vrijdag 28 december 2018

The Bravados - full movie


Een boeiende western van Henry King uit 1958 (naar de gelijknamige roman van Frank O'Rourke) in CinemaScope breedbeeldformaat en in DeLuxe Color.

De cast omvat o.a. Gregory Peck, Joan Collins, Stephen Boyd, Lee Van Cleef, Albert Salmi en Henry Silva.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: western

Driving Miss Daisy - full movie


Een mooi psychosociaal drama van Bruce Beresford uit 1989 (naar het gelijknamige toneelstuk van Alfred Uhry), met een Oscarwinnende Jessica Tandy als de koppige oude dame Miss Daisy en Morgan Freeman als haar nuchtere zwarte chauffeur.




(Klik op de playbutton)


Genre: psychosociaal drama

zondag 23 december 2018

Een artistieke seriemoordenaar

The House That Jack Built  van Lars von Trier     ★★★½




Met zijn nieuwe film The House That Jack Built bevestigt de controversiële cultcineast Lars von Trier opnieuw zijn reputatie als enfant terrible van de Deense cinema (lees ons biografische portret hier). De gewelddadige film draait rond de Amerikaanse seriemoordenaar Jack (met brio vertolkt door Matt Dillon), die in de jaren zeventig tientallen moorden pleegt en geënsceneerde foto's van de lijken maakt. Volgens Jack moeten zijn moorden en lugubere foto's begrepen worden als iconische kunstwerken...

Matt Dillon als de seriemoordenaar Jack.

Het donkere licht van de hel

The House That Jack Built is letterlijk en figuurlijk een reis naar de hel. Jack blikt zonder wroeging terug op zijn moorden in het gezelschap van Verge (Bruno Ganz): een oudere man die fungeert als Jacks biechtvader terwijl hij de seriemoordenaar naar de hel leidt. De naam Verge verwijst naar het personage Vergilius in La Divina Commediaeen epos van de Florentijnse dichter Dante Alighieri uit het eerste kwart van de 14de eeuw, waarin Dante zichzelf opvoert als hoofdpersonage terwijl hij door de antieke Romeinse dichter Vergilius rondgeleid wordt door de negen cirkels van het Inferno (de hel). In Von Triers film dalen Jack en Verge af naar de hel, terwijl Jack zijn misdaden opbiecht. Zijn wrede moorden worden in beeld gebracht met flashbacks, waarin we ook meer te weten komen over Jacks jeugd en ontspoorde persoonlijkheid. Dit maakt van The House That Jack Built een postmoderne fabel over goed en kwaad, met echo's van Goethe's treurspel Faust uit de 18de eeuw, want Jack gedraagt zich net als Faust als een handlanger van de duivel. 

Jack deed ons ook denken aan de seriemoordenaars in enkele andere misdaadthrillers: net als Buffalo Bill in The Silence of the Lambs, loopt Jack soms rond met een kruk zodat hij een ongevaarlijke indruk wekt en zijn slachtoffers in zijn bestelwagen kan lokken; net als The Tooth Fairy in Red Dragon, dweept Jack met de Engelse dichter William Blake; net als Patrick Bateman in American Psycho (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), kan Jack zich jarenlang straffeloos bezondigen aan weerzinwekkende moorden omdat de meeste mensen te apathisch zijn om naar elkaar om te kijken; net als Peter en Paul in Funny Games, pleegt Jack ook sadistische home invasions; en net als Henry in Henry: Portrait of a Serial Killer, pleegt Jack nihilistische moorden op vaak willekeurige slachtoffers.

Op het schilderij La Barque de Dante van Eugène Delacroix uit 1822
steken de dichters Dante (met rode kap) en Vergilius de rivier Styx over naar de onderwereld Hades.
Rond de boot zien we wanhopige verdoemden, die als straf voor hun agressie
veroordeeld zijn tot eeuwig geworstel in de Styx.

Jack is een belezen en intelligente ingenieur met een compulsieve drang naar orde en properheid. Maar hij is ook een narcistische, gewetenloze en cynische psychopaat met een dwangmatige en sadistische moordlust. Jack noemt zichzelf "Mister Sophistication", omdat hij zijn misdaden beschouwt als een goddelijke vorm van kunst. Zo legt hij aan Verge uit dat zijn slachtoffers als het ware "eeuwig voortleven" in de geënsceneerde foto's die hij van hun lijken maakt. Jack benadrukt daarbij "de demonische kwaliteit" van "het donkere licht" dat te zien is in de fotonegatieven. Hiermee verwijst regisseur Von Trier naar Lucifer en de hel, want de naam van de duivel is afgeleid van het Latijnse woord lucis voor 'licht', terwijl de Antichrist en de hel tegenstellingen en perversies van God en de hemel zijn, net zoals fotonegatieven een 'omgekeerde' antirealiteit tonen want op een fotonegatief ziet licht er als een donkere schaduw uit en vice versa. "Demon est Deus inversus" (de Duivel is het omgekeerde van God) luidt een antieke wijsheid, die onder meer uitdrukking geeft aan de tegenstellingen in de natuur. Er is geen licht zonder duisternis, geen warmte zonder koude, geen goed zonder kwaad,
 want elk fenomeen bestaat slechts (en kan slechts begrepen worden) in en door zijn verwijzing naar wat het niét is. Zo weten we bijvoorbeeld dat iets nat is, omdat het niét droog is. Of zoals de filosoof Spinoza het uitdrukte: "Determinatio negatio est." (elke bepaling is een ontkenning) Jack misbruikt gelijkaardige wijsheden om zijn moorden en foto's te legitimeren als artistieke uitdrukkingen van de noodzaak van het Kwade als de schaduw van het Goede. Het toepasselijke slotbeeld van The House That Jack Built is trouwens een fotografisch negatief van het donkere licht van het hellevuur.

