Pieds nus sur les limaces - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: tragikomedie / existentieel drama

Klik op de oranje link voor onze recensie van Pieds nus sur les limaces: Carpe diem

Een metafysische symfonie

2001: A Space Odyssey  van Stanley Kubrick     ★★★★★

 

Dit is zonder twijfel de meest 'abstracte' en ondoorgrondelijke film in het veelzijdige oeuvre van grootmeester Stanley Kubrick. De odyssee uit de titel begint in de prehistorie met de 'dageraad van de mens' en eindigt vier miljoen jaar later met een ruimtereis 'voorbij de oneindigheid'. Een mysterieuze rechthoekige monoliet, die apen intelligent maakt, vormt de metafysische schakel tussen de verschillende hoofdstukken in deze filosofische fabel over de schaduwzijden van artificiële intelligentie, over de oorsprong en de toekomst van de mensheid, over de samenhang tussen micro- en macrokosmos, en over de betoverende, meedogenloze schoonheid van het universum.

Kubrick hield de dialogen in de film tot een minimum beperkt en laat de beelden voor zich spreken. En wat een beelden! De destijds revolutionaire special effects zijn duizelingwekkend en dwingen ook vandaag nog -ruim veertig jaar na de opnames- bewondering af. 2001 : A Space Odyssey was ook de eerste film waarin een computer (HAL) een glansrol speelt.  

De samenhang tussen klank en beeld is naadloos (let op de 'choreografie' van de ruimteschepen op de tonen van de betoverende walsmuziek uit An der schönen blauen Donau van Johann Strauss), het langzame tempo hypnotiserend en de diepgang onpeilbaar. 

2001: A Space Odyssey is meer dan een film: het is een audiovisuele symfonie, een geniaal Gesamtkunstwerk in elke betekenis van het woord. 

JN.

2001: A Space Odyssey (Groot-Brittannië/USA-1968): beschikbaar op dvd en blu-ray disc.

Met: Keir Dullea, William Sylvester, Gary Lockwood en Douglas Rain en Daniel Richter.

Genre: sciencefiction / mysterie

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: 2001: A Space Odyssey - trailer

- een filmfragment: 2001: A Space Odyssey - fragment

- de positie van 2001: A Space Odyssey in de top tien van beste scifi-films: De 10 beste sciencefiction-films aller tijden

Submarino - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480 p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Submarino: Littekens op de ziel

Genre: psychologisch drama

Alien Anthology - extended MU-TH-UR Mode trailer

(Klik op de playbutton en dan op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje links:

- voor achtergrondinfo over Alien Anthology: Haarscherp griezelen

- voor een andere MU-TH-UR Mode trailer: Alien Anthology - MU-TH-UR Mode trailer

- voor een kortere trailer: Alien Anthology - trailer

- voor achtergrondinfo over Alien: Tien redenen om Alien op het grote scherm te zien

- voor een video-interview: Ridley Scott vertelt over Alien 

- voor de positie van Alien in de top tien van beste scifi-films: De 10 beste sciencefiction-films aller tijden

Genre: sciencefiction / horror / tech-noir

Alien Anthology - MU-TH-UR Mode trailer

Klik op de oranje links:

- voor achtergrondinfo over Alien Anthology: Haarscherp griezelen

- voor een kortere trailer: Alien Anthology - trailer

- voor een langere MU-TH-UR Mode trailer: Alien Anthology - extended MU-TH-UR Mode trailer

- voor achtergrondinfo over Alien: Tien redenen om Alien op het grote scherm te zien

- voor een video-interview: Ridley Scott vertelt over Alien

- voor de positie van Alien in de top tien van beste scifi-films: De 10 beste sciencefiction-films aller tijden

Genre: sciencefiction / horror / tech-noir

Alien Anthology - trailer

(Klik op de playbutton en dan op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje links:

- voor achtergrondinfo over Alien Anthology: Haarscherp griezelen

- voor een andere trailer: Alien Anthology - MU-TH-UR Mode trailer

- voor een langere MU-TH-UR Mode trailer: Alien Anthology - extended MU-TH-UR Mode trailer

- voor achtergrondinfo over Alien: Tien redenen om Alien op het grote scherm te zien

- voor een video-interview: Ridley Scott vertelt over Alien

- voor de positie van Alien in de top tien van beste scifi-films: De 10 beste sciencefiction-films aller tijden

Genre: sciencefiction / horror / tech-noir

Extra foto's van

Potiche
                                          

                               

V.l.n.r.: Judith Godrèche, Fabrice Luchini, Karin Viard en Catherine Deneuve.

