Beasts of the Southern Wild - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Beasts of the Southern Wild: Een dijk van een dochter

Genre: psychosociaal drama / avontuur / fantasy

Een dijk van een dochter

Beasts of the Southern Wild  van Benh Zeitlin     ★★½

Once there was a hushpuppy and she lived with her daddy in the bathtub.

De Badkuip

Hushpuppy is de naam van het hoofdpersonage in Beasts of the Southern Wild, het low budget regiedebuut van de Amerikaan Benh Zeithlin over een zesjarig zwart meisje dat samen met haar zieke vader in Louisiana woont. Ze leven ten zuiden van de dijken in overstromingsgebied op het fictieve eilandje Isle de Charles Doucet, dat door de plaatselijke bewoners the Bathtub (de Badkuip) genoemd wordt. Het eilandje is overigens gebaseerd op het echte, aan erosie onderhevige Isle de Jean Charles.

Sinds orkaan Katrina lelijk thuishield in New Orleans weten we dat Louisiana meer is dan een toeristenparadijs voor liefhebbers van jazz, cajunmuziek, creoolse gerechten zoals jambalaya, en ongerepte bayous (moerasgebieden) met alligators. Het is ook een regio waar heel wat mensen in armoede leven, en de inwoners van de Badkuip behoren tot die bevolkingsgroep.

Quvenzhané Wallis als Hushpuppy en Dwight Henry als haar vader Wink.

Hoewel Hushpuppy (vertolkt door de vijfjarige Quvenzhané Wallis) en haar vader Wink (debuut van Dwight Henry) beseffen dat de Badkuip bij een volgende zware storm wel eens helemaal blank zou kunnen staan, peinzen ze er niet over om te verhuizen: "Me and my daddy, we stay right here. We, who this earth is for." Hushpuppy werd door haar moeder in de steek gelaten en haar vader is een drankzuchtige en bijzonder strenge man. Toch geniet het speelse meisje als een onvervalste Huckleberry Finn met volle teugen van de bucolische pret in de Badkuip: "The Bathtub has got more holidays than the rest of the world".

Maar dan breekt de gevreesde storm uit en loopt de Badkuip vol water. Door de ogen van Hushpuppy zien we hoe ze samen met haar vader en slechts enkele buren achterblijft in het overstroomde gebied...

Tussen verbeelding en werkelijkheid

Beasts of the Southern Wild is het poëtisch in beeld gebracht relaas van een moedig meisje dat haar afwezige moeder mist, mijmert over prehistorische oerrunderen en smeltende poolkappen, en probeert te overleven in ruige omstandigheden. Van haar vader weet Hushpuppy dat haar moeder "zo mooi was dat ze niet eens het fornuis moest aansteken; ze wandelde gewoon de kamer binnen en al het water begon vanzelf te koken." Het gemis van haar moeder wordt nog versterkt door de in alcohol gedrenkte woedeuitbarstingen van haar vader.

De mijmeringen, herinneringen en fantasieën van Hushpuppy werden door Zeitlin op een dromerige, magisch-realistische manier gevisualiseerd, zodat de kijker als het ware een blik gegund wordt in de verbeelding van een kind. Zo zien we de indrukwekkende oerrunderen waarover Hushpuppy fantaseert ook echt rondlopen in de bayou. Vanwege het beperkte budget waarover de filmploeg beschikte, kregen de decors echter geen 'fantasy upgrade', waardoor Beasts of the Southern Wild goeddeels een realistische, bijna documentaire indruk maakt. Zo krijg je een  authentieke kijk op de levenslustige subcultuur van de lokale hillbillies. Anderzijds gaat deze aanpak wel ten koste van de betovering die Zeitlin in zijn beloftevol, zelfgeschreven scenario voor ogen stond.   

Toch zijn er enkele mooie momenten, zoals de scène waarin Hushpuppy en haar vriendjes naar een boot zwemmen die hen meeneemt naar een drijvend bordeel, waar een serveuse zich even over Hushpuppy ontfermt (het zou haar moeder kunnen zijn) en het meisje mijmert: "Alle keren dat iemand me ooit in zijn armen heeft genomen, kan ik op twee vingers tellen."

