donderdag 30 november 2017


Schaf de Oscars af !

                          


Al sinds hun eerste uitreiking, in 1929, worden de jaarlijkse Academy Awards -beter bekend als de Oscars- beschouwd als de meest prestigieuze filmonderscheidingen ter wereld. Ten onrechte, vinden wij, want de talrijke leden van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences, die samen de Oscarjury vormen en collectief beslissen welke regisseurs, acteurs, scenaristen en vaklui elk jaar bekroond worden, geven vaak blijk van een te commerciële, 'brave' en sentimentele smaak. We hebben tevens de indruk dat de juryleden, onder wie ook heel wat producers en studiobonzen met belangenconflicten, zich wel eens laten leiden door financiële en 'politiek correcte' motieven in plaats van zich, zoals het hoort, uitsluitend te baseren op cinematografische en artistieke overwegingen. Hoe dan ook, de Oscarjury heeft in de loop der jaren zoveel steken laten vallen dat het volgens ons beter is om de Oscars gewoon af te schaffen. Vindt u dat te kort door de bocht? Antwoord dan eens op de volgende vragen:

- Waarom kreeg de in 1978 overleden acteur John Cazale (één van onze favoriete acteurs) nooit een Oscarnominatie, laat staan een Oscar, zelfs geen postume ere-Oscar, spijts zijn briljante vertolkingen in The Godfather, The Conversation (lees onze recensie hier), The Godfather Part IIDog Day Afternoon en The Deer Hunter (bekijk de hele film hier)? L
ees ons biografische portret van John Cazale hier en bekijk een biografische documentaire hier.

John Cazale in The Godfather Part II.

- Waarom duurde het zo lang alvorens de legendarische Italiaanse filmcomponist Ennio Morricone een Oscar kreeg voor één van zijn geniale soundtracks? Hij ontving in 2007 weliswaar een ere-Oscar voor al zijn filmmuziek, maar hij werd pas in 2016, toen de man reeds 87 jaar oud was (!), eindelijk met een Oscar bekroond voor één van zijn soundtracks dankzij zijn schitterende muzikale bijdrage aan de uitstekende western The Hateful Eight van Quentin Tarantino (één van onze favoriete westerns; lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). Decennia voordien had Morricone echter reeds de magistrale muziek gecomponeerd voor filmklassiekers zoals A Fistful of Dollars (één van de invloedrijkste films aller tijden), The Good, the Bad and the Ugly (één van onze favoriete westerns; bekijk de hele film hier), Once Upon a Time in the West (onze favoriete western en één van onze favoriete films tout court; bekijk een filmfragment hier), My Name Is Nobody (één van onze favoriete westerns en tevens één van onze favoriete komedies; bekijk de hele film hier) en Once Upon a Time in America (bekijk een filmfragment hier en de hele film hier), die vreemd genoeg geen enkele Oscar voor Morricone opleverden (lees ons achtergrondartikel en beluister die soundtracks hier). Dit alleen al ondergraaft de geloofwaardigheid van de Oscars.

Ennio Morricone.

- Waarom kreeg de Amerikaanse meestercineast Martin Scorsese (één van onze favoriete regisseurspas in 2007 zijn eerste Oscar als regisseur toen hij werd bekroond voor de regie van zijn meeslepende misdaadthriller The Departed, terwijl hij vanaf de jaren zeventig nochtans een rist meesterwerken regisseerde, zoals Taxi Driver (één van onze favoriete films; lees onze recensie hier, bekijk de trailer hier en een filmfragment hier), New York, New York, Raging Bull (bekijk een filmfragment hier), GoodFellas (ook één van onze favoriete films; bekijk de trailer hier en een filmfragment hier), Cape Fear (één van onze favoriete horrorfilms en één van onze favoriete films tout court; bekijk een filmfragment hier), The Age of Innocence (bekijk de trailer hier) en Casino (bekijk de hele film hier)? Lees ons biografische portret van Martin Scorsese hier.

Martin Scorsese.

- Waarom wonnen de legendarische cineasten Alfred Hitchcock (één van onze favoriete regisseurs), Orson WellesMichael Powell, Akira Kurosowa (ook één van onze favoriete regisseurs), Stanley Kubrick (onze favoriete regisseur), Sergio Leone (ook één van onze favoriete regisseurs), Arthur Penn en David Lynch (ook één van onze favoriete regisseursnooit een Oscar voor de regie van één van hun meesterwerken?

Stanley Kubrick.

Ach, dat is misschien allemaal te verklaren door de concurrentie van andere films die telkens terecht met de Oscars aan de haal gingen, hoor ik u denken. Nee hoor, think again: hieronder vindt u onze ontluisterende Hall of Shame van de Oscaruitreikingen, met een greep uit de eindeloze reeks pijnlijke missers in de geschiedenis van de Oscars. Daaruit blijkt dat de Oscarjury er gewoon veel te vaak compleet naast zat. En daarom hebben de Oscars al lang elke geloofwaardigheid verloren. Afschaffen dus.

  
Hall of Shame

in chronologische volgorde,
waarbij het jaartal telkens betrekking heeft
op het jaar van de Oscaruitreikingen



- 1932: Het tragikomische meesterwerk City Lights van Charlie Chaplin (één van onze favoriete komedies; lees onze recensie hier) kreeg geen enkele Oscarnominatie, laat staan een Oscar. De Oscar voor beste film ging naar de soap opera Grand Hotel van Edmund Golding, terwijl City Lights nochtans een veel betere film is. De Oscar voor beste acteur werd gedeeld door Wallace Beery en Fredric March voor hun respectievelijke titelrollen in het boksersdrama The Champ van King Vidor en in de horrorfilm Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Rouben Mamoulian, hoewel Chaplin die Oscar verdiende voor zijn veelzijdige glansrol in City Lights. Bovendien won The Champ ook de Oscar voor beste scenario, terwijl Chaplins zelfgeschreven scenario van City Lights veel beter is.

- 1937: De schitterende tragikomedie Modern Times van Charlie Chaplin werd compleet genegeerd door de Oscarjury en kreeg geen enkele nominatie. The Great Ziegfield van Robert Z. Leonard won de Oscar voor beste film, terwijl die musical nochtans niet kan tippen aan Modern Times.

- 1942: Het (onmiskenbaar boeiende) psychosociaal drama How Green Was My Valley van John Ford won onder meer de Oscars voor beste film, beste regie en beste zwart-wit fotografie, terwijl het buiten kijf staat dat die allemaal naar het meesterwerk Citizen Kane van Orson Welles (bekijk een filmfragment hierhadden moeten gaan. Citizen Kane kreeg ten onrechte ook geen Oscar voor beste montage, want die ging naar de populaire oorlogsfilm Sergeant York van Howard Hawks. Zo won Citizen Kane uiteindelijk slechts één Oscar -voor het uitstekende scenario- terwijl het nochtans één van de meest briljante, vernieuwende, visueel verbluffende en invloedrijke films aller tijden  is.

- 1949: Het is onvergeeflijk dat het tragiromantisch balletdrama The Red Shoes van Michael Powell en Emeric Pressburger (lees onze recensie hierniet eens genomineerd werd in de Oscarcategorie beste kleurenfotografie, terwijl deze oogstrelende productie één van de mooist in beeld gebrachte films aller tijden is en cameraman Jack Cardiff destijds een Oscar had moeten winnen. En waarom werd dit unieke meesterwerk evenmin genomineerd in de categorieën beste regie, beste scenario en beste kostuums? Tot slot is het merkwaardig dat The Red Shoes, spijts de briljante synergie tussen beeld en muziek, geen Oscar kreeg voor beste montage. Bekijk een filmfragment hier en de hele film hier.

- 1955: De schitterende misdaadthriller Rear Window van Alfred Hitchcock werd ten onrechte niet eens genomineerd in de Oscarcategorieën beste film en beste montage. Dit meesterwerk was wel een Oscarkandidaat in de categorieën beste regie, beste scenario, beste fotografie en beste geluid, maar ook dat leverde geen enkel beeldje op. Dat 
het beklijvende psychosociaal drama On the Waterfront van Elia Kazan (met Marlon Brando, één van de knapste acteurs aller tijden en tevens onze favoriete acteur, in de hoofdrol) de Oscars won voor beste film en beste regie kunnen we nog met de mantel der liefde bedekken (hoewel wij Rear Window nog beter vinden), maar Rear Window had in elk geval de Oscar voor beste scenario moeten winnen. Die ging echter ook naar On the Waterfront

- 1956: James Dean (ook één van de knapste acteurs aller tijden) werd voor zijn doorleefde hoofdrol in het psychosociaal coming-of-age-drama Rebel Without a Cause van Nicholas Ray niet eens genomineerd in de Oscarcategorie beste acteur, hoewel Deans gevoelige vertolking in zijn titelrol van de getroebleerde tiener Jim Stark vandaag nog steeds in het geheugen gegrift staat als één van de beste acteerprestaties in de jaren vijftig.  

- 1959: Hoewel Vertigo van Alfred Hitchcock 
(één van onze favoriete films) vandaag wereldwijd erkend wordt als één van de beste films aller tijden, kreeg dit meesterwerk geen enkele Oscar. Bovendien werd dit fascinerende en visueel verbluffende misdaadmysterie niet eens genomineerd in de categorieën beste film, beste regie en beste fotografie. Schandalig! Bekijk de sfeervolle begingeneriek van Vertigo hier en een boeiende analyse van het symbolische kleurgebruik hier.  