Fabriche Luchini (links) en regisseur François Ozon op de set van Potiche.

V.l.n.r.: Judith Godrèche, Catherine Deneuve en Karin Viard.

Catherine Deneuve (links) en Judith Godrèche.

Judith Godrèche (links) en Catherine Deneuve.

Genre: komedie

Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van Potiche: Huisvrouwen aan de macht

- de trailer: Potiche - trailer

Littekens op de ziel

Submarino  van Thomas Vinterberg     ★★★

Patricia Schumann en Jakob Cedergren.

Getraumatiseerd door hun pijnlijke jeugd, geraken Nick en zijn jongere broer op de dool. De eenzame, norse Nick (sterke hoofdrol van Jakob Cedergren) woont in een opvanghuis in de Deense hoofdstad Kopenhagen en doodt de tijd met gewichtheffen, bier drinken en troosteloze seks met zijn al even stuurloze buurvrouw Sofie (Patricia Schumann). Nicks broer (vertolkt door Peter Plaugborg) is een alleenstaande vader wiens heroïneverslaving ten koste gaat van diens zoontje Martin (met veel naturel gespeeld door de 8-jarige Gustav Fischer Kjærulff). Op de begrafenis van hun alcoholische moeder komen de broers elkaar weer tegen...

Grauw

Submarino is een ingenieus gemonteerd, asgrauw en bikkelhard psychosociaal drama over de pijn van het verlies en oude littekens op de ziel. 

De Deense Dogma-regisseur Thomas Vinterberg registreert de ellende van zijn wanhopige personages met sobere, genadeloze afstandelijkheid. Hij laat ze in hun waarde, maar gunt de kijker aan het slot van deze aangrijpende film slechts een sprankeltje hoop.

JN.

Submarino (Denemarken/Zweden-2010): in de bioscoop vanaf 17 november 2010.

Met: Jakob Cedergren, Peter Plaugborg, Gustav Kjærulff, Patricia Schumann en Morten Rose.

Genre: psychosociaal drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Submarino - trailer

The Social Network - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje links:

- voor onze recensie van The Social Network: Virtuele vriendschap

- voor de Oscarnominaties van The Social Network: Alle Oscarnominaties 2011

- voor de Oscars die The Social Network won: Alle Oscars 2011

Genre: docudrama / rechtbankdrama

Scream 4 - trailer

Hieronder alvast de trailer van het vierde deel in de uitstekende slashermoviereeks Scream van horrorlegende Wes Craven.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 360p of 480p voor hogere beeldresolutie)


Genre: horror / slashermovie / misdaad

Potiche - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Potiche: Huisvrouwen aan de macht

Klik hier voor extra foto's van Potiche.

Genre: komedie

Unforgiven - fragment

Naar aanleiding van de recente release van de nieuwe dvd-box Clint Eastwood: 35 films/35 years, vindt u hieronder een memorabel filmfragment uit Unforgiven, een briljante anti-western uit 1992 waarin Eastwood niet alleen de hoofdrol vertolkt, maar waarvoor hij ook bekroond werd met de Oscars voor beste regie en beste film.

In onderstaand fragment ziet u Gene Hackman, die met zijn beklijvende vertolking van de hardvochtige sheriff 'Little' Bill Daggett de Oscar voor beste mannelijke bijrol won, alsook de in 2002 overleden Ierse acteur Richard Harris in zijn onvergetelijke bijrol als de duivelse gunslinger 'English Bob'.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit) 

Genre: western

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Unforgiven - trailer

- meer info over de dvd-box Clint Eastwood: 35films/35 Years: 35 x Clint Eastwood

- een achtergrondartikel: De beste westerns aller tijden. Met onze Top 30

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis. Top 150

TIP !

4 x
Taviani

                                

De nieuwe dvd-box Paolo & Vittorio Taviani is een aanrader voor elke liefhebber van de films van het gerenommeerde Italiaanse filmduo. De box bevat drie bekende meesterwerken van de gebroeders Taviani: het in Cannes met een Gouden Palm bekroonde familiedrama Padre Padrone (1977), het oorlogsdrama La Notte di San Lorenzo (1982), dat in Cannes de Jury Prijs won, en het poëtische Kaos (1984), dat gebaseerd is op vijf betoverende verhalen van de Siciliaanse schrijver Luigi Pirandello. Als toemaatje bevat de box ook Tu ridi (1998), een tweedelig drama dat eveneens gebaseerd is op het werk van Pirandello.

JN.