Debutanten

Beasts of the Southern Wild is soms wat aan de trage kant. En op de spontane vertolking van hoofdrolspeelster Wallis na acteert de cast niet altijd even overtuigend. Dat is ook begrijpelijk, vermits de cast goeddeels bestond uit lokale inwoners zonder acteerervaring. Zo werkte Dwight Henry, die de vaderrol vertolkt, tijdens de casting in zijn bakkerij Henry's Bakery & Deli. Die lag recht tegenover het castingbureau en de filmploeg kwam er elke dag ontbijten en lunchen. Henry nam spontaan deel aan de audities en kreeg de rol, mede dankzij zijn persoonlijke ervaring met orkanen en overstromingen in New Orleans. 

Camera d'Or

Beasts of the Southern Wild werd bekroond met diverse internationale filmprijzen, waaronder de Camera d'Or voor beste debuutfilm op het voorbije filmfestival van Cannes.

JN.

Beasts of the Southern Wild (USA-2012): in de bioscoop vanaf 12 december 2012.

Met: Quvenzhané Wallis en Dwight Henry.

Genre: psychosociaal drama / avontuur / fantasy

Klik op de oranje link voor de trailer: Beasts of the Southern Wild - trailer 

Life of Pi - trailer

 

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

 

 

Genre: avontuur / drama

Inside the Actors Studio met Kevin Spacey

(Klik op de playbutton)


Genre: interview / documentaire

Kagemusha - trailer

Dit visueel verbluffende meesterwerk van de legendarische Japanse cineast Akira Kurosowa uit 1980 is één van onze favoriete historische drama's en won destijds de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: historisch drama / oorlogsfilm / avontuur

Eenzame passie

De rouille et d'os  van Jacques Audiard     ★★½

De 25-jarige plantrekker Alain -Ali voor de vrienden- (gespeeld door Matthias Schoenaerts) en zijn vijfjarige zoontje Sam (Armand Verdure) zoeken onderdak bij Ali's zuster in het zuiden van Frankrijk. Ali gaat aan de slag als buitenwipper in een discotheek en ontmoet er de orkatrainster Stéphanie (Marion Cotillard). Wanneer Stéphanie het slachtoffer wordt van een ongelukkige orka-aanval, staat Ali klaar om haar bij te staan. Hun relatie is aanvankelijk vriendschappelijk, maar evolueert naar een passionele verhouding.

Matthias Schoenaerts als Ali, en Armand Verdure als zijn zoontje Sam.

  

Ruwe bolster

Marion Cotillard als Stéphanie.

Dankzij de aandacht die ze van Ali krijgt, ziet de onfortuinlijke Stéphanie weer licht aan het eind van de tunnel. Anderzijds lijkt Ali niet het type dat in staat is tot echt engagement, zelfs niet ten opzichte van zijn eigen zoontje. Ali's voorgeschiedenis blijft onduidelijk, maar hij heeft wellicht een beschadigde ziel, wat zijn eigenwijze, vrijgevochten karakter (en zijn bindingsangst?) zou verklaren. Hij zegt weinig en laat zijn daden voor zich spreken. Zo neemt hij deel aan clandestiene, bloederige gevechten die hem nochtans niet veel geld opleveren. Stéphanie apprecieert Ali's viriele, no-nonsense aanpak, maar vraagt zich af of er onder de ruwe bolster wel een blanke pit schuilgaat...

Stuurloos?

De rouille et d'os is een mooi in beeld gebracht liefdesdrama, dat net als Children of a Lesser God (1986) ingaat op de emotionele en seksuele hunkeringen van mensen met een ernstige handicap. 

De ingenieuze special effects die de handicap van Stéphanie visualiseren zijn heel geloofwaardig. Eén van de extra's op de dvd (of blu-ray disc), die distributeur Lumière onlangs uitbracht, verklaart hoe de filmploeg dat klaarspeelde.

Schoenaerts en Cotillard zijn aan elkaar gewaagd in hun boeiende vertolking van de hoofdpersonages. Beide rasacteurs halen het uiterste uit de intuïtieve, gevoelsmatige, bijna dierlijke relatie tussen Ali en Stéphanie en zorgen samen voor enkele tedere momenten, zoals de mooie scène waarin Stéphanie door Ali naar de zee gedragen wordt. Een hele prestatie gelet op het wat stuurloze karakter van het door de Franse regisseur Jacques Audiard zelfgeschreven scenario. Zo is het niet helemaal duidelijk waar Audiard met de subplots over Ali's gevechten en over diens dubieuze werk als nachtwaker naartoe wil. De personages lopen er soms wat verloren bij. 

Matthias Schoenaerts en Marion Cotillard.

