Killer Joe - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Killer Joe: De comeback van William Friedkin

Genre: misdaadthriller / zwarte komedie / neo-noir

The Tall Man - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p  of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: mysterie / misdaadthriller / horror / drama

Klik op de oranje link voor onze recensie van The Tall Man: Waar zijn de kinderen?

Waar zijn de kinderen?

The Tall Man  van Pascal Laugier     ★★½

In het afgelegen Amerikaanse mijnstadje Cold Rock verdwijnen al jarenlang kinderen. De inwoners geloven dat de kinderen ontvoerd worden door een grote, mysterieuze man. Wanneer ook het zoontje van de lokale verpleegster Julia (Jessica Biel) ontvoerd wordt, zet zij alles op alles om haar kind terug te vinden...

Jessica Biel als Julia.

Het mysterieuze verhaal van de nieuwe Engelstalige horrorthriller The Tall Man (2012) van de Franse regisseur Pascal Laugier, die ook zelf het scenario schreef, combineert onze twee grootste angsten: de angst voor het onbekende en de angst om een kind te verliezen. 

De onverwachte plotwendingen geven hoofdrolspeelster Jessica Biel de kans om haar veelzijdigheid als actrice te tonen. En het sfeervolle camerawerk (onder leiding van Kamal Derkaoui) draagt ertoe bij dat het sjofele mijnstadje en haar trashy inwoners erg authentiek aanvoelen.

Naarmate de film vordert, komt de kijker er achter dat The Tall Man niet alleen een inventieve thriller met klassieke horrorelementen is, maar ook een familiedrama waarachter uiteindelijk een brandend actuele psychosociale dimensie blijkt schuil te gaan. 

De verrassende, want ongeloofwaardige ontknoping zou kijkers wier eigen kind ooit spoorloos verdween overigens erg van streek kunnen maken.

JN.

The Tall Man (USA/Canada/Frankrijk-2012): in de Belgische bioscopen sinds 19 september 2012.

Met: Jessica Biel, Stephen McHattie, Jodelle Ferland, Colleen Wheeler, Samantha Ferris en Eve Harlow.

Genre: mysterie / misdaadthriller / horror / drama

Klik op de oranje link voor de trailer: The Tall Man - trailer

Portret.

Harold Lloyd

Het derde komische genie van de stille film

De beroemde klokscène in Safety Last!. 

Haast iedereen kent de legendarische acteur en cineast Charlie Chaplin. En liefhebbers van films uit de oude doos hebben ongetwijfeld ook al gehoord van Buster Keaton, dat andere komische genie van de stille film. Maar wie is Harold Lloyd? Misschien begint bij u een belletje te rinkelen als we een slungel met een brilletje in herinnering brengen die aan de klokwijzers van een wolkenkrabber hangt (zie de bovenstaande foto). De legendarische scène waarnaar we hier verwijzen is het hoogtepunt (ook letterlijk in dit geval) van Safety Last!: een stille zwart-wit film uit 1923, die de reputatie vestigde van Lloyd als een grappige waaghals die er, net als Chaplin en Keaton, niet voor terugdeinsde om zijn eigen stunts uit te voeren. Hoewel Harold Lloyd in meer dan 200 komedies speelde en zijn eigen, unieke stempel op de filmgeschiedenis drukte, stond deze Amerikaanse acteur altijd in de schaduw van zijn twee beroemdere collega's.

Brillie

Harold Clayton Lloyd werd op 20 april 1893 geboren in Burchard, Nebraska. Zijn opleiding tot acteur genoot hij aan de School of Dramatic Art in San Diego. Als 12-jarige jongen stond hij voor het eerst op de planken, toen hij Little Abe in de toneelopvoering van de roman Tess of the d’Ubervilles speelde. 

Lloyds filmcarrière begon in 1913, toen hij van de Edison Company een figurantenrolletje kreeg als een Yaqui-indiaan in de stille film The Old Monk’s Tale. Datzelfde jaar trok hij naar Hollywood, waar hij op de set van de stille kortfilm Rory’o The Bogs bevriend geraakte met een andere figurant: Hal Roach. In 1915 erfde Roach 3.000 dollar en begon diens carrière als succesvolle producer, onder meer van komische films met het hilarische duo Laurel & Hardy (twee van onze favoriete acteurs). Roach nam Lloyd in dienst als komische hoofdrolspeler in films die aanvankelijk weinig succes hadden. Tot het duo het personage Lonesome Luke uitvond. De stille kortfilms Just Nuts (1915) en Stop! Luke! Listen! (1917), waarin Lloyd zich voor zijn vertolking van eenzame Luke baseerde op het iconische zwerverspersonage van Chaplin, vielen in de smaak van het publiek, maar Lloyd was op zoek naar een eigen, authentiek personage.



Dat vond hij in 1917, toen hij voor het eerst Glasses -vrij vertaald: Brillie- speelde: een bebrilde, knullige jongeman die met de moed der wanhoop naar liefde en geluk zoekt in de hardvochtige, moderne wereld. Zijn rond brilletje verleende hem een ontroerende kwetsbaarheid. En het optimisme van het verlegen, onhandige, maar moedige en vastberaden personage was een hart onder de riem van de Amerikanen, die het leed tijdens de Eerste Wereldoorlog van zich wilden afschudden. Het publiek kon niet genoeg van krijgen van hilarische en knap gefotografeerde stille films met Lloyd in de hoofdrol, zoals Grandma’s Boy, die van Lloyd in 1922 een ster maakte, Why Worry? (1923), Girl Shy (1924), The Freshman (1925), For Heaven’s Sake! (1926) en The Kid Brother (1927). Dankzij Brillie groeide Lloyd in de jaren twintig uit tot een geduchte concurrent van Chaplin en Keaton. Het personage zou later overigens model staan voor Clark Kent: het mensenschuwe alter ego van Superman.

Harold Lloyd.

Waaghals

Hoewel Lloyd in 1919 de duim en wijsvinger van zijn rechterhand verloor toen een bom op de set van de stille Southern Gothic-komedie Haunted Spooks (1920) geen rekwisiet maar een echt springtuig bleek, bleef Lloyd zijn eigen stunts uitvoeren. Met de stille kortfilms High and Dizzy (1920) en Never Weaken  (1921) stak hij Keaton als de toenmalige koning der waaghalzen naar de kroon. De halsbrekende toeren die Lloyd in de beroemde klokscène in Safety Last! (1923) uithaalt vonden in werkelijkheid plaats boven een veiligheidsplatform op het dak van een wolkenkrabber. Toch waren ze, net als de opwindende autoachtervolging met Lloyd in de stille romantische komedie Girl Shy (1924), niet zonder gevaar en werden ze zo in beeld gebracht dat hun dramatische effect ook vandaag nog steeds bewondering afdwingt. 

Afscheid van de stille film

In 1928 publiceerde Lloyd zijn autobiografie An American Comedy en speelde hij in zijn laatste stille film: Speedy. Met de opkomst van de geluidsfilm ging zijn carrière stilaan bergaf. Tijdens de Grote Depressie schitterde hij nog in Feet First (1930), Movie Crazy (1932) en The Milky Way (1936).

In 1953 ontving Lloyd een ere-Oscar voor zijn filmcarrière en begin jaren zestig stond hij weer even in de belangstelling dankzij twee door hemzelf uitgebrachte compilaties met fragmenten uit zijn stille films. De meest informatieve documentaire over zijn leven kwam uit 1989 uit en heet terecht Harold Lloyd. The Third Genius. Hij stierf op 8 maart 1971 op 78-jarige leeftijd.

Nalatenschap

Lloyd is naar verluidt de enige acteur die de auteursrechten bezat op de meeste films waarin hij meespeelde. Alvorens hij overleed, benoemde hij zijn kleindochter Suzanne tot beheerder van zijn nalatenschap. In 2004 verkocht zij als directeur van de Harold Lloyd Trust de Amerikaanse bioscooprechten op de films van haar grootvader aan Sony Pictures. Sindsdien heeft de filmstudio enkele films van Lloyd opnieuw in roulatie gebracht. De video- en dvd-rechten op ruim 75 films werden door de Harold Lloyd Trust verkocht aan het distributiebedrijf New Line Home Entertainment. En bij uitgeverij Black Dog & Leventhal verscheen in 2004 Harold Lloyd’s Hollywood Nudes in 3D: een boek met een selectie uit de ongeveer 250.000 3D-kleurenfoto’s van (half)naakte starlets (onder wie Marilyn Monroe) die Lloyd in zijn leven maakte en verzamelde.

De bioscooprechten van Sony Pictures omvatten zowat de hele filmografie van Lloyd, dus niet alleen de stille langspeelfilms, maar ook de kortfilms en de films met geluid. De negatieven van de films, waarvan een groot deel afkomstig is uit het film- en televisiearchief van de Universiteit van Californië-Los Angeles, werden gerestaureerd en sommige zijn intussen voor het eerst weer in hun originele versie aan het grote publiek vertoond. De meeste stille langspeelfilms en sommige kortfilms werden bovendien voorzien van een nieuwe digitale soundtrack op Dolby SR-D en kunnen worden afgespeeld in hun oorspronkelijke full-frame formaat.

Harold Lloyd was zelf niet vaak bereid om zijn films te bewerken, opnieuw uit te brengen of vrij te geven voor vertoning op tv of video. Naast het feit dat Brillie een alledaagser personage is dan de typetjes die Chaplin en Keaton met brio vertolkten, heeft die behoedzaamheid van Lloyd met betrekking tot zijn eigen films er wellicht toe bijgedragen dat zijn naamsbekendheid minder bestand bleek tegen de tand des tijds dan die van die twee andere komische helden van de stille film. Ten onrechte, want wie de humor, menselijkheid en waaghalzerij van Lloyd vandaag bekijkt, krijgt een even grote opstoot van levenslustige adrenaline en oncontroleerbare lachstuipen als de bioscoopbezoekers van weleer.

Joeri Naanai

Tussen droom en werkelijkheid

Take This Waltz  van Sarah Polley     ★★★

De Canadese freelance journaliste Margot (gespeeld door Michelle Williams) is 28 en al vijf jaar gelukkig getrouwd met de sympathieke kookboekenschrijver Lou (Seth Rogen). Margot en Lou houden zielsveel van elkaar en delen een gezellig huis in Toronto, maar in de loop der jaren is er toch wat sleet gekomen op hun routineuze relatie. 

Seth Rogen als Lou en Michelle Williams als Margot.

Op een dag woont Margot in het Canadese stadje Louisburg een stukje historisch straattheater bij (ironisch genoeg over eertijdse lijfstraffen voor overspel) en geraakt zij er in gesprek met de charmante kunstenaar Daniel (Luke Kirby). Het toeval -of het lot?- wil dat Daniel in Toronto in dezelfde straat blijkt te wonen als Margot en Lou. Daniel raakt een gevoelige snaar bij Margot. Hij lijkt haar te begrijpen wanneer zij uitlegt dat ze last heeft van fobofobie (angst voor de angst) en hij reageert attent op haar rusteloosheid. Tussen beiden groeit iets moois. Maar Margot wil haar huwelijk niet op het spel zetten en twijfelt of ze wel zou toegeven aan de ontluikende verliefdheid die zij voor Daniel begint te voelen...

Luke Kirby en Michelle Williams.

Shouldvitation

Margot twijfelt of haar huwelijk
wel 'spannend' genoeg is...

Take This Waltz is een boeiend romantisch drama over verliefdheid, Weltschmerz en het onverzoenbare verlangen naar geborgenheid en avontuur tegelijk. 

Margot is voortdurend onderhevig aan twijfels die samengevat kunnen worden met het begrip shouldvitation: een neologisme van Daniel, dat neerkomt op een halfslachtige uitnodiging (invitation) voor iets dat in de smaak zou (should) kunnen vallen,  zoals bijvoorbeeld: "We zouden eens samen iets moeten gaan drinken". 

Lou is weliswaar een ongecompliceerde echtgenoot met een hoog knuffelgehalte, maar hij vergeet dat een huwelijk boeiend genoeg moet blijven om duurzaam te kunnen zijn. 

In het gezelschap van Daniel daarentegen krijgt Margot de prikkels die zij bij haar man mist...

Margot heeft last van fobofobie.

Michelle Williams speelt als de gevoelige, rusteloze Margot een gelijkaardig personage als de teleurgestelde jonge vrouw die zij met brio in het mooie tragiromantisch drama Blue Valentine uit 2010 speelde (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). Met een andere, minder ontwapenende actrice in de rol van Margot zouden we wellicht naar het scherm geroepen hebben:"Stom kieken! Blijft bij uwe vent!" Maar Williams slaagt er in om bij de kijker begrip te wekken voor haar complexe personage. Seth Rogen is perfect gecast als de zachtaardige echtgenoot Lou. En Luke Kirby heeft de juiste ambivalente uitstraling voor zijn rol van de scherpzinnige maar ook ietwat gluiperige verleider Daniel.

Kunstenaar Daniel oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op Margot.

Madame Bovary

De Amerikaanse filmrecensent Richard Brody noemde Take This Waltz in het tijdschrift The New Yorker "een vehemente pseudo-Nietzscheaanse film" die rond de macht en aantrekkingskracht van uiterlijke schoonheid zou draaien. Hoewel Take This Waltz in een collectieve douchescène inderdaad het contrast tussen jonge en oude lichamen toont en daarmee de vergankelijkheid thematiseert, hadden wij echter nooit de indruk dat deze film over uiterlijkheden ging. Integendeel: de onmiskenbaar vrouwelijke toets van regisseuse Sarah Polley, die ook zelf het scenario schreef, zorgt vooral voor intieme, contemplatieve, bitterzoete momenten. En de problematische driehoeksverhouding in Take This Waltz heeft meer gemeen met de complexe relationele dynamiek in films zoals The Deep Blue Sea (2011) van Terence Davies (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) en Unfaithful (2002) van Adrian Lyne dan met de meer fysieke, oppervlakkige ontrouw van de overspelige partner in pakweg Sunrise (1927) van F.W. Murnau (bekijk de hele film hier) of Fatal Attraction (1987) van Adrian Lyne. Bovendien begrijpen wij niet wat de filosofie van Friedrich Nietzsche hiermee te maken zou hebben: Take This Waltz gaat immers meer over kwetsbaarheid en hunkering dan over macht; meer over de onvervulde verlangens van een verveelde jongedame à la Madame Bovary (het titelpersonage in de beroemde roman van Gustave Flaubert) dan over Nietzsche's zelfzekere Übermensch. En, tussen haakjes, volgens Nietzsche is er overigens geen sprake van een tegenstelling tussen het uiterlijke en het innerlijke: schijn en zijn vallen in zijn filosofie volledig samen.

Dromen

De filmtitel Take This Waltz is ontleend aan Leonard Cohens gelijknamige ballade, die op zijn beurt gebaseerd is op het surrealistische, dromerige gedicht Kleine Weense Wals van Federico García Lorca, waarin de Spaanse dichter mijmert over liefde, dood en verlangen. 

In de film wordt het scherpe contrast tussen zoete dromen en de prozaïsche werkelijkheid geïllustreerd met een beklijvende sequentie waarin Daniel en Margot samen genieten van een hypnotiserend ritje in een ronddraaiende kermisattractie, tot de molen tot stilstand komt en schelle lichten de betovering verbreken. En de slotscène suggereert dat de film misschien, net als Mulholland Drive (2001) van David Lynch (één van onze favoriete films), goeddeels een droom was waarin Margot fantaseert over wat zou kunnen zijn. Dat zou tevens enkele vreemde kronkels in Take This Waltz verklaren, zoals een erotische montage die niet helemaal in de lijn ligt van Margots karakter. Een andere mogelijkheid is dat Margot, spijts de nieuwe wending in haar leven, eindigt hoe zij begon: onbevredigd.

Maar hoe je Take This Waltz ook interpreteert, de conclusie is duidelijk: liefde is een werkwoord, en dromen worden vroeg of laat ingehaald door de werkelijkheid.

JN.

Take This Waltz (Canada/Spanje/Japan-2011): in de bioscoop vanaf 19 september 2012.
Met: Michelle Williams, Seth Rogen en Luke Kirby.

Genre: romantisch drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Take This Waltz - trailer

Porfirio - trailer

(Klik op de playbutton)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Porfirio: Verlamd

Genre: drama / docudrama

Verlamd

Porfirio  van Alejandro Landes     ★★½

Sinds een verdwaalde politiekogel in zijn rug terechtkwam, zit de Colombiaan Porfirio Ramirez verlamd in een rolstoel. Hij moet een pamper dragen en heeft de assistentie van zijn zoon of buurvrouw nodig om zich te wassen. Porfirio was ooit een rancher, maar voelt zich nu even hulpeloos als een baby. Hij wacht vruchteloos op een schadevergoeding van de overheid en verkoopt belminuten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Porfirio is het beu dat het leven aan hem voorbijgaat en wil gerechtigheid...

Tastbaar

De titelrol in dit op een waargebeurd verhaal gebaseerd (docu)drama wordt vertolkt door de man die het verhaal in werkelijkheid beleefde: Porfirio Ramirez speelt dus zichzelf. Regisseur Alejandro Landes moet gedacht hebben: wie beter dan Porfirio zelf kan uitdrukking geven aan diens frustratie. En het moet gezegd: voor een debutant zonder enige acteerervaring gedraagt Ramirez zich opvallend ongedwongen voor de camera. Hij toont zich in al zijn naakte kwetsbaarheid en maakt zijn verlamming als het ware tastbaar voor de kijker. Alsof het voor hem een erezaak was om duidelijk te maken: kijk, zo voelt het nu om godganse dagen in bed te liggen of in een rolstoel te zitten.

Porfirio Ramirez.

Droefgeestig

Porfirio wordt gekenmerkt door een sterke samenhang tussen inhoud en vorm, dankzij efficiënt camerawerk dat in het verlengde ligt van Porfirio's verlamming: franjeloze, uitgepuurde beelden, 'gekluisterd' aan doorgaans statische cameraopstellingen tijdens scènes waarin Porfirio vaak niet meer doet dan troosteloos voor zich uit staren. Weinig dialogen ook en veel stiltes die de teneerdrukkende atmosfeer versterken. De minimalistische, documentaire aanpak van Landes draagt bij tot de geloofwaardigheid van zijn film en wekt bij de kijker meer begrip voor het zware lot van rolstoelgebruikers. Deze aanpak heeft echter ook een belangrijke schaduwzijde: het is geen pretje om ruim anderhalf uur lang naar de onfortuinlijke Porfirio te kijken. Na afloop van dit wrang, droefgeestig drama is er niets om verheugd over te zijn. Behalve dan dat we ons gelukkig mogen prijzen dat we zelf niet verlamd zijn en dat de beproevingen van Porfirio ons bespaard bleven.
      

JN.

Porfirio (Colombia/Argentinië/Urugay/Spanje-2011): in de bioscoop sinds 5 september 2012.

Met: Porfirio Ramirez, Jarlinsson Ramirez en Yor Jasbleidy Santos.

Genre: drama / docudrama

Klik op de oranje link voor de trailer: Porfirio - trailer

Ted - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Ted: Ongelikte beer

Genre: komedie

Ongelikte beer

Ted  van Seth MacFarlane     ★★★



Watch out what you wish for...