Paolo & Vittorio Taviani (Italië): beschikbaar op dvd.

TIP !

35 x

Clint Eastwood                                       

                                                                                                                                            
                             

Clint Eastwood: 35 films/35 years is een nieuwe dvd-box met maar liefst 35 films waarin de intussen 80-jarige Hollywood-legende de hoofdrol vertolkte en/of achter de camera stond. Eastwood is immers niet alleen een uitstekende acteur, maar ook een erg getalenteerde filmregisseur.

De verzamelbox biedt een mooi overzicht van Eastwoods veelzijdige carrière en bevat ouder werk zoals de legendarische politiefim Dirty Harry (1971), de western Pale Rider (1985) en de in Cannes met een Gouden Palm bekroonde jazzfilm Bird (1988); films uit de jaren negentig zoals de magistrale western Unforgiven (1992), het beklijvend misdaaddrama A Perfect World (1993) en de politieke thriller Absolute Power (1997); maar ook recentere producties zoals Mystic River (2003), Million Dollar Baby (2004) en Gran Torino (2008). 

Jammer dat de geniale spaghettiwesterns van Sergio Leone ontbreken, temeer omdat het de films zijn waarmee Eastwood in de jaren zestig als acteur internationaal doorbrak. Niettemin is deze nieuwe dvd-box een must voor elke liefhebber van de even eigenzinnige als hese Hollywood-veteraan.

JN.

Clint Eastwood: 35 films/35 years (USA-2010): beschikbaar op dvd vanaf 3 november 2010.


Klik hier voor een volledig overzicht van de films in deze dvd-box.

Klik hier voor een fragment uit Unforgiven.

Lourdes - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Lourdes: Buitenbeentje

Genre: psychologisch drama / tragikomedie

Tot op het bot

Touching the Void  van Kevin MacDonald     ★★★½

Touching the Void is een filosofische parabel
over de flinterdunne grens tussen leven en dood.

In de lente van 1985 reisden de 25-jarige Joe Simpson en de 21-jarige Simon Yates naar een uithoek van het Peruaanse Andesgebergte. Als ervaren en ambitieuze bergbeklimmers hadden de twee Britse vrienden hun zinnen gezet op de top van de Siula Grande. Hun poging om de nog onbeklommen westelijke flank van deze 6.356 meter hoge berg te bedwingen zou hun leven onherroepelijk veranderen…

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Joe Simpson, voltooide de Schotse regisseur Kevin MacDonald in 2003 een adembenemend docudrama over de lotgevallen van deze twee avonturiers. Touching the Void is niet alleen een van de beste films over de klimsport, maar tevens een fascinerende parabel over vriendschap, (zelf)vertrouwen, (over)moed en de vastberaden wil om te overleven.

Helletocht

"We klimmen omdat het leuk is”, zegt Joe Simpson in de proloog op Touching the Void. “We waren nogal anarchistisch en onverantwoordelijk. We hadden lak aan alles en iedereen. We wilden gewoon de wereld beklimmen. En we amuseerden ons geweldig. Maar af en toe liep het verschrikkelijk mis. En dan was het minder leuk…”

Minder leuk: een eufemisme dat kan tellen, want wat Simpson het volgende anderhalf uur in zijn eigen woorden beschrijft en door de Ierse acteur Brendan Mackey wordt nagespeeld, is niets minder dan een helletocht. Een helletocht die Simpson overleefde, want hij kan ze navertellen, maar waarvan de reconstructie daarom niet minder beklijvend is. Door de nagespeelde scènes in het Andesgebergte af te wisselen met het commentaar van Simpson en Yates wordt de kijker er immers voortdurend aan herinnerd dat wat zich op het scherm afspeelt geen fictie, maar bittere werkelijkheid is. En omdat die werkelijkheid ons bevattingsvermogen overstijgt, omdat ze sterker is dan fictie zou kunnen zijn zonder ongeloofwaardig te worden, verveelt Touching the Void geen moment en blijven we aan het scherm gekluisterd. We weten van meet af aan dat Simpson zijn hachelijke avontuur zal overleven, maar kunnen amper geloven wat we zien en willen weten hoe hij zijn hachje redt...

De roep van het onbekende

De westelijke flank van de Siula Grande was de laatste grote flank van die reusachtige berg die in 1985 nog door niemand beklommen was. De uitdaging om gewapend met niets meer dan touwen, pikhouwelen, klimschoenen en een dosis jeugdige overmoed het Grote Onbekende te bedwingen, bleek voor Simpson en Yates onweerstaanbaar: “Hoe dichter je bij de dood staat, hoe beter je beseft dat je leeft.”



