vrijdag 29 januari 2016

#AmeriCAN - kortfilm


Een aangrijpende kortfilm van aanstormend talent Nate Parker over een brandend actueel onderwerp: racistische politieagenten.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: kortfilm / sociaal drama


dinsdag 19 januari 2016

Wolven in schaapsvacht

Spotlight  van Tom McCarthy     ★★★




Ruim 25 jaar nadat een pedoseksuele priester in de Amerikaanse stad Boston gearresteerd werd voor een geval van kindermisbruik, ontdekt Spotlight -het vierkoppige onderzoeksteam van de krant The Boston Globe- dat de priester in kwestie wel vaker kinderen molesteerde. Waarom werd hij destijds niet gerechtelijk vervolgd? Was de kardinaal op de hoogte van het misbruik? Was er sprake van een doofpotoperatie? En verschuilen zich in Boston nog meer seksuele roofdieren onder een priestergewaad? Aangevoerd door de eigenzinnige Walter Robinson (gespeeld door Michael Keaton), gaan de journalisten van het Spotlight-team, onder wie de gedreven Michael Rezendes (Mark Ruffalo) en Sacha Pfeiffer (Rachel McAdams), op zoek naar de waarheid...

Michael Keaton (links) en Mark Ruffalo.

Een degelijk journalistiek drama

Gebaseerd op de verbijsterende onthullingen van The Boston Globe in 2002, is Spotlight een degelijk, met kennis van zaken ingeblikt journalistiek drama van de Amerikaanse cineast Tom McCarthy uit 2015, dat herinnert aan All the President's Men van Alan J. Pakula uit 1976 (waarin Robert Redford en Dustin Hoffman de journalisten vertolken die de betrokkenheid van de Amerikaanse president Richard Nixon in het infame Watergate-schandaal aan het licht brachten). Ook echo's van het briljante seriemoordenmysterie Zodiac uit 2007eveneens met Mark Ruffalo als hardnekkige speurneus (bekijk de hele film hier), van kritische rechtbankdrama's zoals The Verdict (1982) en Erin Brockovich (2000), en van het uitstekende mysterie Doubt uit 2008 over vermeend kindermisbruik door een pastoor in een parochieschooltje in The Bronx, New York (lees onze recensie hier) vonden hun weg in Spotlight

Overroepen

Mark Ruffalo.
Spijts de puike vertolkingen, vooral van Michael Keaton en een emotionele Mark Ruffalo, is Spotlight echter minder meeslepend en minder beklijvend dan de andere hogervermelde films. Zo mist het scenario spanning en originaliteit. Ook de fotografie en montage zijn, hoewel vakkundig, niet echt memorabel. 

Dit weerhield de Academy of Motion Pictures Arts and Sciences er nochtans niet van om aan Spotlight maar liefst zes Oscarnominaties toe te kennen: voor beste film, beste regie, beste mannelijke bijrol (Mark Ruffalo), beste vrouwelijke bijrol (Rachel McAdams), beste scenario en beste montage. Te veel accolades voor een goedbedoelde, maar toch wat overroepen film die volgens ons niet intens genoeg is om de tragiek van het structurele kindermisbruik in de katholieke Kerk voluit te evoceren. Op dat vlak raden we u aan om Deliver Us from Evil te bekijken: een ontluisterende documentaire van Amy J. Berg uit 2006 die u pas echt kippenvel zal bezorgen. 
  
Toch is Spotlight een aanrader. Al was het maar om ons er aan te herinneren dat de Kerk een pervers schuiloord is voor wolven in schaapsvacht.

JN.

Spotlight (USA-2015): in de bioscoop vanaf 3 februari 2016.
Met: Mark Ruffalo, Michael Keaton, Rachel McAdams, Liev Schreiber en Stanley Tucci.

Genre: historisch drama / misdaad

donderdag 14 januari 2016

NIEUWS!

Oscarnominaties 
2016
                                
                       


The Revenant 
is grote favoriet met 12 nominaties



Vers van de pers: de Amerikaanse Academy of Motion Pictures Arts and Sciences heeft deze namiddag bekendgemaakt welke films uit 2015 in aanmerking komen voor een Oscar. Met maar liefst 12 Oscarnominaties, waaronder die voor beste film, beste regisseur en beste acteur, blijkt het avontuurlijke overlevingsdrama The Revenant van Alejandro González Iñárritu de grootste slokop.  

Ook de hyperkinetische, dolgedraaide road action-film Mad Max: Fury Road van de Australische cultregisseur George Miller viel in de smaak van de doorgaans nochtans brave Oscarjury en kreeg 10 nominaties, waaronder die voor beste film, beste regisseur en beste montage.


Beste film 

Acht producties maken kans op de Oscar voor beste film: Bridge of Spies van Steven Spielberg, Brooklyn van John Crowley, Mad Max: Fury Road van George Miller (bekijk de trailer hier), Room van Lenny Abrahamson, Spotlight van Tom McCarthy (lees onze recensie hier), The Big Short van Adam McKay (bekijk de trailer hier), The Martian van Ridley Scott (bekijk de trailer hier) en The Revenant van Alejandro González Iñárritu. Als het aan ons lag, zou het beeldje naar The Revenant gaan (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier).


Beste regisseur

The Revenant verdient volgens ons ook de Oscar voor beste regie. Regisseur Alejandro González Iñárritu krijgt in deze categorie concurrentie van Lenny Abrahamson met Room, Tom McCarthy met Spotlight, Adam McKay met The Big Short en George Miller met Mad Max: Fury Road.


Beste acteur

De kans is groot dat Leonardo DiCaprio eindelijk een Oscar krijgt voor zijn doorleefde titelrol in The Revenant. Het zou een terechte keuze zijn. De andere genomineerde acteurs zijn Matt Damon in The Martian, Bryan Cranston in Trumbo, Michael Fassbender in Steve Jobs en Eddie Redmayne in The Danish Girl.

Leonardo DiCaprio in The Revenant.


Beste actrice

De actrices die genomineerd werden voor een hoofdrol zijn Cate Blanchett in CarolBrie Larson in RoomJennifer Lawrence in JoyCharlotte Rampling in 45 Years en Saoirse Ronan in Brooklyn. Maar waarom kreeg Alicia Vikander geen nominatie voor haar schitterende vertolking van de raadselachtige robot in de uitstekende sciencefictionthriller Ex Machina (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier)?

Cate Blanchett in Carol.


Beste mannelijke bijrol

Wat de mannelijke bijrollen betreft, hopen wij dat de Oscar naar Tom Hardy gaat voor zijn briljante vertolking van de hardvochtige antagonist in The Revenant. Zijn concurrenten zijn Christian Bale in The Big Short, Mark Ruffalo in Spotlight, Mark Rylance in Bridge of Spies en Sylvester Stallone in Creed.

Tom Hardy in The Revenant.


Beste vrouwelijke bijrol

De nominaties voor beste actrice in een bijrol gingen naar Jennifer Jason Leigh in The Hateful Eight (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), Rooney Mara in Carol, Rachel McAdams in Spotlight, Alicia Vikander in The Danish Girl en Kate Winslet in Steve Jobs.

Jennifer Jason Leigh in The Hateful Eight.


Beste anderstalige film

Le Tout Nouveau Testament van de Belgische cineast Jaco Van Dormael werd niét genomineerd. De niet-Engelstalige films die wél kans maken op een Oscar zijn superfavoriet Son of Saul (bekijk de trailer hier), alsook A War, Embrace of the Serpent, Mustang en Theeb.


Beste animatiefilm

Inside Out krijgt wellicht de Oscar voor beste animatiefilm (bekijk de trailer hier). Wij vinden het eveneens genomineerde Anomalisa beter (bekijk de trailer hier). Daarnaast maken ook Boy and the World, Shaun the Sheep Movie en When Marnie Was There kans op de Oscar in deze categorie.


Beste scenario

Debuterend regisseur Alex Garland schreef met zijn intelligente sciencefictionthriller Ex Machina volgens ons het beste scenario van 2015 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). De andere genomineerde scenario's zijn Bridge of Spies, Inside Out, Spotlight en Straight Outta Compton

Alicia Vikander als de robot in Ex Machina.


Beste geadapteerd scenario

In de categorie beste scenario op basis van bestaand bronmateriaal werden volgende films genomineerd: BrooklynCarol, Room, The Big Short en The Martian.


