Reality van Matteo
Garrone ★★½
 |
| Aniello Arena als Luciano. |
De goedlachse Napolitaanse visboer en
family man Luciano (Aniello Arena) is het prototype van de
Italiaanse 'plantrekker'. Zo verkoopt hij niet alleen vis, maar
drijft hij ook een dubieus handeltje in keukenrobots. Op een dag
neemt hij op aandringen van zijn kinderen deel aan de audities voor
Grande Fratello, de Italiaanse versie van het populaire
tv-programma Big Brother. Luciano gelooft dat zijn deelname
aan de realitysoap verzekerd is en begint al te dromen van roem en
rijkdom. Wanneer hij niets meer hoort van de producers, meent Luciano
dat ze hem stiekem in de gaten houden in afwachting van zijn selectie. Zijn hybris, paranoia en obsessie nemen
steeds groteskere vormen aan en brengen hem ook in conflict met zijn
vrouw...
Iedereen beroemd
Net als The King
of Comedy (1982) van Martin Scorsese (bekijk de hele film hier) en Iedereen beroemd! (2000) van Dominique Deruddere, gaat Reality over het wanhopige verlangen van een nobody
om een somebody te worden. Het schrille contrast tussen de
prozaïsche werkelijkheid van Luciano's dagelijks leven en de glitter
en glamour die hij toeschrijft aan het nochtans oppervlakkige
wereldje van al even oppervlakkige tv-vedettes doet hem de waarde van zijn familie en vrienden vergeten. Luciano neemt zijn dromen voor
werkelijkheid en kan geen onderscheid meer maken tussen schijn en
zijn.
 |
Brood en spelen
Luciano's tragikomische lotgevallen
weerspiegelen het bredere maatschappelijke lot van de meeste Italianen: in
de greep van een corrupte overheid die hen onder leiding van
de machtsgeile mediamagnaat en premier Silvio Berlusconi aan de rand van het bankroet bracht, zoeken de doorsnee Italianen afleiding van hun marginale bestaansvoorwaarden in zinledig, voyeuristisch vermaak.
Luciano's zelfbedrog lijkt een aberratie, maar is anno 2012 in feite haast overal schering en inslag: ook elders in de wereld vergapen zich dagelijks
uit verveling en verslaving talloze kijkers aan ijdele 'beroemdheden' zonder verdienste
die hun roem aan niets anders te danken hebben dan aan het perpetuum
mobile van hun inhoudsloze media exposure.
Het leven zoals het is?
Luciano's verhaal vertrekt dus vanuit
een interessante premisse. Maar regisseur Matteo Garrone doet er iets
te weinig mee. Reality lost de verwachtingen daarom niet
helemaal in en is minder beklijvend dan Garrone's vorige film, het
rauwe maffiadrama Gomorra, waarin hij de zelfkant van de
Italiaanse samenleving veel indringender evoceerde. Dat is niet
alleen te wijten aan het scenario van Reality, maar ook aan de
montage, waarvan het ritme niet altijd goed zit.
 |
 |
Anderzijds valt niets aan te merken op
de vertolkingen: de kleurrijke personages lijken zo van de
Napolitaanse straten geplukt en de cast acteert met zoveel naturel
dat de film ook zelf op een realitysoap lijkt.
De kitscherige aanblik van het moderne Napels (let op de schreeuwerige garderobe van de personages) steekt sterk af tegen de vale, melancholische pasteltinten van de plekjes waar de stad nog haar traditionele karakter bewaard heeft (zoals de volkse huurkazerne waar Luciano woont). Met zijn afwisseling tussen een bijna documentaire beeldtaal en meer theatrale, naar Fellini verwijzende mise-en-scènes lijkt regisseur Garrone de aandacht te willen vestigen op het feit dat 'het leven zoals het is' in Italië de afgelopen decennia fundamenteel veranderd is. En dat er op dat vlak geen enkele reden is tot euforie. Integendeel: net zoals Luciano, glijden steeds meer Italianen af naar een illusoir, virtueel en individualistisch wereldje dat nog maar weinig gemeen heeft met de tastbare, joviale gemeenschapszin waaraan het mediterrane schiereiland zijn warme, gastvrije reputatie te danken heeft. De mooie, lichtvoetige muziek van Alexandre Desplat lijkt dat op een ironiserende wijze te beamen.
De kitscherige aanblik van het moderne Napels (let op de schreeuwerige garderobe van de personages) steekt sterk af tegen de vale, melancholische pasteltinten van de plekjes waar de stad nog haar traditionele karakter bewaard heeft (zoals de volkse huurkazerne waar Luciano woont). Met zijn afwisseling tussen een bijna documentaire beeldtaal en meer theatrale, naar Fellini verwijzende mise-en-scènes lijkt regisseur Garrone de aandacht te willen vestigen op het feit dat 'het leven zoals het is' in Italië de afgelopen decennia fundamenteel veranderd is. En dat er op dat vlak geen enkele reden is tot euforie. Integendeel: net zoals Luciano, glijden steeds meer Italianen af naar een illusoir, virtueel en individualistisch wereldje dat nog maar weinig gemeen heeft met de tastbare, joviale gemeenschapszin waaraan het mediterrane schiereiland zijn warme, gastvrije reputatie te danken heeft. De mooie, lichtvoetige muziek van Alexandre Desplat lijkt dat op een ironiserende wijze te beamen.
Reality kreeg op het filmfestival van Cannes de Grote Prijs van de jury.
JN.
Reality (Italië/Frankrijk-2012): in de bioscoop vanaf 7 november 2012.
Genre: tragikomedie / psychosociaal familiedrama
Klik op de oranje link voor de trailer: Reality – trailer
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten