van Rise of the Planet of the Apes: Reflectie

- de trailer: Rise of the Planet of the Apes - trailer

- de trailer: Pirates of the Caribbean 4: On Stranger Tides - trailer

Prometheus - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links:

- voor onze recensie van Prometheus: Indrukwekkende Alien-prequel lost verwachting deels in

- voor een andere trailer: Prometheus - nieuwe trailer

Genre: sciencefiction / thriller/ horror / actie / avontuur / mysterie

The Hobbit: An Unexpected Journey - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links:

- voor onze recensie van The Hobbit: An Unexpected Journey: An Unexpected Dissapointment?

- voor nieuws: Hobbit in zicht

- voor de making-of: Achter de schermen van The Hobbit

- voor nieuws: Orlando Bloom speelt mee in The Hobbit

Genre: avontuur / fantasy / mysterie / actie / drama

De beste films van 2011

         

                        

Het eindejaarslijstje van

Funny how?

      

Met de jaarwende in zicht verschijnen in de media traditiegetrouw her en der weer de obligate eindejaarslijstjes. Wat was de beste film van het afgelopen jaar? Welke acteurs en actrices leverden de beste acteerprestatie? Enzovoort... Die lijstjes zijn onder meer bedoeld om de lezers te overtuigen om toch nog snel even naar deze of gene film te gaan kijken alvorens hij uit roulatie verdwijnt. Is hij al uit roulatie? Pech. In dat geval wrijven de lijstjes alleen maar zout in de wonde van het gapende gat in uw cultuur en moet u maar wachten tot de film op dvd of blu-ray disc uitkomt. De lijstjes zijn bovendien erg subjectief en dus voor discussie vatbaar. Anderzijds signaleren ze tot op zekere hoogte wel nieuwe trends en geven ze wat meer inzicht in de smaak en het oordeel van de filmrecensenten. En daarmee weerspiegelen ze onrechtstreeks ook de tijdsgeest.

Ons eigen lijstje hieronder pretendeert geenszins representatief te zijn voor de kwaliteit van het volledige, wereldwijde filmaanbod in 2011. Wij konden ons immers alleen maar baseren op de films die we het voorbije jaar gezien hebben. We hebben dus ook geen rekening kunnen houden met films die elders, in de VS bijvoorbeeld, reeds te zien zijn (of waren) maar bij ons in België pas in 2012 uitkomen, met uitzondering van één film (Jane Eyre) die hier pas op 4 januari 2012 in première gaat maar wij toch reeds konden bekijken. Ons lijstje bevat wél films die elders in 2010 maar hier pas in 2011 uitkwamen. 

De beste films van 2011

1. Black Swan van Darren Aronofsky.

Wij gaven vier sterren aan deze fascinerende psychologische thriller over de gevaarlijke rivaliteit tussen twee ambitieuze balletdanseressen.

2. The Tree of Life van Terrence Malick (vier sterren).

3. Carnage van Roman Polanski (vier sterren).
4. Drive van Nicholas Winding Refn (vier sterren).
5. Animal Kingdom van David Michôd (vier sterren).
6. True Grit van Joel en Ethan Coen (vier sterren).

The Artist van Michel Hazanvicius, Rundskop van Michael R. Roskam, Hugo van Martin Scorsese en A Separation van Asghar Farhadi zijn naar verluidt ook zeer goede films, maar die hebben wij nog niet gezien.

De beste acteurs van 2011

1. Stephen Dorff in Somewhere van Sofia Coppola.

Wij gaven drie en een halve ster aan dit gevoelige portret van een eenzame Hollywoodster die zijn oppervlakkig leventje een nieuwe wending wil geven en troost zoekt bij zijn dochter.

2. Christoph Waltz en John C. Reilly in Carnage van Roman Polanski.
3. James Franco in 127 Hours van Danny Boyle.
4. Ben Mendelsohn en Sullivan Stapleton in Animal Kingdom van David Michôd.
5. Ryan Gosling in Blue Valentine van Derek Cianfrance en in Drive van Nicolas Winding Refn.
6. Javier Bardem in Biutiful van Alejandro González Iñárritu en Christian Bale in The Fighter van David O. Russell.
7. Michael Fassbender in Jane Eyre van Cary Fukunaga en in A Dangerous Method van David Cronenberg.
8. Ron Perlman en Albert Brooks in Drive van Nicolas Winding Refn.
9. Dragomir Mrsic, Joel Kinnaman en Matias Padin in Easy Money / Snabba Cash van Daniel Espinosa.
10. Jeffrey Dean Morgan in The Resident van Annti Jokinen.

Matthias Schoenaerts in Rundskop en Jean Dujardin in The Artist acteren naar verluidt ook schitterend, maar die films hebben wij nog niet gezien.

De beste actrices van 2011

1. Mia Wasikowska in The Kids Are All Right van Lisa Cholodenko en in Jane Eyre van Cary Fukunaga.

Wij gaven zowel drie sterren aan het tragikomisch familiedrama The Kids Are All Right als aan het romantisch kostuumdrama Jane Eyre.

2. Jacki Weaver in Animal Kingdom van David Michôd.

3. Hailee Steinfeld in True Grit van Joel en Ethan Coen.
4. Annette Bening in The Kids Are All Right van Lisa Cholodenko.
5. Elle Fanning in Somewhere van Sofia Coppola.
6. Nicole Kidman in Rabbit Hole van John Cameron Mitchell.
7. Cécile de France in Le gamin au vélo van Jean-Pierre Dardenne en Luc Dardenne.
8. Mila Kunis en Natalie Portman in Black Swan van Darren Aronofsky.
9. Zrinka Cvitesic in Na putu van Jasmila Zbanic en Kseniya Rappoport in La doppia ora van Giuseppe Capotondi.
10. María Onetto in Puzzle van Natalia Smirnoff.

Jeong-hee Yoon acteert naar verluidt ook schitterend in Poetry van Chang-dong Lee, maar die film hebben wij nog niet gezien.

De beste regisseurs van 2011

1. Nicolas Winding Refn voor Drive.

Wij gaven vier sterren aan deze hybride misdaadthriller met Ryan Gosling in de rol van een zwijgzame, mysterieuze wraakengel.

2. Terrence Malick met The Tree of Life
3. Darren Aronofsky met Black Swan.
4. Charles Taylor met Inside Job.
5. Roman Polanski met Carnage.
6. David Michôd met Animal Kingdom.
7. Sofia Coppola met Somewhere.
8. Jean-Pierre Dardenne en Luc Dardenne met Le gamin au vélo.
9. Danny Boyle met 127 Hours.
10. Derek Cianfrance met Blue Valentine.

Hugo van Martin Scorsese, The Artist van Michel Hazanavicius, Rundskop van Michael R. Roskam en A Separation van Asghar Farhadi zijn naar verluidt ook zeer goed geregisseerd, maar die films hebben wij nog niet gezien.

De beste documentaire van 2011

Inside Job van Charles Ferguson.

Wij gaven vier sterren aan deze ontluisterende documentaire over de verborgen oorzaken van de financiële crisis.

De mooist in beeld gebrachte film van 2011

The Tree of Life van Terrence Malick.

Wij gaven vier sterren aan dit visueel verbluffende gezinsdrama over de ondoorgrondelijkheid van het leven.

De meest overschatte film van 2011

Portable Life van Fleur Boonman.

Wij schreven (nog) geen recensie van Portable Life, maar geven deze nogal pretentieuze road movie hier alvast niet meer dan twee sterren.


Joeri Naanai


Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van Black Swan: Dansen op een vulkaan

- de trailer: Black Swan - trailer

- onze recensie van The Tree of Life: Amor Fati

- de trailer: The Tree of Life - trailer

- onze recensie van Carnage: Grote kinderen

- de trailer: Carnage - trailer

- onze recensie van Drive: Wraakengel

- een filmfragment: Drive - fragment

- onze recensie van Animal Kingdom: Dog eat dog

- de trailer: Animal Kingdom - trailer

- de trailer: The Artist - trailer

 - de trailer: Rundskop - trailer

- onze recensie van Somewhere: Vicieuze cirkel

- de trailer: Somewhere - trailer

- onze recensie van 127 Hours: Beenhard

- de trailer: 127 Hours - trailer

- onze recensie van Blue Valentine: O dear...