Beste fotografie

Op visueel vlak vonden wij het camerawerk van Emmanuel Lubezki in The Revenant het meest betoverend (lees ons biografische portret van Lubezki hier). Maar ook Robert Richardson deed mooie dingen met zijn Panavision-lenzen in The Hateful Eight. En laat ons het wervelende center-framed camerawerk van John Seale in Mad Max: Fury Road niet vergeten (bekijk een making-of-video met uitleg van John Seale hier). Tot slot werden in deze categorie ook Carol en Sicario (bekijk de trailer hier) genomineerd. Wel vreemd dat de visuele magie van het camerawerk in de gothic horror-thriller Crimson Peak (bekijk de trailer hier) volgens de Oscarjury blijkbaar geen nominatie verdiende. 

Een wide shot uit The Revenant.


Beste montage

Op het vlak van montage zou Mad Max: Fury Road volgens ons een terechte Oscarwinnaar zijn. Maar ook Spotlight, Star Wars: The Force Awakens, The Big Short en The Revenant zijn genomineerd in deze categorie.

Screenshot uit Mad Max: Fury Road.


Beste muziek

Wij hopen alvast dat de geniale Italiaanse componist Ennio Morricone bekroond wordt voor zijn briljante muziek in The Hateful Eight. Ook de muziek in Bridge of Spies, Carol, Sicario en Star Wars: The Force Awakens werden genomineerd voor een Oscar.


Joeri Naanai.

woensdag 6 januari 2016

Agatha Christie in het Wilde Westen

The Hateful Eight  van Quentin Tarantino     ★★★★½



Sinds Quentin Tarantino (één van onze favoriete regisseurs) in 1992 uitpakte met zijn allereerste film -de briljante en uiterst invloedrijke heist movie Reservoir Dogs (één van onze favoriete films aller tijden en wellicht het sterkste regiedebuut in de filmgeschiedenis na Citizen Kane van Orson Welles uit 1941)- kijken wij met brandend ongeduld uit naar elke nieuwe film van Tarantino. De Amerikaanse wonderboy van producent Lawrence Bender zorgde immers ook met de geniale misdaadmozaïek Pulp Fiction (1994), het ingenieuze en sfeervolle misdaaddrama Jackie Brown (1997) en de flamboyante, tweedelige wraak- en krijgskunstenkroniek Kill Bill (2003 en 2004) voor onvervalste meesterwerken (die alle drie ook behoren tot onze favoriete films). Deze films inspireerden nieuwe jonge scenaristen en regisseurs (zoals Guy Ritchie) en droegen bij tot een heropleving van de onafhankelijke film (ook wel indie genoemd) die in de jaren tachtig onder de toenmalige hegemonie van commerciële blockbusters op apegapen lag. Tarantino's stijl was zo uniek (kruisbestuiving van genres, talrijke cinefiele knipoogjes, non-lineaire plotontwikkeling, schitterende dialogen met verwijzingen naar de populaire cultuur, het gebruik van pop- en rocknummers in plaats van originele muziek, de combinatie van extreem geweld en humor...) dat zijn aanpak een naar hem vernoemd neologisme opleverde: Tarantinesk. Geen wonder dat hij wereldwijd kan rekenen op een schare van trouwe fans, onder wie ook ondergetekende, die hem verdedigen wanneer hij in de pers weer eens wordt aangevallen vanwege het zogenaamd 'gratuite' geweld en de vele scheldwoorden in zijn films. 

Maar, om eerlijk te zijn, Tarantino's road action-misdaadthriller Death Proof (2007) vonden wij wisselvallig, ondanks de knappe car chases en de schitterende vertolking van hoofdrolspeler Kurt Russell als de sadistische stuntrijder en seriemoordenaar Mike McKay (één van de beste movie villains aller tijden). De dialogen liepen vaak mank. Ook het oorlogsdrama Inglourious Basterds (2009) kon ons (afgezien van de lange, geniale openingsscène, de spannende scène in de taverne en de glansrollen van Christoph Waltz en Mélanie Laurent) niet echt bekoren en maakte op ons een vergezochte, puberale indruk: scalperende joden op nazi-jacht; pffff... Django Unchained (2012), de eerste western van Tarantino, was opnieuw een schot in de roos, maar Leonardo DiCaprio bezondigde zich aan overacting in het langdradige tweede deel van de film (lees onze recensie  hier). Was Tarantino over zijn hoogtepunt heen...? 

