Inside the Actors Studio met Johnny Depp

(Klik op de playbutton en dan rechtsboven bij instellingen op "HD Kwaliteit" en op 380p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: interview / documentaire

Naar de diepte van het Kwaad

Kill List  van Ben Wheatley     ★★★

De Britse ex-soldaat Jay (Neil Maskell) staat onder zware druk van zijn vrouw (gespeeld door de Zweedse MyAnna Buring) om hun geldgebrek op te lossen. Daarom is hij bereid om samen met zijn oude legerkameraad Gal (Michael Smiley) een smerige maar lucratieve job op te knappen. Dat loopt echter helemaal uit de hand...

Michael Smiley als Gal (links) en Neil Maskell als Jay.

Onheilspellend

Hoewel Kill List begint als een doorsnee psychosociaal gezinsdrama, word je als kijker van meet af aan een dreigende atmosfeer gewaar. Ook de bevreemdende soundscapes waarschuwen: hier klopt iets niet. In Jay's woning bijvoorbeeld kerft zijn nieuwe vriendin Fiona (Emma Fryer) stiekem een vreemd, onheilspellend symbool op de achterkant van de badkamerspiegel? Waarom...?

Emma Fryer als de mysterieuze Fiona.

Bizar

Al gauw leren we dat Jay en Gal in feite huurmoordenaars zijn die aan een nieuwe reeks opdrachten beginnen. Hun eerste slachtoffer is een priester, die merkwaardig genoeg "dank u" zegt vlak voor hij een kogel door de kop krijgt. Het wordt stilaan duidelijk dat dit een wel erg bizarre 'moordlijst' is. Hallucineert  Jay? Is hij in de war vanwege een eerdere, mysterieuze missie in Kiev? Lijdt hij aan posttraumatische stress als gevolg van zijn oorlogsverleden? Begint zijn gewelddadige job als hitman hem te veel te worden? Of maakt hij deze raadselachtige trip naar de donkere diepte van het Kwaad echt mee...?

Michael Smiley als Gal.



Een eigenzinnige shocker

De sterke vertolkingen, met name van Michael Smiley als de flegmatieke Gal, de verrassende plotwendingen, de zwarte humor, het brutale geweld en de bizarre ontknoping maken van deze eigenzinnige Britse shocker een boeiende kruisbestuiving tussen het sociaal realisme van Ken Loach, het verontrustende surrealisme van David Lynch, de desoriënterende psychedelica van Jacob's Ladder, en de folk horror van The Wicker Man en The Blair Witch Project.

MyAnna Buring als Jay's vrouw.

JN.

Kill List (Groot-Brittannië-2011): in de bioscoop en beschikbaar op dvd en blu-ray disc sinds 9 januari 2013.

Met: Neil Maskell, Michael Smiley, MyAnna Buring, Emma Fryer en Struan Rodger.

Genre: psychosociale misdaadthriller / horror / mysterie

Klik op de oranje link voor de trailer: Kill List - trailer

Kill List - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Genre: psychosociale misdaadthriller / horror / mysterie

Dood van een schaduw - trailer

Deze bejubelde kortfilm van voormalig RITS-student Tom Van Avermaet, met Matthias Schoenaerts in de hoofdrol, werd uitgeroepen tot beste film op het L.A. Shorts Fest en heeft intussen ook een Oscarnominatie voor beste kortfilm op zak. Aftellen dus naar zondag 24 februari, wanneer de Oscars uitgereikt worden en we te weten komen of Dood van een schaduw ook in Hollywood in de prijzen valt.

 

 

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

 

 

Genre: kortfilm / fantasy / romantisch drama

Les Misérables - trailer

De Belgische bioscooprelease van deze nieuwe Britse verfilming van de musical van Alain Boublil en Claude-Michel Schönberg (naar de roman van Victor Hugo) is voorzien op 20 februari 2013.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor een portret van Anne Hathaway: Portret - Anne Hathaway: doorbraak van een kameleon

Genre: musical / historisch drama / romantiek

Silver Linings Playbook - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Silver Linings Playbook: Elke wolk heeft een zilveren randje

Genre: romantische tragikomedie / psychologisch drama

Elke wolk heeft een zilveren randje

Silver Linings Playbook  van David O. Russell     ★★★½

"The world will break your heart ten ways to Sunday."