- de trailer: Blue Valentine - trailer

- onze recensie van Biutiful: In de schaduw van de dood

- de trailer: Biutiful - trailer

- onze recensie van Jane Eyre: A tale of woe

- de trailer: Jane Eyre - trailer

- onze recensie van A Dangerous Method: Psychologisch steekspel

- de trailer: A Dangerous Method - trailer

- onze recensie van Easy Money / Snabba Cash: De lokroep van het snelle geld

- de trailer: Easy Money / Snabba Cash - trailer

- onze recensie van The Resident: Wolf in schaapsvacht

- de trailer: The Resident - trailer

- onze recensie van The Kids Are All Right: Eén vader, twee moeders

- de trailer: The Kids Are All Right - trailer

- onze recensie van True Grit: Ruwe bolster, blanke pit

- de trailer: True Grit - trailer

- onze recensie van Rabbit Hole: Ontroostbaar

- de trailer: Rabbit Hole - trailer

- onze recensie van Le gamin au vélo: Belgische Oliver Twist

- een filmfragment: Le gamin au vélo - fragment

- onze recensie van Na putu: Verscheurend

- de trailer: Na putu - trailer

- onze recensie van La doppia ora: Schijn of zijn?

- de trailer: La doppia ora - trailer

- onze recensie van Puzzle: Het ontbrekend stukje

- de trailer: Puzzle - trailer

- onze recensie van Inside Job: De grootste bankoverval aller tijden

- de trailer: Inside Job - trailer

- de trailer: Portable Life - trailer

The Artist - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor nieuws: The Artist wint Oscar voor Beste Film 2012

Genre: stille film / romantische komedie / tragikomisch liefdesdrama

NIEUWS!

Samuel L. Jackson

is meest lucratieve acteur aller tijden

De Amerikaanse acteur Samuel L. Jackson is de meest winstgevende acteur in de filmgeschiedenis. Dat blijkt wanneer je de opbrengst optelt van alle films waaraan hij meewerkte. De intussen bijna 63-jarige Hollywoodster speelde mee in ruim 100 films, die samen maar liefst 7,4 miljard dollar in het laatje brachten. Dat is natuurlijk ook de verdienste van onder anderen de respectievelijke regisseurs en van Jacksons tegenspelers in die films. Maar hoewel de zwarte acteur vaak bijrollen vertolkte, heeft hij in elk geval een goede neus voor lucratieve producties.

Van Love Daddy tot Avenger

Tot Jacksons bekendste rollen behoren onder meer:

- de dj Mister Señor Love Daddy in het tragikomische stadsdrama Do the Right Thing van Spike Lee uit 1989;

- de boef Stacks Edwards in de briljante gangsterkroniek GoodFellas uit 1990 (één van onze favoriete films) van Martin Scorsese (één van onze favoriete regisseurs; lees ons biografische portret hier);

- en natuurlijk de supercoole misdadigers Jules in de briljante misdaadmozaïek Pulp Fiction uit 1994 (ook één van onze favoriete films ) en Ordell in het schitterende misdaaddrama Jackie Brown uit 1997 (ook één van onze favoriete films), beide onder regie van Quentin Tarantino (één van onze favoriete regisseurs). 

Met zijn rol van de coole en welbespraakte gangster Jules in Pulp Fiction
brak Samuel L. Jackson pas echt door bij het grote publiek:
"And you will know my name is the Lord when I lay my vengeance upon thee!"

Jacksons iconische vertolking van Jules (één van de beste movie villains aller tijden) leverde hem een Golden Globe en een Oscarnominatie voor beste mannelijke bijrol op, en voor zijn schitterende vertolking van Ordell (ook één van de beste movie villains aller tijden) kreeg hij een Golden Globe-nominatie.

Samuel L. Jackson als de wapenhandelaar Ordell in Jackie Brown:
"Girl, don't make me put my foot in your ass."

Het grootste deel van de financiële omzet die Jackson in zijn filmcarrière hielp realiseren is te danken aan de Star Wars-films The Phantom Menace (1999), Attack of the Clones (2002), Revenge of the Sith (2005) en The Clone Wars (2008), die samen zo'n 2,4 miljard dollar opbrachten. Jackson speelt daarin de rol van de Jedi-meester Mace Windu. 

De razend populaire rampenfilm Jurassic Park (1993) van Steven Spielberg (één van onze favoriete regisseurs), waarin Jackson een bijrol vertolkt, leverde circa 914 miljoen dollar op.