- 1961: Anthony Perkins kreeg niet eens een Oscarnominatie voor zijn briljante vertolking van het iconische personage Norman Bates (nochtans één van de beste movie villains aller tijden) in de instanthorrorklassieker Psycho van Alfred Hitchcock (één van de meest beklijvende films over seriemoorden en tevens één van onze favoriete horrorfilms)Ook het ijzersterke geadapteerd scenario van Joseph Stefano (naar de gelijknamige roman van Robert Bloch) werd niet eens genomineerd. Hitchcock werd als regisseur wel genomineerd, maar verloor ten onrechte van Billy Wilder met diens (overigens uitstekende) komedie The Apartment. Bovendien is het een schande dat Psycho niet eens genomineerd werd als beste film. Nog onvergeeflijker is dat Psycho zelfs geen nominatie kreeg voor beste montage, terwijl dit iconische en visueel verbluffende meesterwerk nochtans een master class is in briljante montage (denk bijvoorbeeld aan de wereldberoemde, vaak geïmiteerde douchescène) en op zijn minst die Oscar had moeten winnen. Bekijk een boeiende deconstructie van de film hier. Peeping Tom van Michael Powell (bekijk een filmfragment hier) -ook een briljante horrorthriller die wij opnamen in onze lijst met de meest beklijvende films over seriemoorden- werd nog respectlozer behandeld door de Oscarjury en kreeg zelfs geen enkele nominatie, terwijl deze gedurfde en visueel verbluffende cultklassieker op zijn minst genomineerd had moeten worden in de categorieën beste film, beste regie, beste fotografie en beste acteur (Karlheinz Böhm als de getraumatiseerde seriemoordenaar, één van de beste movie villains aller tijden).

- 1967: De stroperige musical The Sound of Music van Robert Wise won maar liefst 5 Oscars -voor beste film, beste regie, beste montage, beste geluid en beste muziek- en was genomineerd in nog 5 andere categorieën, zoals beste actrice (Julie Andrews). Zucht... De iconische spaghettiwestern The Good, the Bad and the Ugly 
van Sergio Leone (één van onze favoriete westernsdaarentegen kreeg geen enkele nominatie, terwijl dit meesterwerk met kop en schouders boven de concurrentie uitstak en op zijn minst de Oscars voor beste film, beste regie, beste muziek (een briljante soundtrack van Ennio Morricone) en beste acteur (Eli Wallach als de sympathieke schurk Tuco, één van de beste movie villains aller tijden) had moeten winnen. Quentin Tarantino zal het met ons eens zijn, want The Good, the Bad and the Ugly is Tarantino's favoriete film. Bekijk de knappe begingeneriek hier en hele film hier

- 1969: hoewel 1968 een grandioos jaar was in de filmgeschiedenis, blijkt dat niet uit de Oscaruitreikingen in 1969; een rampzalig jaar in de geschiedenis van de Oscars. De magistrale spaghettiwestern Once Upon a Time in the West van Sergio Leone (onze favoriete westernwerd compleet genegeerd door de Oscarjury en kreeg geen enkele nominatie, zelfs niet voor de onvergetelijke muziek van Ennio Morricone, ofschoon diens briljante soundtrack intussen behoort tot de canon van tijdloze filmmuziek. Volgens ons had deze iconische western (bekijk een mooi filmfragment hierniet alleen de Oscars voor beste muziek en beste kostuums (die dusters!) moeten winnen, maar ook op zijn minst genomineerd moeten zijn in nog 5 andere categorieën: beste film, beste regie, beste fotografie, beste art direction/set decoration en beste mannelijke bijrol (Henry Fonda als de onvergetelijke slechterik Frank, één van de beste movie villains aller tijden, én Jason Robards als de sympathieke boef Cheyenne). De Oscars voor beste film, beste regie en beste art direction/set decoration gingen uiteindelijk naar de schitterende musical Oliver! van Carol Reed (bekijk een filmfragment hier). Oliver! is onze favoriete musical, maar objectief bekeken verdiende veeleer het briljante, visueel ongeëvenaarde sciencefictionepos 2001: A Space Odyssey van Stanley Kubrick (één van onze favoriete sciencefictionfilms en één van onze favoriete films tout court) niet alleen de Oscars voor beste film, beste regie en beste art direction/set decoration, maar ook voor beste fotografie en beste montage. Lees onze recensie van 2001: A Space Odyssey hier. Deze unieke en uiterst invloedrijke film werd echter niet eens genomineerd in de categorieën beste film, beste fotografie, beste montage en beste geadapteerd scenario, terwijl het destijds nochtans de beste, knapst gefotografeerde en best gemonteerde film was, alsook een nominatie verdiende in de categorie beste geadapteerd scenario. Kortom, in plaats van 5 Oscars, kreeg het onnavolgbare magnum opus van Kubrick uiteindelijk slechts één (welverdiende) Oscar: voor de baanbrekende special effects. Een aalmoes dus. Ook de briljante psychologische horrorthriller Rosemary's Baby van Roman Polanski (één van onze favoriete horrorfilms en één van onze favoriete films tout courtwerd miskend door de Oscarjury. Ruth Gordon won weliswaar een welverdiende Oscar voor haar hilarische vertolking van de satanische buurvrouw Minnie Castevet (één van de beste movie villains aller tijden) in Rosemary's Baby, maar Polanski's genomineerde geadapteerd scenario (naar de gelijknamige roman van Ira Levin) werd niet bekroond en verloor ten onrechte van het scenario voor de historische Henry II-biopic The Lion in Winter van Anthony Harvey. Bovendien werd Rosemary's Baby niet eens genomineerd in de categorieën beste film, beste regie, beste actrice (Mia Farrow), beste mannelijke bijrol (John Cassavetes), beste fotografie, beste montage en beste art direction/set decoration, terwijl al deze nominaties nochtans verdiend waren. Bekijk de trailer van Rosemary's Baby hier, een filmfragment hier en een making-of-documentaire hier. Tot slot begrijpen wij niet dat Cliff Robertson uitgeroepen werd tot beste acteur voor zijn titelrol in het romantisch sciencefictiondrama Charly, dat haast iedereen intussen vergeten is, terwijl de genomineerde Ron Moody die Oscar verdiende voor zijn onvergetelijke vertolking in Oliver! als de gluiperige schurk Fagin (ook één van de beste movie villains aller tijden; bekijk een filmfragment hier).

