Mother - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Mother: Moederliefde

Genre: psychologische thriller / misdaadmysterie / gezinsdrama

Een jood in nood

A Serious Man  van Joel en Ethan Coen     ★★★½

Bloomington, Minnesota, 1967. Het leven van de joodse fysicaprofessor Larry Gopnik (een aandoenlijke Michael Stuhlbarg) is geen pretje: zijn job staat op de helling; zijn vrouw wil een echtscheiding; zijn zoon zit aan de softdrugs; zijn dochter steelt geld voor haar cosmetische neusoperatie; zijn bizarre broer is afhankelijk van hem; één van zijn gebuisde studenten probeert hem om te kopen; en zijn fascistoïde buurman palmt zijn grasperk in. De glasheldere logica van de mathematica die Larry aanwendt tijdens zijn lessen staat in schril contrast met de chaotische puinhoop in zijn privéleven. Arme Larry is de wanhoop nabij en krijgt een existentiële crisis. Net als de onfortuinlijke Job in het Bijbelverhaal, vraagt hij zich af waarom God hem dit aandoet. Hij gaat te rade bij een rabbijn...

Ondoorgrondelijk

Zoals we van de broers Joel en Ethan  Coen gewend zijn (lees ons biografische portret hier), is A Serious Man verzorgd in beeld gebracht, strak geregisseerd, doordacht gemonteerd en voorzien van toepasselijke muziek. De zwarte humor, uitstekende acteurs, eigenzinnige dialogen en driedubbele bodems in het intelligente scenario maken van A Serious Man een hilarische tragikomedie over de condition humaine en de onvoorspelbaarheid van het leven. Of uitgedrukt in religieuze termen: de wegen van de Heer zijn ondoorgrondelijk...

JN.

A Serious Man (USA/Groot-Brittannië/Frankrijk-2009): beschikbaar op dvd en blu-ray disc.

Met: Michael Stuhlbarg, Sari Lennick, Aaron Wolff, Richard Kind, Fred Melamed, Jessica McManus en Amy Landecker.

Genre: existentiële tragikomedie

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: A Serious Man - trailer

- ons biografische portret van de gebroeders Coen: Een geniaal duo

Moederliefde

Mother  van Joon-ho Bong     ★★★★

Deze nieuwe, fascinerende film van de getalenteerde Zuid-Koreaanse cineast Joon-ho Bong begint als een bizarre komedie over de hechte (incestueuze?) relatie tussen Yoon, een kinderlijke jongeman van 27, en zijn alleenstaande moeder. Wanneer een schoolmeisje vermoord wordt, wijzen alle sporen naar Yoon. Zijn moeder blijft haar zoon echter steunen en houdt vol dat hij onschuldig is. Zo evolueert de film naar een fascinerende whodunit die, hoewel onmiskenbaar oosters qua sfeer, doet denken aan de thrillers van Alfred Hitchcock en Brian De Palma. Bong (één van onze favoriete regisseurs) laveert moeiteloos tussen de verschillende genres, maar de rode draad in Mother blijkt uiteindelijk de onvoorwaardelijke liefde van de moeder voor haar enige kind.

Geheimen

Net als in de tv-serie Twin Peaks van David Lynch (ook één van onze favoriete regisseurs), verbergen zowat alle hoofdpersonages in Mother één of ander geheim. Het vermoorde schoolmeisje blijkt (net als het vermoorde schoolmeisje Laura Palmer in Twin Peaks) minder onschuldig dan ze lijkt. Yoon heeft geheugenstoornissen en is daardoor als het ware een raadsel voor zichzelf. En ook zijn moeder draagt een verschrikkelijk geheim met zich mee. De verrassende plotwendingen zetten de kijker voortdurend op het verkeerde been en maken van Mother een beklijvend misdaadmysterie dat geen minuut verveelt en aanstuurt op een aangrijpend slot dat aansluit bij de mooie openingsscène van de film.

Actrice Hye-ja Kim zet een intense, hartverscheurende vertolking neer als de gedreven moeder die er alles voor over heeft om haar zoon te beschermen. De sfeervolle fotografie en ingenieuze montage dragen bij tot het bevreemdende karakter van de film. De bezwerende muziek herinnert aan die van Hitchcocks huiscomponist Bernard Herrmann. En de gedurfde regiekeuzes van Bong bewijzen dat hij momenteel één van de meest getalenteerde cineasten in Azië is. Niet te missen!

JN.

Mother (Zuid-Korea-2009): in de bioscoop sinds 24 november 2010.

Met: Hya-ja Kim en Bin Won.

Genre: misdaadmysterie / psychologische thriller / gezinsdrama

Klik op de oranje link voor de trailer: Mother - trailer

In Mother gaat de liefde letterlijk en figuurlijk over lijken.

A Serious Man - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van A Serious Man: Een jood in nood

Genre: existentiële tragikomedie

Somewhere - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje links:

- voor onze recensie van Somewhere: Vicieuze cirkel

- voor nieuws: Sofia Coppola wint Gouden Leeuw voor Somewhere

Genre: existentieel drama / tragikomedie

Buried - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Klik op de oranje link voor onze recensie van Buried: Niet geschikt voor claustrofobische kijkers

Genre: psychologische thriller / horror

Niet geschikt voor claustrofobische kijkers

Buried  van Rodrigo Cortés     ★★★

De Amerikaanse vrachtwagenchauffeur Paul Conroy (Ryan Reynolds) wordt in Irak gekidnapt en geraakt bewusteloos. Wanneer hij ontwaakt, blijkt hij levend begraven te zijn in een doodskist onder twee meter woestijnzand. Met niets anders dan een aansteker, een gsm en een zaklamp in zijn bezit, tracht Paul met de moed der wanhoop te overleven terwijl de autoriteiten naar hem op zoek zijn en de zuurstof in de kist stilaan op raakt...

Beklemmend

In de traditie van andere vakkundige films die zich volledig afspelen op slechts één locatie, zoals Rope en Lifeboat van Alfred Hitchcock, is Buried een beklemmende thriller die de fameuze begraafscène met Uma Thurman in Kill Bill 2 naar de kroon steekt. Bewonderenswaardig hoe de Spaanse regisseur Rodrigo Cortés en zijn filmploeg er in slagen om de kijker anderhalf uur lang nagelbijtend aan zijn/haar stoel te kluisteren terwijl de camera de penibele situatie van het hoofdpersonage in real time op de voet volgt en geen seconde van zijn zijde wijkt. Hierdoor krijg je als toeschouwer in de bioscoop het gevoel zelf mee opgesloten te zitten in de kist. Wie last heeft van claustrofobie weze gewaarschuwd!

JN.

Buried (Spanje/USA/Frankrijk-2010): in de bioscoop sinds 3 november 2010.
Met: Ryan Reynolds.

Genre: psychologische thriller / horror

Klik op de oranje link voor de trailer: Buried - trailer

Het ziet er niet goed uit voor Paul Conroy als het levend begraven hoofdpersonage in Buried.

Exit Through the Gift Shop - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: documentaire / kunstfilm / tragikomedie

Klik op de oranje link voor onze recensie van Exit Through the Gift Shop: Vogelvrij

Interview.

Keira Knightley

over haar rol in

The Jacket

Keira Knightley: "Ik neem mijn populariteit met een flinke korrel zout."



"Ik ben meer dan een mooi snoetje"

Toen de Engelse actrice Keira Knightley in 2003 tijdens een lunch met cineast John Maybury vroeg om in diens psychologisch mysterie The Jacket (2005) een eenzame, zelfdestructieve vrouw te mogen spelen, vond hij haar in eerste instantie te mooi voor de rol. Zij antwoordde dat ze de rest van haar filmcarrière niet in de korsetten van kostuumdrama’s wilde doorbrengen en las ter plekke een passage uit het scenario voor. Maybury haalde meteen bakzeil.

Londen / interview door Joeri Naanai

Hoewel Keira Knightley tijdens haar spontane auditie voor The Jacket amper 18 lentes jong was, behoorde zij destijds al tot de populairste nieuwkomers in Hollywood. Ze was toen net wereldwijd doorgebroken met haar rol als de gouverneursdochter Elizabeth Swann in de avontuurlijke kaskraker Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (2003) van Gore Verbinski (het eerste deel van de razend populaire filmreeks met Johnny Depp als de flamboyante piraat Jack Sparrow).

Keira Knightley met Johnny Depp in Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl.

Knightley’s steile klim naar het sterrendom was onder meer te danken aan haar oogstrelende uiterlijk. De magazines Tatler en Glamour verkozen haar in 2004 respectievelijk tot “de meest begerenswaardige vrouwelijke vrijgezel in Groot-Brittannië” en “de meest glamoureuze actrice ter wereld”. Het magazine Empire riep haar in 2004 zelfs uit tot “meest sexy filmster aller tijden”. Deze laatste eretitel lijkt ons wat overdreven, gelet op onder meer de betoverende ogen van Lauren Bacall, de tijdloze elegantie van Grace Kelly, de exotische schoonheid van Ornella Muti, het aantrekkelijke charisma van Michelle Pfeiffer en de oosterse sensualiteit van Ziyi Zhang. Toen we Knightley in het somptueuze Dorchester Hotel in Londen opzochten voor een interview over haar rol in The Jacket, waarin zij aan de zijde speelt van Adrien Brody, benadrukte zij trouwens zelf dat ze niet wakker ligt van haar uiterlijk en dat regisseur John Maybury bovendien niet op zoek was naar een bevallige actrice voor het vrouwelijke personage Jackie in zijn complexe psychologisch mysterie: "John had iemand nodig die geloofwaardigheid kon verlenen aan de rol van Jackie, een wanhopige jonge vrouw die haar verdriet over de dood van haar drankzuchtige moeder bezweert met drugs en alcohol. Toen ik hem zei dat ik dat personage dolgraag wilde spelen, had ik net een voedselvergiftiging opgelopen en zag ik er een stuk verfomfaaider uit dan gewoonlijk. Wellicht heeft dat hem over de streep getrokken.” (lacht)

Voor uw rol in The Jacket heeft de make-up-afdeling u niet alleen een sombere aanblik gegeven, maar hebt u zich naar verluidt ook laten inspireren door de extravagante rockzangeres Courtney Love en de legendarische filmdiva Marlene Dietrich.



Keira Knightley in The Jacket.