Dit barokke tableau vivant, gefilmd in extreme slow motion en gebaseerd op het schilderij La Barque de Dante (zie hoger),
toont Jack en Verge terwijl zij de rivier Styx oversteken naar Elysium in de onderwereld Hades.

Terwijl Jack en Verge filosoferen over kunst en moraal, worden de flashbacks naar Jacks misdadige levenswandel vaak onderbroken met educatieve interludes, zoals reproducties van kunstwerken, archiefopnames van pianovirtuoos Glenn Gould, een animatiefilmpje over schaduwen, oude filmopnames van oorlogsgeweld, homevideo-beelden, en korte minidocumentaires over wijn of over de gedichten The Lamb en The Tyger van William Blake. Zo beweert Jack dat God zowel de woestheid van de tijger als de onschuld van het lam schiep omdat beiden noodzakelijk zijn: de tijger doodt het lam zoals de kunstenaar de onschuld vernietigt, omdat elk leven en elke creatie ook dood en destructie met zich meebrengen. Jack identificeert zich op Nietzscheaanse wijze met de tijger, in plaats van een mak lammetje te zijn dat door de slavenmoraal van religies gedoemd is tot slachtofferschap. Volgens Jack is de menselijke ziel rationeel, maar vertegenwoordigt het lichaam alle gevaarlijke dingen, zoals kunst. Verge, die fungeert als spreekbuis voor het geweten van de kijker, protesteert tegen Jacks destructieve esthetiek en zegt tegen hem: "You read Blake like the devil reads the Bible. (...) Without love there is no art."

Een provocatieve metafilm

The House That Jack Built zorgde op het voorbije Filmfestival van Cannes voor flink wat ophef, vanwege enkele uiterst gewelddadige scènes. Heel wat filmrecensenten en kijkers verwijten Von Trier dat hij grossiert in gratuit geweld om te provoceren en te shockeren. Begrijpelijk, want The House That Jack Built toont de zieke exploten van een genadeloze seriemoordenaar die zelfs kinderen vermoordt. Feministen en aanhangers van de #MeToo-beweging worden geprovoceerd met Jacks vraag "Why is it always the man's fault?", terwijl hij nochtans heel wat vrouwen vermoordt. Bovendien verheerlijkt Jack zelfs dictators zoals Hitler, Mussolini, Pol Pot, Leopold II, Idi Amin, Stalin en Mao, wier grootschalige bloedbaden door Jack verontschuldigd worden als "iconisch".

Lars von Trier als vastgebonden slachtoffer
op een filmposter voor The House That Jack Built,
waarmee de omstreden cineast de restrictieve kritiek
op zijn film anticipeert en pareert.
  

Toch is The House That Jack Built meer dan een gewelddadige slasher movie. In wezen stelt deze film immers de boeiende metavraag waar de grens ligt tussen gemene exploitatiefilms en uitdagende kunst. Moet je als cineast rekening houden met morele en maatschappelijke normen, bijvoorbeeld op het vlak van 'goede smaak', vrouwvriendelijkheid en politieke correctheid? Of is ware kunst integendeel een moralinevrije discipline die, voorbij goed en kwaad, onder het vrijdenkersmotto anything goes bespaard moet blijven van censuur? Daarmee thematiseert Von Trier onrechtstreeks zijn eigen gespannen relatie met pers en publiek, vermits ook zijn eerdere films, met name The Idiots (1998), Antichrist (2009) en het tweedelige Nymph()maniac (2013), heel wat controverse veroorzaakten. Von Triers zelfreferentie blijkt ook uit het herhaaldelijk gebruik van David Bowie's popnummer Fame op de soundtrack van The House That Jack Built. Volgens sommigen gaat dit popnummer in feite over cocaïne, maar Von Trier lijkt Fame te gebruiken als commentaar op zijn eigen infame reputatie als een provocateur. Om aan te tonen dat hij daar niet wakker van ligt en als cineast vrijuit zijn ding wil blijven doen, bevat The House That Jack Built ook een dosis pikdonkere humor, zoals: de versnelde opnames waarin Jack een stijf bevroren vrouwenlijk draagt; de geënsceneerde foto's van dat bevroren lijk; de hilarische én spannende scène waarin Jack zijn eigen blonde vriendin vernedert als een spreekwoordelijk 'dom blondje' en haar de naam "Simple" geeft; en de scène waarin Jack tijdens een jachtpartij aan een moeder en haar twee zoontjes vraagt om 'veiligheidshalve' rode petjes op te zetten zodat zij niet per ongeluk beschoten zouden worden, waarna hij vervolgens op hén begint te jagen en de rode petjes van het gezinnetje nu makkelijke doelwitten vormen voor Jacks jachtgeweer. De rode petjes zijn misschien ook bedoeld als een sneer naar de rode Make America Great Again-petjes van president Donald Trump, vermits Trump het grondwettelijk beschermde recht van burgers op wapendracht verdedigt voor de jacht, uit zelfverdediging of tegen een tirannieke overheid.