Hallelujah! Met The Hateful Eight, zijn tweede western (die vanaf vandaag in de Belgische zalen loopt), bewijst Tarantino dat hij het nog steeds kan. Hij trakteert ons opnieuw op zijn typische, onnavolgbare mix van humor en geweld. Maar, zoals steeds, weet hij ons ook te verrassen met eigenzinnige, genre-overstijgende accenten die een volstrekt unieke film opleveren.


Cabin fever

The Hateful Eight begint met een langzame aanloop waarin we een postkoets volgen die kort na de Amerikaanse Burgeroorlog door het besneeuwde landschap van Wyoming rijdt. Aan boord bevinden zich de doorgewinterde premiejager John "The Hangman" Ruth (gespeeld door Kurt Russell) en zijn gevangene Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh). John is op weg naar het stadje Red Rock, waar Daisy moet opgehangen worden vanwege haar misdadige levenswandel. Onderweg pikt de postkoets twee extra passagiers op: majoor Marquis Warren (Samuel L. Jackson), een ex-militair uit het noordelijke Yankee-leger die nu ook zijn kost verdient als premiejager; en Chris Mannix (Walton Goggins), een voormalig lid van de zuidelijke rebellenmilitie die zich voorstelt als de nieuwe sheriff van Red Rock. Hun reis wordt onderbroken door een zware sneeuwstorm, waardoor zij moeten schuilen in Minnie's Haberdashery: een grote blokhut die dienstdoet als postkoetsstation en herberg. Uitbaatster Minnie blijkt afwezig, wat het wantrouwen wekt van majoor Warren. In de blokhut treffen we nog vier andere mannen aan: een oude, gepensioneerde generaal van het zuidelijke leger (gespeeld door Bruce Dern); een eenzame cowboy (Michael Madsen); een Engelsman die naar eigen zeggen werkt als hangman (Tim Roth); en een Mexicaan (Demián Bichir) die Minnie vervangt. 

John Ruth en majoor Warren hebben er geen goed oog in. Wat doen die kerels daar? Zijn ze wel wie ze beweren te zijn? Of hebben ze een verborgen agenda? Hoe dan ook, buiten raast de sneeuwstorm en het gezelschap zit in de blokhut met elkaar opgescheept tot de storm gaat liggen...

Tien kleine negertjes

Acht personages. Daarmee zijn De Hatelijke Acht compleet. Maar Tarantino zou Tarantino niet zijn mocht hij geen onverwachte plotwendingen in petto hebben. Hoewel de film zich goeddeels in de blokhut afspeelt en daardoor meer aanvoelt als een toneelstuk dan als een epische western, blijft The Hateful Eight boeien. Tarantino zet de kijker voortdurend op het verkeerde been, drijft de koortsige spanning gradueel op -wie heeft de koffie vergiftigd?- en zorgt in de bloederige finale mondjesmaat voor de onthulling van het mysterie. Wie is wat? Welk personage legt eerst het loodje? En wie is dan aan de beurt? Tien kleine negertjes. Agatha Christie in het Wilde Westen, waarbij Samuel L. Jackson een zwarte westernversie van de beroemde speurneus Hercule Poirot speelt.

Samuel L. Jackson als majoor Warren.

Intussen is het genieten van Tarantino's duivelse humor: Daisy krijgt geregeld klappen van de ruwe John Ruth; majoor Warren provoceert de oude, racistische generaal in een perverse monoloog; en langzame scènes exploderen plots in extreem geweld, zoals in de schitterende spaghettiwesterns van Sergio Leone (ook één van onze favoriete regisseurs; bekijk een documentaire over Leone hier). Tussendoor weeft Tarantino met ogenschijnlijk irrelevante dialogen en met een slimme flashback een web van onthullende verbanden. 

Samuel L. Jackson (links) en Walton Goggins.

Ultra Panavision

Zoals bekend, houdt Tarantino niet van het digitale medium waarmee de meeste films tegenwoordig opgenomen worden. "Digitale projectie betekent de dood van cinema. Het is niet meer dan televisie in het openbaar", zei de regisseur reeds op het Filmfestival van Cannes in 2014. Daarom nam hij The Hateful Eight op in Ultra Panavision 70: een zeer breed beeldformaat uit de jaren vijftig en zestig, waarvoor Tarantino anamorfische Panavision-lenzen en 65 millimeter-pellicule (afgedrukt voor projectie op 70 millimeter) gebruikte. Dat formaat is niet alleen uiterst geschikt voor panoramische landschappen, die in The Hateful Eight jammerlijk genoeg zeldzaam zijn, maar ook voor de creatieve compositie van binnenopnames. Samen met het knappe camerawerk van Robert Richardson, de geslaagde garderobe van de personages en het voortreffelijke set design (Minnie's Haberdashery voelt aan als een echt postkoetsstation in de Far West), maakt dat van The Hateful Eight ook op visueel vlak een uitstekende film

V.l.n.r.: Tim Roth, Kurt Russell en Jennifer Jason Leigh.