Verwacht

In de nabije toekomst zal Jackson onder meer te zien zijn in:

- de thriller The Samaritan van David Weaver;

- de superheldenfilm The Avengers van Joss Whedon (gebaseerd op de gelijknamige stripreeks);

- en de langverwachte western Django Unchained van Quentin Tarantino.

Joeri Naanai

Duivels pact

Les diaboliques  van Henri-Georges Clouzot     ★★★★

Véra Clouzot (links) en Simone Signoret.

Vergeet de diverse remakes en huiver bij de originele zwart-wit-versie van de beklemmende Franse misdaadklassieker Les diaboliques van Henri-Georges Clouzot uit 1955, net heruitgebracht op dvd door de Nederlandse distributeur Homescreen.

Moordcomplot

Het spannende verhaal speelt zich af in en rond een Franse kostschool, waar de tirannieke schooldirecteur Michel Delassalle (gespeeld dor Paul Meurisse) zijn fragiele vrouw Christina (prachtrol van Véra Clouzot) openlijk bedriegt met de lerares Nicole Horner (een charismatische, ijskoude Simone Signoret). Beide vrouwen haten Michel. Daarom besluiten zij om hem te vermoorden en zijn lijk in het vuile zwembad van de school te dumpen...

Meer verklappen van de intelligente plot zou zonde zijn, want Les diaboliques (naar de misdaadroman Celle qui n'était plus van Pierre Boileau en Thomas Narcejac uit 1952) heeft heel wat verrassingen in petto...

JN.

Les diaboliques (Frankrijk-1955): beschikbaar op een nieuwe dvd vanaf 10 januari 2012 en ook te bekijken via onderstaande link.

Met: Simone Signoret, Véra Clouzot en Paul Meurisse.

Genre: psychosociale misdaadthriller / mysterie / horror / film noir

Klik op de oranje link om de hele film te bekijken: Les diaboliques - full movie

V.l.n.r.: Véra Clouzot, Simone Signoret en Paul Meurisse.

Breekpunt

Straw Dogs  van Rod Lurie     ★★½

Ik moet ongeveer 13 of 14 jaar jong geweest zijn, toen ik samen met een goede vriend naar de videotheek ging om er Straw Dogs van de Amerikaanse regisseur Sam Peckinpah uit 1971 te huren. Die vriend en ik zaten in dezelfde schoolklas, en onze klastitularis had die namiddag in ons klaslokaal een gezellige filmmatinée met koffiekoeken en chocomelk gepland omdat het de laatste dag van het schooljaar was. Een andere klasgenoot bracht een knokfilm met Bud Spencer en Terence Hill mee naar school: het soort van dom, infantiel amusement dat hormonaal ontregelde pubers van het mannelijke geslacht er toe aanzet om op de speelplaats te imiteren wat ze net in de film gezien hebben door elkaar fictieve vuistslagen te geven terwijl ze met hun mond hetzelfde onrealistische geluid produceren dat doorgaans weerklinkt wanneer filmpersonages met elkaar op de vuist gaan. Bent u ooit getuige geweest van een échte vechtpartij? Kneukels die een neus verbrijzelen klinken niet als een jolige 'klap', veeleer als een droge, misselijk makende stomp. Enfin, nadat we met de hele klas naar Bud Spencer en Terence Hill gekeken hadden, schoven we Straw Dogs in de videospeler. Die vriend van me was een vroegrijpe jongen uit een kunstzinnig gezin en had me vooraf verzekerd dat de films van Sam Peckinpah de moeite waren. Hij had gelijk. Peckinpahs Straw Dogs is een uitstekende film. Maar niemand in de klas was voorbereid op de psychologische terreur en het brutale, akelig realistische geweld waarmee de film ons confronteerde. Sommige klasgenootjes waren zichtbaar geshockeerd, en onze klastitularis schoof af en toe ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel, vooral tijdens de omstreden verkrachtingssequentie die zoveel ophef maakte toen de film in 1971 voor het eerst uitkwam in de bioscoop.

Remake

De Amerikaan Rod Lurie (een voormalige filmrecensent die in 2000 debuteerde als regisseur met zijn succesvolle politieke thriller The Contender) heeft zich nu gewaagd aan een remake van Peckinpahs klassieker, die begin volgende maand uitkomt in de Belgische bioscopen.