Riley Keough als Simple en Matt Dillon als Jack..

De combinatie van geweld en humor is wel vaker gebruikt door cineasten, bijvoorbeeld in Stanley Kubricks A Clockwork Orange (één van onze favoriete films) en in de films van Quentin Tarantino. Von Trier gebruikt die combinatie van geweld en humor op een provocatieve en maatschappijkritische wijze, net zoals Kubrick in A Clockwork Orange, om de grenzen van de goede smaak af te tasten en stap voor stap te verleggen. Het lachen vergaat de kijker echter wanneer Von Trier zijn provocaties op de spits drijft door in The House That Jack Built gruwelijke archiefopnames van oorlogsexecuties en lijken in oorlogskampen te tonen. Met deze taboedoorbrekende aanpak toont Von Trier wat heel wat kijkers liever niet willen zien. Maar waarom? Om te provoceren? Ja dus, maar dan wel met een doel: bij monde van Jack, die cultuurfilosofisch commentaar geeft ter legitimering van zijn moorden, vraagt Von Trier aan elke kijker eigenlijk: wanneer ga ik volgens u te ver? Toen ik u toonde hoe Jack zijn vriendin vernederde? Toen u zag dat Jack zelfs kinderen vermoordt? Of pas toen u de lijken in de oorlogskampen zag? Wat is uw houding ten opzichte van kunst? Is cinema een cathartische kunstvorm waarin we onze onderdrukte agressie kwijtkunnen? Is kunst zelfs niet denkbaar zonder vernietiging van onschuld? In dit verband vergelijkt Jack kunstwerken met goede wijn: het resultaat van rottende druiven, van ontbinding en destructie dus, net als de rottende lijken van Jacks slachtoffers in diens grote diepvrieskamer, waarna Jack even naar de camera kijkt met een blik die aan de kijker vraagt: nietwaar? En zo manipuleert Jack de kijker, terwijl Von Trier achter de schermen aan de touwtjes trekt en ons als 'voyeur' medeplichtig maakt aan het geweld op het scherm. Net zoals Kubrick ons als kijker doelbewust medeplichtig maakte aan het geweld in A Clockwork Orange om ons een maatschappelijke spiegel voor te houden, provoceert Von Trier ons in The House That Jack Built met extreem geweld om de spanning tussen artistieke vrijheid en maatschappelijke normen scherp te stellen. Dit maakt van The House That Jack Built een uitdagende en interessante metafilm die ons aanspoort tot kritische zelfreflectie over onze relatie met kunst in het algemeen en cinema in het bijzonder.

Onvoorspelbaar

Matt Dillon is uitstekend in zijn rol van de diabolische Jack. Dat is ook te danken aan het onvoorspelbare scenario, waarin dreiging, geweld en zwarte humor dicht bij elkaar liggen. Dillon bewees eerder al dat hij de juiste, ambivalente uitstraling heeft voor de rol van een perverse slechterik, bijvoorbeeld in de geslaagde neo noir misdaadthriller Wild Things van John McNaughton en in de stoute komedie There's Something About Mary van de gebroeders Farrelly. In The House That Jack Built speelt Dillon een slechterik in het kwadraat, maar hij doet dat op een ingehouden en bemeten manier in plaats van een ongeloofwaardig karikatuur neer te zetten. Dit maakt van Jack, spijts zijn extreme misdaden, een geloofwaardig personage. In de slotscènes slaagt Dillon er zelfs in om Jack een ontroerend kantje te geven.


Bruno Ganz daarentegen was een foute keuze voor de rol van Verge. De Duitse acteur spreekt gebrekkig Engels, waardoor zijn dictie ingestudeerd en dus niet spontaan genoeg klinkt. Ook Uma Thurman overtuigt niet echt in haar bijrol als een vrouw met autopech die een lift krijgt van Jack. Haar personage moet een zelfzekere, irritante vrouw voorstellen, maar Thurmans mimiek straalt in deze film niet genoeg zelfvertrouwen uit. Siobhan Fallon Hogan overtuigt wél in haar geloofwaardige bijrolletje als een vrouw die Jack in haar huis binnenlaat. De Deense actrice Sofie Gråbøl (beter bekend als politiedetective Sarah Lund in de uitstekende Deense crimiserie The Killing) bevestigt haar acteertalent in haar emotionele vertolking van de moeder die met haar zoontjes het doelwit wordt van Jacks sadistische jachtpartij. En ook Riley Keough verdient een pluim voor haar veelzijdige vertolking van Jacks naïeve vriendin Simple, die heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en vrees.

Uma Thurman en Matt Dillon.

