A Late Quartet van Yaron Zilberman ★★½
A Late Quartet begint met een citaat uit het eerste gedicht, getiteld Burnt Norton, in de vierdelige gedichtenbundel Four Quartets van de Amerikaanse schrijver T.S. Eliot:
Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable
(...)
Or say that the end precedes the beginning,
And the end and the beginning were always there
Before the beginning and after the end.
And all is always now.
Deze woorden, die de moeizame opgave van ons heden om wat in het verleden was en had kunnen geweest zijn te verzoenen met onze dromen en verwachtingen voor de toekomst, worden door de ervaren cellist en weduwnaar Peter Mitchell (prachtrol van Christopher Walken) voorgelezen aan zijn muziekstudenten om hen Beethovens Strijkkwartet nr. 14 in cis klein - Opus 131 beter te doen begrijpen. Deze compositie was niet alleen de favoriete muziek van T.S. Eliot, maar belichaamt ook de thema's van tijd en verzoening. De zevendelige compositie moet volgens Beethoven immers zonder pauze gespeeld worden en vergt het uiterste van de muzikanten om samen de dissonantie te overstijgen die in de loop van het muziekstuk ontstaat omdat ze hun snaarinstrumenten tussendoor niet kunnen bijstemmen. Het citaat van Eliot vat tevens de thematiek van de film A Late Quartet samen, vermits dit existentieel drama behalve over muziek vooral over (dis)harmonie tussen mensen gaat.
 |
| Christopher Walken als de cellist Peter. |
Kruispunt
Peter speelt al 25 seizoenen samen in een kwartet met drie andere strijkers: eerste violist Daniel (gespeeld door Mark Ivanir), tweede violist Robert (Philip Seymour Hoffman) en altvioliste Juliette (Catherine Keener). Het viertal bereidt zich voor op hun nieuwe speelseizoen, maar de eerste repetitie verloopt niet zoals het hoort. Peter maakt fouten en gaat uit bezorgdheid over zijn weerbarstige handen op consultatie bij zijn arts. Die stelt vast dat Peter de eerste symptomen van de ziekte van Parkinson vertoont. Peter vertelt zijn kwartetgenoten dat hij nog één keer samen wil optreden alvorens hij op pensioen gaat.
Na zo'n 3.000 gezamenlijke optredens staan de leden van het kwartet nu op een kruispunt. Peters beslissing om op pensioen te gaan, is de prelude voor allerlei complicaties op professioneel en persoonlijk vlak: Robert en Juliette, die een echtpaar vormen, krijgen relatieproblemen; hun eenzame dochter (gespeeld door Imogen Poots) voelt zich aangetrokken tot Daniel; Peter mist zijn overleden vrouw en heeft moeite om een vervanger te vinden en het voortbestaan van het kwartet te verzekeren.
 |
| De dochter van Robert en Juliette volgt vioolles bij Daniel. |
Confrontaties
Regisseur en co-scenarist Yaron Zilberman slaagt er in om boeiende parallellen te trekken tussen de muzikale en persoonlijke aspiraties van de kwartetleden. Elk van hen is zowel op muzikaal als persoonlijk vlak onderhevig aan ambitie, passie, perfectionisme, zelfopoffering, onzekerheid, jaloezie, controledrang en de zoektocht naar harmonie. Hun botsende ego's zorgen voor confrontaties waarin onverwerkte frustraties uit het verleden de kop opsteken.
 |
Catherine Keener als de altvioliste Juliette
en Philip Seymour Hoffman als de tweede violist Robert.
|
|
Het tempo van A Late Quartet zit echter niet altijd juist. Zo lost de slotscène niet helemaal het crescendo in waar het verhaal op aanstuurt. En voor een film waarin de liefde voor klassieke muziek centraal staat, misten wij muzikale magie.
Ontroerend
 |
Mark Ivanir als de eerste violist Daniel.
|
Op de cast valt echter weinig aan te merken, hoewel Mark Ivanir toch wat licht uitvalt in het gezelschap van Philip Seymour Hoffman (één van onze favoriete acteurs), Catherine Keener en Christopher Walken (ook één van onze favoriete acteurs).
Vooral die laatste maakt indruk met zijn doorleefde en ontroerende vertolking van de afscheidnemende cellist Peter.
JN.
A Late Quartet (USA-2012): in de bioscoop vanaf 10 juli 2013.
Met: Christopher Walken, Philip Seymour Hoffman, Catherine Keener, Mark Ivanir en Imogen Poots.
Genre: psychosociaal drama / muziekfilm
 |
Christopher Walken ontroert als de afscheidnemende cellist Peter.
|
Only God Forgives ziet er geweldig uit. Regisseur Refn, cameraman Larry Smith, production designer Beth Mickle en art directors Russell Barnes en Witoon "Boom" Suanyai zorgden met knappe decors, felle kleuren (vooral donkerrood, purper en blauw) en een uitgekiende belichting (blacklight, neonlampen, een spel van licht en schaduw) voor een indringende atmosfeer die herinnert aan de misdaadthrillers van David Lynch (Blue Velvet, Lost Highway), Michael Mann (Heat) en Chan-wook Park (Oldboy). Ook de buitenopnames in de straten van de Thaise hoofdstad Bangkok zijn erg geslaagd en dragen in Only God Forgives bij tot de groezelige ondertoon van dit donkere misdaaddrama. Samen met de onheilspellende soundscapes en eigenzinnige muziekkeuze (politieman Chang zingt graag lieflijke Thaise deuntjes in een kitscherige karaokebar) zorgen de onvergetelijke beelden voor een surrealistische trip naar de onderbuik van een crimineel milieu waarin geld, geweld en roekeloze ego's hand in hand gaan. 