- 1974: Tatum O'Neal werd terecht de jongste Oscarwinnaar ooit dankzij haar schitterende filmdebuut in de briljante tragikomische road movie Paper Moon van Peter Bogdanovich (één van onze favoriete komedies en één van onze favoriete films tout court; lees onze recensie hier), maar O'Neal kreeg de verkeerde Oscar: ze werd bekroond in de categorie beste vrouwelijke bijrol, terwijl zij nochtans de hoofdrol speelt in Paper Moon! Bekijk de trailer hier en een filmfragment hier.

- 1976: Waarom werd het schitterende scenario van de onverwoestbare horrorthriller Jaws (één van onze favoriete horrorfilms en één van onze favoriete films tout court) niet eens genomineerd voor een Oscar? En waarom kreeg Steven Spielberg 
niet eens een nominatie voor zijn vakkundige regie van deze briljante kaskraker? Lees onze recensie hier.

- 1977: Ja, Rocky (met Sylvester Stallone in de titelrol) is een goede film. Maar van de 3 Oscars die dit populaire boksdrama won -voor beste film, beste regie en beste montage- was er, gelet op de concurrentie, geen enkele verdiend. Het koortsige meesterwerk Taxi Driver van Martin Scorsese 
(één van onze favoriete filmsdaarentegen won geen enkele Oscar, ondanks de nominaties voor beste film, beste acteur (Robert De Niro), beste vrouwelijke bijrol (Jodie Foster) en beste muziek. Gelukkig won Taxi Driver wel de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes. Daar hebben ze veel meer verstand van film. Het is bovendien onbegrijpelijk dat Paul Schrader geen Oscarnominatie kreeg voor zijn aangrijpende scenario van Taxi Driver en dat ook Martin Scorsese niet genomineerd werd voor zijn regie van dit briljante portret van grootstedelijke eenzaamheid (lees onze recensie hier, bekijk de trailer hier en een filmfragment hier). Taxi Driver had in elk geval de Oscars moeten winnen voor beste film, beste regie en beste acteur, maar cast en crew gingen met lege handen naar huis. Zo verloor hoofdrolspeler Robert De Niro (één van onze favoriete acteurs) van Peter Finch voor diens beklijvende hoofdrol in de mediasatire Network van Sidney Lumet, hoewel De Niro's iconische vertolking van de eenzame antiheld Travis Bickle (één van de beste movie villains aller tijden) in Taxi Driver nog memorabeler is. De Oscar voor beste vrouwelijke bijrol ging naar Beatrice Straight in Network, terwijl die eigenlijk had moeten gaan naar de genomineerde Piper Laurie voor haar onnavolgbare vertolking van de dominante en gestoorde moeder Margaret White (één van de beste movie villains aller tijden) in de briljante horrorthriller Carrie van Brian De Palma (één van onze favoriete horrorfilms).

- 1978: The Duellists (één van onze favoriete historische drama's; bekijk de trefzekere openingsscène hier) was het briljante langspeelfilmdebuut van de Britse cineast Ridley Scott, maar zijn film werd compleet over het hoofd gezien door de Oscarjury en kreeg geen enkele nominatie (en dus ook geen enkele Oscar). Dit beklijvende en visueel verbluffende historisch kostuumdrama over het jarenlange conflict tussen twee Franse officieren in het Napoleontische leger (gespeeld door Keith Carradine en Harvey Keitel) verdiende nochtans nominaties voor beste film, beste regie, beste acteur (Keith Carradine), beste mannelijke bijrol (Harvey Keitel), beste fotografie (van Frank Tidy), beste geadapteerd scenario (van Gerald Vaughan-Hughes), beste muziek (van Howard Blake), beste art direction (van Bryan Graves) en beste kostuumontwerp (van Tom Rand). Kortom, The Duellists had minstens 9 Oscarnominaties moeten krijgen, maar kreeg er...0.