Op filmtechnisch vlak koos Von Trier voor een hybride combinatie van visuele stijlen en montagetechnieken: vaak sobere, soms korrelige beelden met vale kleuren in een realistische, bijna documentaire tv-stijl uit de jaren zeventig die ook herinnert aan het realisme in de nihilistische misdaadshockers Funny Games en Henry: Portrait of a Serial Killerdramatische belichting, deep focus en een fel kleurenpalet in de slotscènes (warm geel voor Elysium en diep rood voor de hel); heel wat hand-held shots, maar ook uitgekiende beeldcomposities; af en toe jump cuts; off-screen dialogen; grappige versnelde opnames; dan weer extreme slow motion in een haarscherp en barok tableau vivant tijdens de scène waarin Jack en Verge de rivier Styx naar de onderwereld Hades oversteken; archiefbeelden in zwart-wit, enzovoort... Net als in JFK en Natural Born Killers van Oliver Stone en in Michael Moore's documentaires Bowling for Columbine en Fahrenheit 9/11, levert de combinatie van visuele en narratieve technieken in The House That Jack Built een stilistisch lappendeken op. Dit gaat ten koste van een consequente look en geeft een fragmentaire indruk, maar het levert wel variatie en verrassingen op.


Fuck you

Wij houden niet van pseudoartistieke films waarin het publiek shockeren een doel op zich is -iets waar Von Trier wel vaker van beschuldigd is- maar The House That Jack Built gaat als metafilm precies over dat verwijt. Bij monde van Jack, lijkt Von Trier tegen zijn critici te zeggen: Fuck you, ik ben geen voorspelbare Hollywoodregisseur en ik maak de films die ik wil maken. 

The House That Jack Built is door Von Trier doelbewust als een house of horror opgetrokken. Hij koos het materiaal en de bouwstijl. Net zoals Jack twee huizen bouwt: één voor zichzelf en één luguber huis dat pas laat in de film onthuld wordt. Maar de filmtitel kan ook existentieel begrepen worden: elk leven is een huis dat goeddeels ontworpen wordt door de mens die het leeft. Elk van ons is als het ware een architect die bepaalt met welk materiaal en hoe zijn/haar leven opgebouwd wordt. En elk van ons moet daarin leven en sterven. Jack leeft een huiveringwekkend leven en creëert zo zijn eigen hel. Of hij daarvoor moet boeten dan wel ontsnapt aan zijn straf, verklappen we hier niet...

Zo bekeken, is The House That Jack Built geen immorele of amorele exploitatiefilm, maar integendeel een morele fabel. De film pendelt immers tussen een slasher movie en een cultuurfilosofisch exposé. Dit verklaart ook waarom The House That Jack Built, hoewel zeer gewelddadig, minder spannend is dan heel wat andere beklijvende films over seriemoorden

Wat de filosofische dimensie van deze film betreft, bleven wij wel wat op onze honger: de dialogen tussen Jack en Verge sturen aan op een onthullend inzicht in de complexe verhouding tussen kunst en moraal, maar Von Triers beloftevolle analyse lost de verwachtingen niet helemaal in en blijft tot op zekere hoogte steken in de tegenstellingen tussen Jacks amorele cynisme en Verge's morele pleidooi voor liefde. 

Toch zit The House That Jack Built erg goed ineen, blijft de film 2,5 uur boeien en hebben we vooral genoten van Matt Dillon, de duivelse humor en de fascinerende en knap in beeld gebrachte slotscènes. 

JN.

The House That Jack Built (Denemarken/Frankrijk/Duitsland/Zweden-2018): in de bioscoop sinds 17 oktober 2018.
Met: Matt Dillon, Bruno Ganz, Uma Thurman, Riley Keough, Sofie Gråbøl en Siobhan Fallon Hogan.

Genre: slasher movie / misdaadthriller / horror / zwarte komedie / kunstfilm

Klik op de oranje links voor:


- ons biografische portret van de regisseur: Lars von Trier: Enfant terrible van de Deense cinema


woensdag 19 december 2018

First Man - trailer


Een boeiend en briljant in beeld gebracht, maar toch wat overroepen want nogal stereotiep drama van Damien Chazelle over de eerste ruimtereis naar de maan, met Ryan Gosling als de verbeten Amerikaanse astronaut Neil Armstrong en Claire Foy als zijn bezorgde vrouw Janet.

Het scenario van Josh Singer is gebaseerd op de biografie First Man: The Life of Neil A. Armstrong van James R. Hansen. De Zweedse cameraman Linus Sandgren zorgde voor de knappe, vaak gevoelige fotografie en belichting. Het production design, de art direction en de vintage kostuums en decors wekken de jaren zestig geloofwaardig tot leven.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: biopic / historisch drama / avontuur



Ce magnifique gâteau! - trailer


Deze nieuwe, unieke Belgische stop-motion animatiefilm van Emma De Swaef en Marc James Roel speelt zich af in koloniaal Afrika aan het eind van de 19de eeuw. De stemmen werden ingesproken door o.a. Jan Decleir.

Ce magnifique gâteau! loopt vanaf vandaag in Brussel en Gent.  




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: animatie / tragikomedie / drama



vrijdag 14 december 2018

Cinefiele knipoogjes in Kill Bill 1 & 2


In onderstaande video van Robert G. Wilson ziet u korte filmfragmenten uit Quentin Tarantino's opwindende wraakepos Kill Bill 1 2 (2003 en 2004), met leerzame verwijzingen naar een heleboel films die Tarantino inspireerden, waaronder krijgskunstenfilms, westerns en horrorthrillers.