Boston, kerstavond 1985. John is een eenzame jongen en wou dat hij een speelkameraadje had. Gelukkig krijgt hij van de Kerstman een schattige teddybeer. Ted blijkt bovendien geen gewone knuffel: net als Pinokkio, lééft Ted. Vermits dat een unicum is, wordt de teddybeer meteen een beroemdheid. Hij wordt zelfs uitgenodigd als gast in de populaire tv-show van Johnny Carson. Ted en John zijn onafscheidelijk en groeien op als beste maatjes. 

Jaren later, wanneer John volwassen is, blijft van Teddy's schattige onschuld echter niet veel meer over: de beer rookt weed, drinkt bier, verkoopt vuile praat en begint danig op de zenuwen te werken van Johns vaste vriendin Lori...

Ted en John: twee handen op één buik.

Lekker fout

Niet bedoeld voor meerwaardezoekers of fatsoenrakkers, vonden wij de 'foute' humor in deze politiek incorrecte buddy movie bij momenten onweerstaanbaar. De jolige vriendschap tussen John en Ted voelt even echt aan als het hilarische, met overtuigende computeranimatie tot leven gewekte beertje.

De Amerikaanse regisseur Seth MacFarlane (scenarist van de populaire animatiereeks Family Guy) schreef niet alleen het scenario van Ted, maar leende ook zijn eigen stem aan de in een Bostoniaans dialect vuilbekkende knuffelbeer. 

Mark Wahlberg (zelf opgegroeid in Boston) is perfect gecast als de volwassen John: een ruwe bolster met een blanke pit en een Peter Pan-syndroom, die onmogelijk kan kiezen tussen zijn vriendschap met Ted en zijn relatie met Lori (een charmante Mila Kunis). 

Mark Wahlberg en Mila Kunis als John en Lori:
met een letterlijke en figuurlijke spelbreker in hun midden.

Maar het is de beer zelf die de show steelt en met zijn onwelvoeglijke houding een nieuwe invulling geeft aan het levenslustige adagium "Look for the bear necessities" van Balou (zijn oudere, iets beter gemanierde soortgenoot en zielsverwant in Disney's avontuurlijke tekenfilm The Jungle Book uit 1967).

Ted heeft enkele prostituees uitgenodigd...

Afgezien van enkele cinefiele knipoogjes (bijvoorbeeld naar de muziek in Steven Spielbergs avontuur Raiders of the Lost Ark wanneer Ted zijn afgesneden oortje meegrist als ware het de zweep van Indiana Jones), hoef je in deze komedie niet op zoek te gaan naar dubbele bodems of een verborgen moraal. Dat je in een vaste relatie soms zult moeten kiezen tussen een dionysische kroegentocht met je beste vriend of quality time met het lief, wisten we immers al. Ted is rechttoe rechtaan amusement met puberale grappen die voortdurend de grenzen van de goede smaak opzoeken, zoals de 'grensverleggende' scène waarin Ted op zijn onnavolgbare manier een kassierster in de supermarkt probeert te versieren. 't Zal wel aan ons liggen zeker, maar precies tijdens die scènes waarin de ongelikte beer over de schreef gaat, hadden wij de grootste moeite om onze lach in te houden.

JN.

Ted (USA-2012): in de bioscoop vanaf 10 oktober 2012.

Met: Mark Wahlberg, Mila Kunis en de stem van Seth MacFarlane.

Genre: komedie

Klik op de oranje link voor de trailer: Ted - trailer 

Le magasin des suicides - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Genre: animatiefilm / existentiële tragikomedie / musical

Anna Karenina - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Klik op de oranje link voor onze recensie van Anna Karenina: Tragiromantische illusies

Genre: romantisch kostuumdrama

Take This Waltz - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Take This Waltz: Tussen droom en werkelijkheid

Genre: romantisch drama