NIEUWS! 

Cultcineast 

David Lynch 

is overleden

       

In dreams I walk with you

Droevig nieuws uit Hollywood: David Lynch, één van onze favoriete regisseurs aller tijden, is de voorbije donderdag in Los Angeles overleden. Hij was bijna 79. De kunstzinnige Amerikaanse cultcineast zal vooral herinnerd worden als de bezieler van de vernieuwende tv-serie Twin Peaks en als de regisseur van een rist eigenzinnige en invloedrijke bioscoopfilms, waaronder vijf meesterwerken: de briljante neo noir misdaadthriller Blue Velvet (1986), de meeslepende romantische road movie en misdaadkroniek Wild at Heart (1990), de Twin Peaks-prequel Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992), het verontrustende psychoseksuele neo noir misdaadmysterie Lost Highway (1997) en de diepgravende psychosociale karakterstudie en metafilm Mulholland Drive (2001).      

David Lynch sukkelde al een tijd met zijn gezondheid. In een interview, dat in augustus 2024 verscheen in het maandblad Sight and Sound van het British Film Institute, verduidelijkte Lynch dat hij aan de longziekte emfyseem leed als gevolg van zijn decennialange verslaving aan sigaretten.

Geboren op 20 januari 1946 in het Amerikaanse plattelandsstadje Missoula (in de staat Montana), stak David Keith Lynch reeds als 8-jarige jongen zijn eerste sigaret op. Pas in 2022, toen hij reeds 76 was, stopte hij hij met roken nadat bij hem emfyseem vastgesteld was. Te laat, want in november 2024 zei hij daarover in een interview met het Amerikaanse weekblad People dat hij te weinig zuurstof had: "Ik kan amper door een kamer wandelen." 

Van naïeve padvinder tot kunstzinnige cineast

Lynch begon zijn carrière als kunstschilder. Zo studeerde hij in de jaren 60 aan onder meer de Pennsylvania Academy of the Fine Arts in de Amerikaanse stad Philadelphia. Dat leverde unieke, vaak bizarre kunstwerken op. Ook later in zijn leven bleef Lynch actief als kunstschilder.

David Lynch in 2009, poserend voor één van zijn schilderijen.

Tijdens zijn verblijf als kunststudent in Philadelphia zag Lynch in die grootstad naar eigen zeggen "zieke" en angstaanjagende dingen. Oorspronkelijk een zorgeloze plattelandsjongen en Boy Scout (padvinder), begon de jonge kunstenaar in Philadelphia te beseffen dat achter en onder de American Dream een verborgen, verschrikkelijke dimensie schuilgaat waarin armoede, drugs, seksuele perversiteiten, misdaad en geweld lelijk huishouden. Zijn persoonlijke ervaringen van dat contrast tussen de schone schijn van het dagelijks leven in Amerika en de verontrustende realiteit die er achter schuilgaat was voor Lynch niet alleen een inspiratiebron voor zijn eerste langspeelfilm -de bizarre zwart-wit nachtmerrie Eraserhead uit 1977, door Lynch ooit omschreven als My Philadelphia Story- maar ook een terugkerend basisthema in de meeste van zijn latere films. Dat autobiografische aspect van zijn films verduidelijkte Lynch in 1986 tijdens een onthullend interview over zijn (toen net voltooide) meesterwerk Blue Velvet (bekijk dat interview hier).    

Jack Nance als het getroebleerde hoofdpersonage Henry in de bizarre nachtmerrie Eraserhead. 

De spanning tussen de schone schijn en de bittere realiteit vormt een rode draad doorheen het oeuvre van Lynch (zie verder). Dat werkte hij vaak uit door (wens)dromen van personages te tonen die zelfs in hun dromen uiteindelijk niet kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid, waarbij Lynch het onderscheid tussen droom/inbeelding en realiteit vaak doelbewust vaag hield, wat verwarring schept en in hoofde van de kijkers aanleiding geeft tot uiteenlopende interpretaties. Ook dat geeft blijk van het kunstzinnige, compromisloze karakter van Lynch.  

Doorbraak

Na Eraserhead blikte Lynch in 1980 zijn veel toegankelijkere biopic The Elephant Man in: een aangrijpend en in sfeervol zwart-wit gefilmd historisch drama over de tragische en ontroerende lotgevallen van de zwaar misvormde Engelsman Joseph Merrick (1862-1890), gespeeld door John Hurt. De film kreeg maar liefst 8 Oscarnominaties (voor onder meer beste film, beste regie, beste acteur en beste scenario), maar kon geen enkele nominatie verzilveren.

John Hurt, verborgen onder zware make-up, als John Merrick
en Anthony Hopkins als de sympathieke dokter  Frederick Treves
in The Elephant Man.

Flop

Dankzij het succes van The Elephant Man kreeg Lynch de kans om het sciencefictionavontuur Dune te verfilmen, gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1965 van de Amerikaanse sciencefictionauteur Frank Herbert. Het ambitieuze en dure sciencefictionepos (met Kyle MacLachlan in de hoofdrol) kwam uit in 1984, maar was een financiële flop en werd in de grond geboord door heel wat filmrecensenten.

Kyle MacLachlan in Dune.

Invloedrijke meesterwerken

In 1986 maakte Lynch een ijzersterke comeback met zijn briljante psychoseksuele neo noir misdaadthriller Blue Velvet (één van onze favoriete films), waarin hij de perverse en gewelddadige onderbuik van de American Dream exploreerde op basis van een zelfgeschreven scenario. De hoofdrollen werden vertolkt door Kyle MacLachlan, Isabella Rossellini, Laura Dern en Dennis Hopper (één van onze favoriete acteurs). Bekijk een filmfragment hier en de hele film hier. 

Isabella Rossellini in Blue Velvet.

Blue Velvet was (en is) een erg invloedrijke film, vooral op het vlak van sfeerschepping. In dit visueel verbluffende misdaadmysterie slaagde Lynch er voor het eerst in om zijn unieke, surrealistische, onmiskenbaar artistieke filmstijl te botvieren in een film die toch toegankelijk genoeg was om een ruim publiek aan te spreken. Zo combineerde Lynch een spannend detectiveverhaal met zwarte humor, shockerend geweld, één van de meest verontrustende slechteriken in de filmgeschiedenis (onnavolgbaar vertolkt door Dennis Hopper, die met zijn glansrol van de zwaar gestoorde crimineel Frank Booth in onze Top 150 van de beste movie villains aller tijden belandde), sadomasochistische erotiek, groezelige vintage sets in vale kleuren, kitscherige romantiek, sfeervolle muziek (van o.a. Angelo Badalamenti en Roy Orbison) en een dreigende ondertoon. Dat leverde een bevreemdend, intrigerend, bij uitstek Lynchiaans universum op, waarin provocerende contrapunten tegen elkaar uitgespeeld worden (een beproefde techniek in het surrealisme), waarmee Lynch wilde aantonen dat onder het ogenschijnlijk keurige leven van de doorsnee Amerikaan vaak duistere dingen schuilgaan die het daglicht schuwen. Zo zien we in de openingssequentie eerst een blauwe hemel, een wit tuinhekje, rode rozen, gele tulpen en gehoorzame schoolkinderen in een nette Amerikaanse woonwijk waar een vriendelijke brandweerman naar de kijker zwaait, terwijl het lieflijke liefdesliedje Blue Velvet van Bobby Vinton weerklinkt. Daarna toont Lynch echter een geknelde tuinslang onder waterdruk, terwijl de vader van het jonge hoofdpersonage een beroerte krijgt in hun tuin. Vervolgens zoomt de camera in op het gras in de tuin om krioelende insecten te onthullen, terwijl onheilspellende soundscapes weerklinken. Met deze briljante openingssequentie waarschuwt Lynch dat de voorspelbare, veilige leventjes van brave burgers bedreigd kunnen worden door allerlei onvoorspelbare gevaren en dat hun idyllische suburbia plots kan veranderen in een duister dystopia. Dat blijkt iets later in de film ook wanneer het hoofdpersonage Jeffrey -een keurige jongeman, uitstekend vertolkt door Kyle MacLachlan- een afgesneden menselijk oor ontdekt, waarover mieren kruipen. Nadat de camera als het ware afdaalt in de donkere oorholte, begint een bizarre (ingebeelde?) trip naar de criminele onderbuik van Amerika, die pas eindigt wanneer de camera in het slot van de film uitzoomt vanuit Jeffrey's oor. 

Het jonge hoofdpersonage is tot op zekere hoogte een personificatie van Lynch zelf: net zoals de welopgevoede en minzame Jeffrey in Blue Velvet nieuwsgierig in de ban geraakt van het psychoseksuele misdaadmysterie rond een getroebleerde nachtclubzangeres (gespeeld door Isabella Rossellini), zo geraakte de welgemanierde Lynch reeds als jonge kunstenaar en cineast gefascineerd door de verborgen schaduwzijden van de condition humaine.            

Dennis Hopper (links) en Isabella Rossellini in Blue Velvet.

Ook in Wild at Heart uit 1990 (één van onze favoriete road movies; bekijk de trailer hier), Twin Peaks (een vernieuwende en populaire tv-serie uit 1990, 1991 en 2017) en de daarmee samenhangende film Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992), Lost Highway uit 1997 (een angstaanjagend, desoriënterend en visueel verbluffend psychoseksueel neo noir misdaadmysterie dat ook behoort tot onze favoriete films; lees onze recensie hier en bekijk de hele film hier) en Mulholland Drive uit 2001 (ook één van onze favoriete films) hanteerde Lynch zijn surrealistische en provocerende filmstijl: freudiaanse (wens)dromen, hallucinaties, nachtmerries en werkelijkheid vloeien in elkaar over; geweld wordt gecombineerd met donkere en vaak absurde humor; heel wat personages blijken freaks; close-ups (bijvoorbeeld van een zuchtende mond, insecten en een flakkerend kaars in Blue Velvet of van brandende lucifers en gloeiende sigaretten in Wild at Heart en Lost Highway) fungeren als symbolische schakels naar een volgend shot; groezelige decors, doordachte onder- of overbelichting (soms met gebruik van stroboscopische lichtflitsen), omineuze soundscapes, toepasselijke rock- en popnummers en de mooie muziek van Angelo Badalamenti dragen bij tot sfeerschepping. 

Nicolas Cage en Laura Dern in Wild at Heart.

Mede dankzij de creatieve acteursregie van Lynch bevatten zijn films memorabele vertolkingen van onder anderen:

- John Hurt en Anthony Hopkins in The Elephant Man;

- Kyle MacLachlan in Blue Velvet en in de Twin Peaks-franchise;

- Laura Dern in Blue Velvet en in Wild at Heart;

- Dennis Hopper en Dean Stockwell in Blue Velvet;

- Nicolas Cage als "Sailor" Ripley, Willem Dafoe als Bobby Peru (ook één van de beste movie villains aller tijden), Diane Ladd als Marietta Fortune, J. E. Freeman als Marcellus Santos, Harry Dean Stanton als Johnnie Farragut, en Grace Zabriskie als Juana Durango (ook één van de beste movie villains aller tijden) in Wild at Heart; 

- Bill Pullman, Patricia Arquette, Robert Loggia, Robert Blake en Michael Massee in Lost Highway;

- en Naomi Watts in Mulholland Drive.

Een betoverend shot in Lost Highway.

 

Miskend door de Oscarjury

Hoewel David Lynch onmiskenbaar behoort tot de beste en belangrijkste cineasten aller tijden, kreeg hij zelf nooit een Oscar voor één van zijn films (wel een ere-Oscar in 2019 voor zijn hele filmcarrière). Wat ons betreft, mag men de Oscars afschaffen wegens het gebrek aan geloofwaardigheid van die zwaar overgewaardeerde prijsuitreiking. Gelukkig won Lynch op het Filmfestival van Cannes de Gouden Palm voor Wild at Heart en de prijs voor beste regisseur met Mulholland Drive. 

Diane Ladd in haar schitterende vertolking van
de stikjaloerse moeder Marietta Fortune
in Wild at Heart.

Buitenbeentje

Het moge intussen duidelijk zijn dat David Lynch een unieke volbloed kunstenaar was die, hoewel als regisseur decennialang werkzaam in Hollywood, steeds een eigenzinnig buitenbeentje bleef in de filmindustrie. Zijn kritiek op Hollywood verwerkte Lynch vooral in zijn zelfgeschreven metafilm Mulholland Drive (2001): een boeiende psychosociale karakterstudie waarin hoofdrolspeelster Naomi Watts de sterren van de hemel acteert met haar briljante doorbraakrol van de ongelukkige, geflopte actrice Diane, die in slaap valt en een wensdroom beleeft over een leven waarin zij als haar ingebeelde en geïdealiseerde alter ego Betty wél in de smaak valt van Hollywood en zij niét in de steek gelaten wordt door haar biseksuele vriendin Camilla, in de wensdroom Rita genaamd (vertolkt door Laura Harring). Maar zelfs in die droom sluipt de nare werkelijkheid binnen. Net als in Lost Highway: ook een mysterieuze film over gespleten identiteit en geïdealiseerde alter ego's (lees onze interpretatie van Lost Highway hier).  

Naomi Watts brak door met haar briljante dubbelrol van het personage Diane
en van haar gedroomde alter ego Betty in Mulholland Drive.

Ook in de Twin Peaks-franchise (die begon in 1990) nam Lynch Hollywood op de korrel, door samen met co-creator Mark Frost en hun co-scenaristen de genreclichés in tv-series door de mangel te halen. De mysterieuze hoofdplot draait rond de zoektocht van de sympathieke FBI-agent Dale Cooper (gespeeld door Kyle MacLachlan) naar de ware toedracht achter de moord op de tiener Laura Palmer (Sheryl Lee) in het fictieve Amerikaanse plattelandsstadje Twin Peaks, waar heel wat bewoners geheimen verbergen... Lynch en Frost injecteerden de serie en de daarmee samenhangende film Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992) met een unheimliche sfeerschepping, bizarre personages, dadaïstische humor, tragiromantische subplots, surrealistische droomsequenties, druggebruik en ander zelfdestructief gedrag, geweld, onvoorspelbare plotwendingen en shockerende onthullingen over onder meer incest en andere seksuele perversiteiten. Verzorgd in beeld gebracht en voorzien van Angelo Badalementi's betoverende muziek, was Twin Peaks een fascinerende serie die traditionele tv-series in het stof liet. Mede dankzij de memorabele vertolkingen van heel wat castleden, onder wie Ray Wise, Richard Beymer, Dana Ashbrook, Miguel Ferrer en de bevallige actrices Sheryl Lee, Lara Flynn Boyle, Sherilyn Fenn, Joan Chen, Mädchen Amick en Heather Graham, groeide Twin Peaks uit tot een iconische en populaire serie die de deur opende voor latere kwaliteitsvolle series zoals The Sopranos.

V.l.n.r.: Kyle MacLachlan als de FBI-agent Dale Cooper, 
Michael J. Anderson als de dwerg "from Another Place"
en Sheryl Lee als de getroebleerde scholier Laura Palmer
in Twin Peaks.    

Beeldenstormer

Met zijn hybride, genre-overstijgende, postmoderne en artistieke filmstijl hoort Lynch thuis in het selecte rijtje van eerdere invloedrijke beeldenstormers die op een originele manier bijdroegen tot de herbronning en revitalisatie van het medium film als een volwaardige kunstvorm, zoals Georges Méliès, Robert Wiene, F.W. Murnau, Abel Gance, Fritz Lang, Louis Buñuel, Akira Kurosawa (ook één van onze favoriete regisseurs), Federico Fellini (ook één van onze favoriete regisseurs), de cineasten van de Franse nouvelle vague en Stanley Kubrick (onze favoriete regisseur).

De getroebleerde Diane slaapt en droomt in Mulholland Drive.

Inspiratiebron

De unieke filmstijl van Lynch had (en heeft) een grote invloed op heel wat andere creatieve cineasten, zoals Jim Jarmusch, David Cronenberg, de gebroeders Coen (die ook behoren tot onze favoriete regisseurs), Quentin Tarantino (ook één van onze favoriete regisseurs), Nicolas Winding Refn en Denis Villeneuve, alsook op scenaristen, cameralui, filmmonteurs, production designers, art directors, decorontwerpers, sound designers,  pop- en rocknummers, muziekvideo's en interieurontwerpers.

Lynch zelf is er nu niet meer, maar zijn films blijven een onuitputtelijke bron van verwondering, verrassing, (ont)spanning, fascinatie en inspiratie. 

Op de 'Verloren Snelweg' in Lost Highway: onze favoriete film van David Lynch.

Naar aanleiding van het overlijden van Lynch, schreef de TikTokker @dipodz1: "His storytelling was like dreaming, sometimes a nightmare but always a journey that I wanted to be on." Dat kunnen wij alleen maar beamen. 

Beste mijnheer Lynch: tot ziens, in onze dromen. Of zoals het personage Ben (gespeeld door Dean Stockwell) in Blue Velvet zingt in zijn memorabele playback van het betoverende liefdesliedje In Dreams van Roy Orbison uit 1963 (bekijk dat filmfragment hieronder): 

I close my eyes

Then I drift away

Into the magic night

I softly say

A silent prayer 

Like dreamers do

Then I fall asleep to dream 

My dreams of you

In dreams 

I walk 

With you

In dreams 

I talk 

To you

In dreams You're mine 

All of the time

We're together

In dreams

In dreams...

Joeri Naanai

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Black Bag - trailer

 

Ruim 11 jaar geleden, in 2013, schreven we hier dat de veelzijdige en succesvolle Amerikaanse cineast Steven Soderbergh destijds naar eigen zeggen van plan was om een punt te zetten achter zijn filmcarrière zodat hij zich voortaan als kunstschilder voltijds zou kunnen toeleggen op zijn passie voor beeldende kunst. Sindsdien blikte Soderbergh als regisseur echter nog 11 nieuwe langspeelfilms in, waaronder zijn nieuwste film Black Bag (2025) die het komende voorjaar (wellicht in maart 2025) uitkomt.

Black Bag is een spionagethriller over een getrouwd koppel geheim agenten: George Woodhouse en zijn echtgenote Kathryn, gespeeld door de topacteurs Michael Fassbender en Cate Blanchett. 

Wanneer Kathryn er plots van verdacht wordt dat zij als geheim agente verraad pleegde, staat George voor een moeilijke keuze: trouw blijven aan zijn vrouw of aan de veiligheidsbelangen van zijn land...?

Naast Fassbender en Blanchett, omvat de cast ook o.a. Regé-Jean Page, Marisa Abela, Naomie Harris, Pierce Brosnan en Tom Burke.

Het scenario is de pennenvrucht van de uiterst succesvolle Amerikaanse scenarist David Koepp (lees zijn veelzijdige en omvangrijke filmografie hier).

Regisseur Steven Soderbergh stond voor Black Bag zelf achter de camera als director of photography (onder zijn pseudoniem Peter Andrews) en hij zorgde ook zelf voor de montage (onder zijn pseudoniem Mary Ann Bernard).

De muziek werd gecomponeerd door Soderberghs huiscomponist David Holmes: een Noord-Ierse muzikant en lid van het muzikale trio Unloved. 

Bekijk de trailer van Black Bag hieronder:   

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels (Verenigde Staten)" voor Engelstalige ondertitels, en op "Kwaliteit" en 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: spionagefilm / thriller / relatiedrama / mysterie

Suspiria's Baby

Immaculate  van Michael Mohan     ★★½  

Religieuze horrorthrillers zijn terug van nooit helemaal weggeweest, zo blijkt uit de populariteit van onder meer volgende films die in 2023 of 2024 uitkwamen:

- Late Night with the Devil (2023) van de broers Cameron en Colin Cairnes: een horrorfilm in het zogeheten found footage-subgenre, over een populaire Amerikaanse live praatshow waarin de gastheer anno 1977 op de avond van Halloween een mysterieus 13-jarig meisje interviewt dat de enige overlevende is van de collectieve zelfmoord binnen een satanistische kerk (bekijk de trailer hier);

- The Pope's Exorcist (2023) van Julius Avery: een horrormysterie over een katholieke exorcist die tijdens zijn onderzoek naar de mogelijke bezetenheid van een jongen onrustwekkende geheimen ontdekt;

- The Exorcist: Believer (2023) van David Gordon Green: een sequel op de briljante en uiterst invloedrijke horrorklassieker The Exorcist (1973) van William Friedkin (één van onze favoriete horrorfilms; bekijk de trailer van The Exorcist hier);

- Nefarious (2023) van Cary Solomon en Chuck Konzelman: een horrorthriller over een psychiater die moet onderzoeken of een ter dood veroordeelde seriemoordenaar zijn beweerde bezetenheid al dan niet fingeert; 

- The First Omen (2024) van Arkasha Stevenson (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier): een prequel (voorgeschiedenis) op de uitstekende horrorklassieker The Omen van Richard Donner uit 1976 over het duivelskind Damien (ook één van onze favoriete horrorfilms; bekijk een filmfragment uit The Omen hier en de hele film hier);

- Heretic (2024) van Scott Beck en Bryan Woods: een psychologische horrorthriller over twee Mormoonse missiezusters die gevaar lopen terwijl zij proberen om een mysterieuze zonderling te bekeren;

- en Immaculate (2024) van Michael Mohan.

De laatste film in bovenstaand lijstje -Immaculate- is een horrormysterie dat draait rond de akelige lotgevallen van het hoofdpersonage Cecilia (gespeeld door Sydney Sweeney): een jonge Amerikaanse novice-kloosterzuster die na haar intrede in een afgelegen Italiaans klooster begint te vermoeden dat er daar iets niet pluis is, net zoals de jonge Amerikaanse novice-kloosterzuster Margaret in The First Omen na haar aankomst in een door katholieke nonnen geleid Italiaans weeshuis.

Immaculate heeft nog wel meer gemeen met The First Omen, en dus ook met The Omen (waarop The First Omen immers een prequel is), maar daar verklappen we hier verder niets over om de onthullende plotwendingen in Immaculate niet te bederven.

Sidney Sweeney als de devote novice Cecilia in Immaculate.

Immaculate, geschreven door Andrew Lobel en geregisseerd door de Amerikaanse cineast Michael Mohan, is behalve aan The Omen ook schatplichtig aan:

- de sciencefictionroman The Island of Doctor Moreau uit 1896 van H.G. Wells over de wrede experimenten van een idealistische wetenschapper, verfilmd door onder anderen Erle C. Kenton onder de titel Island of Lost Souls (1932) en John Frankenheimer onder de titel The Island of Doctor Moreau (1996);

- de briljante psychologische horrorthriller Rosemary's Baby (1968) van Roman Polanski (ook één van onze favoriete horrorfilms en tevens één van onze favoriete films tout court), waarin het jonge, zwangere titelpersonage Rosemary begint te vermoeden dat haar buren satanisten met een verborgen agenda zijn (bekijk een filmfragment hier, de trailer hier en een making-of-documentaire hier);

- de sfeervolle en visueel verbluffende giallo-horrorklassieker Suspiria (1977) van Dario Argento (ook één van onze favoriete horrorfilms; bekijk een compilatie van betoverende shots hier en de hele film hier) en de geslaagde reboot Suspiria (2018) van Luca Guadagnino (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), waarin een jonge Amerikaanse danseres verschrikkelijke geheimen ontdekt in haar nieuwe Duitse dansschool;

- het horrormysterie The Nun (2018) van Corin Hardy, waarin een priester en een novice anno 1952 door het Vaticaan naar het Cârța-klooster in Roemenië gestuurd worden om daar de mysterieuze zelfmoord van een non te onderzoeken.

Wegens spoilergevaar, laten we het verder aan u over om de narratieve, visuele en filmtechnische gelijkenissen tussen Immaculate en de andere hogervermelde films te ontdekken en naar waarde te schatten.

Wisselvallig

Op ons liet Immaculate een wisselvallige indruk na.

Sidney Sweeney als Cecilia.

Giulia Heathfield Di Renzi als Isabelle.

Nochtans heeft deze film heel wat te bieden, zoals de boeiende opzet (bevallige jonge nonnen in een afgelegen klooster waar stiekem bizarre dingen gebeuren), de geslaagde sfeerschepping, de sensuele knipoogjes naar het erotische nunsploitation-genre uit de jaren 70, het verzorgde camerawerk (onder leiding van Elisha Christian), de toepasselijke kostumering (die strakke rode gezichtssluiers!) en de verdienstelijke vertolkingen van de Amerikaanse actrice Sydney Sweeney als de toegewijde novice Cecelia, de Italiaanse actrice Benedettta Porcaroli als de jonge rebelse non Gwen en de Italiaans-Australische actrice Giulia Heathfield Di Renzi als de strenge jonge non Isabelle.

Álvaro Morte als priester Sal Tedeschi,
en Benedetta Porcaroli als Gwen.

Immaculate lijdt echter onder de wisselvallige vertolking en storende (want in gebrekkig Engels uitgesproken) dictie van de Italiaanse acteur Álvaro Morte als de priester Sal Tedeschi, de voorspelbaarheid van enkele cruciale plotwendingen (want oplettende kijkers die vertrouwd zijn met de hogervermelde films zullen die plotwendingen wellicht zien aankomen), te weinig doeltreffende spanning (waarin de zenuwslopende klassiekers Rosemary's Baby, The Omen en Suspiria wél uitblinken) en een nogal stereotiepe finale met heel wat gemiste kansen (waarom geen finale waarin bv. de beweerde Christus-nagel één van de nagels blijkt te zijn waarmee de 'slechte' misdadiger Gestas volgens de Bijbel naast Jezus aan het kruis genageld werd en de nagel dus de opgedroogde bloedsporen van Gestas bevat, met alle gevolgen van dien...?).

Kortom: hoewel een sfeervol, op filmtechnisch vlak degelijk en bij momenten meeslepend horrormysterie, is Immaculate al bij al toch geen nieuwe topper in het boeiende genre van de religieuze horrorthriller.

JN.

Immaculate (USA/Italië-2024): beschikbaar op dvd en blu-ray disc, alsook te bekijken via verschillende streamingdiensten.

Met: Sydney Sweeney, Álvaro Morte, Benedetta Porcaroli, Dora Romano, Giorgio Colangeli, Giulia Heathfield Di Renzi en Simona Tabasco.

Genre: horror / thriller / mysterie / religie

Meet Me in St. Louis - fragment

Hieronder kan u genieten van de openingssequentie in de tragikomische en oogstrelende familiemusical Meet Me in St. Louis uit 1944: een visueel meesterwerk van de Amerikaanse cineast Vincente Minnelli, gebaseerd op de gelijknamige roman van Sally Benson uit 1942, over het wel en wee van een welgestelde familie in een fijne residentiële buurt in de Amerikaanse stad St. Louis anno 1903.

Naar hedendaagse, postmoderne smaak komt Meet Me in St. Louis wellicht wat melig en gedateerd over, maar deze intussen 80 jaar oude klassieker is en blijft hoe dan ook een sfeervolle voltreffer op visueel vlak.

De ensemblecast omvat o.a. Judy Garland, de nog piepjonge Margaret O'Brien (die een Oscar won), Mary Astor, Lucille Bremer, Tom Drake, Leon Ames, Marjorie Main, June Lockhart, Joan Carroll, Henry H. Daniels Jr. en Harry Davenport.

Het scenario werd goeddeels geschreven door Irving Brecher en Fred F. Finklehoffe (die genomineerd werden voor een Oscar).

Het schitterende camerawerk stond onder leiding van George J. Folsey (die ook een Oscarnominatie kreeg).

De muziek werd gecomponeerd door Roger Edens, Conrad Salinger, Ralph Blane en Hugh Martin.

De mooie historische kostuums werden ontworpen door Irene Sharaff. 

De verzorgde art direction was het werk van Lemuel Ayers, Cedric Gibbons en Jack Martin Smith.

De sfeervolle decors werden ontworpen door Edwin B. Willis.

Albert Akst zorgde voor de montage.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: musical / tragikomedie / familiedrama / romantiek

Das Boot - Director's Cut - full movie

Gebaseerd op de gelijknamige autobiografische roman uit 1973 van de Duitse auteur en voormalige oorlogsverslaggever Lothar-Günther Buchheim, is Das Boot een avontuurlijk, intens en meeslepend Duits oorlogsdrama uit 1981 onder regie van Wolfgang Petersen, die zelf het scenario van zijn filmadaptatie schreef.

Het op historische feiten gebaseerde verhaal begint in oktober 1941, tijdens de Tweede Wereldoorlog, en volgt de spannende lotgevallen van de bemanning aan boord van de U-96 onderzeeboot van de Duitse Kriegsmarine. Vanuit de door de Duitsers bezette Franse havenstad La Rochelle vaart de onderzeeboot uit om op patrouille te gaan en deel te nemen aan de Slag om de Atlantische Oceaan tegen de geallieerde strijdkrachten. Dat leidt tot intense oorlogssituaties waarin de bemanningsleden van de Duitse onderzeeboot doodsangsten doorstaan...     

De hoofdrollen van de Duitse cast worden doorleefd vertolkt door:

- Jürgen Prochnow als de ervaren, koelbloedige en cynische kapitein van de U-boot;

- Herbert Grönemeyer als de onervaren, naïeve en timide oorlogsverslaggever aan boord;

- Klaus Wennemann als de hoofdingenieur, die zich zorgen maakt over het lot van zijn vrouw in Keulen nadat hij verneemt dat de geallieerden een luchtaanval uitvoerden op de Duitse stad;

- Martin Semmelrogge als de flegmatieke tweede luitenant;

- Erwin Leder als de hoofdmachinist;

- Martin May als een jonge officierskadet, die zijn zwangere Franse verloofde mist;

- en Hubertus Bengsch als een fanatieke nazi en regelneef, die mee aan boord gaat als eerste luitenant.

De meeste scènes werden gefilmd in het waarheidsgetrouwe interieur van de volledig nagebouwde U-96 onderzeeboot, wat bijdroeg tot de geloofwaardigheid van de film. Door gebruik te maken van een kleine Arriflex-camera (voorzien van gyroscopen voor meer stabiliteit), kon de cameraploeg onder leiding van Jost Vacano de acteurs op de voet volgen terwijl zij in de boot door het interieur bewogen. Dat levert een claustrofobische ervaring op, waardoor je als kijker het gevoel krijgt lotgenoot te zijn van de bemanningsleden terwijl de spanning hoog oploopt in hun krappe onderzeeboot en zij er levensbedreigende gevaren moeten doorstaan. Ook de onderwaterexplosies zien er overtuigend uit.

De sfeerversterkende muziek werd gecomponeerd door de Duitse saxofonist en filmcomponist Klaus Doldinger. 

Kortom, Das Boot is een realistisch en spannend oorlogsavontuur op en vooral onder zee, dat behoort tot één van de beste (anti-)oorlogsfilms aller tijden.

Hieronder kan u kijken naar de lange director's cut (met Engelse ondertitels), die bijna 3,5 uur duurt (een uur langer dan de originele bioscoopversie, die bijna 2,5 uur duurt).

Klik hieronder in het videoscherm op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit. 

 

(Klik op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: oorlogsfilm / historisch drama / thriller / avontuur

I Saw the TV Glow - trailer

De Amerikaanse meestercineast Martin Scorsese (lees ons biografische portret hier), die behoort tot onze favoriete regisseurs, loofde onlangs het nieuwe en eigenzinnige psychosociaal coming-of-age-horrordrama I Saw the TV Glow (2024) van de Amerikaanse transvrouwelijke regisseuse Jane Schoenbrun. Zo zei Scorsese aan het persagentschap Associated Press: "There was one film I liked a great deal I saw two weeks ago called I Saw the TV Glow. It really was emotionally and psychologically powerful and very moving."

Gebaseerd op een door Schoenbrun zelfgeschreven scenario, dat moet begrepen worden als een semi-autobiografische transgenderallegorie, volgt de film de lotgevallen van de getroebleerde Amerikaanse scholier Owen (gespeeld door Ian Foreman en Justice Smith) en zijn klasgenote Maddy (Brigette Lundy-Paine), die anno 1996 in de ban geraken van de paranormale tv-serie The Pink Opaque. Onder invloed van die jeugdserie, beginnen beide tieners hun greep op de werkelijkheid te verliezen...

Bekijk de nieuwsgierig makende trailer van I Saw the TV Glow hieronder:

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels" voor Engelstalige ondertitels, en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit) 

Genre: psychosociaal coming-of-age-drama / mysterie / horror