De 6.356 meter hoge Siula Grande in Peru.
(klik op de foto om ze te vergroten)

Touching the Void begint in het basiskamp dat de twee Britten hebben opgetrokken op ongeveer zeven kilometer van de voet van de Siula Grande. Een afgelegen, desolate plek in het Andesgebergte, op twee dagen loopafstand van het dichtstbijzijnde dorp. Richard Hawking (in het filmgedeelte vertolkt door Ollie Ryall), een Brits toerist zonder klimervaring die Simpson en Yates in de Peruaanse hoofdstad Lima op sleeptouw nam, zal op het basiskamp letten terwijl het klimmersduo aan zijn avontuur begint. 

En dat het een gevaarlijk avontuur wordt, weten Joe Simpson en Simon Yates maar al te goed. Eerdere expedities om de westelijke flank van de Siula Grande te beklimmen mislukten immers allemaal. Dat schrikt de jonge Britten echter niet af. Integendeel, het maakt de uitdaging er voor hen nog nog verleidelijker op: “We dachten: wij kunnen het, wij zijn beter dan hen!” Joe en Simon besluiten bovendien om de berg in pure ‘alpinestijl’ te beklimmen. Dat wil zeggen: niet met touwen langs vooraf aangebrachte ankerpunten via verschillende tussenkampen, maar in één ruk van het basiskamp naar de top. Een erg roekeloze beslissing, want dan kun je bij eventuele problemen of ongevallen niet terugvallen op een dichtbij gelegen kamp. Wie gewond raakt, heeft in die omstandigheden weinig overlevingskansen. 

Vliegjes op een reus



De beklimming van de Siula Grande verloopt voorspoedig. Het is zonnig, helder weer en de twee klimmers genieten van het adembenemende uitzicht op het Andesgebergte. “Het is een van de mooiste plekken ter wereld”, zegt Simon. “Je hebt er een gevoel van ruimte en vrijheid dat je doet ontsnappen aan de stress van het dagelijkse leven.” De camera zoomt uit en het klimmersduo lijkt even klein als twee minuscule vliegjes op de imposante bergwand. De bewondering die je ook als kijker voelt voor het indrukwekkende landschap, maakt stilaan plaats voor een gevoel van dreiging. En je vraagt je af: waar zijn die twee in godsnaam aan begonnen? 

Joe en Simon zijn voor hun avontuur volledig op elkaar aangewezen. Als klimpartners vergt dat hun wederzijds, blindelings vertrouwen. Het touw dat hen met elkaar verbindt fungeert weliswaar als ultiem reddingsmiddel maar kan ook hun doodvonnis betekenen. Als een van beiden valt en de haak in het ankerpunt loslaat, storten ze immers allebei onherroepelijk hun dood tegemoet. 

Tijdens de tweede dag van hun beklimming beginnen Joe en Simon stilaan de gevolgen van hun overmoed te beseffen: “We hadden het gevoel dat we in een val klommen.” Maar opgeven doen ze niet en op dag drie staan de uitgeputte maar trotse avonturiers eindelijk op de top van de Siula Grande. Het is hen gelukt! Uit het oosten komen echter grote wolken aanzetten...

De wet van Murphy

Tachtig procent van de ongevallen in de klimsport gebeurt tijdens de afdaling. Joe en Simon weten dat en doen het voorzichtig aan. Maar alles zit hen tegen. Een dichte mist komt opzetten en het duo verdwaalt. Hun gasflessen geraken leeg en ze kunnen geen sneeuw meer smelten om hun drinkbussen met water te vullen. Op dag vier slaat het noodlot toe: Joe valt en breekt zijn rechterbeen. Simon (gespeeld door Nicholas Aaron) beseft dat hij zijn eigen leven op het spel zet als hij probeert om zijn vriend naar beneden te krijgen. Maar hij laat Joe niet in de steek. Tot overmaat van ramp steekt een sneeuwstorm op en glijdt Joe weg in een ravijn. Simon kan door de sneeuwstorm niet zien wat er met Joe aan de hand is en voelt alleen diens loodzware gewicht aan het touw hangen. Hij heeft geen andere keuze dan het touw door te snijden...