Pas aan het eind krijgt het verhaal een nieuwe dramatische wending die de verhouding tussen Ali en zijn zoontje meer diepgang geeft, meer inzicht verschaft in de waarde van de relatie tussen Ali en Stéphanie, en uiteindelijk ook een blik biedt achter de muur die Ali rond zichzelf optrok. De ontroerende scène waarin Ali in een ziekenhuisgang opgebeld wordt door Stéphanie toont Ali (én Schoenaerts) van zijn gevoeligste kant. De tamme epiloog die dan nog volgt was dan weer volstrekt overbodig.

JN.

De rouille et d'os (Frankrijk/België-2012): beschikbaar op dvd en blu-ray disc sinds 7 november 2012.

Met: Matthias Schoenaerts, Marilon Cotillard, Armand Verdure en Corinne Masiero.

Genre: romantisch drama

Klik op de oranje link voor de trailer: De rouille et d'os - trailer 

Matthias Schoenaerts.

Marion Cotillard.

Rosemary's Baby - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: horror / psychologische thriller / mysterie

Klik op de oranje links voor:

- een making-of documentaire: Roman Polanski on Rosemary's Baby - documentaire

- een filmfragment: Rosemary's Baby - fragment

- een achtergrondartikel: Waarom kijken we naar horrorfilms?

- een achtergrondartikel: Onze favoriete films: Top 35

- een achtergrondartikel: Onze favoriete horrorfilms: Top 25

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis: Top 150

Django Unchained - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: western / avontuur / historisch drama

Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van Django Unchained: Met bloed bespat katoen

- nieuws: Uitkijken naar de nieuwe Tarantino

Waarom kijken we graag naar 
horrorfilms?
                         
- De fascinatie van de angst -

Mensen hebben een hekel aan angst. In het dagelijks leven althans, want in onze vrije tijd 'genieten' we wel eens van een griezelfilm of zenuwslopende thriller. Maar waarom griezelen we graag? Wat bezielt ons eigenlijk om ons vrijwillig de stuipen op het lijf te laten jagen? We zochten en vonden antwoorden bij filosofen, psychologen en de master of suspense Alfred Hitchcock.

Door Joeri Naanai

Afgezien van zelfdestructieve, suïcidale of aan extreme kicks verslaafde mensen, doen Jan en An Modaal er doorgaans alles aan om angstwekkende situaties te vermijden. Dat is een gezonde, instinctieve reflex van zelfbehoud die van generatie op generatie doorgegeven wordt via onze genen. Hoe komt het dan dat de meeste mensen toch af en toe hun natuurlijke afkeer van de angst overwinnen om naar een thriller of horrorfilm te kijken? Waarom doen zelfs kinderen zichzelf de duvel aan om nagelbijtend filmscènes te ondergaan die ons in het echte leven letterlijk en figuurlijk in shock zouden brengen? Wat is er in godsnaam zo fijn aan om anderhalf uur lang in je broek te doen van de schrik en er nadien misschien nachtmerries aan over te houden?

Catharsis

In zijn Poëtica onderzocht de antieke Griekse filosoof Aristoteles wat de aantrekkingskracht was van de tragedie. Zijn conclusie was dat toeschouwers van tragische toneelstukken gevoelens van vrees en medelijden ervaren die een louterende werking kunnen hebben. Door zich empathisch te identificeren met de gevoelswereld van de personages op het podium kan de toeschouwer een therapeutische catharsis ervaren. In het tweede, verloren gegane deel van de Poëtica onderzocht Aristoteles de komedie. Naar alle waarschijnlijkheid typeerde hij daarin ook de lach als een bron van catharsis. Lees daarover meer hier. 

Aristoteles heeft natuurlijk zelf nooit een film gezien (vermits films nog niet bestonden in de oudheid). Maar films liggen in het verlengde van toneelstukken en wat Aristoteles zei over tragedies geldt net zo goed voor films. Ook een bioscoopbezoeker identificeert zich met de personages en ervaart gelijkaardige gevoelens als hen. En bij het bekijken van een spannende thriller of horrorfilm is de kijker dus onderhevig aan dezelfde angsten als de personages op het scherm. Omdat dit gebeurt in een veilige omgeving, is de angst echter minder groot en hoeft de ervaring niet traumatisch te zijn (behalve voor kleine kinderen en overgevoelige zielen weliswaar). Hoewel we als kijkers opgaan in de film en tijdelijk vergeten dat we in de bioscoop of thuis voor de buis zitten, weten we dat het "maar een film" is en we geen gevaar lopen. En zo kan die angstwekkende kijkervaring dezelfde cathartische werking hebben als diegene die Aristoteles beschreef. Net als de vaak lugubere sprookjes uit onze kindertijd, confronteren griezelfilms en thrillers ons met onze diepste angsten. Maar ze doen dat in een context die ons toelaat om er op een constructieve, therapeutische manier mee om te gaan.