Wat de montage betreft, bevestigt Tarantino zijn zelfzekerheid door zijn zelfgeschreven scenario zonder haast uit de doeken te laten doen door filmmonteur Fred Raskin. Geprojecteerd in de Panavision-versie (met een 70 millimeter-projector) duurt de film ruim 3 uur. Daar had wel wat af gekund, want soms (bijvoorbeeld in de te lange postkoetsscène) is het tempo te traag en wordt sommige informatie nodeloos herhaald.

De vertolkingen

Tarantino heeft een neus voor casting. Ook deze keer koos hij voor uitstekende acteurs, met glansrollen van Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh en een verrassend grappige Walton Goggins. Ook Demián Bichir, met dat vette Mexicaanse accent van hem, is vermakelijk in zijn bijrol. Michael Madsen doet wat hij gewoonlijk doet -zijn onderkoelde versie van James Dean- maar beklijft hier minder dan met zijn memorabele doorbraakrol als de koelbloedige, psychopathische gangster Mister Blonde (één van de beste movie villains aller tijden) in Reservoir Dogs. Ook Bruce Dern blijft in The Hateful Eight een beetje op de vlakte. En Tim Roth imiteert de acteerstijl van Christoph Waltz, wat vanzelfsprekend minder overtuigt dan the real thing; Waltz had deze rol moeten spelen. Tot slot zijn er geslaagde bijrolletjes van Zoë Bell (die een stuntvrouw speelde in Death Proof) en Channing Tatum.

Tim Roth (links) en Walton Goggins.

Ennio Morricone

Op muzikaal vlak koos Tarantino voor een combinatie van pop- en rocknummers, tracks uit andere films (zoals Ennio Morricone's Eternity, Bestiality en Despair voor John Carpenters briljante horrorfilm The Thing, en Morricone's Regan's Theme uit John Boormans horrorsequel Exorcist II), en heel knappe, originele muziek van Morricone die onheilspellend klinkt en daarmee zeer goed past bij het misdaadmysterie in The Hateful Eight. Morricone werd hiervoor terecht genomineerd voor een Golden Globe en Oscar. De intussen 87-jarige Italiaanse componist, die wereldfaam verwierf met zijn briljante soundtracks voor de spaghettiwesterns van Sergio Leone en voor diens gangsterkroniek Once Upon a Time in America (bekijk de hele film hier), bewijst in The Hateful Eight dat hij op zijn oude dag nog steeds betoverende melodieën kan verzinnen. Beluister de muziek in The Hateful Eight hier.

Kurt Russell (links) en Samuel L. Jackson.

Zwarte komedie

The Hateful Eight is een toepasselijke titel voor een film waarin elk van de acht hoofdpersonages in feite een verwerpelijk mens is. Sommige kijkers zullen zich wellicht storen aan het brutale geweld, het racisme en het nihilisme dat in deze film getoond wordt. Vandaar dat de Amerikaanse filmcriticus Matt Zoller Seitz The Hateful Eight omschrijft als "een door en door lelijke film" en hij Tarantino lege sensatiezucht verwijt: "Deep down, he believes in nothing but sensation."

