Zeven "perfecte" films 

volgens 

Quentin Tarantino

         

Onlangs, op 27 oktober 2022, werd de beroemde Amerikaanse cineast Quentin Tarantino geïnterviewd door tv-presentator Jimmy Kimmel tijdens diens praatshow Jimmy Kimmel Live!. Tijdens dat interview somde Tarantino zeven films op die volgens hem quasi "perfect" zijn. U vindt ze in onderstaand lijstje.

 in chronologische volgorde

1. The Wild Bunch (1969)  van Sam Peckinpah

2. The Exorcist (1973)  van William Friedkin

3. The Texas Chain Saw Massacre (1974)  van Tobe Hooper

4. Young Frankenstein (1974)  van Mel Brooks

5. Jaws (1975)  van Steven Spielberg

6. Annie Hall (1977)  van Woody Allen

7. Back to the Future (1985)  van Robert Zemeckis

Wij houden van elk van bovenstaande films. Ook van de vindingrijke, meeslepende en humoristische tijdreis Back to the Future. Maar dat is geenszins een quasi "perfecte" film. Op visueel vlak (bijvoorbeeld op het vlak van production design, art direction en camerawerk) is Back to the Future zelfs vrij zwak.

De zes andere films zijn veel beter. Zonder ze "perfect" te noemen, beschouwen ook wij The Exorcist (bekijk de trailer hier), The Texas Chain Saw Massacre, Young Frankenstein, Jaws (lees onze recensie hier) en Annie Hall (bekijk de hele film hier) als meesterwerken. The Wild Bunch is volgens ons geen meesterwerk, maar komt soms in de buurt.

Zeven films die volgens ons beter de perfectie benaderen, zijn (in chronologische volgorde):

- A Streetcar Named Desire (1951) van Elia Kazan

- Rosemary's Baby (1968) van Roman Polanski

- Badlands (1973) van Terrence Malick

- Apocalypse Now (1979) van Francis Ford Coppola

- The Shining (1980) van Stanley Kubrick

- GoodFellas (1990) van Martin Scorsese

- Pulp Fiction (1994) van Quentin Tarantino 

Die behoren dan ook tot de Top 35 van onze favoriete films. Dit betekent echter niét dat wij élk van de voormelde zeven films meeslepender vinden dan alle andere films die wij ooit gezien hebben, maar uitsluitend dat elk van de voormelde zeven films volgens ons de perfectie benadert binnen hun eigen respectievelijke genre en rekening houdend met hun respectievelijke thematiek, bedoeling en artistiek-technische kwaliteiten. Met andere woorden en bij wijze van voorbeeld: de briljante avonturentrilogie The Lord of the Rings (2001, 2002 en 2003) van Peter Jackson behoort ook tot de Top 35 van onze favoriete films en is in feite nog meeslepender (want veel avontuurlijker) dan bijvoorbeeld het psychologisch drama A Streetcar Named Desire, maar The Lord of the Rings-trilogie heeft bepaalde gebreken, zoals de overdaad aan computeranimatie in sommige grootschalige actiescènes, wat de suspension of disbelief onderbreekt, bijvoorbeeld wanneer de elf Legolas in het tweede deel een (digitale) vechtolifant doodt, terwijl A Streetcar Named Desire geen opvallende gebreken heeft, ook al speelt deze op het gelijknamige toneelstuk gebaseerde film zich goeddeels in een benepen appartement af en voelt hij daardoor soms inderdaad meer aan als een toneelstuk dan als een film, vermits A Streetcar Named Desire bedoeld is als een psychologisch drama over de trauma's en eenzaamheid van het gevoelige hoofdpersonage Blanche en het dus juist toepasselijk is dat haar verhaal goeddeels wordt ontvouwd in een krap appartement dat niet veel groter is dan een theaterpodium en zo een claustrofobische sfeer van isolement ontstaat die haar eenzaamheid nog tastbaarder maakt (bekijk een filmfragment hier). 

Kortom, bij de beoordeling van een film moet je ook rekening houden met de mate waarin de film al of niet blijk geeft van een harmonische eenheid tussen inhoud en vorm.   

JN.