Keira Knightley: “Als ik in mijn carrière alleen maar mijn mooi snoetje zou uitbuiten, is die carrière geen lang leven beschoren. Ik heb gelukkig meer in huis dan dat en schrik er niet voor terug om te doen wat een rol van me vraagt. Ik heb daarom goed naar de lage, hese stem van Courtney Love geluisterd en naar de manier waarop actrice Brittany Murphy door haar mond ademt. Ik dronk veel vodka en rookte als een turk, om zelf een raspende stem te krijgen. Bij Marlene Dietrich keek ik vooral naar haar smachtende blik. En om in de sfeer van het verhaal te komen, luisterde ik naar muziek van Jeff Buckley, The Strokes en Nirvana, en bekeek ik de expressionistische schilderijen van Egon Schiele en Edvard Munch.”

Waar haalde u de emotionele energie vandaan om uitdrukking te geven aan Jackie’s melancholie? Hebt u in uw eigen leven een tragisch verlies meegemaakt?

“Nee, gelukkig nog niet. Afkloppen maar. (klopt op de tafel) Maar ik heb me, zoals iedereen, ooit wel eens een depressief gevoeld. De wanhoop van Jackie is me dus niet helemaal vreemd.”

Sinds u beroemd bent, wordt u achtervolgd door fans en paparazzi. Hoe gaat u daar mee om?

“Ik probeer die overdreven belangstelling te negeren. Ze noemen me nu de meest sexy actrice ter wereld, maar dat neem ik met een flinke korrel zout. Schoonheid is relatief. Ik hou veeleer van interessante dan perfecte gezichten en ik heb een zwak voor mensen die me kunnen laten lachen. Scarlett Johansson bijvoorbeeld heeft een gezicht waar ik uren naar zou kunnen kijken. Ik schuim niet alle Hollywoodfeestjes af en heb nog steeds dezelfde vrienden als in mijn schooltijd. Ik heb er echter altijd van gedroomd om met acteren mijn brood te verdienen. Mijn roem stelt me nu in staat om kieskeurig om te springen met de talrijke aanbiedingen en dat is fijn.”

Eén van die aanbiedingen was een rol in de biografische actiefilm Domino. Daarin speelt u een model dat premiejaagster wordt. Klopt het dat u tijdens de opnames beroep deed op een stand-in die in uw plaats haar achterwerk liet filmen?

“Ja. (lacht) Ik wil uw lezers niet teleurstellen, maar in de filmindustrie wordt niet alleen gebruikgemaakt van stuntlui, maar ook vaak van body doubles. Voor seksscènes heb ik nog nooit een body double gebruikt. Maar tijdens de opnames van 'Domino' moest ik een lapdance doen en dat had ik nog nooit gedaan. Na twee danslessen bleek ik (fluisterend) mijn benen niet wijd genoeg te kunnen spreiden. Dus hebben ze iemand met een mooie kont gezocht die dat wel kon.”

Heeft een professionele 'kontkiezer' die taak op zich genomen of mocht u zelf kiezen?

"Die eer viel mij te beurt!" (schatert)

Klik op de oranje link voor onze recensie van The Jacket: Vermoeiend



Voor haar rol in The Jacket inspireerde Keira Knightley
zich onder meer op de smachtende blik van Marlene Dietrich,
de hese stem van Courtney Love en de muziek van Nirvana.

The Conversation - fragment

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links voor onze recensie van The Conversation: Horen, zien en zwijgen

Genre: psychologische thriller / existentieel drama / misdaad

Horen, zien en zwijgen

The Conversation  van Francis Ford Coppola      ★★★★

Harry Caul (glansrol van Gene Hackman) is een expert in het bespioneren van andere mensen. In opdracht van particulieren, bedrijven en overheidsinstanties gebruikt hij de modernste technieken om mensen te observeren, te fotograferen en af te luisteren. Zijn indiscreet voyeurisme ten opzichte van andermans privacy staat in schril contrast met zijn eigen gesloten en paranoïde karakter. Harry leeft als een zwijgzame kluizenaar. Hij vergrendelt zijn appartement met vier sloten en een alarmsysteem, houdt zijn telefoonnummer geheim en deelt zijn privéleven en gevoelens met niemand, zelfs niet met de vrouw met wie hij af en toe naar bed gaat. Als hij niet aan het werk is in de sombere loft waar zijn apparatuur staat, zit hij moederziel alleen in zijn woonkamer en speelt hij saxofoon op de tonen van zijn jazzplaten.     

Op een dag krijgt Harry de opdracht om een jong koppel af te luisteren en hun gesprek op te nemen. Wanneer hij de bandopname analyseert, begint hij te beseffen dat het koppel wellicht gevaar loopt. Hoewel Harry doorgaans volstrekt emotieloos met zijn werk omgaat -"It's just a business", zegt hij- begint zijn geweten te knagen en weigert hij de tape aan zijn opdrachtgever te overhandigen...

Gene Hackman.

Big Brother is watching you

In het spoor van andere 'voyeuristische' meesterwerken, zoals Peeping Tom van Michael Powell en Emeric Pressburger (bekijk het begin hier), Rear Window van Alfred Hitchcock, Blow-Up van Michelangelo Antonioni (bekijk de hele film hier) en Blow Out van Brian De Palma (bekijk de hele film hier), is The Conversation een fascinerende, briljant gemonteerde psychosociale thriller over eenzaamheid, paranoia en de machteloosheid van het individu in een Big Brother-maatschappij die steeds meer begint te lijken op de Orwelliaanse nachtmerrie in de profetische roman 1984.

