Parasite van Joon-ho Bong ★★★½
Volgende maand, op 11 september, wordt Parasite van de Zuid-Koreaanse regisseur Joon-ho Bong verwacht in de Belgische bioscopen. Wij hebben Bongs nieuwe film al gezien en waren na afloop niet teleurgesteld.
Gouden Palm
Joon-ho Bong heeft zich de voorbije 20 jaar bewezen als één van de meest getalenteerde, originele en veelzijdige cineasten in Azië, vooral dankzij zijn briljante seriemoordenmysterie Memories of Murder uit 2003 (bekijk de trailer hier en de hele film hier), de eigenzinnige monsterfilm The Host uit 2006, het verrassende moordmysterie Mother uit 2009 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), de maatschappijkritische sciencefictionfabel en actiefilm Snowpiercer uit 2013 en de avontuurlijke ecologische parabel Okja uit 2017 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier).
Voor zijn nieuwe film Parasite werd Bong op het voorbije Filmfestival van Cannes bekroond met de Gouden Palm voor beste film. Daarmee is hij de eerste Koreaan die de Gouden Palm wint.
Een maatschappijkritische tragikomedie
Hoewel humor een ingrediënt is in alle films van Bong, is Parasite zijn eerste volbloed komedie sinds zijn komische langspeelfilmdebuut Barking Dogs Never Bite uit 2000. Maar eigenlijk moeten we Parasite typeren als een donkere tragikomedie, want de film begint weliswaar als een grappige sociale satire maar evolueert gaandeweg naar een tragisch thrillerdrama.
Zoals de titel reeds aangeeft, draait Parasite rond een arm Zuid-Koreaans gezin waarvan de vader, moeder, zoon en dochter allerlei sluwe manieren bedenken om in de gunst te komen en te profiteren van een rijk gezin dat ook bestaat uit een vader, moeder, dochter en zoontje. Bong thematiseert hiermee, net als zijn landgenoot en vakbroeder Chang-dong Lee in diens briljante relatiemysterie Burning uit 2018 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), de gapende kloof tussen rijk en arm in het hedendaagse Zuid-Korea. Parasite doet dat thema uit de doeken met zwarte humor, waarbij zowel het manipulatieve opportunisme van het arme gezin als het snobisme van het rijke gezin aan bod komen. Zo is er een grappige scène waarin de arme zoon in de villa van het rijke gezin een ingekaderde kindertekening van het rijke zoontje bekijkt en vleiend doet alsof hij vindt dat de tekening getuigt van artistiek talent, waarna hij aan de rijke moeder vraagt of het 'kunstwerk' een portret van een chimpansee is. Zij antwoordt dat het een zelfportret van haar zoontje is. De ingehouden reactie van de arme zoon is goud waard.
 |
| Het arme gezin vouwt pizzadozen als een povere bron van inkomsten. |
Het boeiende scenario van Parasite, geschreven door regisseur Bong en debuterend scenarist Jin Won Han, focust vooral op het schrille contrast tussen enerzijds de sjofele leefwereld van het arme gezin, dat in een krap souterrain woont, en anderzijds de geprivilegieerde biotoop van het rijke gezin, dat beschikt over een luxueuze villa, een huishoudster, dure wagens en een privéchauffeur. Met een beheerste, rustige montage worden allerlei plotwendingen en onthullingen ontvouwd die aanvankelijk doen glimlachen, maar stilaan leiden tot de (zelf)vernederende en noodlottige gevolgen van het door armoede gedreven verlangen om te hebben wat andere, meer fortuinlijke mensen hebben. Of zoals de vader van het arme gezin tegen zijn zoon zegt: "Als je een plan maakt, dan verloopt het leven nooit zoals gepland..."
 |
| De rijke vader en moeder. |
Parasite omvat degelijke vertolkingen, vooral van Kang-ho Song als de arme vader, Hye-jin Jang als de arme moeder, Woo-sik Choi als de arme zoon, Sun-kyun Lee als de rijke vader, Ji-so Jung als de rijke dochter en Jeong-eun Lee als de oude huishoudster van het rijke gezin. So-dam Park als de arme dochter en Yeo-jeong Jo als de rijke moeder acteren verdienstelijk, maar bezondigen zich soms aan overacting.
 |
Parasite werd goeddeels opgenomen in een fotogenieke villa.
|
Zoals we van Bong gewoon zijn, blinkt Parasite uit op filmtechnisch vlak, met een knap production design, waarbij o.m. dankbaar gebruikgemaakt is van de fotogenieke villa en van sfeervolle straatjes, en met zeer vakkundig camerawerk van Kyung-pyo Hong (die ook achter de camera stond voor Burning). Let bijvoorbeeld op de briljante belichting van de shots waarin de arme vader, zoon en dochter tijdens een regenstorm naar huis gaan en ontdekken dat hun souterrain overstroomd is.
 |
| Parasite blinkt uit in een vakkundige en sfeervolle fotografie. |
Jammer dat Parasite lijdt onder een wisselvallige, niet altijd even geslaagde muziekkeuze. Dat was ook een euvel in Bongs Okja. En het tweede deel van Parasite, waarin Bong overschakelt van humor naar spanning, had nog wat spannender gekund. Naar het einde toe voelt Parasite bovendien soms wat geforceerd aan, bijvoorbeeld in de melodramatische scènes tijdens het ontspoorde tuinfeest en in de daaropvolgende epiloog.
Het allerlaatste shot daarentegen, waarin de camera, net als in het allereerste shot van de film, het kelderraampje in de arme gezinswoning toont en naar beneden zakt om iemand te onthullen, is een toepasselijk slot dat een nieuwe betekenis geeft aan de voorafgaande (ingebeelde) scène en dat met een open, maatschappijkritisch einde suggereert dat het welslagen of falen van onze levensplannen inderdaad, zoals de arme vader opmerkte, afhangt van factoren die onze macht vaak overstijgen. Vooral als je in armoede geboren bent...
JN.
Parasite (Zuid-Korea-2019): in de bioscoop vanaf 11 september 2019.
Met: Kang-ho Song, Woo-sik Choi, Yeo-jeong Jo, So-dam Park, Sun-kyun Lee, Jeong-eun Lee, Hye-jin Jang en Ji-so Jung.
Genre: tragikomedie / psychosociaal gezinsdrama / thriller