Pat in Silver Linings Playbook.

Acht maanden na zijn gedwongen opname in een psychiatrische instelling, probeert de voormalige leraar Pat Solitano (hoofdrol van Bradley Cooper) weer wat van zijn leven te maken. Hij trekt in bij zijn ouders (gespeeld door Robert De Niro en Jacki Weaver) en maakt het goede voornemen om te werken aan een positieve houding die in elke donkere wolk een zilveren randje ontwaart.

Bradley Cooper als de nerveuze Pat.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want Pat is een emotioneel, licht ontvlambaar type met een bipolaire stoornis. Zo krijgt hij het al op zijn heupen wanneer hij het trieste slot leest van Ernest Hemingway's roman A Farewell to Arms. "What the fuck!", roept Pat, en hij smijt het boek meteen door het (gesloten) raam. Telkens wanneer hij ergens My Cherie Amour van Stevie Wonder hoort, ontsteekt hij in woede. Dat liefdesliedje werd immers gedraaid op zijn huwelijksfeest en herinnert hem aan het feit dat zijn vrouw hem bedroog en intussen verlaten heeft. 

Kortom, Pat heeft issues. Net als Tiffany overigens (gespeeld door Jennifer Lawrence): de al even eigenzinnige en labiele schoonzus van Pats beste vriend Ronnie (John Ortiz). Pat en Tiffany ontdekken in elkaar een zielsverwant en groeien stilaan naar elkaar toe. Maar dat verloopt niet zonder slag of stoot...

Jennifer Lawrence en Bradley Cooper.

Vinnig

Gebaseerd op de roman The Silver Linings Playbook uit 2008 van de Amerikaanse schrijver Matthew Quick, is Silver Linings Playbook (2012) behalve een nieuw psychologisch drama over beschadigde zielen ook een vermakelijke romantische tragikomedie. Als kijker weet je nooit wat er zal gebeuren, en dat ligt in de lijn van de wisselende gemoedstoestanden waaraan Pat en Tiffany onderhevig zijn. Zij dragen het hart op de tong en zijn openhartig op het botte af, wat onvoorspelbare situaties en grappige dialogen oplevert. Ook de vinnige montage en het dito camerawerk weerspiegelen de nervositeit van beide hoofdpersonages. 

Naar het einde toe, wanneer Pat en Tiffany deelnemen aan een cruciale danswedstrijd, valt het verhaal in de valkuil van enkele Hollywoodclichés. Maar tegen dan heb je wel al een fijne film achter de kiezen. Dat is ook te danken aan de hoofdrolspelers:

Robert De Niro en Jacki Weaver.

- Bradley Cooper acteert uitstekend als de verwarde Pat;

- de 22-jarige Jennifer Lawrence (bekend van X-Men: First Class, The Hunger Games en Winter's Bone) toont in Silver Linings Playbook haar acteertalent als de excentrieke Tiffany;

- John Ortiz is bij momenten erg grappig als de overspannen Ronnie;

- Jacki Weaver schittert in haar bijrolletje van Pats bezorgde moeder. Haar personage is de brave tegenpool van de gewetenloze moederfiguur die Weaver met brio vertolkte in de beklijvende psychosociale misdaadthriller Animal Kingdom uit 2010 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier); 

- en de immer flamboyante Robert De Niro (één van onze favoriete acteurs) toont zich in Silver Linings Playbook als Pats bijgelovige en aan American Football verslingerde vader zo nu en dan ook van zijn kwetsbare kant. Hoeveel keer heeft u De Niro al gezien met een gebroken stem en tranen in de ogen? Nu is uw kans.

JN.

Silver Linings Playbook (USA-2012): in de bioscoop vanaf 27 februari 2013.

Met: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Jacki Weaver, John Ortiz en Chris Tucker.

Genre: romantische tragikomedie / psychologisch drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Silver Linings Playbook - trailer 

Paradies: Liebe - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Paradies: Liebe: Hakuna matata?

Genre: psychosociaal drama / erotiek

Hakuna matata ?