(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en 720p voor hogere beeldkwaliteit)


De filmfragmenten verwijzen naar:

0:19 - Game of Death van Robert Clouse en Bruce Lee - 1978
0:35 - Samurai Fiction van Hiroyuki Nakano - 1998
0:41 - Once Upon a Time in the West van Sergio Leone - 1968
0:51 - Death Rides a Horse van Giulio Petroni - 1967
1:01 - Lady Snowblood van Toshiya Fujita - 1973
1:14 - Thriller: A Cruel Picture van Bo Arne Vibenius - 1974
1:20 - Profondo rosso aka Deep Red van Dario Argento - 1975
1:35 - City of the Living Dead van Lucio Fulci -1980
1:39 - Gone in 60 Seconds van H.B. Halicki - 1974
1:42 - Goke, Body Snatcher from Hell van Hajime Satô - 1968
1:49 - Sanjuro van Akira Kurosawa - 1962
1:57 - Blade Runner van Ridley Scott - 1982
2:03 - The Big Boss aka Fists of Fury van Wei Lo en Chia-Hsiang Wu - 1971
2:14 - Sanjuro van Akira Kurosawa - 1962
2:27 - Ichi the Killer van Takashi Miike - 2001
2:30 - Navajo Joe van Sergio Corbucci - 1966
2:44 - Battle Royale van Kinji Fukasaku - 2000
2:51 - The Mercenary van Sergio Corbucci - 1968
2:57 - Circle of Iron van Richard Moore - 1978
3:00 - Citizen Kane van Orson Welles - 1941
3:09 - Shogun Assassin van Robert Houston en Kenji Misumi - 1980
3:21 - City of the Living Dead van Lucio Fulci - 1980
3:28 - Django Kill! van Giulio Questi - 1967
3:34 - The Good, the Bad and the Ugly van Sergio Leone - 1966
3:43 - Twisted Nerve van Roy Boulting - 1968
3:52 - Black Sunday van John Frankenheimer - 1977
4:04 - Carrie van Brian De Palma - 1976
4:13 - Alfred Hitchcock Presens: Breakdown van Alfred Hitchcock - 1955
4:23 - Jackie Brown van Quentin Tarantino - 1997
4:25 - From Dusk Till Dawn van Robert Rodriguez - 1996
4:26 - Pulp Fiction van Quentin Tarantino - 1994
4:30 - Pulp Fiction van Quentin Tarantino - 1994
4:33 - Jackie Brown van Quentin Tarantino - 1997
4:37 - Reservoir Dogs van Quentin Tarantino - 1992
4:39 - Jackie Brown van Quentin Tarantino - 1997
4:41 - Pulp Fiction van Quentin Tarantino - 1994
4:47 - Jackie Brown van Quentin Tarantino -1997
4:50 - Pulp Fiction van Quentin Tarantino - 1994
4:51 - Jackie Brown van Quentin Tarantino - 1997
4:53 - From Dusk Till Dawn van Robert Rodriguez - 1996
4:57 - Pulp Fiction van Quentin Tarantino - 1994
5:07 - Pulp Fiction van Quentin Tarantino - 1994
5:08 - Reservoir Dogs van Quentin Tarantino - 1992
5:09 - Jackie Brown van Quentin Tarantino - 1997
5:10 - From Dusk Till Dawn van Robert Rodriguez - 1996

Muziek:

0:09 - Don't Let Me Be Misunderstood van Santa Esmeralda
0:49 - Ironside van Quincy Jones
0:55 - Nobody But Me van The Human Beinz
1:45 - From Man to Man (uit Death Rides a Horse) van Ennio Morricone
2:36 - Goodnight Moon van Shivaree
3:39 - Twisted Nerve (uit Twisted Nerve) van Bernard Herrmann
4:18 - Truck Turner van Isaac Hayes


Genre: actie / misdaadthriller / martial arts

zaterdag 8 december 2018

The Innocent Man - trailer


Gebaseerd op het gelijknamige non-fictieboek van de succesvolle Amerikaanse schrijver John Grisham uit 2006, is The Innocent Man een nieuwe documentaire-serie van Ross M. Dinerstein en Clay Tweel over de zoektocht naar de ware toedracht achter de veroordeling van de aan lager wal geraakte baseballspeler Ronald Keith Williamson voor de gruwelijke moord in december 1982 op de 21-jarige serveerster Debra Sue Carter in het Amerikaanse stadje Ada, Oklahoma.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: documentaire / docudrama / misdaadmysterie / serie



vrijdag 7 december 2018

Last Tango in Paris - full movie


Een beklijvend erotisch-existentieel drama van de onlangs overleden Italiaanse cineast Bernardo Bertolucci uit 1972, met topvertolkingen van Marlon Brando en Maria Schneider in de hoofdrollen.

De sfeervolle muziek is van de Argentijn Gato Barbieri. En het gevoelige camerawerk is van de geniale Italiaan Vittorio Storaro, die ook achter de camera stond voor o.m. Francis Ford Coppola's anti-oorlogsepos Apocalypse Now en Bertolucci's historische drama's Il conformista, Novecento en The Last Emperor

Klik hieronder op de link "Bekijk op YouTube" om de hele film te bekijken en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels" voor Engelse ondertitels, en op 720p voor hogere beeldkwaliteit




(Klik op de link "Bekijk op YouTube" en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels" voor Engelse ondertitels, en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: erotiek / existentieel drama / romantiek

maandag 3 december 2018

Bonnie and Clyde - fragment

                      
Hieronder kan u kijken naar een fragment uit de beroemdste film van de getalenteerde Amerikaanse cineast Arthur Penn (1922-2010): de roadmovie Bonnie and Clyde uit 1967, met Warren Beatty, Faye Dunaway, Gene Hackman, Michael J. Pollard en Estelle Parsons als een bende misdadigers op de vlucht voor de lange arm van de wet. Zoals de titel reeds aangeeft, is de film gebaseerd op de exploten van het beruchte misdaadkoppel Bonnie Parker en Clyde Barrow. 

In het tragikomische fragment staat een ander koppel centraal, vertolkt door Gene Wilder en Evans Evans. Zij worden door de bende van Bonnie en Clyde gegijzeld en voelen zich vanzelfsprekend bang, maar na een tijdje glijdt de spanning van hen af...




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: misdaad / romantisch drama / roadmovie / gangsterfilm

Klik op de oranje links voor:

- nieuws: Afscheid van Arthur Penn

- een achtergrondartikel: Zijn romantische films gevaarlijk voor uw relatie?



Leeghoofd reageert op 2001: A Space Odyssey


In het YouTube-filmpje hieronder geeft een zekere Scott uitdrukking aan zijn ergernis en verveling terwijl hij voor de eerste keer kijkt naar Stanley Kubricks briljante sciencefiction-mysterie 2001: A Space Odyssey uit 1968.

Parels voor de zwijnen...



(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van 2001: A Space Odyssey: Een metafysische symfonie



- een documentaire: The Visions of Stanley Kubrick

- een achtergrondartikel De 10 beste sciencefiction-films aller tijden

- een achtergrondartikel: Onze favoriete films: Top 35

- een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken: Top 80


- een achtergrondartikel: Schaf de Oscars af!

- een achtergrondartikel: De kemels van Pauline Kael

zondag 2 december 2018

Faust (1926) - full movie


Faust: Eine deutsche Volkssage is een visueel verbluffend meesterwerk van de Duitse cineast F.W. Murnau uit 1926, naar het gelijknamige treurspel van Goethe, over de alchemist Faust (gespeeld door Gösta Ekman) die zijn ziel verkoopt aan de duivel Mephisto (Emil Jannings).

Hieronder kan u kijken naar de in 1997 gerestaureerde versie. 



(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: fabel / sprookje / fantasy / drama / horror

Klik op de oranje link voor een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken: Top 80

Five Easy Pieces - fragment


De legendarische restaurantscène met Jack Nicholson in het boeiende existentieel drama Five Easy Pieces van Bob Rafelson uit 1970.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: existentieel drama / roadmovie



zaterdag 24 november 2018

Last Tango in Polen

Cold War  van Pawel Pawlikowski     ★★½




Losjes gebaseerd op de volatiele relatie tussen zijn eigen ouders, vertelt de Poolse cineast Pawel Pawlikowski (bekend van het Oscarwinnende drama Ida) in zijn nieuwe film Cold War het verhaal van de onmogelijke liefde tussen de Poolse pianist en componist Wiktor (gespeeld door Tomasz Kot) en de Poolse zangeres Zula (Joanna Kulig) tegen de achtergrond van de Koude Oorlog tussen het Oost-Europese communisme en het westerse kapitalisme. 

Tomasz Kot als Wiktor en Joanna Kulig als Zula.

Liefde in tijden van Koude Oorlog

Wiktor en Zula ontmoeten elkaar voor het eerst eind jaren veertig op het Poolse platteland, wanneer Zula deelneemt aan audities die Wiktor in Poolse dorpjes organiseert voor zijn nieuwe zang- en dansgezelschap met een traditioneel Pools repertoire. Wiktor wil de oude volksliedjes en volksdansen in het Poolse muzikale erfgoed behoeden voor teloorgang, maar tijdens haar auditie zingt Zula plots een mooi Russisch liefdesliedje. Wiktor is meteen in de ban van Zula en geeft haar een prominente plaats in zijn nieuwe ensemble.

Terwijl het gezelschap onder leiding van Wiktor rondreist tijdens een internationale tournee, die tot zijn ongenoegen gemanipuleerd en misbruikt wordt voor politieke propaganda ter meerdere eer en glorie van het communisme onder de repressieve Sovjetleider Jozef Stalin, beginnen Wiktor en Zula een moeizame, zelfdestructieve liefdesrelatie. 


Door de jaren heen spelen Wiktor en Zula elkaar verschillende keren kwijt om elkaar telkens weer terug te vinden, vermits zij niet mét elkaar maar ook niet zonder elkaar kunnen leven. Zo voeren zij in Berlijn, Parijs, Joegoslavië en uiteindelijk weer in Polen hun eigen Koude Oorlog met de wapens der Liefde: verleiding, verraad, jaloezie, verzoening, aantrekking en afstoting. Ook hun liefde voor muziek, met inbegrip van jazz, vormt een rode draad in hun relatie, waarbij de muzikale nummers op de soundtrack tot op zekere hoogte hun wisselende gemoedstoestand weerspiegelen.


