The Suspect (1944) - full movie

 

The Suspect is een genre-overstijgende zwart-wit-klassieker van de Duits-Amerikaanse regisseur Robert Siodmak uit 1944, gebaseerd op de roman This Way Out van James Ronald.

De film begint als een interessant psychosociaal drama over de huwelijksperikelen van de Engelse winkelmanager Philip (glansrol van Charles Laughton), die voortdurend overhoop ligt met zijn strenge en kille vrouw Cora (met ijskoud brio vertolkt door Rosalind Ivan). Wanneer Philip stiekem begint uit te gaan met de mooie en veel jongere stenografe Mary (gespeeld door Ella Rains) evolueert The Suspect geruisloos naar een romantisch drama. Maar nadat Cora vermoedt dat haar man misschien vreemdgaat, wordt de film plots een meeslepend Hitchcockiaans misdaaddrama met film noir-elementen... Lees onze recensie hier.

Bekijk de hele film door hieronder in het videoscherm op de playbutton te klikken, en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Catalaans>>Engels" voor Engelstalige ondertitels, en op "Kwaliteit" en 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Catalaans>>Engels" voor Engelstalige ondertitels, en op "Kwaliteit" en 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: psychosociale misdaadthriller / romantisch drama / film noir / mysterie

Klik op de oranje link voor onze recensie van The Suspect: Een Hitchcockiaans misdaaddrama over huwelijksproblemen

Een Hitchcockiaans misdaaddrama over huwelijksproblemen

The Suspect  van Robert Siodmak     ★★★½

Hoewel een beetje tam op visueel vlak, is de Amerikaanse zwart-wit-klassieker The Suspect uit 1944, met de gerespecteerde Engelse acteur Charles Laughton in de titelrol, toch een aanrader.

Een Duitse jood in Hollywood

The Suspect speelt zich af in 1902 in de Engelse hoofdstad Londen, maar werd opgenomen in de Universal Studios in Hollywood onder regie van de  Duitse cineast Robert Siodmak (1900-1973). Hij was een joodse regisseur die in 1933, tijdens de opkomst van het nazisme in Duitsland, naar Parijs uitweek en daarna in 1939, vlak voor de Tweede Wereldoorlog, emigreerde naar de Verenigde Staten. Siodmak regisseerde in zijn lange filmcarrière (van 1930 tot 1969) ruim 60 films, waaronder The Suspect (1944), The Spiral Staircase (1945), The Killers (1946), The Dark Mirror (1946) en The Crimson Pirate (1955).

Afgekoelde liefde

The Suspect (gebaseerd op de roman This Way Out van James Ronald) begint als een interessant psychosociaal drama over de huwelijksperikelen van de Londense winkelmanager Philip Marshall (glansrol van Charles Laughton): een man van middelbare leeftijd die voortdurend overhoop ligt met zijn strenge echtgenote Cora (met ijskoud brio vertolkt door Rosalind Ivan). Zo zucht Philip tegen zijn vrouw: "We've never been happy together... Not once all the years we've been married." Philips buren hebben ook huwelijksproblemen, maar dat ligt aan de drankzuchtige buurman Gilbert (Henry Daniell) die zijn sympathieke vrouw Edith (Molly Lamont) verwaarloost. Zo zegt Gilbert, terwijl hij het glas heft, tegen Philip: "Well, here's to love grown cold." Philip herkent zich daarin.

Rosalind Ivan als de kille Cora en Charles Laughton als haar ongelukkige man Philip.

In het spoor van Hitchcock

Wanneer Philip stiekem begint uit te gaan met de mooie, veel jongere stenografe Mary (gespeeld door Ella Rains) evolueert The Suspect geruisloos naar een romantisch drama. Maar nadat Cora vermoedt dat haar man misschien vreemdgaat, wordt de film plots een meeslepend Hitchcockiaans misdaadmysterie dat tot op zekere hoogte doet denken aan films noirs over overspelige mannen, zoals Sunrise (1927) van F.W. Murnau (bekijk de hele film hier) en Scarlet Street (1945) van Fritz Lang (bekijk de hele film hier). Enter de hardnekkige Scotland Yard-inspecteur Huxley (Stanley Ridges), die Philip beschouwt als een verdachte... 

Philip leeft helemaal op in het gezelschap van Mary.