Seitz neemt The Hateful Eight echter te ernstig. In wezen is deze film immers een in een western en misdaadmysterie verpakte zwarte komedie; een stijloefening waarin Tarantino humor combineert met het westerngenre en met een claustrofobische huis clos-thriller. Net zoals de gangsters en de undercover flik in Reservoir Dogs, zitten de De Hatelijke Acht op één locatie met elkaar opgezadeld en tonen zij na verloop van tijd hun ware gelaat. Dat zij een lelijk gelaat hebben, is inderdaad een keuze van Tarantino. Hij schreef hun verhaal. Maar Tarantino weet als geen ander dat zijn personages hun eigen leven leiden; zij schreven dus mee aan hun verhaal. Als scenarist bleef Tarantino immers trouw aan hun aard en tekende hij op wat zij, vanuit hun karakters en gevoeligheden, zeggen, doen en laten. Mocht Tarantino in het verleden alleen maar lelijke personages gecreëerd hebben, dan zouden we de verwijten van Seitz misschien begrijpen. Maar uit Tarantino's oeuvre spreekt ook liefde en warmte. Denk aan de huiselijke warmte tussen de tortelduifjes Butch en Fabienne in Pulp Fiction, of aan de subtiele romantiek tussen Jackie Brown en Max Cherry in Jackie Brown, of aan de ontroerende moederliefde van Beatrix Kiddo voor haar dochtertje in Kill Bill, of aan Django's zoektocht naar zijn vrouw Broomhilda in Django Unchained, om maar vier voorbeelden te noemen.

Tarantino is geen sensatiezuchtige nihilist. Hij is een cinefiel. Met panache en gevoel voor humor. En zijn onvoorwaardelijke, compromisloze liefde voor cinema blijkt eens te meer in The Hateful Eight.

JN.

The Hateful Eight (USA-2015): in de bioscoop vanaf 6 januari 2016.
Met: Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins, Bruce Dern, Tim Roth, Michael Madsen, Demián Bichir, Channing Tatum en Zoë Bell.

Genre: western / misdaadmysterie / thriller / zwarte komedie

Klik op de oranje link voor de trailer: The Hateful Eight - trailer


maandag 4 januari 2016

Leave Her to Heaven - full movie


Een film noir in Technicolor!




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: psychologisch drama / film noir / misdaadthriller / romantiek

My Name Is Nobody - full movie


Een zeer vermakelijke spaghettiwestern uit 1973 van Tonino Valerii, met Terence Hill en Henry Fonda in de hoofdrollen en met schitterende muziek van Ennio Morricone.




(Klik op de playbutton en dan rechtsboven bij instellingen op 'Kwaliteit' en  480p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links voor:

- de trailer: My Name Is Nobody - trailer

- een achtergrondartikel: De beste westerns aller tijden. Met onze Top 30

Genre: western / komedie

zondag 3 januari 2016

Wraakzucht als levensbloed

The Revenant  van Alejandro González Iñárritu     ★★★★★




Het gebeurt niet vaak dat we aan een film de hoogste score van vijf sterren toekennen. Daarvoor moet de film in kwestie uitblinken op zowat alle vlakken: het scenario moet blijven boeien; de montage moet kloppen qua structuur en ritme; de fotografie en het production design moeten bekoren en aansluiten bij het verhaal en de thematiek; je moet de acteurs, hun kostuums en eventuele special effects kunnen geloven; de muziek moet een meerwaarde verlenen; en de regisseur moet al deze elementen met elkaar verbinden tot een Gesamtkunstwerk dat je emotioneel raakt en persoonlijk aanspreekt. Tot slot moet de film ook een eigen karakter en voldoende 'diepte' hebben, waardoor hij een tijdloze dimensie heeft en ook overeind blijft na meerdere visies. The Revenant van de Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu is zo'n meesterwerk. 

Bekend van onder meer zijn eerdere films Amores Perros en 21 Grams, brak Iñárritu in 2015 pas echt door bij het grote publiek met zijn uitstekende tragikomedie Birdman: één van de beste films van het afgelopen jaar, die vier Oscars in de wacht sleepte, waaronder die voor beste film en beste regie. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier. Met zijn nieuwe en epische overlevingsdrama The Revenant, dat behoort tot onze favoriete westerns, bevestigt Iñárritu zijn reputatie als één van de meest getalenteerde cineasten van zijn generatie.

Screenshot uit The Revenant.

Alleen in de wildernis

Gebaseerd op de gelijknamige roman van Michael Punke uit 2002, vertelt The Revenant het verbijsterende, waargebeurde verhaal van de Amerikaanse avonturier en pelsjager Hugh Glass, gespeeld door Hollywoodster Leonardo DiCaprio. 

Tekening van de echte Hugh Glass.