- 1980: Alien
 van Ridley Scott (onze favoriete sciencefictionfilm, alsook één van onze favoriete horrorfilms en één van onze favoriete films tout court) behoort tot de beste en meest vernieuwende sciencefictionfilms aller tijden (lees onze recensie hier). Desondanks, won dit spannende meesterwerk slechts één (terechte) Oscar: voor beste special effects. Bovendien werd Alien niet eens genomineerd in de categorieën beste film, beste regie, beste muziek (van Jerry Goldsmith) en beste geadapteerd scenario (van Dan O'Bannon), hoewel al die nominaties vanzelfsprekend waren. De Oscar voor beste geadapteerd scenario ging naar het (v)echtscheidingsdrama Kramer vs. Kramer van Robert Benton, maar had eigenlijk moeten gaan naar het scenario van Alien of naar het scenario van het briljante en visueel verbluffende anti-oorlogsepos Apocalypse Now van Francis Ford Coppola (ook één van onze favoriete films). De Oscars voor beste regie en zelfs beste film gingen ook naar Kramer vs. Kramer, terwijl zowel Alien en Apocalypse Now als de mooie romantische komedie Manhattan van Woody Allen stukken beter waren. En waarom werd Marlon Brando niet eens genomineerd voor zijn onvergetelijke bijrol als de charismatische en enigmatische kolonel Kurtz (één van de beste movie villains aller tijden) in Apocalypse Now? Bekijk een filmfragment met Brando hierOp het Filmfestival van Cannes kreeg Apocalypse Now met de Gouden Palm wel de erkenning die Coppola's tijdloze meesterwerk verdiende.

- 1981: Begrijpt u waarom The Shining van Stanley Kubrick zelfs geen enkele Oscarnominatie (en dus ook geen enkele Oscar) kreeg? Wij niet, want deze briljante horrorthriller (bekijk de trailer hierbehoort tot onze favoriete horrorfilms, onze favoriete films over seriemoorden en onze favoriete films tout court. Volgens ons verdiende The Shining niet alleen de Oscars voor beste film, beste regie en beste geadapteerd scenario, maar ook nominaties voor beste acteur (Jack Nicholson, één van onze favoriete acteurs, als de beste movie villains aller tijden) en beste fotografie. Evenmin begrijpen wij waarom Robert Redford bekroond werd voor zijn regie van het gezinsdrama Ordinary People, terwijl die Oscar hetzij naar Kubrick voor The Shining had moeten gaan ofwel naar Martin Scorsese voor diens schitterende biopic Raging Bull. Robert De Niro won een Oscar voor zijn doorleefde titelrol van de licht ontvlambare bokser Jake La Motta in Raging Bull, maar zijn genomineerde tegenspeler Joe Pesci werd ten onrechte niet bekroond voor zijn minstens even beklijvende bijrol als La Motta's broer. Bekijk een filmfragment hierOok de Oscar voor beste fotografie was discutabel: die ging naar het inderdaad oogstrelende meesterwerk Tess van Roman Polanski (één van onze favoriete historische drama's; bekijk een filmfragment hier), maar het briljante camerawerk in de visuele meesterwerken The Shining en Raging Bull was minstens even goed

- 1982: De uitstekende sequel Mad Max II van George Miller ontving geen enkele Oscarnominatie, terwijl deze knappe road action-thriller op zijn minst nominaties verdiende voor het camerawerk en de montage.

- 1983: Hoewel de iconische tech noir sciencefictionklassieker Blade Runner van Ridley Scott (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) één van de meest interessante, visueel verbluffende en invloedrijke films aller tijden is, waardoor wij hem opnamen in onze Top 10 van de beste sciencefictionfilms aller tijden, werd het briljante camerawerk van Jordan Cronenweth niet eens genomineerd voor een Oscar en kreeg ook Ridley Scott ten onrechte geen nominatie voor zijn vakkundige en kunstzinnige regie. Zelfs het fascinerende geadapteerd scenario van 
Hampton Fancher en David Peoples werd totaal genegeerd door de Oscarjury en kreeg niet eens een nominatie. Alweer onbegrijpelijk...