Daarna volgt de onvoorstelbare lijdensweg die Joe zal moeten doorstaan om in de vrieskou zonder pijnstillers en voedsel tot in het basiskamp te geraken: de diepe eenzaamheid die hij voelt in een bodemloze gletsjerspleet, de ontnuchterende confrontatie met zijn eigen kwetsbaarheid en goddeloosheid wanneer hij zich verzoent met zijn schijnbaar onafwendbare dood, het overlevingsinstinct dat het van hem overneemt en hem met de moed der wanhoop dieper in de ijsgrot doet afdalen, op zoek naar een uitweg. En daarna de bovenmenselijke inspanning om met een gebroken been over de kilometerslange gletsjer naar beneden te kruipen... 

Het gelaat van de leegte

Touching the Void gaat over veel meer dan de bovengrenzen van de klimsport. Het is een filosofische parabel over leven en dood en de flinterdunne grens tussen beide. Zo is de hilarische, psychedelische scène waarin Joe over de gletsjer kruipt en in zijn hoofd het deuntje van Boney M’s Brown Girl in the Ring hoort zonder twijfel een van de meest beklijvende filmscènes ooit over een man in nood. Joe komt zichzelf verschillende keren genadeloos tegen. Hij ziet de dood in het gelaat en staat meer dan eens op het punt om op te geven. Maar sterven op de tonen van Boney M: dat nooit! 



(klik op de foto om ze te vergroten)

Het betoverende landschap fungeert in Touching the Void overigens als meer dan louter decor. Het is veeleer een personage. De Siula Grande en zijn omgeving werden treffend in beeld gebracht als een onaards mooi, maar tevens angstaanjagend oord. Met de poedersneeuw en wolkenslierten die langzaam over zijn flanken zweven en hem omhullen als een geheimzinnige sluier heeft de Siula Grande veel weg van een boosaardige reus. In feite spelen de bergen in Touching the Void zo niet de hoofdrol dan toch een grandioze glansrol.

De unheimliche spanning die de hele film als een zwaard van Damokles boven het hoofd van de onfortuinlijke klimmers hangt, wordt versterkt door de sfeervolle, onheilspellende muziek van Alex Heffes en Bevan Smith. Ook de trefzekere montage van Justine Wright houdt de toeschouwer op het randje van zijn stoel. En last but not least is het ook genieten van de ironische zelfspot waarmee Simpson en Yates het commentaar op hun tragedie verteerbaar houden.

Kortom, wie een passionele film over bergbeklimmen wil zien, hoeft geen vrede te nemen met oppervlakkige en ongeloofwaardige Hollywoodproducties zoals Cliffhanger en Vertical Limit, en geraakt met Touching the Void moeiteloos in hogere sferen.

JN.

Touching the Void (Groot-Brittanië-2003): beschikbaar op dvd (ook te bekijken via onderstaande link).
Met: Joe Simpson, Simon Yates, Brendan Mackey en Nicholas Aaron.

Genre: docudrama / avontuurlijke thriller

Klik op de oranje link om de hele film te bekijken: Touching the Void (2003) - full movie

Lees hieronder verder voor achtergrondinfo over Joe Simpson, Simon Yates en regisseur Kevin MacDonald.

Kevin MacDonald (regisseur): in het spoor van zijn grootvader 

Kevin MacDonald is de kleinzoon van
de legendarische cineast Emeric Pressburger.

Kevin MacDonald is de kleinzoon van Emeric Pressburger, de legendarische Britse cineast van Hongaarse afkomst die samen met zijn al even beroemde vakgenoot Michael Powell meesterwerken inblikte als Black Narcissus en The Red Shoes. Met zo’n filmbloed in de aderen hoeft het geen verbazing te wekken dat MacDonald al op jonge leeftijd zelf aan het filmen sloeg. Met succes, want Macdonald is intussen uitgegroeid tot een van de beste documentairemakers aller tijden.

Kevin MacDonald werd geboren op 28 oktober 1967 in het Schotse Glasgow. Na zijn studies aan het Glenalmond College, schreef hij in 1994 Emeric Pressburger: The Life and Death of a Screenwriter, een biografie over zijn grootvader. Een jaar later verfilmde hij het boek in de documentaire The Making of an Englishman. Na de documentaires Chaplin’s Goliath (over de rijzige Schotse acteur Eric Campbell, die in Chaplins stille films de bebaarde slechterik speelde), Howard Hawks: American Artist en Donald Cammell: The Ultimate Performance (over de eigenzinnige Britse cineast Donald Cammell), regisseerde MacDonald in 1999 One Day in September. Deze film over de moordaanslag op de Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen in München werd in 2000 bekroond met de Oscar voor beste documentaire. MacDonald was toen al getrouwd met Tatiana Lund, een decorontwerpster die onder meer verantwoordelijk was voor de decors van de succesvolle Britse dansfilm Billy Elliot. 