Lurie's Straw Dogs blijft erg trouw aan de oorspronkelijke versie, die op zijn beurt gebaseerd was op de roman The Siege of Trencher's Farm van de Schotse auteur Gordon Williams uit 1969. Maar Lurie verplaatste het verhaal van het robuuste Engelse platteland naar de zwoele hitte van het Amerikaanse Mississippi, en de hoofdpersonages kregen een hedendaagse facelift. 

James Marsden als David, en Kate Bosworth als Amy.

Het vrouwelijke hoofdpersonage Amy (gespeeld door Kate Bosworth), in de oorspronkelijke versie een jonge huisvrouw, is in de remake een tv-actrice. En haar man David (James Marsden), in de oorspronkelijke versie een wiskundige, is nu een scenarist. Ze verhuizen van het hippe Los Angeles naar het plattelandsstadje Blackwater in Mississippi, waar Amy ooit geboren werd en opgroeide. Zij wil het huis van haar onlangs overleden vader laten opknappen, terwijl David de rust op het platteland kan gebruiken om zijn filmscenario over de Slag om Stalingrad te voltooien. Wat een fijne werkvakantie had moeten worden, evolueert echter naar een nachtmerrie wanneer Charlie (Alexander Skarsgård), Amy's jaloerse ex, en zijn kompanen het koppel beginnen te terroriseren...

Alexander Skarsgård als Charlie.



Kloof

Net als Peckinpah, focust Lurie vooral op de tegenstellingen tussen de leefwereld van David en die van de lokale bevolking op het platteland. David is een intellectueel. Hij houdt van schaken en klassieke muziek. Charlie en zijn sjofele vrienden daarentegen zijn gefrustreerde, onbetrouwbare hillbillies die hun vrije tijd vullen met zuipen, de jacht, American football en rokkenjagen. David vergelijkt hen met een meute straw dogs: honden van stro die in een oud Chinees ritueel geofferd werden aan de goden. Tijdens het ritueel werden zij met het grootste respect behandeld, maar nadien werden ze terzijde geworpen en vertrappeld als quantité negligable. Charlie en co stonden in hun stadje ooit in het middelpunt van de belangstelling, maar nu zij niet meer schitteren als footballspelers in hun schoolteam, zijn ze vrijwel betekenisloos geworden.

Charlie en zijn vrienden zijn een bende onbetrouwbare hillbillies.



Amy zit vast tussen beide werelden. Ze is het bekrompen plattelandsleven in Blackwater stilaan ontgroeid, maar niet in die mate dat zij kan negeren waar zij vandaan komt. Amy heeft een haat-liefde-verhouding met haar geboorteplaats en zijn inwoners. Ze is haar roots nog niet vergeten. Blackwater en zijn volkse zeden en gebruiken leven in haar voort en zijn een wezenlijk deel van haar. Anderzijds apprecieert zij de intellectuele prikkels en artistieke gevoeligheid die ze bij David vindt en waarvoor ze hem bewondert. Hoewel David en Amy onmiskenbaar van elkaar houden, gaapt er een schijnbaar onoverbrugbare culturele kloof tussen hen. Dat wordt onder meer geïllustreerd in de scène waarin David met enig leedvermaak zijn vrouw moeiteloos verslaat in een schaakpartijtje.

Amy bewondert het intellect van haar man David, maar zij vindt hem een lafaard.

Ambivalent

Charlie is zich bewust van de kloof tussen David en Amy en probeert die zwakke plek in hun relatie te misbruiken om zijn jeugdvlam weer voor zich te winnen. Amy voelt zich nog steeds aangetrokken tot Charlie, de viriele tegenpool van haar ietwat sullige echtgenoot. Toch biedt zij weerstand aan Charlie's verleidingspogingen. Wanneer David en Amy ontdekken dat hun huiskat dood gewurgd is, verwijt Amy haar man dat hij de confrontatie met Charlie en zijn bende uit de weg gaat. "Je bent een lafaard", zegt ze tegen David, en dat vat haar misprijzende reserve voor hem goed samen. Hun ruzie over de manier waarop zij het incident met de kat moeten aanpakken, is een cruciaal kantelmoment in de film. De harmonie in hun relatie is zoek, en Charlie profiteert daarvan om David weg te lokken zodat hij alleen kan zijn met Amy...

 

Kate Bosworth als Amy.

Over de sequentie waarin Amy verkracht wordt, is al heel wat inkt gevloeid, zowel met betrekking tot Peckinpahs originele versie als Lurie's nieuwe versie. Het is dan ook een erg ambivalente sequentie, waarin Amy heen en weer geslingerd wordt tussen walging en paniek enerzijds en oncontroleerbare seksuele opwinding anderzijds. Het is, precies vanwege die ambivalentie, ook één van de meest misbegrepen sequenties in de filmgeschiedenis. Je kan die sequentie, die overigens minder ambivalent is in de remake, niet loskoppelen van het onderhuidse leidmotief in de film: de tegenstelling tussen verstand en gevoel, tussen het rationele en het dierlijke in de mens, tussen ziel en lichaam zo u wil. In de explosieve finale, waarin David zich koelbloedig verzet tegen een gewapende belegering door Charlie en zijn bende, komt dat leidmotief expliciet aan de oppervlakte en blijkt dat het karakterieel verschil tussen David, Amy en Charlie relatief is. Onder Davids beschaafde, afgeborstelde voorkomen blijkt immers een dierlijk, meedogenloos instinct van zelfbehoud schuil te gaan. Ja, David is een nerd, maar hij trekt wel de lijn: tot hier en niet verder! En het breekpunt van zijn geduld wordt bereikt wanneer de privacy en veiligheid van zijn woning in het gedrang komen...

Broeierig
    

Wie meespeelt in een remake, ontsnapt niet aan vergelijkingen met de originele cast. Welaan dan: de acteurs in de remake valt niets te verwijten. Maar Dustin Hoffman is als de pedante David in de originele versie wel gewoon veel beter dan James Marsden in de remake.

Dustin Hoffman als David in de originele Straw Dogs.

Ook Susan George maakte van Amy in Peckinpahs originele versie een boeiender personage dan Kate Bosworth in de remake. George's Amy is een puberale, flirterige, aandachtszieke egoïste die haar  ware, zelfzuchtige aard toont wanneer haar eigen leven op het spel staat. Kate Bosworths Amy daarentegen panikeert gewoon. In de originele versie verklaart de onvolwassen zelfzucht van Amy veel beter de onderhuidse spanningen tussen haar en David en komt het uiteindelijk tot een breuk tussen hen. In lijn met de meer volwassen (en eendimensionale) Amy in de remake, koos Lurie voor een neutraler maar tegelijk ook minder beklijvend slot. 

Susan George als Amy in de originele Straw Dogs.

Ook de acteurs die de gluiperige vrienden van Charlie spelen hebben in de originele versie veel meer charisma. 

Kiezen tussen Del Henney (in de originele versie) en Alexander Skarsgård is moeilijker: beiden zijn uitstekend in hun complexe, meerzinnige vertolkingen van Charlie.

Del Henney als Charlie (links) en zijn kompanen in de originele Straw Dogs.

James Woods speelt in de remake de rol van de drankzuchtige en twistzieke klootzak Tom Hedden. Woods kan echter niet tippen aan het verontrustende realisme waarmee Peter Vaughan het gewelddadige personage vertolkte in Peckinpahs originele versie.

Peter Vaughan als de klootzak Tom Hedden in de originele Straw Dogs.

Een overbodige remake dus? Niet helemaal, want het was een geslaagde keuze om dit drama op te nemen in het zuiden van de VS. Het geeft deze remake van Straw Dogs een nieuwe, broeierige dimensie, die herinnert aan de koortsige spanning in de vergelijkbare psychosociale overlevingsthriller Deliverance van John Boorman uit 1972 (die dus een jaar na Peckinpahs Strawdogs uitkwam).

Straw Dogs is in België vreemd genoeg Kinderen Toegelaten, maar ik zou toch twee keer nadenken voor u een kind confronteert met het brutale geweld in deze film. Ik kan ervan meespreken...

JN.

Straw Dogs (USA-2011): in de Belgische bioscopen vanaf 4 januari 2012.

Met: James Marsden, Kate Bosworth, Alexander Skarsgård en James Woods.

Genre: thriller / psychosociaal drama / misdaad

Klik op de oranje links voor:

- een filmfragment: Straw Dogs (2011) - fragment

- de originele Straw Dogs uit 1971: Straw Dogs (1971) - full movie

- ons interview met de Vlaamse regisseur Dominique Deruddere over geweld op het scherm en over de western The Wild Bunch (1969) van Sam Peckinpah: Dominique Deruddere over geweld op het scherm