Het verhaal begint in 1823, wanneer Glass de bovenloop van de Missouri-rivier in de wildernis van de Amerikaanse staat South Dakota opvaart als gids van een pelsjagersexpeditie onder leiding van kapitein Andrew Henry (Domhnall Gleeson). Op de vlucht voor agressieve Arikara-indianen (ook wel Ree genoemd), laten de blanke pelsjagers hun boot in de steek en keren zij te voet terug naar hun afgelegen fort. Onderweg wordt Glass echter aangevallen en ernstig verwond door een grizzlybeer. Om hun hachelijke terugkeer naar het fort niet te vertragen, besluiten de expeditieleden om Glass achter te laten. Zijn half-indiaanse zoon Hawk (Forrest Goodluck), de doorgewinterde pelsjager John Fitzgerald (Tom Hardy) en diens jongere collega Jim Bridger (Will Poulter) blijven bij Glass om hem niet in zijn eentje te laten sterven en hem te begraven. Wanneer Glass echter 'weigert' te sterven, zorgt de hardvochtige Fitzgerald er voor dat Glass toch alleen achterblijft in de wildernis. Glass doet er alles aan om te overleven en zint op wraak...

Leonardo DiCaprio als Hugh Glass.

Mens en natuur

De tragische lotgevallen van Glass zijn al eerder verfilmd, onder meer in Man in the Wilderness uit 1971 met de Ierse acteur Richard Harris in de titelrol. De nieuwe versie van Iñárritu doet alle vorige verfilmingen meteen vergeten. Vanaf de sfeervolle openingsbeelden (Glass en zijn zoon waden door een mistig, overstroomd bos), die herinneren aan de visuele poëzie in The New World van Terrence Malick, voel je dat Iñárritu meer op het oog heeft dan een doorsnee avonturendrama en op zoek gaat naar de existentiële dimensie in de verhouding tussen mens en natuur. In dat opzicht ligt The Revenant in het verlengde van de avontuurlijke romans van de Amerikaanse schrijver Jack London, zoals The Call of the Wild en White Fang. Net zoals in de boeken van London, fungeert de natuur in The Revenant als een extra personage; een personage dat bovendien nog wreder en genadelozer is dan de opportunistische sociopaat Fitzgerald. Adembenemend mooi, maar letterlijk en figuurlijk ijskoud en onverschillig voor menselijk leed, vormen de onherbergzame winterlandschappen de grootste vijand van Glass terwijl hij probeert te overleven door restjes vlees van dierenkarkassen te eten. Op een ijskoude nacht slaapt hij zelfs in het karkas van een dood paard om niet te bevriezen. 



The Revenant werd goeddeels gefilmd in Canada en Argentinië. De langdurige shoot in bikkelharde omstandigheden (waaronder vrieskou) vergde naar verluidt het uiterste van cast en crew. Maar het leverde wel oogstrelende beelden op, die van de film een visueel meesterwerk maken. De vermaarde Mexicaanse cameraman Emmanuel Lubezki (die ook achter de camera stond voor Birdman en The New World; lees ons biografische portret van Lubezki hier) filmde voor The Revenant onder meer besneeuwde bergen, uitgestrekte ijsvlaktes waarop de mens klein en nietig lijkt, en stille, ongerepte bossen waarin druppels dooiwater van boomtakken lekken als het tikken van een klok die aangeeft dat Glass zich misschien zou moeten verzoenen met de mogelijkheid dat zijn tijd gekomen is. Maar Glass wil léven. Zijn wraakzucht is het levensbloed van zijn overlevingsinstinct. 



Geweld

Hiermee zijn we meteen beland bij het tweede leidmotief in The Revenant: geweld. Net zoals de natuur in haar meest primitieve vorm gekenmerkt wordt door geweld als wezenlijk aspect in de cyclus van leven en dood, zo worden ook de levens van Glass en Fitzgerald getekend door geweld. Iñárritu maakt dit van meet af aan duidelijk met de lange, spannende sequentie waarin de blanke pelsjagers worden aangevallen door de Arikara-indianen. Die sequentie is briljant in beeld gebracht en maakt dankzij de knappe special effects een hyperrealistische indruk. De hypnotische cameravoering en bezwerende muziek geven de sequentie echter ook een surrealistische dimensie, die ons deed denken aan de bevreemdende, beladen sfeer in het fascinerende exploratiedrama Aguirre, der Zorn Gottes van Werner Herzog (bekijk de hele film hier) en in het briljante anti-oorlogsepos  Apocalypse Now van Francis Ford Coppola (één van onze favoriete films); ook gewelddadige reizen naar The Heart of Darkness van mens en natuur. 