In 2001 voltooide MacDonald Being Mick, een boeiende tv-documentaire over het privé-leven van rockster Mick Jagger tijdens de opname van diens album Goddess in the Doorway. Ook MacDonalds volgende project was een schot in de roos: Touching the Void groeide uit tot de succesvolste documentaire in de Britse filmgeschiedenis en won in 2004 een BAFTA voor beste Britse film. Wie meer wil weten over hoe de aartsmoeilijke opnames van dit spannende docudrama verliepen, kan zich de dvd's Touching the Void: Return to Siula Grande en The Making of Touching the Void aanschaffen. 

In 2006 bracht MacDonald The Last King of Scotland uit, een boeiende biopic over Idi Amin, met een uitstekende Forest Whitaker in de rol van de beruchte Oegandese dictator. Een jaar later volgde My Enemy’s Enemy, een ontluisterende documentaire over de naoorlogse banden tussen de nazibeul Klaus Barbie en de geheime diensten van de geallieerden. Vorig jaar kwam MacDonalds meest recente bioscoopfilm uit: State of Play, een thriller met een sterrencast, onder wie Russel Crowe, Ben Affleck, Rachel MacAdams, Hellen Mirren en Robin Wright. Het heeft een tijdje geduurd, maar ook Hollywood heeft intussen blijkbaar het talent van Pressburgers kleinzoon ontdekt.

Joe Simpson (zichzelf): onverbeterlijke avonturier 



De boeken van Joe Simpson onderscheiden
zich van de doorsnee reisliteratuur vanwege
zijn existentiële beschouwingen
over de klimsport.

De naam van Joe Simpsons officiële website spreekt voor zich: www.noOrdinaryJoe.co.uk. Gewone stervelingen zouden zich niet eens wagen aan het avontuur dat Simpson in 1985 naar de top van het Andesgebergte bracht en hem bijna het leven kostte. Maar zelfs na die tragische expeditie hing Simpson zijn klimschoenen niet aan de haak. Integendeel, deze onverbeterlijke avonturier deinst er vandaag nog steeds niet voor terug om ’s werelds hoogste bergen te beklimmen.

Joe Simpson werd geboren op 13 augustus 1960. Toen hij in 1985 met zijn vriend en klimpartner Simon Yates in het Peruaanse Andesgebergte aan de beklimming van de 6.356 meter hoge Siula Grande begon, stond hij bij collega’s al bekend als een uitstekend alpinist. Wereldfaam viel hem echter pas drie jaar later te beurt, toen hij zijn bestseller Touching the Void publiceerde: een openhartig relaas van de ontberingen die hij doorstond tijdens de afdaling van de Siula Grande. Het boek, dat wereldwijd wordt beschouwd als een van de beste in zijn genre, werd in 1988 bekroond met de Boardman Tasker Prijs voor Bergliteratuur. In 2003 verfilmde de Schotse regisseur Kevin MacDonald het boek in een gelijknamig docudrama, waarin Simpson zelf commentaar geeft op zijn hachelijk avontuur in het Andesgebergte. De film bevestigde Simpsons reputatie als een begenadigd, meeslepend verteller; een kwaliteit die ook af te leiden valt uit zijn andere boeken:

- in The Beckoning Silence doet Simpson zijn beklimming van de Alpenreus Eiger uit de doeken en filosofeert hij over de existentiële valkuilen van de klimsport;
- This Game of Ghosts is een vervolg op Touching the Void en beschrijft hoe Simpson in het Himalayagebergte ten val komt tijdens zijn beklimming van de Pumori;
- in Storms of Silence neemt hij het op voor de door China onderdrukte Tibetanen;
- en Dark Shadows Falling is een scherpe aanklacht tegen de commercialisering van Mount Everest.

Wat Joe Simpson onderscheidt van zijn collega-klimmers die de pen ter hand nemen, is de onnavolgbare manier waarop hij het feitenmateriaal van zijn klimavonturen combineert met filosofische beschouwingen die het doorsnee reisverhaal qua diepgang en maatschappelijke relevantie ver overstijgen. In dat opzicht doen zijn boeken denken aan die van journalist Jon Krakauer, wiens autobiografische Into Thin Air ook behoort tot de top van de bergbeklimmersliteratuur.

Simon Yates (zichzelf): dromen van de bergen



Simon Yates is nog niet uitgekeken op de bergen
en staat tegenwoordig aan het hoofd van een
bedrijf dat expedities organiseert.

