Funny how?

zondag 13 september 2020

FILMGODINNEN

Deel 6

LANA TURNER

1921 - 1995

In deze nieuwe reeks presenteren wij onze Top 36 van de mooiste filmactrices aller tijden. Onze criteria: ze zijn of waren niet alleen oogverblindend mooi, maar danken hun roem ook aan hun acteertalent en charisma. Van knappe starlets met weinig acteertalent of uitstraling gaan er immers dertien in een dozijn, en die hebben we dus genegeerd in onze selectie.

We onthullen onze Top 36 van de meest oogstrelende filmgodinnen in chronologische volgorde op basis van hun geboortedatum.

Hieronder vindt u deel 6: over de Amerikaanse actrice Lana Turner .

Van pin-up girl tot femme fatale

In 1936, toen Lana Turner (artiestennaam van Julia Jean Mildred Frances Turner) nog een 15-jarige brunette was, werd deze Amerikaanse schoonheid (met Engelse, Ierse, Schotse en Nederlandse voorouders) ontdekt door William R. Wilkerson, de oprichter en toenmalige uitgever van het entertainmentmagazine The Hollywood Reporter, terwijl de jonge Lana een Coca Cola kocht in een malt shop op Sunset Boulevard in Los Angeles. Wilkerson stelde haar voor aan de impresario Zeppo Marx, die de jongedame aan een contract bij de grote Hollywoodstudio MGM hielp. Een jaar later maakte Lana Turner haar filmdebuut met een bijrol in de film noir They Won't Forget (1937) van Mervyn LeRoy.

Lana Turner in 1937.

In 1941 volgde haar doorbraak bij het grote publiek, met rollen in het horrordrama Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Victor Fleming, de musical Ziegfeld Girl van Robert Z. Leonard en de film noir Johnny Eager van Mervyn LeRoy. In 1942 was Turner te zien in het romantisch oorlogsdrama Somewhere I'll Find You van Wesley Ruggles, waarin zij aan de zijde speelt van Hollywoodicoon Clark Gable (met wie zij later nog vaker samenwerkte).

Lana Turner in Johnny Eager.

Met haar mooie ogen, expressieve en geëpileerde wenkbrauwen, uitgesproken jukbeenderen, volle lippen, karaktervolle neusvleugels, geblondeerde haren en lange benen, groeide Lana Turner tijdens de Tweede Wereldoorlog uit tot een populaire, vaak onthullend geklede pin-up girl die erg in de smaak viel bij de soldaten aan het Europese front.

Na de oorlog speelde ze met brio een dramatische hoofdrol als de femme fatale en tragische antiheldin in de film noir-klassieker The Postman Always Rings Twice (1946) van Tay Garnett, waarmee Turner bevestigde dat zij méér was dan een pretty face. De film heeft een wisselvallige, bij wijlen ongeloofwaardige plot, maar blijft overeind dankzij de charismatische glansrol van Turner als de ondoorgrondelijke femme fatale.

Lana Turner in The Postman Always Rings Twice.

In de jaren vijftig scoorde ze nog met hoofdrollen in enkele succesvolle films: de kritische metafilm The Bad and the Beautiful (1952) van Vincente Minnelli met o.a. Kirk Douglas, het psychosociaal jongerendrama Peyton Place (1957) van Mark Robson, waarvoor Turner een Oscarnominatie kreeg, en het antiracistisch psychosociaal drama Imitation of Life (1959) van Douglas Sirk.

Lana Turner in The Bad and the Beautiful.

In 1958 geraakte Turner in opspraak toen haar toenmalige minnaar en maffioso Johnny Stompanato doodgestoken werd door Lana's 14-jarige dochter Cheryl. Daarna ging het stilaan bergaf met de filmcarrière van Lana Turner. Tegen dan had zij echter al een fortuin verdiend met vetbetaalde rollen, die haar bovendien onsterfelijk gemaakt hadden als één van de verleidelijkste femmes fatales in het Pantheon der filmgodinnen.