Paradies: Liebe   van Ulrich Seidl       ★★★

Teresa (geloofwaardig vertolkt door de Oostenrijkse actrice Margarete Tiesel) is een 50-jarige alleenstaande moeder die in haar eentje op vakantie vertrekt naar het Afrikaanse toeristenparadijs Kenia. Daar ontmoet zij Munga (Peter Kazungu): een jonge, charmante Keniaan die Teresa's hart (en lichaam) verovert. Het duurt echter niet lang alvorens Munga om geld begint te zeuren...

Toyboy

Zoals wel meer vrouwelijke toeristen, trapt Teresa in de val van een profiteur die haar het gevoel geeft dat hun relatie meer is dan een louter zakelijke ruil van westers geld voor Afrikaans vlees. Ook de andere vrouwen die Teresa ontmoet in het Keniaanse toeristencomplex zijn dames van middelbare leeftijd die op zoek zijn naar iets dat hun eenzaamheid en fysieke aftakeling kan doen vergeten. "Ik ben te lelijk voor een echtscheiding", zegt één van hen. Met hun leeftijd lijkt ook hun cynisme en oppervlakkigheid toegenomen. De hoop om ooit nog hun prince charming te ontmoeten, hebben ze goeddeels opgegeven. En dus stellen ze zich tevreden met een zwarte toyboy. "De mijne is heel groot. Hij is overal groot", grapt één van hen over haar Keniaanse 'seksspeeltje'. Teresa kan het echter niet laten om méér te verwachten van Munga. "Ik zou graag willen dat iemand me lang en diep in de ogen kijkt", zucht ze. "Voorbij mijn uiterlijk. Recht in mijn ziel. Voorbij m'n rimpels en dikke kont."

Teresa wordt belaagd door enkele op
toeristengeld beluste beach boys.

Soms ronduit gênant, dan weer aandoenlijk, grappig of ontroerend, maar steeds geloofwaardig, is Paradies: Liebe (2012) een genadeloos portret van de bedenkelijke psychosociale verhouding tussen eenzame vrouwelijke (seks)toeristen en hun straatarme vakantielieven. De Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl kiest daarbij geen partij. Zowel de paternalistische blanken als de opportunistische zwarten worden niet gespaard in Paradies: Liebe: voor de neokoloniale westerling is de doorsnee Afrikaan een dom, bij voorkeur gehoorzaam huisdier, en voor de arme Afrikaan is de doorsnee blanke een rondlopende zak geld. 

Een veelzeggend shot in de 17de minuut toont aan dat achter het zorgeloze "hakuna matata" (Swahili voor "geen probleem" of "don't worry, be happy") de schrijnende materiële armoede van de Kenianen en de al even schrijnende existentiële armoede van de westerse toeristen schuilgaan: de blanken liggen in een rij te zonnebaden op het strand, terwijl tegenover hen een rij Keniaanse leurders toekijkt, zwijgzaam als de standbeelden op Paaseiland, hopend dat één van de toeristen een kleurig armbandje of ebbenhouten sleutelhanger wil kopen. Tussen beide groepen ijsbeert een geüniformeerde bewakingsagent van het vakantiecomplex.

Improvisatie

Seidl, die zijn sporen verdiende als documentairemaker, gaf aan de cast (onder wie ook niet-professionele zwarte acteurs) veel ruimte om te improviseren, wat de spontane, naturalistische acteerprestaties verklaart. Daarom heeft Paradies: Liebe soms meer weg van een documentaire dan van een speelfilm. Maar dankzij de gestileerde fotografie, met bijna uitsluitend statische camerastandpunten, blijft de film ook visueel boeien. 

De scène waarin Munga in het openbaar klappen krijgt van Teresa vonden wij minder geloofwaardig: het is onwaarschijnlijk dat een Keniaanse moslim dit lijdzaam ondergaat.

In hun blootje

Paradies: Liebe is een spiegel die de dingen toont zoals ze zijn: sterke, eerlijke cinema waarin de personages letterlijk en figuurlijk in hun blootje worden gezet. 

De film is bij momenten zo pijnlijk realistisch dat men zich als kijker soms in de positie van voyeur gedwongen voelt. Vooral tijdens de gênante, quasi pornografische scène waarin Teresa en haar vakantievriendinnen zich in haar hotelkamer vermaken met Teresa's poedelnaakte 'verjaardagskado'. Wij schoven ongemakkelijk heen en weer op onze stoel en vroegen ons af of regisseur Seidl hier niet te ver ging. Wat denkt u: ging de Keniaanse 'acteur' in deze bijna ondraaglijke scène uit de kleren omdat het om 'functioneel naakt' ging of omdat hij...het geld in ruil voor zijn deelname aan de film nodig had...?

JN.

Paradies: Liebe (Oostenrijk/Duitsland/Frankrijk-2012): in de bioscoop sinds 9 januari 2013.

Met: Margarete Tiesel en Peter Kazungu.

Genre: psychosociaal drama / erotiek

Klik op de oranje link voor de trailer: Paradies: Liebe - trailer 

Terugblik 
op het beste van 2012

                                   

Nu we na het voorspelde einde van de wereld (op 21 december 2012) toch nog in leven zijn en de Mayakalender natuurlijk gewoon een cyclisch karakter blijkt te hebben, zullen we maar meteen werk maken van onze terugblik op het filmjaar 2012. We kunnen daarbij vanzelfsprekend alleen rekening houden met de films die we al gezien hebben en dus niet met naar verluidt boeiende films die nog op ons 'te doen-lijstje' staan (zoals Amour van Michael Haneke, Holy Motors van Leos Carax, Moonrise Kingdom van Wes Anderson, Tinker Tailor Soldier Spy van Thomas Alfredson, Life of Pi van Ang Lee, Once Upon a Time in Anatolia van Nuri Bilge Ceylan en Shame van Steve McQueen). Onze onderstaande selectie houdt evenmin rekening met films die in 2012 elders in de wereld al te zien waren maar hier nog niet. Anderzijds bevat onze selectie wél films die elders reeds in 2011 uitkwamen maar bij ons pas het voorbije jaar te zien waren (zoals de horrorfilm The Woman).


Beste films

1. Jagten

Wij gaven vier sterren aan dit aangrijpende psychosociaal drama van Thomas Vinterberg over een kleuterleider die door zijn dorpsgenoten wordt beschuldigd van kindermisbruik. Lees onze recensie hier.

Mads Mikkelsen in zijn hoofdrol als de van kindermisbruik beschuldigde kleuterleider in Jagten. 

2. Oslo, August 31st van Joachim Trier (vier sterren). Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.

3. Headhunters van Morten Tyldum (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.  

4. Tyrannosaur  van Paddy Considine (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
5. Killing Them Softly van Andrew Dominik (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier. 

6. Young Adult van Jason Reitman (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
7. A Simple Life van Ann Hui (drie en een halve ster). Lees hier onze recensie.
8. The Woman van Lucky McKee (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
9. Anna Karenina van Joe Wright (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier.
10. Killer Joe van William Friedkin (drie en een halve ster). Lees onze recensie hier.


Beste acteurs

1. Peter Mullan in Tyrannosaur. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.

Peter Mullan als de getroebleerde weduwnaar in Tyrannosaur.

2. Mads Mikkelsen in Jagten. Lees onze recensie hier.

3. Anders Danielsen Lie in Oslo, August 31st. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
4. Ben Mendelsohn in Killing Them Softly. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
5. Seth MacFarlane als de stem van de teddybeer in Ted. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.

Beste actrices

1. Charlize Theron in Young Adult. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.

Charlize Theron als het tragikomische titelpersonage in Young Adult.

2. Olivia Colman in Tyrannosaur. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
3. Rachel Weisz in The Deep Blue Sea. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
4. Michelle Williams in Take This Waltz. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
5. Marion Cotillard in De rouille et d'os. Lees onze recensie hier.


Beste regisseur

Thomas Vinterberg met Jagten. Lees onze recensie hier.

Thomas Vinterberg.

De mooist in beeld gebrachte films

1. Prometheus van Ridley Scott. Lees onze recensie hier en bekijk de trailers hier en hier.

2. Anna Karenina van Joe Wright. Lees onze recensie hier .
3. The Hobbit: An Unexpected Journey van Peter Jackson. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
4. Wuthering Heights van Andrea Arnold. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.
5. Killing Them Softly van Andrew Dominik. Lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier.

Life of Pi van Ang Lee is naar verluidt ook schitterend in beeld gebracht, maar die film hebben we nog niet gezien.


Joeri Naanai

Just a business

Killing Them Softly  van Andrew Dominik     ★★★½

De ijzersterke slotscène van Killing Them Softly (2012) vat de cynische teneur van dit nieuwe, beklijvende Amerikaanse misdaaddrama van Andrew Dominik goed samen. Op de avond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november 2008 zitten huurmoordenaar Jackie (hoofdrol van Brad Pitt) en een vertegenwoordiger van de plaatselijke maffia (gespeeld door Richard Jenkins) aan de toog van een bar in New Orleans. Terwijl president Obama op de tv een toespraak houdt, neemt Jackie het pleidooi van de president voor een verenigd Amerika van gelijke burgers op de korrel: "This guy wants to tell me we're living in a community. Don't make me laugh. I'm living in America and in America you're on your own. America is not a country; it's just a business. Now fucking pay me."

Brad Pitt (links) en Richard Jenkins.

Wat voorafging heeft net zo veel weg van een mistroostig psychosociaal portret van de failliete American Dream als van een neo noir gangsterfilm. Terwijl de financiële crisis in de herfst van 2008 losbarst, lijkt New Orleans drie jaar na orkaan Katrina nog steeds een rampgebied: leegstand, armoede, werkloosheid, drugsverslaving en criminaliteit houden er lelijk huis. Te midden van deze tristesse beramen de naïeve loser Frankie (Scoot McNairy), de labiele heroïneverslaafde Russell (Ben Mendelsohn) en hun opdrachtgever Johnny "Squirrel" Amato (Vincent Curatola) een overval op de illegale pokerclub van Markie (Ray Liotta). Markie heeft zijn eigen pokercliënteel al eens beroofd en is daarmee de ideale zondebok voor de nieuwe overval. Alles verloopt naar plan. Tot huurmoordenaar Jackie in opdracht van de maffia de waarheid achterhaalt...

Markie (rechts) moet opdraaien voor de nieuwe overval in zijn pokerclub.

Sluipmoordenaars

Jackie is een wandelende contradictie: een killer met een geweten, die zijn slachtoffers bij voorkeur niet in de ogen kijkt wanneer hij hen om het leven brengt. Hij vermoordt ze liever vanop een afstand, zodat hij hun smeekbeden niet moet aanhoren alvorens hij ze een kogel door de kop jaagt: "I like to kill them softly." Dat verklaart meteen de filmtitel.

Terwijl het misdaaddrama zich ontvouwt, hoor je op de achtergrond vaak radio- en tv-fragmenten over de financiële crisis. Niet alleen huurmoordenaars, maar ook de grootbanken, de aandeelhouders van de investeringsbedrijven op Wall Street en hun politieke marionetten, zoals de voormalige Amerikaanse minister van Financiën en Goldman Sachs-puppet Henry 'Hank' Paulson, bedienen zich van sluipwegen terwijl zij de wereldeconomie 'zachtjes' om zeep helpen. Wat zijn de traders op de beursvloer en de politici in de wandelgangen van de macht anders dan economische hitmen in dienst van de financiële elite...?

Scoot McNairy als Frankie.

Bullshit

De personages in Killing Them Softly zijn de illusie al lang voorbij. Het zijn vrijwel allemaal eenzame mannen; loners die hun kille, verbitterde verdriet verdrinken met alcohol, drugs en betaalde seks. "It's all bullshit", zucht New York Mickey (James Gandolfini, beter bekend als de maffiabaas Tony Soprano in de briljante gangsterserie The Sopranos). Mickey is een depressieve en drankzuchtige huurmoordenaar, die doorgaans te dronken is om zijn job efficiënt uit te voeren.

 

James Gandolfini als de gedesillusioneerde hitman Mickey.

De meest stuurloze personificatie van de mistroostige existentiële eenzaamheid die Killing Them Softly doeltreffend oproept is wellicht Russell. Deze verwaaide junkie wordt briljant vertolkt door de Australische acteur Ben Mendelsohn, die eerder al schitterde als de sociopathische crimineel Pope in de knappe misdaadthriller Animal Kingdom (2010) van David Michôd (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). Ook de rest van de cast van Killing Them Softly acteert overtuigend, met geslaagde vertolkingen van vooral Gandolfini, Liotta en Pitt.

Ben Mendelsohn als de verknipte junkie Russell.

Contrast

Hoofdrolspeler Brad Pitt werkte eerder al samen met de Nieuw-Zeelandse regisseur Andrew Dominik voor The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007), één van onze favoriete westerns. En net als deze sfeervolle en elegische western, wordt ook Killing Them Softly (gebaseerd op de roman Cogan's Trade van George V. Higgins uit 1974) door Dominik uitgetild boven zijn filmgenre. Hoewel Killing Them Softly als gangsterfilm echo's bevat van de beeldtaal in Martin Scorsese's briljante gangsterkroniek GoodFellas uit 1990 (één van onze favoriete films), van het rauwe realisme in Guy Ritchie's zwarte misdaadkomedie Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en van de naturalistische dialogen in de misdaadfilms van Quentin Tarantino, zorgt de eigenzinnige aanpak van Dominik, die het scenario van Killing Them Softly zelf schreef, voor een gelijkaardig genre-overstijgend resultaat als de hybride stijloefening van de Deense cultcineast Nicolas Winding Refn in diens duistere wraakfilm Drive uit 2011 (lees onze recensie hier en bekijk een filmfragment hier). Dankzij de tegenstrijdige combinatie van actie en melancholie, van spanning en sfeer, in scènes die de tijd nemen om ook de psychosociale dimensie van crimineel gedrag te evoceren, is Killing Them Softly net als Drive een boeiend buitenbeentje in het genre van de hardboiled misdaadthriller.

Dominik maakt daarbij gebruik van een soundtrack met weemoedige liedjes uit vervlogen tijden om het contrast met het brutale geweld te accentueren, bijvoorbeeld in de memorabele scène waarin de moordende kogels uit Jackie's vuurwapen in slow motion een autoruit verbrijzelen terwijl op de klankband het lieflijke liedje Love Letters Straight From Your Heart van Ketty Lester uit 1961 weerklinkt. Ook het betoverende jazzdeuntje It's Only a Paper Moon uit de tijd van de Grote Depressie illustreert dat Killing Them Softly behalve een gangsterfilm ook een sociaal geëngageerde aanklacht is tegen de oorzaken van de frauduleuze phony economy die aan de basis liggen van de schrijnende bestaansvoorwaarden en de (zelf)destructieve dynamiek in de gewelddadige onderbuik van Amerika.

JN.

It's Only a Paper Moon

I never feel a thing is real
When I'm away from you
Out of your embrace
The world's a temporary parking place

Mmm, mm, mm, mm
A bubble for a minute
Mmm, mm, mm, mm
You smile, the bubble has a rainbow in it

Say, its only a paper moon
Sailing over a cardboard sea
But it wouldn't be make-believe
If you believed in me

Yes, it's only a canvas sky
Hanging over a muslin tree
But it wouldn't be make-believe
If you believed in me

Without your love
It's a honky-tonk parade
Without your love
It's a melody played in a penny arcade

It's a Barnum and Bailey world
Just as phony as it can be
But it wouldn't be make-believe
If you believed in me



Killing Them Softly (USA-2012): in de bioscoop sinds 5 december 2012.

Met: Brad Pitt, Scoot McNairy, Ben Mendelsohn, Ray Liotta, Richard Jenkins, James Gandolfini en Vincent Curatola.

Genre: gangsterfilm / neo noir misdaadthriller / psychosociaal drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Killing Them Softly - trailer

Killing Them Softly - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Killing Them Softly: Just a business

Genre: gangsterfilm / neo noir thriller / psychosociaal misdaaddrama

Flight - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Flight: Hoge toppen, diepe dalen

Genre: psychologisch drama / rampenfilm

Hoge toppen, diepe dalen

Flight  van Robert Zemeckis     ★★★★

Whip krijgt veel persaandacht na zijn tour de force
als piloot van het gecrashte passagiersvliegtuig.

Ondanks zijn overmatige drank- en druggebruik, slaagt de piloot Whip Whitaker (prachtrol van Denzel Washington) er met een spectaculair manoeuvre toch in om zijn neerstortende lijnvliegtuig aan de grond te zetten met een minimale dodentol: slechts zes van de 102 passagiers aan boord komen om het leven tijdens de crash. Een wonder, noemt de pers het, en Whip is een held. 

Terwijl hij in het ziekenhuis herstelt van zijn verwondingen, ontmoet Whip er de aan heroïne verslaafde Nicole (geloofwaardig vertolkt door Kelly Reilly). Whip besluit te kappen met drank en drugs. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan (let op de spannende hotelscène met het vodkaflesje uit de minibar!). Bovendien toont een bloedonderzoek aan dat Whip onder invloed van alcohol en cocaïne achter de stuurknuppel van het gecrashte vliegtuig zat. Hij riskeert een levenslange gevangenisstraf voor zesvoudige doodslag...

Drankduivel

V.l.n.r.: Bruce Greenwood, Don Cheadle
en Denzel Washington.

Flight is een boeiend drama over het gevecht van een vereenzaamde man tegen zijn verslaving. De drankduivel kostte Whip reeds zijn huwelijk en het contact met zijn zoon. Zelfs tijdens het onderzoek naar de oorzaak van het vliegtuigongeluk slaagt Whip er niet in om van de drank af te blijven, tot wanhoop van zijn advocaat (bijrol van de zoals steeds voortreffelijke Don Cheadle) en van de vertegenwoordiger van de pilotenvakbond (gespeeld door Bruce Greenwood).

Terwijl ook Nicole probeert om clean te blijven en Whip adviseert om met haar groepstherapie te volgen, komt de datum van de cruciale hoorzitting over de vliegtuigcrash steeds dichterbij...

Denzel Washington en Kelly Reilly.

Weer een verslavingsdrama? Ja, maar Flight pakt de problematiek op een originele manier aan, waardoor de film niet zonder meer in dezelfde categorie kan ondergebracht worden als zwaarmoedige verslavingsportretten zoals Leaving Las Vegas en Oslo, August 31st.

Flight begint immers als een spannende rampenfilm (de vliegtuigcrash voelt erg realistisch aan), evolueert naar een ontroerend romantisch drama over twee eenzame zielen (Whip en Nicole) die steun zoeken bij elkaar, en houdt de kijker ook in spanning over de afloop van het onderzoek naar Whips verantwoordelijkheid voor de vliegtuigcrash. Bovendien bevat de film ook enkele geslaagde humoristische scènes. Een voorbeeld: drugdealer Harling (John Goodman als een vuilgebekte versie van Harvey Keitel aka The Wolf in Pulp Fiction) saves the day met enkele lijntjes cocaïne.

Denzel Washington (links) en John Goodman. 

Oscarmateriaal?

Denzel Washington als Whip.

Denzel Washington is in topvorm als de alcoholicus die zijn demonen uitdrijft. Het is geleden sinds zijn Oscarwinnende rol van bad cop in de opwindende misdaadthriller Training Day uit 2011 (bekijk de hele film hier) dat we hem nog eens tot op het bot zagen gaan, en het zou ons verbazen mocht zijn rol in Flight hem geen nieuwe Oscarnominatie opleveren. Kelly Reilly overtuigt in haar fijngevoelige vertolking van de door miserie getekende Nicole. En ook de supporting cast acteert  uitstekend, met inbegrip van Melissa Leo in haar (te kleine) bijrolletje als de overheidsfunctionaris die het onderzoek naar de vliegtuigcrash leidt. Samen met de fijne muziek zorgt dat voor een boeiende film die de lat voor het nieuwe filmjaar alvast hoog legt.

Muziek

Een boeiende analyse van de soundtrack vindt u op www.vulture.com/2012/11/on-the-noseness-of-flight-soundtrack-music-denzel-washington-robert-zemeckis.html, met toelichting bij Feelin' Alright van Joe Cocker, Under the Bridge van The Red Hot Chili Peppers, Sweet Jane van Cowboy Junkies, Sympathy for the Devil en Gimme Shelter van The Rolling Stones, Ain't No Sunshine van Bill Whiters, What's Going On van Marvin Gaye, Goin' Down van Jeff Beck en With a Little Help From My Friends van The Beatles.

JN.

Flight (USA-2012): in de bioscoop vanaf 30 januari 2013.

Met: Denzel Washington, Kelly Reilly, Bruce Greenwood, Don Cheadle, John Goodman, Melissa Leo, Nadine Velazquez en Tamara Tunie.

Genre: psychologisch drama / rampenfilm

Klik op de oranje link voor de trailer: Flight - trailer