Een Romeinse buste van de Griekse filosoof Aristoteles.

Horror is fun

Volgens een onderzoek van de marketingprofessors Eduardo Andrade en Joel Cohen is een catharsis trouwens niet eens nodig is om te kunnen genieten van akelige films. Zij kwamen immers tot de conclusie dat kijkers ook plezier kunnen beleven aan de angst zelf. "Negatieve en positieve gevoelens kunnen simultaan optreden en de akeligste momenten kunnen tegelijk de leukste zijn", aldus Andrade en Cohen in hun studie On the Consumption of Negative Feelings. Griezelen kan dus gewoon fun zijn. Ook psychologieprofessor Jeffrey Goldstein zegt in zijn boek Why We Watch. The Attractions of Violent Entertainment: "Mensen kijken naar horrorfilms omdat ze bang gemaakt willen worden, anders zouden ze het geen tweede keer doen." Dit verklaart echter nog niet waarom we kunnen 'genieten' van de angst.

Bibberen om te leren

Angst is een mysterieuze ervaring die ons afstoot en doet huiveren, maar ook fascineert en aantrekt. We voelen ons hulpeloos wanneer we angstig zijn. Maar het is ook een nuttige emotie die we geërfd hebben van onze verre voorouders. Angst had een belangrijke signaalfunctie toen de mens nog overgeleverd was aan de natuurelementen en wilde roofdieren. De filosofische en psychologische literatuur focust daarom niet alleen op de negatieve aspecten van de angst, maar staat ook bol van uitspraken over zijn verdiensten. De Duitse filosoof Arthur Schopenhauer benadrukte dat vrees ons waarschuwt voor roekeloosheid: "Een zekere mate van vreesachtigheid is nodig voor ons bestaan in de wereld. Bovendien zijn we na doorstane angst altijd vrolijker." En zijn nog beroemdere landgenoot en vakbroeder Friedrich Nietzsche schreef: "Is onze behoefte aan begrijpen niet een behoefte aan het bekende, de wil om tussen al het vreemde, ongewone en twijfelachtige iets te vinden dat ons niet meer onrustig maakt? Is het niet het instinct van de vrees dat we 'begrijpen' noemen? Is het jubelen over het begrijpen niet ook het jubelen over het teruggekregen zekerheidsgevoel? Zonder de oeroude oefening in de vrees, zouden wij nu geen vreugde aan de natuur beleven, zoals we ook geen vreugde aan mens en dier zouden beleven zonder de lerares van het begrijpen: de vrees."

Volgens de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche
zijn angst en rationaliteit nauw verbonden.

Horror vacuï

De Deense filosoof Søren Kierkegaard ging nog verder en beschreef de angst als een wezenlijke mogelijkheidsvoorwaarde voor de ontwikkeling van persoonlijke vrijheid. Volgens Kierkegaard is de mens een angstig wezen omdat hij vrij is en zijn 'lege' toekomst met onzekerheid tegemoet treedt. Die horror vacuï (angst voor de leegte) is echter ook verleidelijk, want het gevoel van een 'open horizon' is zwanger van allerlei beloftevolle mogelijkheden. Kierkegaard vond dat de mens groeit naarmate hij zijn angsten onder ogen ziet en hij adviseerde dat men de angst moest verwelkomen zoals de antieke Griekse wijsgeer Sokrates zijn gifbeker hief: "Het leren kennen van de angst is een avontuur dat iedereen moet aangaan wil hij niet teloorgaan door de angst niet te kennen of eronder te bezwijken. Hij die goed heeft geleerd om bang te zijn, heeft het belangrijkste geleerd."

Søren Kierkegaard: de angst is een avontuur.

De modale bioscoopbezoeker of tv-kijker is natuurlijk niet bezig met deze filosofische beschouwingen. Maar onbewust speelt de vreemde aantrekkingskracht van de angst wel een cruciale rol wanneer we beslissen om naar een spannende film te (blijven) kijken.

Thrillen of griezelen?

Hoewel het verschil soms erg vaag is, bestaat er wel degelijk een onderscheid tussen horrorfilms en thrillers. Horrorfilms zijn doorgaans bloederige en vrij ongeloofwaardige films over demonen, geesten, zombies, monsters, buitenaardse wezens of karikaturale psychopaten die dood en verderf zaaien. Zulke films zijn vooral bedoeld als spannend amusement en alleen ontwrichtend voor wie heel gevoelig is of (nog) geen duidelijk onderscheid kan maken tussen fictie en realiteit. Griezelfilms zijn razend populair bij jonge horrorfanaten (waarvan de overgrote meerderheid overigens géén labiele of gewelddadige persoonlijkheid heeft). De films appelleren aan hun nieuwsgierigheid naar het onbekende en leren hen op een heel primair niveau omgaan met gevoelens van gruwel, walging, dreiging en angst.

Linda Blair als het door de duivel bezeten meisje in The Exorcist:
één van de meest angstaanjagende horrorfilms aller tijden.

"Horrorfilms helpen jongeren om hun gevoelens te beheersen en terreur te managen", aldus klinisch psycholoog Glenn Walters. En zo anticiperen jongeren onbewust op de uitdagingen die hen te wachten staan als volwassenen. De Britse media-expert John Edward Campbell zit op dezelfde golflengte: "Jongeren willen geprikkeld worden door intense ervaringen; een verlangen dat afneemt naarmate ze ouder worden." De Amerikaanse professor emeritus psychologie Stuart Fischoff beaamt: "Oudere mensen hebben stimulatievermoeidheid; ze vinden het echte leven al angstaanjagend genoeg en hoeven niet zo nodig naar een horrorfilm te kijken." Bovendien bevatten griezelfilms vaak op tienerleest geschoeide zwarte humor.

Thrillers (of horrorthrillers) zijn vaak een stuk ernstiger, intelligenter en in elk geval geloofwaardiger. Ze gaan immers over reële situaties die elk van ons zou kunnen overkomen. Wie naar misdaadthrillers zoals Psycho, Dressed to Kill of Henry: Portrait of a Serial Killer kijkt, weet dat de moordenaars die erin geportretteerd worden akelig realistisch zijn. Zulke misdadigers bestaan nu eenmaal. Ook politieke thrillers, zoals The Manchurian Candidate en Absolute Power, waarschuwen ons dat de werkelijkheid minder onschuldig is dan ze soms lijkt. En psychologische thrillers, zoals Rebecca, Lost Highway en Shutter Island, graven nog dieper, omdat ze via de onheilspellende zielenroerselen van hun getormenteerde personages ook doordringen tot in de duistere, verborgen hoekjes van ons eigen brein en hart.

Henry: Portrait of a Serial Killer is een akelig realistische film. 

Thrillers openbaren de schaduwzijden van onszelf en de ander. Ze ontsluieren de condition humaine in zijn beklemmendste vorm en zijn in dat opzicht een ontluisterende bron van zelfkennis en zelfkritiek. Waarmee we hier overigens niet willen beweren dat thrillers per definitie ook angstaanjagender zijn dan horrorfilms. Van horrorfilms krijg je immers soms makkelijker nachtmerries, precies omdat ze vaak extremer zijn en rechtstreeks het 'buikgevoel' aanspreken. Maar de huivering die thrillers ontlokken gaat vaak dieper, omdat ze meer aan de verbeelding overlaten. Alle goede cineasten weten dat suggestie vaak efficiënter is dan expliciete beelden. Niets is zo angstaanjagend als onze eigen verbeelding.

Jack Nicholson in de briljante horrorthriller The Shining: "Heeeeere's Johnny!"

Hormonen en zelfoverwinning

In feite hebben we een haat-liefde-verhouding met de angst. We ontvluchten de angst, maar we hebben hem ook nodig. We willen bewijzen dat we sterker zijn dan de angst, maar we zouden niet kunnen leven zonder angst. Fobofobie -dat is angst voor de angst- weerhoudt ons ervan om daar stil bij te staan in het dagelijks leven. Angst is een taboe. Maar omdat angst nu eenmaal een fundamenteel deel van ons leven is, proberen we er toch mee in het reine te komen. Daarom kijken we naar spannende films: we willen aan onszelf bewijzen dat de angst geen heer en meester over ons is.