Visueel verbluffende verwarring

Cold War wordt door de meeste filmrecensenten de hemel in geprezen en won zowel de prijs voor beste regie op het voorbije Filmfestival van Cannes als de Grand Prix voor beste film op het voorbije Film Fest Gent. Begrijpelijk, want Cold War is een visueel meesterwerk, dankzij:
- de oogstrelende zwart-wit fotografie (van de Poolse cameraman Łukasz Żal), die herinnert aan oude filmklassiekers; 
- het knappe production design, die 'de tijd van toen' geloofwaardig tot leven wekt;
- en de doordachte synergie tussen de beelden en de muziek.


De sfeervolle openingsscènes op het Poolse platteland, waarin Wiktor en zijn assistente Elena (Agata Kulesza) luisteren naar de weemoedige, bitterzoete volksliedjes van door het Leven getekende Poolse boeren en boerinnen, zijn zonder meer briljant. En zo zijn er wel meer scènes in Cold War die op het vlak van fotografie, couleur locale en sfeerschepping bewondering afdwingen.

Waarom geven wij dan slechts 2,5 sterren aan deze film? Wel, ten eerste omdat het scenario ons als kijker niet voldoende inzicht en daardoor ook niet voldoende inleving in de gecompliceerde hoofdpersonages verschaft. Zula en Wiktor gedragen zich ten opzichte van elkaar jarenlang erg wispelturig en tegenstrijdig, terwijl de kijker vaak moet raden naar hun motivaties. We komen weliswaar te weten dat Zula in haar jeugd misbruikt werd door haar dronken vader, waarna zij hem neerstak met een mes: "He mistook me for my mother, so I used a knife to show him the difference." Die jeugdtrauma's bieden een mogelijke verklaring voor zowel Zula's kennelijke haat-liefde-verhouding met mannen als haar eigen dronkenschap in sommige scènes. Maar dit verklaart niet waarom zij zich jarenlang telkens weer tot Wiktor aangetrokken wordt. Wiktors jarenlange wispelturigheid ten opzichte van Zula is nog onduidelijker. Ik hoor u protesteren: zoek niet naar redenen, want de Liefde is nu eenmaal een raadsel. Ja, dat klopt: "L'amour est enfant de bohème: Il n'a jamais, jamais, connu de loi", klinkt het terecht in de opera Carmen van Georges Bizet. Of zoals de Franse filosoof Blaise Pascal scherpzinnig opmerkte: "Le coeur a ses raisons que la raison ne connaît point." Maar het repetitieve, stuurloze getrek en geduw dat de amoureuze perikelen tussen Wiktor en Zula kenmerkt deed ons na een tijdje zuchten van plaatsvervangende vermoeidheid: oké, jullie passen niet bij elkaar, dus laat elkaar gewoon met rust. Dat gevoel hebben wij nooit gehad bij het beklijvende existentieel-erotisch drama Last Tango in Paris van Bernardo Bertolucci uit 1972: ook een studie van de turbulente passie tussen twee stuurloze zielen, waarin die personages van Marlon Brando en Maria Schneider beter uitgewerkt zijn en beter vertolkt worden dan de personages van Tomasz Kot en Joanna Kulig in Cold War. Daarom geloven wij de onweerstaanbare, bijna dierlijke aantrekkingskracht tussen Brando's eenzame personage en Schneiders nieuwsgierige personage, terwijl wij ons bij Wiktor en Zula meer dan eens afvroegen: wat zien jullie eigenlijk in elkaar? En als je niet overtuigd bent van de liefde en passie tussen Wiktor en Zula, dan is het nog moeilijker om te geloven in hun wederzijdse onweerstaanbaarheid.    

Dit brengt ons bij een ander minpunt van Cold War: de vertolkingen van de hoofdpersonages. In tegenstelling tot Brando (bekijk één van zijn briljant vertolkte scènes in Last Tango in Paris hier), mist Kot charisma en acteertalent voor zijn complexe rol als de innerlijk verscheurde Wiktor. Kot moet het aannemelijk maken dat Zula verliefd wordt en blijft op Wiktor, maar Kots Wiktor geeft vaak een vlakke, suffe en saaie indruk, waardoor dit personage minder overtuigt en minder boeit dan Brando's personage in Last Tango in Paris en ook minder beklijft dan het personage van Daniel Day-Lewis in het historisch relatiedrama The Unbearable Lightness of Being van Philip Kaufman uit 1988 (dat zich ook afspeelt tegen de achtergrond van de Koude Oorlog). Kulig, die haar charisma en acteertalent reeds bewees in het Franse prostitutiedrama Elles (lees onze recensie hier), acteert verdienstelijk in Cold War, maar ook zij loopt als de grillige Zula letterlijk en figuurlijk verloren in het emotionele labyrint van haar personage en in de verwarrende narratieve structuur van het scenario.

Wat die narratieve structuur betreft, is Cold War weliswaar chronologisch gemonteerd, maar het verhaal bestaat uit verschillende hoofdstukken met telkens een plotse overgang naar een volgend hoofdstuk dat zich jaren later afspeelt. Dit zorgt voor grote hiaten in de plot en gaat dus ook ten koste van meer begrip in de karakterontwikkeling en motivaties van Wiktor en Zula.


Kortom, Cold War is een visueel verbluffende en bij momenten boeiende film, die bij ons echter niet voldoende empathie en sympathie met de hoofdpersonages kon losweken. Daarom maakt deze film op ons een al bij al wat afstandelijke, bijna kille indruk. Misschien was dat de bedoeling. De film heet niet voor niets Cold War. Maar van een romantisch drama over onweerstaanbare passie en onmogelijke liefde verwachten wij, behalve een Koude Oorlog tussen grillige geliefden, ook genoeg diepte en duidelijkheid op het vlak van karakter- en plotontwikkeling, zodat wij het ontstaan en de evolutie van die minnestrijd op waarde kunnen schatten en kunnen meeleven met de lotgevallen van de geliefden. En op dat vlak schiet Cold War te kort, waardoor deze film ons op de keper beschouwd vrij koud liet.

JN.

Cold War (Polen/Frankrijk/Groot-Brittannië-2018): in de bioscoop sinds 31 oktober 2018.
Met: Tomasz Kot en Joanna Kulig.

Genre: romantisch drama / muziekfilm



vrijdag 23 november 2018

L'enfer (1994) - trailer


Dit psychologisch relatiedrama van Claude Chabrol uit 1994, met de Franse topacteurs François Cluzet en Emmanuelle Béart, is één van de meest fascinerende films over jaloezie aller tijden. 




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaiteit)


Genre: romantisch drama / psychologische thriller / mysterie



Picnic at Hanging Rock - full movie


Picnic at Hanging Rock is een fascinerend, sfeervol en gevoelig in beeld gebracht mysterie van de Australische regisseur Peter Weir uit 1975, naar de gelijknamige roman van Joan Lindsay, over enkele Australische schoolmeisjes en hun lerares die in 1900 op Valentijnsdag spoorloos verdwijnen tijdens een schooluitstapje naar de imposante, ruim 6 miljoen jaar oude Hanging Rock...

De director's cut hieronder is zo'n 8 minuten korter dan de originele bioscoopversie.

Klik hieronder in het videoscherm op de link "Bekijken op YouTube" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels" voor Engelstalige ondertitels, en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit.



(Klik op de link "Bekijken op YouTube" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels" voor Engelstalige ondertitels, en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: mysterie / psychosociaal drama / romantiek

donderdag 22 november 2018

The Ballad of Buster Scruggs - trailer


De nieuwe film van de Amerikaanse broers Joel en Ethan Coen (die behoren tot onze favoriete cineasten; lees ons biografische portret hier) is een fijne westernanthologie, getiteld The Ballad of Buster Scruggsmet zes boeiende kortfilms waarin de Dood een rode draad vormt:

1.The Ballad of Buster Scruggs
Met Tim Blake Nelson als de zingende revolverheld Buster Scruggs.

2. Near Algodones
Met James Franco als een bankrover.

3. Meal Ticket
Met Harry Melling als een zwaar gehandicapte orator en Liam Neeson als zijn impresario.

4. All Gold Canyon
Met Tom Waits als een oude goudzoeker.

5. The Gal Who Got Rattled
Met Zoe Kazan als de jongedame Alice Longabaugh, en Bill Heck en Grainger Hines als de begeleiders van een karavaan kolonisten.

 6. The Mortal Remains
Met Jonjo O'Neill, Tyne Daly, Brendan Gleeson, Saul Rubinek en Chelcie Ross als de passagiers van een postkoets.

Bekijk de trailer hieronder:



(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: western / tragikomedie / avontuur / existentieel drama

dinsdag 20 november 2018

Bram Stoker's Dracula - full movie


De legendarische Amerikaanse cineast Francis Ford Coppola zorgde voor deze visueel verbluffende verfilming uit 1992 van Bram Stokers wereldberoemde gothic horror roman Dracula uit 1897.

De cast omvat o.a. Gary Oldman, Winona Ryder, Keanu Reeves, Anthony Hopkins, Sadie Frost, Richard E. Grant, Cary Elwes, Billy Campbell, Tom Waits en Monica Bellucci.

Om de hele film te bekijken, klikt u hieronder op de link "Bekijken op YouTube" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit.  




(Klik op de link "Bekijken op YouTube" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links voor:

- een filmfragment: Bram Stoker's Dracula - fragment

- een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken: Top 80

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis: Top 150

Genre: gothic horror / romantiek

woensdag 14 november 2018

Outlaw King - trailer


De Schotse cineast David Mackenzie (bekend van het Amerikaanse misdaaddrama Hell or High Water) vertelt in zijn nieuwe film Outlaw King het op feiten gebaseerd verhaal van de Schotse onafhankelijkheidsstrijder Robert the Bruce (vertolkt door Chris Pine), die in de middeleeuwen vogelvrij verklaard werd omdat hij het Schotse verzet organiseerde tegen de bezettingstroepen van de repressieve Engelse koning Edward I (Stephen Dillane).

Dit is een degelijk historisch drama, in de lijn van Mel Gibsons Oscarwinnende biopic Braveheart (1995) over de beroemde Schotse rebel William Wallace (die overigens gesteund werd door Robert the Bruce).




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of  1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: biopic / historisch drama