Gene Hackman zet een bewonderenswaardige acteerprestatie neer als de vereenzaamde en verbitterde Harry die zichzelf van binnen opvreet terwijl hij de ware toedracht achterhaalt van het mysterieuze gesprek in de filmtitel. Ook John Cazale als Harry's medewerker, Allen Garfield als Harry's extraverte concurrent en Harrison Ford als de gluiperige assistent van Harry's opdrachtgever acteren uitstekend.

Voor zijn strakke regie kon Francis Ford Coppola terugvallen op een zelfgeschreven minimalistisch scenario waarin vrijwel niets afleidt van de gedetailleerde, langzaam opgebouwde karakterstudie van het hoofdpersonage Harry. De intimistische dialogen, sobere fotografie en mooie jazzy soundtrack creëren een melancholische atmosfeer die bijdraagt tot het gevoel van beklemming en onderhuidse spanning in deze eigenzinnige filmparel.

JN.

The Conversation (USA-1974): beschikbaar op dvd en blu-ray disc.

Met: Gene Hackman, John Cazale, Harrison Ford, Cindy Williams, Frederic Forrest, Allen Garfield en Robert Duvall.

Genre: psychosociale thriller / existentieel drama / misdaad

Klik op de oranje link voor een filmfragment: The Conversation - fragment

Gene Hackman als de eenzame afluisterexpert Harry Caul.

Bedwelmend

Black Narcissus  van Michael Powell en Emeric Pressburger     ★★★★½

Onder leiding van hun nieuwe zuster overste Clodagh (briljant vertolkt door de Schotse actrice Deborah Kerr), vertrekken vier protestantse nonnen naar een dorpje in het Indiase Himalayagebergte. Daar moet Clodagh, in opdracht van haar kloosterorde, op een hoge, winderige bergkam het voormalige harempaleis van een Indiase generaal transformeren tot een nieuw klooster. De nonnen krijgen daarbij hulp van mister Dean (gespeeld door David Farrar): een flegmatieke Britse regeringsambtenaar, die Clodagh op de zenuwen werkt met zijn vrijpostige gedrag.



Deborah Kerr schittert als zuster Clodagh.

Verleiding

De renovatie en reconversie van het leegstaande paleis verloopt voorspoedig en al gauw doet het nieuwe bergklooster ook dienst als ziekenhuis en schooltje voor de plaatselijke Indiase dorpelingen. De erotische Indiase muurschilderingen, geïsoleerde locatie, betoverende vergezichten, ijle berglucht en primitieve tradities van de dorpelingen hebben echter een merkwaardig, desoriënterend effect op de blanke nonnen. De desolate plek is als een mooie exotische bloem of een kostbaar parfum: sensueel, maar ook bedwelmend wanneer men zich te lang laaft aan de indringende geur. Zuster Philippa (gevoelig vertolkt door Flora Robson) begint te twijfelen aan haar religieuze roeping en overweegt zelfs om uit het klooster te treden. Ook de strenge, immer zelfbeheerste zuster overste 'ontdooit' stilaan: Clodagh herinnert zich de tijd alvorens ze non werd, toen in haar leven en hart nog plaats was voor familiaal geluk en verliefdheid. Tot haar eigen ontreddering, voelt ze zich bovendien aangetrokken tot de vrijpostige mister Dean. Maar ze is niet alleen: ook zuster Ruth (een intense Kathleen Byron) heeft haar zinnen gezet op de even behulpzame als arrogante Brit. De jaloezie en het wederzijdse wantrouwen tussen beide nonnen ontspoort tot een gevaarlijk psychologisch spel van misleiding en bedrog...

Op de rand van de afgrond

Gebaseerd op de gelijknamige roman van Rummer Godon, is Black Narcissus (bekijk de hele film hier) een uniek meesterwerk uit 1947 dat moeilijk in één genre onder te brengen valt. De film begint als een avontuurlijke tragikomedie, evolueert naar een sensueel romantisch drama, vloeit haast ongemerkt over in een dreigende psychosociale thriller, die het niveau haalt van Alfred Hitchcocks briljante misdaadmysterie Vertigo uit 1958 (één van onze favoriete films), waarna Black Narcissus eindigt met een bloedstollende finale die niet zou misstaan in een horrorfilm. Dat laatste is geen toeval: in zijn autobiografie schreef regisseur Michael Powell dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog genoot van de horrorfilms van de Amerikaanse producer Val Lewton. Eén van die films is de sfeervolle zwart-wit horrorklassieker I Walked With a Zombie, die de Frans-Amerikaanse regisseur Jacques Tourneur in 1943 inblikte voor Lewton. Net als in Black Narcissus, zijn de hoofdpersonages in I Walked With a Zombie beschaafde, rationele blanken die op een geïsoleerde, exotische locatie geconfronteerd worden met oeroude, onbegrijpelijke natuurkrachten en instincten die een magische invloed lijken uit te oefenen. In Black Narcissus ziet Zuster Ruth -een labiele vrouw met een duister verleden, wier morbide melancholie en verborgen passie naar de afgrond van de waanzin voeren- er in de hallucinante slotscènes trouwens nog demonischer en angstaanjagender uit dan de vrouwelijke zombie in de voormelde film van Tourneur.