Wanneer we de angst tegemoet treden door naar een spannende film te kijken, doen we in feite hetzelfde als iemand die risicosporten zoals skydiven beoefent. Uit onderzoek blijkt trouwens dat mensen die op zoek gaan naar kicks doorgaans ook meer van horrorfilms houden dan andere mensen. Een thrillseeker of adrenalinejunkie wil zijn (vaak zelfopgelegde) beperkingen overstijgen door het gevaar op te zoeken. Hij wil voelen dat hij lééft. Dit hangt samen met het feit dat we letterlijk en figuurlijk een adrenaline rush krijgen wanneer we in gevaarlijke situaties terechtkomen. Dat is een oeroude, instinctieve, hormonale reactie waarbij ons brein en lichaam samenwerken om ons te wapenen tegen bedreigingen. Wanneer we schrik krijgen, maken onze hersenen onder meer dopamine en endorfine aan: genotshormonen die ontstressen en pijn verdoven. Maar omdat een horrorfilm bij de kijker geen echte, fysieke pijn veroorzaakt, hebben de hormonen een narcotisch, verslavend effect. Ook dit verklaart waarom sommige horroradepten niet genoeg kunnen krijgen van griezelfilms.

Angst en macht zijn verschillende kanten van dezelfde medaille: wie angst overwint, voelt zich machtig. Testosteron zorgt bij mannen en jongens vaak voor haantjesgedrag wanneer ze naar een griezelfilm kijken: "Ach, dit doet me niets." Vrouwen en meisjes kijken (al of niet door hun vingers) mee om te bewijzen dat ze niét het zwakke geslacht zijn. En bij iedereen zorgt de ontlading van opgekropte angst voor een gevoel van bevrijding. "Angst en genot hangen samen", aldus Fischoff. "De opluchting die volgt na de angst heeft een cathartisch effect." Kierkegaard schreef: "Elke mens die geleerd heeft dat iedere angst waarvoor hij bang werd hem op elk ogenblik kan overvallen, zal aan de werkelijkheid een andere verklaring geven: hij zal de werkelijkheid prijzen en zelfs als deze zwaar op hem drukt, zal hij eraan denken dat ze toch veel, veel lichter is dan de mogelijkheid was." En Nietzsche benadrukte: "Wat me niet doodt, maakt me sterker." En zo kunnen we ons wapenen tegen de grote, boze wereld.

Spiegels

Angstaanjagende films appelleren ook aan ons collectief onbewuste: ze thematiseren eeuwenoude taboes en waarschuwen via de macabere lotgevallen van de filmpersonages dat wie maatschappelijke waarden, normen en wetten met de voeten treedt daar vroeg of laat wellicht voor zal moeten boeten. In dat opzicht verschillen enge films niet van mythes, legendes, fabels, sprookjes en heilige boeken. Freud en Jung, de grondleggers van de psychoanalyse, wezen al op het verband tussen de aantrekkingskracht van de angst en oeroude gedachten en emoties in het collectief onbewuste. Ons ego onderdrukt die vage gedachten en diepe emoties, maar de angst haalt ze weer naar boven. 

Tot slot zijn horrorfilms en thrillers ook spiegels van de tijdsgeest: ze tasten de grenzen van onze angst af en wij tonen in onze reactie meteen wie we zijn.

Alfred Hitchcock 
over angst

Alfred Hitchcock.

De geniale Britse cineast Alfred Hitchcock (1899-1980) staat bekend als de onbetwiste Master of Suspense en had zo zijn eigen visie op de dynamiek van de angst: "Ik denk dat het allemaal begint wanneer het kind drie tot zes maanden oud is. De baby ligt in de armen van haar moeder en de moeder zegt: 'Boe!'. Het kind schrikt zich de hik, maar herstelt van de schok en giechelt, waarop de moeder teruglacht. Dat is de eerste keer waarop het kind de smaak van angst te pakken krijgt. Later kruipt het op een schommel en slingert steeds hoger. Daarna betaalt het om in een rollercoaster te gaan of een spookhuis te bezoeken en bang te zijn. Waarom? Het is een vreemd fenomeen. Mensen houden ervan om hun teen in het ijskoude water van de angst te steken. Maar ze hebben wel een ontlading nodig. Een filmscène waarin een bom explodeert, geeft een schok van slechts vijf seconden. Maar rek die scène vijf minuten en toon de tikkende bom onder een tafel terwijl twee onwetende personages over voetbal praten, en je krijgt suspense. 'Kijk onder tafel!', schreeuwt het publiek. En dan, in de laatste seconden, wordt de bom ontdekt en weggeworpen voor ze explodeert. Als de bom voordien afgaat, zijn de kijkers teleurgesteld. Ze hebben immers een ontlading nodig nadat je hen door de mangel gehaald hebt."