Iñárritu's artistieke aanpak komt ook tot uiting tijdens de dromerige flashbacks waarin Glass terugdenkt aan zijn indiaanse, door blanke soldaten vermoorde vrouw. Ze tillen The Revenant uit boven het genre van de klassieke western en boven de meeste traditionele overlevingsdrama's. 

The Revenant bevat ook surrealistische droomscènes.

De gewelddadigste en meest memorabele sequentie in The Revenant is wellicht de sequentie waarin Glass wordt aangevallen door de grizzlybeer. Dankzij de geslaagde special effects (een combinatie van live-action-opnames en digitale computeranimatie) heb je als kijker het gevoel dat DiCaprio's huid écht door een beer aan stukken gereten wordt. 

Geweld roept morele vragen op. Bij sommige expeditiegenoten van Glass, zoals kapitein Henry en de jonge Jim Bridger, begint hun geweten te knagen wanneer zij uit zelfbehoud beslissen om Glass voor dood achter te laten. Alleen Fitzgerald lijkt geen last te hebben van zijn geweten. Geweld schijnt voor hem een natuurlijk attribuut te zijn; niet meer dan een praktisch instrument dat hij zonder veel omhaal gebruikt uit instinctief eigenbelang. Als zodanig staat Fitzgerald, net als de indianen op oorlogspad, gevaarlijk dicht bij de primitieve natuurkrachten die hem omringen, bedreigen en drijven. Net als Glass, is Fitzgerald een personificatie van pure overlevingsdrang. In dat opzicht hebben beide mannen meer met elkaar gemeen dan zij aanvankelijk beseffen.

Tom Hardy als John Fitzgerald.

Lichaamstaal   

Iñárritu doet de voormelde thema's niet op een belerende manier uit de doeken. Hij neemt gewoon zijn tijd (de film duurt ruim 2,5 uur) om het verhaal van The Revenant (vrij vertaald: de man die terugkeert uit de dood) voor zich te laten spreken; vooral met beelden, actie en muziek. Vandaar dat DiCaprio in zijn titelrol haast geen woord zegt en de overlevingsstrijd van Glass vooral uitbeeldt met lichaamstaal. Hij doet dat overigens met brio. Ook de andere acteurs zitten goed in hun rol, met een briljante vertolking van Tom Hardy als de ruwe slechterik Fitzgerald. 

Oscarmateriaal

Het zou ons niet verbazen mochten zowel Hardy als DiCaprio genomineerd worden voor een Oscar dankzij hun vertolkingen in The Revenant.

Hoewel DiCaprio in zijn carrière al vier keer een Oscarnominatie kreeg -voor zijn vertolkingen in What's Eating Gilbert Grape, The Aviator, Blood Diamond en The Wolf of Wall Street (bekijk de trailer hier), heeft de intussen 41-jarige acteur tot op heden nog geen enkele nominatie kunnen verzilveren. Misschien komt daar dit jaar eindelijk verandering, dankzij zijn doorleefde hoofdrol in The Revenant.

Kortom, The Revenant is een absolute aanrader: een unieke film die de avontuurlijke epiek van meeslepende frontierwesterns zoals Jeremiah Johnson van Sidney Pollack (ook één van onze favoriete westerns; bekijk de hele film hier) combineert met de visuele poëzie, pacifistische boodschap en existentiële diepte van antikoloniale avonturendrama's zoals Lawrence of Arabia van David Lean (één van onze favoriete historische drama's en één van onze favoriete films tout court; bekijk de hele film hier), 
Aguirre, der Zorn Gottes, Apocalypse Now (bekijk een filmfragment hier) en The New World.

JN.

The Revenant (USA-2015): in de bioscoop vanaf 27 januari 2016.
Met: Leonardo DiCaprio, Tom Hardy, Will Poulter, Domhnall Gleeson en Forrest Goodluck.

Genre: western / avontuur / historisch overlevingsdrama / existentiële thriller

Klik op de oranje link voor de trailer: The Revenant - trailer



zaterdag 2 januari 2016

Crimson Peak - trailer


Oogstrelende gothic horror van de Mexicaanse regisseur Guillermo del Toro, met Mia Wasikowska als de damsel in distress.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: horror / thriller / romantisch drama