Kathleen Byron als de labiele en angstaanjagende zuster Ruth.

Dualisme

In wezen gaan zowel I Walked With a Zombie als Black Narcissus over de strijd tussen geest en lichaam, die ook in de roman Narziss und Goldmund uit 1930 van de Duitse schrijver Herman Hesse centraal staat: het interne conflict tussen het hoofd en het hart, verstand en gevoel, inhibitie en ongebreidelde passie, ascese en lust, het cerebrale en het zinnelijke, spiritualiteit en aards genot. In Black Narcissus wordt die tegenstelling tussen cultuur en natuur trouwens inventief gevisualiseerd door de narratieve opbouw te ondersteunen met symbolische beelden van de wisselende seizoenen. Zo zien we close-ups van kleurige bloemen en planten, die niet alleen de lente in de natuur maar ook in het hart van de hoofdpersonages aankondigen.

Het creatieve regisseursduo Michael Powell en Emeric Pressburger haalden al hun cinematografische troeven boven om hun metaforen in de verf te zetten: prachtige beelden in betoverende Technicolor, exotische decors, suggestieve make-up, theatrale belichting en toepasselijke muziek, die dankzij de briljante montage in crescendo bijdragen tot de spannende opbouw naar de onthutsende apotheose van dit visueel verbluffende drama.

De Britse Master of Suspense Alfred Hitchcock (één van onze favoriete regisseurs) heeft zich voor Vertigo (ook een visueel meesterwerk) waarschijnlijk laten inspireren door Black Narcissus. Powell en Hitchcock waren vrienden, die elkaars werk goed kenden en bewonderden. Hitchcocks psychologische misdaadthriller Vertigo gaat ook over verleiding, obsessie en gespleten, 'schizofrene' identiteit. Het gekleurde waas voor de ogen van hoofdrolspeler James Stewart in Vertigo lijkt rechtstreeks gebaseerd op de shots in Black Narcissus met een rood waas voor de ogen van zuster Ruth. En de spannende finale in de beroemde klokkentoren van Vertigo vertoont sterke gelijkenissen met de spannende finale van Black Narcissus in de kloosterkapel en onder de kloosterklok aan de (letterlijke en figuurlijke) rand van de afgrond. 

Dit shot van mister Dean toont het rode waas voor de ogen van zuster Ruth.

Spiegels van de ziel

Black Narcissus -volgens regisseur Powell de meest erotische film in zijn oeuvre- is tijdloze, essentiële, onverwoestbare cinema over het mooiste en het slechtste waartoe mensen in staat zijn. 

Valt er dan niets aan te merken op deze film? Toch wel. De filmploeg draaide de Indiase scènes niet op locatie, maar nam ze goeddeels op in de Pinewood Studios in het Britse Buckinghamshire. Voor de achtergronden in de Indiase buitenscènes werden vaak decors en geschilderde landschappen gebruikt, wat een kunstmatige indruk geeft. Soms werkt dat, soms niet. Bovendien zitten niet alle acteurs goed in hun rol. Zo heeft David Farrar te weinig charisma voor de ambivalente mister Dean en ziet hij er in korte broek op de rug van een pony veeleer belachelijk dan verleidelijk uit. Gelukkig ligt de focus op de nonnen. En die zijn één voor één perfect gecast. 

Jean Simmons speelt een opvallend bijrolletje als het bloedmooie Indiase dorpsmeisje Kanchi, die niet aan de aandacht ontsnapt van de kleinzoon van de Indiase generaal. Die kleinzoon wordt gespeeld door de bekende Indiase acteur Sabu.

Hollywoodster Jean Simmons als het Indiase dorpsmeisje Kanchi.

Maar het zijn Deborah Kerr en Kathleen Byron die de show stelen in hun psychologische steekspel tussen zuster Clodagh en zuster Ruth. Byron maakt van zuster Ruth één van de meest verontrustende filmpersonages aller tijden, wat verklaart waarom we haar opnamen in onze Top 150 van de beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis. Haar waanzinnige blik alleen al is genoeg om er nachtmerries aan over te houden. 

De beste acteerprestatie in Black Narcissus komt echter van Deborah Kerr. Haar subtiele overschakelingen tussen enerzijds de koele, afstandelijke, verbitterde zuster overste Clodagh en anderzijds de warme, gevoelige, goedlachse en verliefde jongedame die zij sinds het bitterzoete afscheid van haar jeugd onder haar habijt verbergt, belichamen perfect de innerlijke strijd waaraan Clodagh en de andere nonnen onderhevig zijn. Die interne tweestrijd valt af te lezen van Kerrs sprekende ogen, die als spiegels de paradoxale krachten in mens en natuur reflecteren.

JN.

Black Narcissus (Groot-Brittannië-1947): beschikbaar op dvd en blu-ray disc, alsook te bekijken via onderstaande link.

Met: Deborah Kerr, Kathleen Byron, David Farrar, Flora Robson, Jean Simmons en Sabu.

Genre: psychologische thriller / romantisch drama / horror

Klik op de oranje links voor:

- de hele film: Black Narcissus - full movie

- een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken: Top 80

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis: Top 150 

- een achtergrondartikel: Zijn romantische films gevaarlijk voor uw relatie?

Zuster Clodagh mijmert over haar verleden.

Misstap

Miss Congeniality 2 : Armed & Fabulous  van John Pasquin     ★½

Sandra Bullock slaagde er niet in om een geslaagd vervolg
te breien aan haar kaskraker uit 2000.

Het verdient aanmoediging wanneer artiesten risico’s durven nemen en iets nieuws uitproberen in plaats van veiligheidshalve vrede te nemen met de herhaling van beproefde formules. Toen de Amerikaanse actrice Sandra Bullock in 2000 de hoofdrol speelde in een verfrissende komedie die zij bovendien zelf financierde, waren pers en publiek dan ook aangenaam verrast. Met haar ontwapenende vertolking van een FBI-agente die undercover deelneemt aan de Miss United States-verkiezing bewees Bullock in Miss Congeniality ('Miss Sympathie') dat zij niet alleen thrillers, actiefilms en romantische drama’s maar ook lichtvoetige komedies aankan. De film werd een kaskraker. Dat was overigens niet alleen Bullocks verdienste, maar ook van het scenario en van haar toenmalige tegenspelers, onder wie de Britse acteur Michael Caine, Hollywoodveterane Candice Bergen en een verrassend grappige William Shatner (in een vorig leven nog Captain Star Trek Kirk).

Sequel

Het succes van Miss Congeniality smaakte naar meer en dus blikte Bullock in 2005 een door John Pasquin geregisseerd vervolg in. Bullock speelt daarin opnieuw de rol van Gracie Hart: de slonzige, kwajongensachtige FBI-agente die in deel 1 getransformeerd werd tot een charmante schoonheidskoningin en in de sequel uitgroeit tot een nationale vedette. Gracie gaat in op het voorstel om de public relations van de FBI te verzorgen, geeft acte de présence op recepties en persconferenties, neemt deel aan talkshows en signeert haar nieuwe boek. Haar glamoureuze maar oppervlakkige leventje wordt echter abrupt onderbroken wanneer haar vrienden Cheryl (Heather Burns) en Stan (William Shatner) ontvoerd worden. Gracie herinnert zich haar ware roeping en gaat als FBI-agente opnieuw undercover om de booswichten op te sporen, ditmaal in het bruisende showbizzwereldje van Las Vegas...

Lees ons interview met Sandra Bullock over de sequel hier.

Dunnetjes

Jammer maar helaas: Miss Congeniality 2 mist het eigenzinnige scenario, de snedige dialogen, de verrassende plotwendingen en de geslaagde vertolkingen in het eerste deel. 

Bullock haalt Gracie's komische gadgets uit deel 1 weer boven -zoals haar knorrige lach, defecte microgolfoven, enzovoort- maar het scenario is te mager en de geslaagde grappen dun gezaaid. Terwijl zij zichzelf vijf jaar eerder nog zo moedig heruitvond als een spontane comédienne, trapt Sandra Bullock hier met beide voeten in de gemakzuchtige val van de stereotiepe zelfimitatie. Wie haar wil zien zoals u haar nog nooit gezien hebt, besteedt de centen voor de dvd van Miss Congeniality 2 beter aan het eerste deel.

JN.

Miss Congeniality 2 : Armed & Fabulous (USA-2005): beschikbaar op dvd.

Met: Sandra Bullock, Regina King, William Shatner, Heather Burns, Enrique Murciano en Ernie Hudson.

Genre: komedie

Klik op de oranje link voor ons interview met Sandra Bullock over Miss Congenialty 2: Sandra Bullock hangt weer 'Miss Sympathie' uit

TIP!

Haarscherp griezelen 

met

Alien Anthology

Deze kersverse blu-ray box met zes discs bevat niet alleen de bioscoopversies én uitgebreide versies van de vier Alien-films, maar ook meer dan 60 uur interactief bonusmateriaal: commentaren, making-of-documentaires, nooit eerder vertoonde scènes, interviews, trailers, ruim 12.000 archieffoto's, en de originele screentests van hoofdrolspeelster Sigourney Weaver. 

De films -Alien van Ridley Scott (lees onze recensie hier), Aliens van James Cameron, Alien 3 van David Fincher en Alien Resurrection van Jean-Pierre Jeunet- hebben in deze blu-ray-versie een haarscherpe beeldkwaliteit en het zuiverste digitale geluid. De ultieme kijkervaring dus voor liefhebbers van deze klassiekers in het horror- en sciencefiction-genre. 

Voor de die-hard fans is er een limited collector's edition met een verpakking in de vorm van het ei van de griezelige facehugger.

JN.

Alien Anthology (USA-2010): beschikbaar op blu-ray disc.

Met: Sigourney Weaver.

Prijs: circa 65 € (limited collector's edition: circa 99 €).

Genre: sciencefiction / horror

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Alien Anthology - trailer

- de MU-TH-UR Mode trailer: Alien Anthology - MU-TH-UR Mode trailer

- de langere MU-TH-UR Mode trailer: Alien Anthology - extended MU-TH-UR Mode trailer

- een interview met de regisseur van Alien: Ridley Scott vertelt over Alien

- ons biografische portret van Ridley Scott: Ridley Scott: Visuele veteraan

- een achtergrondartikel: Onze favoriete regisseurs: Top 20

- een achtergrondartikel: Tien redenen om Alien op het grote scherm te zien

- de positie van Alien in de Top 10 van beste scifi-films: De 10 beste sciencefictionfilms aller tijden

- een achtergrondartikel: Onze favoriete films: Top 35

- een achtergrondartikel: Waarom kijken we graag naar horrorfilms?