- 1985: Het meesterwerk Once Upon a Time in America van Sergio Leone
werd totaal miskend door de Oscarjury en kreeg geen enkele nominatie, terwijl deze magistrale gangsterkroniek (bekijk een filmfragment hier en de hele film hier) op zijn minst nominaties verdiende in 9 categorieën: beste film, beste regie, beste acteur (Robert De Niro én James Woods als een joods gangsterduo dat wij opnamen in onze Top 150 van de beste movie villains aller tijden), beste geadapteerd scenario, beste muziek (van Ennio Morricone), beste montage, beste art direction/set decoration, beste make-up (de realistische verouderingsgrime!) en beste kostuums. Bijna al die Oscars (behalve die voor beste muziek en voor beste montage) gingen terecht naar de schitterende Mozart-biopic Amadeus van Miloš Forman (één van onze favoriete historische drama's; bekijk een filmfragment hier, de hele film hier en een making-of-documentaire hier). Maar Once Upon a Time in America had sowieso moeten winnen in de categorie beste muziek, omdat de met een Oscar bekroonde muziek van Maurice Jarre in het historisch drama A Passage to India van David Lean (ook één van onze favoriete historische drama's; bekijk een filmfragment hier) weliswaar  heel mooie melodieën bevat maar toch minder briljant is dan Ennio Morricone's muziek in Once Upon a Time in America. Ook The Terminator van James Cameron (één van onze favoriete sciencefictionfilms; lees onze recensie hierkreeg geen enkele nominatie, hoewel deze iconische tech noir sciencefictionthriller op zijn minst de Oscar verdiende voor beste scenario (van James Cameron en Gale Anne Hurd), gelet op het minder sterke maar toch bekroonde scenario van het gezinsdrama Places in the Heart van Robert Benton.

- 1987: De briljante, visueel verbluffende en invloedrijke psychoseksuele misdaadthriller Blue Velvet van David Lynch 
(één van onze favoriete films) werd uitsluitend genomineerd voor een Oscar in de categorie beste regie, maar die ging samen met de Oscars voor beste film, beste montage en beste geluid naar het beklijvende anti-oorlogsdrama Platoon van Oliver Stone. Nochtans is Blue Velvet op al die vlakken nog beter. Ook het ijzersterke, maar desondanks niet genomineerde scenario van David Lynch voor Blue Velvet werd niet op waarde geschat door de Oscarjury, die de film wellicht te shockerend vond en daarom ten onrechte ook Dennis Hopper (één van onze favoriete acteurs) een nominatie onthield voor zijn nochtans onvergetelijke bijrol als de verontrustende psychopaat Frank in Blue Velvet (één van de beste movie villains aller tijden). Bekijk en een filmfragment hierde hele film hier en een interview met David Lynch over Blue Velvet hier.

- 1991: De Oscar voor beste montage ging naar Neil Travis voor het schitterende westernepos Dances with Wolves van Kevin Costner (één van onze favoriete westerns; bekijk een filmfragment hier en de hele film hier), terwijl Thelma Schoonmaker die Oscar verdiende voor haar montage van GoodFellas (één van onze favoriete films) vermits die briljante gangsterkroniek van Martin Scorsese behoort tot de best gemonteerde films aller tijden (bekijk de trailer hier en een filmfragment hier). Ook de Oscars voor beste film en beste regie gingen naar Dances with Wolves, terwijl er goede argumenten zijn om GoodFellas te verkiezen in beide categorieën. Het briljante neo noir gangsterdrama Miller's Crossing van de gebroeders Coen (ook één van onze favoriete films) verdiende volgens de Oscarjury blijkbaar geen enkele nominatie. Weet u waarom? Laat het ons weten, want ook daar begrijpen wij geen snars van... 

- 1993: Hoewel Reservoir Dogs van Quentin Tarantino (één van onze favoriete films) wellicht het sterkste langspeelfilmdebuut is sinds Citizen Kane (1941) van Orson Welles, en Reservoir Dogs vanaf 1992 als één van de invloedrijkste films aller tijden een revolutionaire impact had op een hele generatie jonge cineasten, ontving deze briljante heist movie (bekijk een filmfragment hiergeen enkele Oscarnominatie! We kunnen er vrede mee nemen dat de uitstekende anti-western Unforgiven van Clint Eastwood (bekijk de trailer hier en een filmfragment hier) de Oscars won voor beste film, beste regie en beste mannelijke bijrol (Gene Hackman, één van onze favoriete acteurs, als één van de beste movie villains aller tijden), vermits Unforgiven behoort tot onze favoriete westerns en onze favoriete films tout court, maar de Oscar voor beste montage had sowieso moeten gaan naar de ingenieuze, non-lineaire montage van Reservoir Dogs in plaats van naar Unforgiven. Ook Tarantino's geniale scenario van Reservoir Dogs stak met kop en schouders boven de concurrentie uit en had dus een Oscar moeten winnen, maar die ging ten onrechte naar het scenario van The Crying Game van Neil Jordan. Tarantino had ook op zijn minst genomineerd moeten worden voor zijn regie. Tot slot is het onbegrijpelijk dat Reservoir Dogs niet eens genomineerd werd in de categorie beste film, hoewel deze intense gangsterfilm minstens even goed is als het Oscarwinnende Unforgiven