De plotwendingen maken nieuwsgierig naar de afloop van Philips lotgevallen. Zo wordt bij de kijker twijfel gezaaid over de draagwijdte van de filmtitel: wie is nu eigenlijk de verdachte? Philip? Of is Mary misschien een sluwe, op geld beluste femme fatale...? 

Inspecteur Huxley (links) beschouwt Philip als een verdachte...

Het slot van de film, met een halfopen einde, verraste ons, maar sluit goed aan bij de voorafgaande karakterontwikkeling van de hoofdpersonages. 

Subtiel maar gedurfd

The Suspect suggereert veel meer dan wat de kijker ziet en hoort. En de film had spannender gekund. Toch is het een gedurfde film voor een productie uit de jaren veertig, toen huwelijksproblemen, overspel en echtscheidingen immers nog taboe waren. Temeer omdat we als kijker sympathiseren met het hoofdpersonage Philip, terwijl hij nochtans verdacht wordt van overspel en veel ergere dingen...

Cherchez la femme: Ella Rains als Mary.

In handen van een visuele grootmeester en master of suspense zoals Alfred Hitchcock zou The Suspect een meesterwerk kunnen geworden zijn. Onder regie van Siodmak mist deze film echter de cinematografische panache en geniale spanningsopbouw die Hitchcocks oeuvre zo fascinerend maken. The Suspect bevat weliswaar enkele intense scènes, zoals een cruciale confrontatie tussen Cora en Philip, en de scène waarin Philip iets te verbergen heeft achter een sofa, alsook enkele sfeervolle beelden, zoals de shots van Philip in de nachtelijke straten van Londen, maar voor het overige is de film vaak te mak in beeld gebracht en gemonteerd.  

Toch kunnen we The Suspect aanbevelen, dankzij de psychosociale diepgang, de boeiende plotwendingen en de overtuigende vertolkingen. 

Henry Daniell als de buurman Gilbert (links) en Charles Laughton als de antiheld Philip. 

Wij hebben vooral genoten van Rosalind Ivan als Philips kille echtgenote Cora, van de ingetogen charme waarmee Ella Rains ons niettemin doet afvragen of haar personage Mary inderdaad zo onschuldig is als ze lijkt (too good to be true?), van Henry Daniell als de gluiperige buurman Gilbert, en bovenal van Charles Laughton, die de complexiteit van antiheld Philip recht aandoet door diens morele dilemma's en psychologische oorlog met inspecteur Huxley uit de doeken te doen met subtiele, toepasselijk onderdrukte spanning.  

JN.

The Suspect (USA-1944): beschikbaar op dvd en blu-ray disc. 

Met: Charles Laughton, Ella Rains, Rosalind Ivan, Stanley Ridges, Henry Daniell en Molly Lamont.

Genre: psychosociale misdaadthriller / romantisch drama / film noir / mysterie

Klik op de oranje link om de hele film te bekijken: The Suspect (1944) - full movie

Charles Laughton Directs The Night of the Hunter - documentaire

Wat deze making-of-documentaire van Robert Gitt uit 2002, over de realisatie van de schitterende misdaadthriller The Night of the Hunter (1955), zo bijzonder maakt, zijn de talrijke rushes, outtakes en behind-the-scenes-opnames waarin de Engelse regisseur Charles Laughton (1899-1962) te zien en/of te horen is terwijl hij zijn oogstrelende, even spannende als poëtische zwart-wit-klassieker regisseert, met inbegrip van Laughtons vaak erg gedetailleerde instructies aan zijn acteurs (vooral aan Robert Mitchum, Shelley Winters, Billy Chapin, Lillian Gish, Sally Jane Bruce, Evelyn Varden, James Gleason en Peter Graves).

In de meeste making-of-documentaires ontbreken zulke archiefopnames van acteursregie (of zijn zulke opnames zeldzaam), wellicht om de acteurs niet in verlegenheid te brengen. Sommige regisseurs, onder wie niet alleen Charles Laughton maar ook David Lynch, beperkten zich immers niet tot vage of algemene acteursregie (zoals: speel deze scène droevig) maar gaven hun acteurs ook zeer precieze instructies. Dit doet  de vraag rijzen in welke mate acteurs zelf aan de bron liggen van de acteerprestaties die op het scherm eindigen. 

Charles Laughton, zelf een getalenteerde acteur, ging zelfs zo ver om tijdens zijn perfectionistische regie van zijn meesterwerk The Night of the Hunter vaak take na take telkens corrigerend te tonen hoe zijn acteurs een scène moesten spelen, met inbegrip van Laughtons stembuigingen die preciseerden hoe de dialogen moesten uitgesproken worden. Dat kan u hieronder zelf vaststellen in de ongemeen boeiende making-of-documentaire Charles Laughton Directs 'The Night of the Hunter', die bijna 2 uur en 40 minuten duurt maar geen moment verveelt.

Klik hieronder op de link "Bekijken op YouTube".

(Klik op de link "Bekijken op YouTube" en dan op de playbutton en rechtsonder bij instellingen op 720p60, 1080p60 of 1440p60 voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: documentaire / making-of / misdaadthriller / drama

Klik op de oranje links voor:

- een filmfragment: The Night of the Hunter - fragment

- een achtergrondartikel: Onze favoriete films: Top 35

- een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken: Top 80

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de fimgeschiedenis: Top 150

Een horrordrama over eenzaamheid en religieus fanatisme

Saint Maud  van Rose Glass     ★★★ 

De korte proloog van het Britse psychosociale horrordrama Saint Maud uit 2019 toont hoe de jonge Britse verpleegster Katie (gespeeld door Morfydd Clark) er tijdens een dodelijk incident niet in slaagt om een patiënt te reanimeren.

Flash forward: Katie is intussen ontslagen, heeft zich bekeerd tot het katholicisme en noemt zich nu Maud. Als een diepgelovige en toegewijde christen gaat zij in een Brits kuststadje als palliatieve thuisverpleegster aan de slag in de woning van de doodzieke Amanda (Jennifer Ehle). 

Jennifer Ehle als Amanda (links) en Morfydd Clark als Maud.

Amanda is een Amerikaanse vrouw van middelbare leeftijd die lijdt aan terminale kanker. Ooit was zij een bekende danseres en choreografe, maar nu kwijnt zij weg in haar grote huis, waar zij omringd wordt door oude foto's en dansmemorabilia die haar herinneren aan betere tijden. Verwijzend naar het door Gloria Swanson vertolkte filmpersonage Norma Desmond, die in de film noir-klassieker Sunset Blvd. (1950) van Billy Wilder eenzaam wegkwijnt in haar riante villa terwijl zij zich als voormalige filmster vastklampt aan haar verleden (bekijk de hele film hier), wordt Amanda in Saint Maud gewaarschuwd door een vriend van haar: "You're getting dangerously Norma Desmond." Amanda drinkt graag alcohol, is lesbisch (of biseksueel?) en krijgt soms bezoek van de jonge prostituee Carol (Lily Frazer), die tegen betaling seks heeft met Amanda. Dat 'zondige' gedrag kan volgens de eenzame (en jaloerse?) Maud echter niet door de beugel en zij is vastbesloten om Amanda's hedonistische en atheïstische ziel te redden, zodat haar patiënt deel kan hebben aan Gods Glorie. Mauds fanatieke geloof en opdringerige bekeerzucht ontsporen echter tot confrontaties die de film doen evolueren van een onheilspellend psychosociaal drama naar een horrorthriller...

Beloftevol debuut

Saint Maud is het zelfgeschreven langspeelfilmdebuut van de Engelse regisseuse Rose Glass. Het is een beloftevol debuut. Ondanks het beperkte filmbudget waarover Glass beschikte, slaagde zij er immers in om van Saint Maud een intrigerend en sfeervol psychosociaal horrordrama over eenzaamheid en religieus fanatisme te maken. 

Morfydd Clark als Maud.

Een eenzame ziel in de ban van God

Afgezien van het dodelijke incident in de proloog, komen we aanvankelijk niet veel meer te weten over het verleden van titelpersonage Maud. Maar het wordt al gauw duidelijk dat zij eenzaam en wellicht getraumatiseerd is, en dat zij op fanatieke wijze haar geloof in God beleeft. Als kijker voel je meteen dat er iets niet in de haak is met Maude, bijvoorbeeld tijdens de omineuze scène waarin zij met een vreemde blik in de ogen langzaam de trap in Amanda's huis opwandelt en daarbij tegen de muur aanleunt, wat ons deed denken aan de scène in het Poolse religieuze drama Matka Joanna od aniołów (Engelstalige titel: Mother Joan of the Angels) van Jerzy Kawalerowicz uit 1961 waarin de schijnbaar (door de duivel?) bezeten moeder-overste Joanna met een waanzinnige glimlach dicht tegen de kloostermuur sluipt. Saint Maud herinnerde ons tevens aan Carrie uit 1976 (één van onze favoriete horrorfilms) en The Exorcism of Emily Rose uit 2005: ook psychosociale horrordrama's waarin de vrouwelijke titelpersonages worstelen met eenzaamheid en religieus zondebesef.

De geslaagde spanningsopbouw in de eerste helft van Saint Maud, die aanvoelt als een claustrofobische huis clos-thriller à la Whatever Happened to Baby Jane uit 1962, wordt echter onderbroken na de scène waarin Maud tijdens het verjaardagsfeestje van Amanda vernederd wordt door Amanda en haar gasten. Dit is een keerpunt in de film, waarna Maud zich verraden voelt door God en hervalt in oude 'zondige' gewoontes uit de tijd toen zij zich nog niet bekeerd had tot het katholicisme. Zo komen we meer te weten over Mauds verleden, maar het gaat ten koste van de spanning. 

Bovendien bezondigt actrice Morfydd Clark zich soms aan overacting, bijvoorbeeld tijdens de scène waarin Maud eenzaam in een café zit en kunstmatig lacht om de aandacht te trekken van een groepje jongeren die zich aan een naburig tafeltje vermaken. Ook tijdens de scène waarin Maud met haar gsm belt naar haar voormalige verpleegster-collega Joy (Lilly Knight) acteert Clark geforceerd, waardoor de overgang van de zelfzekere christen Maud naar de hulpeloze en zondige Maud te abrupt aanvoelt.  

Bezeten door God, de duivel of waanzin?

Mauds eenzaamheid verklaart haar devote toewijding aan God, die haar existentiële steunpilaar is. Haar geloof gaat zo ver, dat zij als masochistische boetedoening voor haar eigen zonden nagels in haar schoenen begint te dragen. Tegen dan hebben we als kijker reeds begrepen dat Maud een labiele vrouw is wier getroebleerde psychosociale zielenroerselen gevaarlijk dicht aanleunen bij godsdienstwaanzin.  

De finale van Saint Maud verrast maar voelt tegelijk toch onontkoombaar en dus toepasselijk aan, met een zeer kort (bijna subliminaal) maar gruwelijk en aangrijpend slotbeeld dat de mogelijkheid van een louter psychologische (en dus geen bovennatuurlijke) interpretatie van Mauds gedrag openlaat. Die ambivalentie, die de kijker doet afvragen of Maud bezeten is door goddelijke en/of duivelse krachten dan wel of zij zich laat meeslepen door haar eigen verbeelding als gevolg van posttraumatische stress, eenzaamheid en religieus fanatisme, ligt in de lijn van ambivalente horrordrama's zoals Roman Polanski's Repulsion uit 1965 en Rosemary's Baby uit 1968 (ook één van onze favoriete horrorfilms), The Entity van Sidney J. Furie uit 1982 en The Exorcism of Emily Rose uit 2005 van Scott Derrickson: ook films die spelen met de vage grens tussen werkelijkheid en verbeelding. Ook het aangrijpende Roemeense liefdesdrama Beyond the Hills  (2012) van Cristian Mungiu spookte door ons hoofd tijdens het bekijken van Saint Maud, want Beyond the Hills (lees onze recensie hier) is ook een ambivalente film over eenzaamheid, onbegrip, obsessie en religieuze toewijding waarin wordt opengelaten of één van beide vrouwelijke hoofdpersonages bezeten is door de duivel dan wel onderhevig is aan een psychose.

Sfeervol, maar niet spannend genoeg

Saint Maud is vakkundig in beeld gebracht, dankzij de sfeervolle belichting en fotografie, het ietwat groezelige set design à la David Lynch dat tot op zekere hoogte vintage en dus tijdloos aanvoelt, met een sober kleurenpalet (veel groen, donkergeel, bruin en donkerrood), en de degelijke montage.

De omineuze soundscapes daarentegen zijn vaak te nadrukkelijk en kunnen niet verhullen dat Saint Maud, hoewel een interessant psychosociaal horrordrama, niet spannend genoeg is. 

JN.

Saint Maud (Groot-Brittannië-2019): beschikbaar op dvd en blu-ray disc.

Met: Morfydd Clark en Jennifer Ehle.

Genre: psychosociaal drama / horror / thriller / religie