Simon Yates werd geboren in 1963 in Leicestershire. Voor hij aan zijn klimcarrière begon, studeerde deze nuchtere Brit biochemie. Inmiddels heeft Yates enkele van de hoogste bergtoppen ter wereld bedwongen, waaronder de Khan Tengri in Kazachstan. Zijn beklimming van de Siula Grande in Peru liep bijna fataal af voor zijn vriend en klimpartner Joe Simpson.

Het avontuur dat hij in 1985 in het Andesgebergte aan de zijde van Joe Simpson beleefde, zal voor Simon Yates altijd een bittere bijsmaak blijven hebben. Zij waren weliswaar de eersten die erin slaagden om de levensgevaarlijke westelijke flank van de Siula Grande te beklimmen, maar betaalden daar een hoge prijs voor. Yates geraakte vrijwel ongedeerd beneden, maar moest daarvoor eerst het touw doorsnijden waaraan zijn vriend bengelde. Simpson overleefde het drama slechts dankzij zijn onvoorstelbare doorzettingsvermogen. Hoewel Simpson hem in Touching the Void vrijpleit van schuld –“Ik zou hetzelfde gedaan hebben”- werd Yates door sommigen verweten een egoïstische verrader te zijn die zijn eigen hachje had gered door dat van zijn klimpartner op te offeren.

Dat weerhield Yates er echter niet van om op zijn beurt twee succesvolle autobiografische boeken te publiceren: Against the Wall (1997) en The Flame of Adventure (2001). Momenteel woont Yates met zijn vrouw en dochter in het Engelse Cumbria, waar hij zijn dagen vult met het schrijven van boeken en lezingen, en met het voorbereiden van nieuwe expedities met zijn bedrijf Mountain Dream.

Filmprijzen

Touching the Void won in totaal vijf internationale filmprijzen en kreeg zes nominaties. Enkele van de belangrijkste onderscheidingen:

• Een BAFTA voor beste Britse film.
• Een British Independent Film Award voor beste documentaire en beste fotografie.
• De Evening Standard British Film Award voor beste film.
• De prijs van de filmpers in Seattle voor beste documentaire.





Weetjes: geen trucage!

• Touching the Void werd niet alleen opgenomen in het Andesgebergte, waar de film zich afspeelt, maar ook gedeeltelijk in de Alpen, waar heel wat van de close-ups werden ingeblikt.

• Voor sommige gevaarlijke, van op grote afstand gefilmde klimscènes werd een beroep gedaan op Joe Simpson en Simon Yates zelf, in plaats van op de acteurs die hen vertolken in de film.

• In de jaren negentig koesterde Fogwood Films, het productiebedrijf van de Amerikaanse actrice Sally Field, enige tijd plannen om van Touching the Void een Hollywood-productie te maken met filmster Tom Cruise in de hoofdrol. Dat project ging echter niet door.

• De voet van de Siula Grande ligt hoger dan de top van de Mont Blanc, Europa’s hoogste berg. Geen wonder dus dat cameraman Keith Partridge heel wat ontberingen (waaronder echte sneeuwstormen) doorstond tijdens de opnames van Touching the Void. Zelf een niet onverdienstelijke bergbeklimmer, is Partridge naar eigen zeggen vooral trots op de scène waarin Simon het koord doorsnijdt en Joe naar beneden valt: “Die scène is, zoals haast alle scènes in de film, geen trucage!”

Kroniek van een aangekondigd verval

Io sono l'amore  van Luca Guadagnino     ★★★

Geld alleen maakt niet gelukkig, zo blijkt uit de lotgevallen van de rijke Milanese familie Recchi. De zieke grootvader en patriarch (gespeeld door Gabriele Ferzetti) verdeelt zijn familiebedrijf tussen zijn ambitieuze zoon Tancredi (Pippo Delbono) en diens eigen oudste zoon Edoardo Jr. (Flavio Parenti), wat voor spanningen zorgt binnen de familie. Kleindochter Betta (Alba Rohrwacher) verbergt haar lesbische geaardheid. En Emma (Tilda Swinton), de Russische echtgenote van Tancredi, wordt verliefd op een kok...

Tilda Swinton als Emma Recchi.

Metaforen

Io sono l'amore (Ik ben liefde) is een nieuwe, interessante film van de Siciliaanse regisseur Luca Guadagnino uit 2009, die pas sinds eind vorige maand in de Belgische bioscopen te zien is. 

De verzorgde fotografie met uitgekiende belichting (onder leiding van de Franse cameraman Yorick Le Saux), de somptueuze decors en de stijlvolle kleding creëren een toepasselijke atmosfeer die tegelijk aristocratisch en beklemmend aanvoelt. 

Regisseur Guadagnino maakt veelvuldig gebruik van metaforen die zowel de plot als de gevoelens van de personages illustreren. Zo zijn er in de scènes waarin de onderkoelde Emma toegeeft aan haar ontluikende passie voor de kok Antonio (gespeeld door Edoardo Gabbriellini) suggestieve close-ups van bloemen en planten, maar ook (met een knipoog naar Blue Velvet van David Lynch) kruipende insecten. Daarmee geeft Guadagnino onheilspellend aan dat onder de bucolische liefdestaferelen tussen de kok Antonio en de overspelige Emma van meet af aan het verval van de Recchi-dynastie dreigt. Alles wijst erop dat de Recchi's, net als de Buddenbrooks in de roman van Thomas Mann, op een crisis afstevenen...

Hypocrisie

De hypocriete etiquette waarmee leden van de adel of rijke bourgeoisie hun emoties onderdrukken, werd eerder al -en beter- gethematiseerd en uitgewerkt in films zoals het visueel meesterwerk Barry Lyndon uit 1975 (één van onze favoriete historische drama's) van Stanley Kubrick (onze favoriete regisseur), het visueel verbluffende tragiromantisch drama The Age of Innocence uit 1993 van Martin Scorsese (één van onze favoriete regisseurs) en het tragiromantisch drama The Remains of the Day uit 1993 van James Ivory. 

Jammer ook dat de muziek van John Adams in Io sono l'amore soms wat opdringerig klinkt. 

Toch is deze film een mooi pleidooi voor authenticiteit. Al was het maar voor Tilda Swintons sterke vertolking van Emma en voor het verrassend ontroerende bijrolletje van Maria Paiato als Emma's trouwe dienstmeid.

JN.

Io sono l'amore (Italië - 2009): in de bioscoop sinds 29 september 2010.

Met: Tilda Swinton, Edoardo Gabbriellini, Flavio Parenti, Alba Rohrwacher, Maria Paiato, Pippo Delbono en Gabriele Ferzetti.

Genre:  familiedrama / romantiek

Klik op de oranje link voor de trailer: Io sono l'amore - trailer

De Siciliaanse regisseur Luca Guadagnino werd voor Io sono l'amore
op het Filmfestival van Boulder bekroond met de prijs voor beste film.

2001: A Space Odyssey - fragment

Hieronder kan u genieten van een magistraal fragment uit Stanley Kubricks briljante sciencefiction-mysterie 2001: A Space Odyssey, waarin de ruimteschepen als het ware 'dansen' op de betoverende walsmuziek uit An der schönen blauen Donau van Johann Strauss.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p voor hogere beeldkwaliteit)

 Genre: sciencefiction / mysterie 

 Klik op de oranje links voor: 

 - onze recensie van 2001: A Space Odyssey: Een metafysische symfonie 

 - de trailer: 2001: A Space Odyssey - trailer 

- de positie van 2001: A Space Odyssey in de top tien van beste scifi-films: De 10 beste sciencefiction-films aller tijden

- een documentaire: The Visions of Stanley Kubrick

- een achtergrondartikel: Onze favoriete films. Top 35

- een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken. Top 80

- een achtergrondartikel: De invloedrijkste films aller tijden. Top 25

- een achtergrondartikel: Schaf de Oscars af!

- een achtergrondartikel: De kemels van Pauline Kael

- een reactie: Leeghoofd reageert op 2001: A Space Odyssey

Verslavend

The Killing 2  van Søren Sveistrup    ★★★½

Na haar gedwongen ontslag in het eerste seizoen van deze uitstekende Deense misdaadserie, keert Sarah Lund (gespeeld door Sofie Gråbøl) terug naar het politiekorps om de mysterieuze moord op een advocate op te lossen. Haar onderzoek ontsluiert een web van intriges waarin terroristen, het leger en toppolitici verwikkeld lijken...

De knappe fotografie, spannende plot en uitstekende acteurs creëren een atmosfeer die het midden houdt tussen Twin Peaks, Se7en en The Silence of the Lambs. Seizoen 2 omvat tien afleveringen. Wedden dat ook u (weer) verslaafd geraakt?

JN.

The Killing – seizoen 2 (Denemarken/Noorwegen/Zweden-2009): beschikbaar op dvd vanaf 9 november 2010.

Met: Sofie Gråbøl.

Genre: misdaad / psychologische thriller