- 1994: Tommy Lee Jones won de Oscar voor beste mannelijke bijrol met zijn vertolking van een marshal in de misdaadthriller The Fugitive van Andrew Davis, hoewel Ralph Fiennes die Oscar verdiende voor zijn onvergetelijke vertolking van de machtsgeile nazicommandant Amon Göth (één van 
de beste movie villains aller tijden) in het aangrijpende holocaustdrama Schindler's List van Steven Spielberg (één van onze favoriete historische drama's; bekijk een intens filmfragment hier).   
- 1995: De overroepen tragikomedie Forrest Gump van Robert Zemeckis won maar liefst 6 Oscars, waaronder die voor beste regie, beste acteur (de overacterende Tom Hanks), beste montage en zelfs beste film, terwijl het vernieuwende, non-lineaire meesterwerk Pulp Fiction van Quentin Tarantino uitsluitend de Oscar kreeg voor diens beste scenario. Pulp Fiction (één van onze favoriete films) was nochtans met voorsprong de beste film in competitie en had op zijn minst ook de Oscars moeten krijgen voor beste film, beste regie, beste montage, beste acteur (John Travolta als één van de beste movie villains aller tijden) en beste mannelijke bijrol (Samuel L. Jackson als één van de beste movie villains aller tijden). Dit zou in totaal 6 verdiende Oscars opgeleverd hebben, terwijl Pulp Fiction vrede moest nemen met één troostprijs van de Oscarjury voor Tarantino's geniale scenario. Op het Filmfestival van Cannes was men niét blind en bekroonde men deze instantklassieker terecht met de Gouden Palm.    

- 1996: De Oscar voor beste montage ging naar het ruimtevaartdrama Apollo 13 van Ron Howard, terwijl die eigenlijk had moeten gaan naar Thelma Schoonmakers briljante montage van Casino (bekijk de hele film hier). Dit schitterende tragiromantisch gangsterdrama van Martin Scorsese was echter niet eens genomineerd voor de montage en kreeg slechts één (welverdiende) Oscarnominatie: voor beste actrice Sharon Stone (één van de mooiste filmgodinnen aller tijden) in de rol van haar leven als de onbetrouwbare gold digger en femme fatale Ginger McKenna (
één van de beste movie villains aller tijden). Zelfs het camerawerk van Robert Richardson was volgens de Oscarjury geen nominatie waard, hoewel hij met Casino nochtans een visueel meesterwerk inblikte. Bovendien verloor hoofdrolspeelster Sharon Stone ten onrechte van Susan Sarandon die bekroond werd voor haar hoofdrol in het gevangenisdrama Dead Man Walking van haar toenmalige partner Tim Robbins. Gelukkig kreeg Stone wel een Golden Globe. Casino is trouwens ook veel beter dan het historisch Hollywoodspektakel Braveheart van Mel Gibson, dat niettemin 5 Oscars won, waaronder die voor beste film, beste regie en beste fotografie. Dit illustreert de voorkeur van de Oscarjury voor commerciële en heroïsche melodrama's (zoals Braveheart, Apollo 13 en Dead Man Walking) boven ambivalente, complexe misdaaddrama's (zoals Casino).

- 1999: Van commercieel melodrama gesproken: de tragiromantische biopic Shakespeare in Love van John Madden won maar liefst 7 Oscars, waaronder die voor beste scenario en zelfs beste film, terwijl onder meer de realistische oorlogsdrama's Saving Private Ryan van Steven Spielberg en The Thin Red Line van Terrence Malick
, de kritische tragikomedie The Truman Show van Peter Weir en de psychosociale neo noir misdaadthriller A Simple Plan van Sam Raimi (bekijk de trailer hier) veel betere films waren.  

2002: Het sentimentele drama A Beautiful Mind van Ron Howard werd uitgeroepen tot beste film en won ook de Oscars voor beste regie, beste geadapteerd scenario en beste vrouwelijke bijrol (van de mooie filmgodin Jennifer Connelly), terwijl de onnavolgbare, visueel verbluffende romanverfilming The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring van Peter Jackson (één van onze favoriete films) de Oscars voor beste film, beste regie en beste geadapteerd scenario had moeten winnen. De ingenieuze, non-lineaire psychologische misdaadthriller Memento van Christopher Nolan was onmiskenbaar de best gemonteerde film in competitie, maar verloor in de categorie beste montage ten onrechte van Ridley Scotts propagandistische oorlogsfilm Black Hawk Down.   

- 2003: De overroepen musical Chicago van Rob Marshall won maar liefst 6 Oscars, zelfs die voor beste film, terwijl onder meer de epische en visueel verbluffende sequel The Lord of the Rings: The Two Towers van Peter Jackson (één van onze favoriete films), het aangrijpende anti-oorlogsdrama The Pianist 
van Roman Polanski (één van onze favoriete historische drama's; bekijk een filmfragment hier en de hele film hier) en het boeiende historisch misdaaddrama Gangs of New York van Martin Scorsese veel betere films waren. 

- 2004: De avontuurlijke en visueel verbluffende sequel The Lord of the Rings: The Return of the King van Peter Jackson 
(één van onze favoriete films) won 11 Oscars (waaronder terechte bekroningen voor beste film, beste regie, beste geadapteerd scenario, beste muziek en beste special effects), maar Elephant van Gus Van Sant (ook één van onze favoriete films) daarentegen werd totaal miskend en kreeg zelfs geen enkele nominatie, hoewel dit aangrijpende psychosociaal misdaaddrama op zijn minst de Oscar voor beste montage had moeten winnen, alsook genomineerd had moeten worden in de categorieën beste film, beste regie, beste scenario en beste camerawerk. Op het Filmfestival van Cannes werd Elephant wél op waarde geschat en mocht Van Sant er de Gouden Palm en de prijs voor beste regie in ontvangst nemen. Bekijk de hele film hier.