- een achtergrondartikel: Schaf de Oscars af!

De limited collector's edition van Alien Anthology.

Io sono l'amore - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Io sono l'amore: Kroniek van een aangekondigd verval

Genre: familiedrama / romantiek

Dromen van snelle centen en geile maagden

Shouf shouf habibi !   van Albert ter Heerdt     ★★★

Een humoristische kijk op de multiculturele samenleving.

Wat zijn de vijf verschillen tussen E.T. en een Marokkaan? Antwoord: E.T. kwam alleen, zag er wél leuk uit, had een eigen fiets, wilde de taal leren en keerde terug naar huis.

Met dit soort van politiek incorrecte, maar daarom niet minder geslaagde grapjes begint Shouf shouf habibi! : een lichtvoetige, maatschappijkritische komedie van de Nederlandse regisseur Albert ter Heerdt over de kleine en grote problemen waarmee Marokkaanse allochtonen boven de Moerdijk te maken hebben.

Ter Heerdt schreef zelf het scenario en ging de hete hangijzers van de multiculturele samenleving niet uit de weg: racisme, de hoge werkloosheidsgraad bij allochtonen, de generatiekloof tussen Marokkaanse jongeren en hun traditionele ouders, de lokroep van de criminaliteit om snel geld te verdienen... 

Shouf shouf habibi! is echter geen clichématige klaagzang geworden. Integendeel, want deze film is een (h)eerlijk humoristisch pleidooi voor zelfrelativering en als zodanig een verademing in een maatschappelijk klimaat dat de migrantenproblematiek bijna uitsluitend door een sombere bril bekijkt.

Slapstick



Ap (uiterst rechts) en zijn vrienden besluiten een bankoverval te plegen.

Shouf shouf habibi! (Kijk kijk schatje!) vertelt het verhaal van Ap: een 20-jarige Marokkaan die in Amsterdam woont. Ap (met sarcastisch brio vertolkt door de Nederlands-Marokkaanse acteur Mimoun Oaïssa) heeft geen werk, slaapt lang uit en hangt met zijn vrienden rond op straat en in de koffieshop. Hij droomt van snelle centen en geile maagden, maar vindt dat hij niet genoeg kansen krijgt in Nederland. Ook in Marokko, waar hij met zijn familie op vakantie gaat, voelt hij zich eigenlijk een onbegrepen vreemdeling. Zijn humeurige vader is een Marokkaan van de oude stempel, die zijn kroost met de moed der wanhoop op het rechte pad probeert te houden en vaak met zijn mondige echtgenote overhoop ligt. Ook Aps opstandige zus Leila (ingetogen vertolkt door het beeldschone fotomodel Touriya Haoud) heeft het moeilijk: ze staat op het punt uitgehuwelijkt te worden en heeft daar absoluut geen zin in. Aps oudere broer Sam (gespeeld door de bekende cabaretièr Najib Amhali) is politieagent. Hij is de meest 'geïntegreerde' allochtoon van het gezin -"een troetelturk", verwijt Ap hem-, maar Sam bedriegt zijn Marokkaanse vrouw met zijn Hollandse collega-agente. De jongste zoon des huizes is Driss: een sluw jochie van dertien dat moslimmeisjes chanteert door ze te fotograferen terwijl ze geen hoofddoek dragen en zich aan het opmaken zijn.

Via de minnares van Sam krijgt Ap een kantoorbaantje. Op zijn eerste werkdag komt hij al te laat, omdat hij het zomeruur vergeten is (het zomeruur vormt een van de running gags in de film). Gezeten in een kraaknet kostuum aan zijn bureau, vraagt de verveelde Ap zich af wat hij daar eigenlijk doet. Hij besluit om samen met zijn vrienden een bankoverval te plegen…

Voor een komedie die ingeblikt werd met een budget van slechts 700.000 euro is Shouf shouf habibi! een erg geslaagde film. De onhandige bankoverval en de hilarische ruzies tussen de vader en moeder van Ap leveren je reinste slapstick op. Maar de film deinst er niet voor terug om af en toe ook scherp uit de hoek te komen. De hoofdrolspelers zijn in vorm, de dialogen snedig en het tempo lekker hoog. De film had wat meer visuele flair mogen hebben, maar dat mag de pret niet drukken.

JN.

Shouf shouf habibi ! (Nederland-2004): beschikbaar op dvd.
Met: Mimoun Oaïssa, Salah Eddine Benmoussa, Zohra Slimani, Najib Amhali, Touriya Haoud, Iliass Ojja, Tanja Jess en Bridget Maasland.

Genre: psychosociale tragikomedie

Huisvrouwen aan de macht

Potiche  van François Ozon     ★★★

Gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1980 van Pierre Barillet en Jean-Pierre Grédy, is Potiche (2010) een nieuwe, lichtvoetige Franse komedie van François Ozon over de emancipatie van een pientere huisvrouw. 

Het door Ozon zelfgeschreven scenario draait rond Suzanne (titelrol van de Franse filmgodin Catherine Deneuve): een getrouwde huisvrouw op leeftijd, die haar dagen vult met joggen, het huishouden en het schrijven van gedichtjes. Haar egocentrische en ontrouwe echtgenoot Robert (Fabrice Luchini) leidt hun paraplufabriek met ijzeren hand en verwacht van zijn vrouw één ding: sois belle et tais toi. Wanneer hij na een gijzeling door de stakende fabrieksarbeiders tijdelijk werkonbekwaam wordt, neemt Suzanne de bedrijfsleiding over. Ze hervindt haar (door jarenlange routine in slaap gesuste) levenslust en ambitie, en bloeit weer open. De voormalige potiche (sierstuk/muurbloempje) blijkt bovendien zo haar eigen geheimpjes te hebben...

Catherine Deneuve en Fabrice Luchini.

Feministisch pamflet

De verrassende plotwendingen en snedige dialogen zijn soms wat vergezocht, maar de film is behalve een feministisch pamflet dan ook in de eerste plaats een komedie. 

Gérard Depardieu is innemend in zijn bijrol van een progressieve politicus die de fabrieksarbeiders verdedigt. 

Maar het zijn de vrouwen die de show stelen in Potiche. De intussen 67-jarige Catherine Deneuve heeft nog niets van haar charisma verloren en is even grappig als charmant in haar rol van de opstandige huisvrouw (let op de hilarische openingsscène waarin ze de dieren in het bos begroet!). Ook Karin Viard (in haar rol van Roberts secretaresse én minnares) en Judith Godrèche (als Suzanne's dochter) acteren uitstekend.

Catherine Deneuve als de vrouw die weigert om
nog langer als een meubel door het leven te gaan.

Potiche speelt zich af in de late jaren zeventig, wat blijkt uit de vintage garderobe van de personages en uit de toepasselijke decors, maar de sfeer herinnert ook aan het vrouw-aan-de-haard-gevoel uit de fifties in de iconische Franse komedie Mon oncle van en met Jacques Tati uit 1958. 

Andere troeven van Potiche zijn de verzorgde fotografie van cinematograaf Yorick Le Saux, de mooie muziek van Philippe Rombi, en het strakke tempo (te danken aan Ozons scenario en regie, alsook aan de montage van Laure Gardette).

JN.

Potiche (Frankrijk-2010): in de bioscoop vanaf 10 november 2010.

Met: Catherine Deneuve, Gérard Depardieu, Fabrice Luchini, Karin Viard, Judith Godrèche en Jérémie Renier.

Genre: komedie

Klik op de oranje link voor de trailer: Potiche - trailer



 Catherine Deneuve en regisseur François Ozon op de set van Potiche.

Bekijk meer foto's hier.

Bitterzoet

Mother and Child  van Rodrigo García     ★★★½

Alle hoofdpersonages in dit Engelstalige drama van de Colombiaanse regisseur Rodrigo García kampen op één of andere manier met de pijn van verlies. Elizabeth (gespeeld door Naomi Watts) is een ambitieuze, manipulatieve advocate met nymfomane trekjes die haar verlatingsangst verbergt onder het pantser van haar zelfingenomen superioriteitsgevoel. Op de dag van haar geboorte werd zij door haar moeder weggegeven ter adoptie en dat heeft van haar een harde, egocentrische vrouw gemaakt. Haar verbitterde moeder Karen (Annette Bening) wordt verscheurd door spijt en vult haar eenzame avonden met het schrijven van nimmer opgestuurde brieven aan haar vervreemde dochter. Paul (Samuel L. Jackson), de werkgever en minnaar van Elizabeth, is een weduwnaar met bindingsangst. En de jonge zwarte vrouw Lucy (Kerry Washington) kan geen kinderen krijgen en worstelt zich door emotionele adoptieprocedures. Mother and Child volgt de gemoedstoestand van de personages op de voet, wat een boeiende mentale mozaïek oplevert.

Eerlijk



De cast acteert met subtiele overgave. Vooral Naomi Watts en Annette Bening zijn ijzersterk als de dochter en moeder die elkaar verloren hebben. Ook de 82-jarige actrice Eileen Ryan is ronduit briljant in haar bijrolletje van de zieke grootmoeder met gewetenswroeging over haar medeplichtigheid aan het gezinsdrama.

Samuel L. Jackson en Naomi Watts.

Regisseur Rodrigo García thematiseerde de sterke band tussen moeder en kind vijf jaar geleden al in zijn film Nine Lives. Met Mother and Child won hij dit jaar de Grote Prijs van de Jury op het Festival van de Amerikaanse Film in Deauville. Het is dan ook een moedige, compromisloze film. Het intelligente scenario levert ontroerende, soms grappige, dan weer bikkelharde, maar altijd eerlijke scènes op. “Als je valt, is het soms moeilijk om weer op te staan”, zegt Paul aan Elizabeth. En daar is Mother and Child een prangende, bitterzoete getuigenis van.

JN.

Mother and Child (USA/Spanje-2009): in de bioscoop vanaf 24 november 2010.

Met: Naomi Watts, Annette Bening, Samuel L. Jackson, Kerry Washington, Jimmy Smits en Eileen Ryan.

Genre: psychosociaal drama

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Mother and Child - trailer

- nieuws: Samuel L. Jackson is meest lucratieve acteur aller tijden

Kinesiste Karen (Annette Bening) zoekt troost

in de armen van haar ziekenhuiscollega Paco (Jimmy Smits).