Op het puntje van je stoel met...

Psycho (1960) van Alfred Hitchcock: een douche nemen werd plots een akelige onderneming na de release van deze tijdloze horrorklassieker.

Rosemary's Baby (1968) van Roman Polanski: Mia Farrow begint te geloven dat haar man deel uitmaakt van een satanische sekte in deze beklemmende psychologische horrorthriller.

The Exorcist (1973) van William Friedkin: de griezeligste aller griezelfilms over een door de duivel bezeten meisje.

The Texas Chain Saw Massacre (1974) van Tobe Hooper: een rauwe, realistische horrorfilm over een groepje vrienden in de greep van een familie zwaar gestoorde seriemoordenaars.

The Omen (1976) van Richard Donner: een diplomaat begint te vermoeden dat zijn zoontje wel eens het kind van de duivel zou kunnen zijn..

Alien (1979) van Ridley Scott: een nagelbijtende combinatie van horror en sciencefiction over de bemanning van een ruimteschip die belaagd wordt door een moorddadig buitenaards wezen.

The Shining (1980) van Stanley Kubrick: een briljante paranormale horrorthriller over een hotelconciërge die stilaan waanzinnig wordt en zijn vrouw en hun telepathisch zoontje begint te belagen.

Dressed to Kill (1980) van Brian de Palma: een visueel verbluffende psychoseksuele horrorthriller over een mysterieuze seriemoordenares.

The Evil Dead (1981) van Sam Raimi: enge demonen en zwarte humor in deze invloedrijke horrorklassieker over de gruwelijke lotgevallen van een groepje vrienden die hun vakantie doorbrengen in een afgelegen blokhut.

The Thing (1982) van John Carpenter: akelige special effects in deze beklemmende horrorfilm over een buitenaards wezen dat de vorm aanneemt van zijn slachtoffers.

The Silence of the Lambs (1991) van Jonathan Demme: huiveren met Anthony Hopkins als Hannibal "The Cannibal" Lecter, de beroemdste slechterik in de filmgeschiedenis.

Intelligent sciencefictionvermaak

Looper  van Rian Johnson     ★★★



Kansas, 2044. De aan drugs verslaafde Joe (gespeeld door Joseph Gordon-Levitt) werkt als huurmoordenaar voor een criminele organisatie die vanuit de toekomst opereert. Dertig jaar later, in 2074, wordt het immers mogelijk om terug in de tijd te reizen. Omdat de geavanceerde forensische technieken het tegen dan echter onmogelijk maken om lijken spoorloos te laten verdwijnen, flitsen gangsterbazen hun doelwitten naar het verleden, waar huurlingen zoals Joe elk slachtoffer opwachten en vermoorden. In ruil krijgen de huurmoordenaars zilverstaven, die op de rug van hun slachtoffers gebonden worden. De huurlingen worden loopers genoemd, omdat ze in de toekomst teruggestuurd zullen worden naar het heden om ook zelf geëxecuteerd te worden door hun eigen jongere alter ego. Closing the loop heet dat. Deze contractuele verplichting is bedoeld om te vermijden dat er ooit twee versies van hetzelfde individu tegelijk rondlopen, wat niet alleen een illegale tijdreis zou bewijzen maar ook de precaire samenhang tussen ruimte en tijd in de war zou sturen. Elke looper weet dus dat hij vroeg of laat zijn oudere ik zal moeten liquideren om nadien, zij het dan gedurende slechts enkele decennia, te kunnen rentenieren. Wanneer Joe oog in oog komt te staan met zijn eigen dertig jaar oudere versie (vertolkt door Bruce Willis) en het moment aanbreekt waarop hij zijn 'duplicaat' moet vermoorden, slaagt de oude Joe er echter in om te ontsnappen...

Klinkt ingewikkeld? Is het ook wel hoor, maar wie goed oplet zal de inventieve wendingen in het slimme, door regisseur Rian Johnson zelfgeschreven scenario wel kunnen volgen. De complexe plot van Looper vertoont gelijkenissen met gelijkaardige sciencefictionfilms, zoals The Terminator, Source Code en Minority Report, waarin heden, verleden en toekomst elkaar op een paradoxale wijze beïnvloeden. Gelukkig ging Johnson niet te ver in het op de proef stellen van het IQ van de kijker en ligt de nadruk in Looper op karakterontwikkeling en actie. Of zoals de oude Joe in een snackbar tegen zijn jongere zelf terecht zegt: "I don't wanna talk about time travel, because if we start talking about it then we're gonna be here all day talking about it, making diagrams with straws...This time travel crap just fries your brain like an egg."



Bruce Willis (links) en Joseph Gordon-Levitt.



Het production design van Looper doet soms denken aan de sciencefictionklassieker Blade Runner, en de knappe special effects in de spannende sleutelscènes met een telekinetisch kind zijn schatplichtig aan Inception.

Joseph Gordon-Levitt acteert degelijk als de jonge Joe, maar Bruce Willis -intussen reeds 57- speelt hem volledig volledig van het scherm met zijn gevoelige vertolking van de oudere Joe die verscheurd wordt door de morele dilemma's in zijn gespleten ziel. Tot slot hebben we ook genoten van Jeff Daniels, die met zijn rol van de onderkoelde gangsterbaas Abe bewijst dat hij in zijn wisselvallige carrière ook af en toe goede beslissingen neemt, bijvoorbeeld om eens een slechterik te spelen.

Jeff Daniels (links) en Joseph Gordon-Levitt.

Kortom, Looper is vakkundig vermaak dat bovendien doet vermoeden dat ze in Hollywood tegenwoordig alvast de intelligentie van sciencefictionadepten op waarde beginnen te schatten.

JN.

Looper (USA/China-2012): in de bioscoop sinds 31 oktober 2012.
Met: Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis, Emily Blunt, Jeff Daniels, Paul Dano en Pierce Gagnon.

Genre: sciencefiction / misdaadthriller / actie

Klik op de oranje link voor de trailer: Looper - trailer

Looper - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Looper: Intelligent vermaak

Genre: sciencefiction / misdaadthriller / actie

Kiss Me - Trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: romantisch drama / erotiek

Klik op de oranje link voor onze recensie van Kiss Me: Verboden verlangens

Verboden verlangens

Kiss Me  van Alexandra-Therese Keining     ★★★



Hoewel Mia (gespeeld door de Zweedse actrice Ruth Vega Fernandez) op het punt staat te trouwen met haar vaste partner Tim (Joakim Nätterqvist), lijkt zij niet helemaal gelukkig. Mia is een nerveus type. Ze is nog steeds boos op haar vader Lasse (Krister Henriksson), omdat hij vreemdging tijdens zijn huwelijk met Mia's moeder. Of is er meer aan de hand...?

Vader Lasse is intussen gescheiden en heeft ook zelf trouwplannen met de sympathieke Elisabeth (Lena Endre). Tijdens het verlovingsfeest van haar vader maakt Mia kennis met Elisabeths dochter Frida (een charismatische Liv Mjönes). Tot haar eigen ontreddering, voelt Mia zich aangetrokken tot Frida. Mia's verboden verlangens doen haar pijn, maar toch kan zij er moeilijk aan weerstaan. Wanneer zij in Frida's gezelschap is, bloeit Mia open als een mooie orchidee en lijkt ze tot rust te komen. Even maar: tot zij zich weer herinnert dat ze binnen afzienbare tijd in het huwelijksbootje moet stappen met Tim...

Ruth Vega Fernandez (links) als Mia en Liv Mjönes als Frida.

Sensueel  

Kiss Me (originele Zweedse titel: Kyss mig) is een erg mooi, van verlangen zinderend liefdesdrama, dat door cameravrouw Ragna Jorming sensueel in beeld gebracht werd. 

Hoofdrolspeelsters Vega Fernandez en Liv Mjönes geven hun liefdesscènes een tedere toets en de natuurlijke 'chemie' tussen beiden maakt hun vertolkingen van Mia en Frida heel geloofwaardig. 

Ondanks enkele voorspelbare wendingen in het door regisseuse Alexandra-Therese Keining zelfgeschreven scenario, en de niet altijd even geslaagde muziekkeuze, is Kiss Me in elk geval de meest romantische film die we dit najaar al onder ogen kregen.

JN.

Kiss Me (Zweden-2011): in de bioscoop vanaf 5 december 2012.

Met: Ruth Vega Fernandez, Liv Mjönes, Krister Henriksson, Joakim Nätterqvist en Lena Endre.

Genre: romantisch drama / erotiek

Klik op de oranje link voor de trailer: Kiss Me - trailer