- 2011: The King's Speech van Tom Hooper (lees onze recensie hierwon 4 Oscars -voor beste acteur (Colin Firth), beste scenario, beste regie en zelfs beste film- terwijl dit brave Britse koningsdrama geenszins kon tippen aan de uitstekende, duistere psychologische balletthriller Black Swan van Darren Aronofsky (bekijk de trailer hier en 
een interview met Aronofsky en hoofdrolspeelster Nathalie Portman hier). Black Swan was volgens ons de beste film in competitie (lees onze recensie hier), maar won uitsluitend de Oscar voor beste actrice Natalie Portman. Dit is de omgekeerde wereld, want er waren hoofdrolspeelsters met nog betere vertolkingen, zoals onder anderen Mia Wasikowska in de romanverfilming Jane Eyre van Cary Fukunaga (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) en de jonge debutante Hailee Steinfeld in de uitstekende remake van de klassieke western True Grit door de gebroeders Coen (één van onze favoriete westerns; lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). Steinfeld was overigens genomineerd in de verkeerde categorie, nl. beste vrouwelijke bijrol, terwijl zij nochtans de hoofdrol speelt in True Grit, en zij verloor daar bovendien ten onrechte van de minder beklijvende Melissa Leo in The Fighter van David O. Russell. Zo greep ook de genomineerde Australische actrice Jackie Weaver naast de Oscar voor beste vrouwelijke bijrol, hoewel haar briljante vertolking van de manipulatieve mater familias Janine "Smurf" Cody (één van de beste movie villains aller tijden) in de koortsige psychosociale misdaadthriller Animal Kingdom van David Michôd (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) veel sterker was dan Melissa Leo's vertolking in The FighterStephen Dorff speelde de rol van zijn leven in het gevoelige existentieel drama Somewhere van Sofia Coppola (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), maar Dorff werd niet eens genomineerd, hoewel hij volgens ons de beste acteur van het jaar was en dus de Oscar voor beste acteur verdiende. Jeff Bridges was wel genomineerd voor zijn hilarische hoofdrol van de drankzuchtige marshal Rooster Cogburn in True Grit, maar hij verloor ten onrechte van Colin Firth in The King's Speech. Bekijk een interview met Jeff Bridges over acteren met Hailee Steinfeld in True Grit hier.

- 2012: Het existentieel drama The Tree of Life van Terrence Malick verloor in de Oscarcategorie beste fotografie ten onrechte van Martin Scorsese's Hugo, hoewel The Tree of Life nochtans een visueel meesterwerk is 
(lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) terwijl Hugo vrij kunstmatig oogt vanwege onder meer de vele en te opvallende digitale special effects. Op het Filmfestival van Cannes deelde men onze mening, want The Tree of Life won de Gouden Palm.

- 2014: Het unieke sciencefictionmysterie Under the Skin van Jonathan Glazer kreeg vreemd genoeg geen enkele Oscarnominatie, terwijl dit fascinerende en visueel verbluffende meesterwerk op zijn minst genomineerd had moeten zijn in de categorieën beste film, beste regie, beste scenario en beste fotografie. L
ees onze recensie hier, bekijk de trailer hier en een filmpje over  het werk van regisseur Jonathan Glazer hier. 

- 2016: Hoewel Spotlight van Tom McCarthy een degelijke film is 
(lees onze recensie hier), begrijpen wij niet waarom de Oscarjury dit wisselvallige journalistiek drama uitriep tot beste film, terwijl zowel het epische en visueel verbluffende overlevingsdrama The Revenant van Alejandro González Iñárritu (één van onze favoriete westerns; lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) als de opwindende road action-thriller Mad Max: Fury Road van George Miller (bekijk de trailer hier en een making-of-filmpje over het knappe camerawerk hier) véél betere films zijn. Ook The Hateful Eight van Quentin Tarantino (één van onze favoriete westerns; lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) is een veel betere film dan Spotlight, maar Tarantino's uitstekende huis clos-westernmysterie werd ten onrechte niet eens genomineerd in de categorieën beste film, beste regie en beste scenario. De Oscar voor beste scenario ging ook naar Spotlight, hoewel die eigenlijk had moeten gaan naar het briljante scenario van het uitstekende sciencefictiondrama Ex Machina van Alex Garland (één van onze favoriete sciencefictionfilms; lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). En waarom werd Ex Machina niet eens genomineerd in de categorieën beste film, beste regie en beste vrouwelijke bijrol (van Alicia Vikander), terwijl deze film ook in al dié categorieën nochtans veel Oscarwaardiger is dan Spotlight?      


Joeri Naanai.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten