The Awakening - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: horror / psychologische thriller

Detachment - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Kwaliteit" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: psychosociaal drama

Klik op de oranje link voor onze recensie van Detachment: Moeder, waarom leren wij?

Our Idiot Brother - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Our Idiot Brother: Positieve energie

Genre: tragikomedie / familiedrama

Positieve energie

Our Idiot Brother  van Jesse Peretz     ★★★

Paul Rudd als de happy-go-lucky Ned.

Ned wordt gedumpt door zijn vriendin.

Ned (gespeeld door Paul Rudd) is een slome, maar sympathieke biodynamische tuinier. Hij houdt van gezonde natuurvoeding, van aromatherapie en van zijn naar de countryzanger Willie Nelson vernoemde hond. Na een celstraf van acht maanden voor de verkoop van marihuana (aan een geüniformeerde politieagent!), zoekt Ned zijn vriendin Janet (Kathryn Hahn) weer op. Maar die blijkt hem inmiddels al ingeruild te hebben voor een andere hippie.

Ned is niet meer welkom bij Janet en moet op zoek naar een nieuwe woonst. Janet verbiedt hem zelfs om Willie Nelson mee te nemen. Ned zoekt steun bij zijn drie zussen: de ambitieuze journaliste Miranda (Elizabeth Banks), de biseksuele Natalie (Zooey Deschanel) en de ongelukkig getrouwde Liz (Emily Mortimer). Zij doen er alles aan om Ned aan werk en een nieuwe woonst te helpen. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan...

V.l.n.r.: Zooey Deschanel, Emily Mortimer en Elizabeth Banks
als de drie zusters van Ned.

Parodie



Ned telt zijn geld in een vol metrostel:
een scène die zijn naïviteit goed illustreert.

Our Idiot Brother biedt een humoristische kijk op de clichés in de postmoderne subcultuur van hedendaagse would-be alternativo's die krampachtig heraanknopen bij de flower power-ideologie uit de jaren zestig. Welke clichés? Wel, ouders die hun zoontje River of Echo noemen bijvoorbeeld en hem op Afrikaanse dansles sturen terwijl hij veel liever karate zou doen. Of maatschappijkritische journalisten die fragiele balletdanseressen interviewen over 'de littekens op hun ziel' maar eigenlijk veel liever met hen in bed zouden willen duiken.

Het tragikomische scenario van Our Idiot Brother neemt niet alleen de new age-beweging als zodanig op de korrel, maar ook en vooral haar soms fanatieke aanhangers die uiteindelijk vaak snobistische poseurs blijken te zijn. Ned mag dan al een groot kind en naïeve goedzak zijn (de enige keer dat hij echt kwaad wordt, is wanneer zijn zussen het spelletje hints niet ernstig nemen), het siert hem dat hij vrijwel de enige in zijn omgeving is die zijn idealistische hippiefilosofie ook op een authentieke en consequente manier beleeft. Het contrast met de hypocriete houding van de andere personages (zijn eigen zusters incluis) levert situaties op die bij ons meer dan eens een fijne glimlach ontlokten.



The Dude



Steve Coogan speelt als de egocentrische man van Liz
een typische hypocriet.

Paul Rudd heeft de juiste nonchalante, positieve, laid back uitstraling voor de rol van Ned; soms lijkt hij wel een schattig jonger broertje van Jeff Bridges alias The Dude in de schittterende neo noir-komedie The Big Lebowski van de gebroeders Coen. Ook de supporting cast van Our Idiot Brother acteert meer dan behoorlijk, zoals de Britse komiek Steve Coogan in zijn onderkoelde rol als de onuitstaanbare echtgenoot van Liz. 

De plot, als je het eenvoudige verhaaltje van Our Idiot Brother zo mag noemen, is precies vanwege zijn eenvoud soms wat voorspelbaar. Maar dat ligt helemaal in de lijn van Neds simpele, ongecompliceerde levenshouding. The Dude abides.

JN.

Our Idiot Brother (USA-2011): in de bioscoop vanaf 23 mei 2012.

Met: Paul Rudd, Elizabeth Banks, Zooey Deschanel, Emily Mortimer, Steve Coogan, Kathryn Hahn, T.J. Miller, Rashida Jones, Adam Scott en Shirley Knight.

Genre: tragikomedie / familiedrama

Klik op de oranje link voor de trailer: Our Idiot Brother - trailer 

Eden Lake - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Genre: horror / psychosociale thriller / misdaad

Carmen (1983) - fragment

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 360p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: dansfilm / musical / romantisch drama

The Band Wagon - fragment

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p voor hogere beeldresolutie)


Genre: musical / dansfilm / komedie / romantiek

Roodkapje in Amerika

The Red House  van Delmer Daves     ★★★

Edward G. Robinson als de getormenteerde Pete.

De Amerikaanse boer Pete Morgan (gespeeld door een intense Edward G. Robinson) en zijn ongetrouwde zuster Ellen (Judith Anderson) leiden samen met hun aoptiedochter Meg (gevoelig vertolkt door de 17-jarige Allene Roberts) een teruggetrokken en schijnbaar rustig plattelandsleven. Tot Megs schoolvriend Nath (Lon McCallister) op de boerderij komt werken en hij Meg overtuigt om in de bossen rond de boerderij op zoek te gaan naar een leegstaand rood huis dat naar verluidt duistere geheimen verbergt. Boer Pete waarschuwt de tieners dat de Oxhead Woods onveilig zijn, maar de avontuurlijke Nath en Meg kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen. Terwijl ze samen in het uitgestrekte woud op zoek gaan naar het mysterieuze rode huis, groeien ze naar elkaar toe. Dat is niet naar de zin van Naths dominante vriendin Tibby (een wulpse Julie London). En ook Pete wordt jaloers wanneer hij merkt dat zijn adoptiedochter Meg hem steeds meer ontglipt...

V.l.n.r.: Lon McCallister, Allene Roberts, Edward G. Robinson en Judith Anderson.

Degelijke vertolkingen

Judith Anderson -in Hitchcocks mysterieuze relatiedrama Rebecca nog onvergetelijk als de sinistere hoofdhuishoudster Mrs. Danvers (bekijk de hele film hier)- blijft in The Red House op de vlakte in haar bijrol van Pete's zuster Ellen. De andere hoofdpersonages in deze psychosociale coming-of-age-fabel van Delmer Daves uit 1947 komen wel goed uit de verf, dankzij degelijke vertolkingen van Lon McCallister als Nath, Roy Calhoun als de boswachter Teller en vooral Julie London als Tibby, Edward G. Robinson als Pete, en Allene Roberts als Meg.

Julie London en Lon McCallister.

Modern sprookje



The Red House (bekijk de hele film hier) wordt vaak omschreven als een film noir, maar in feite klopt die typering niet. Dat deze zwart-wit film zich niet afspeelt in een in duisternis, mist en regen gehulde grootstad zoals New York, Chicago of Parijs maar integendeel op het idyllische platteland, is op zich geen bezwaar; het zou immers, net als Leave Her to Heaven (bekijk de hele film hier), The Hot Spot, Body Heat (lees onze recensie hier) en The Killer Inside Me (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), om een broeierige film noir kunnen gaan. De plot van The Red House ontbeert echter de basisingrediënten van een echte noir: zo is er bijvoorbeeld geen sprake van een femme fatale pur sang, noch van een protagonist die misleid en gemanipuleerd wordt in een complexe en noodlottige intrige.

Veeleer dan een film noir, is The Red House een in een psychosociaal coming-of-age-mysterie verpakte moderne variant op het oude sprookje van Roodkapje. Het door regisseur Delmer Daves zelfgeschreven scenario van The Red House (naar de gelijknamige roman van George Agnew Chamberlain) staat bol van Freudiaanse thema's zoals angst, seksualiteit, jaloezie en ingehouden agressie, die ook op de achtergrond fungeren van klassieke sprookjes. Pete is een bezitterige en neurotische (incestueuze?) adoptievader die jaloers wordt wanneer hij merkt dat 'zijn' Meg steeds meer aandacht heeft voor Nath. Meg is op haar beurt jaloers op Naths relatie met de verleidelijke Tibby. En Tibby voelt zich dan weer stiekem aangetrokken tot de viriele boswachter Teller (Rory Calhoun).

Rory Calhoun en Julie London.

Tussen angst en verlangen

De onheilspellende Oxhead Woods staan, net als het bos in het sprookje van Roodkapje, symbool voor dreigend gevaar en voor de verborgen angsten en verboden verlangens van de hoofdpersonages. Ellen zegt in de film tegen haar broer Pete letterlijk: "Do you think there's a man on earth who hasn't something to conceal? Every living soul has its Oxhead Woods..." 



Het rode huis is als brandpunt van de geheimen in het bos een metafoor voor de ontluikende seksualiteit van de tieners. De kleur rood zou hierbij kunnen verwijzen naar de maagdelijkheid of de eerste maandstonden van de jonge en naïeve Meg, die op de drempel van de volwassenheid staat. Meg staat afkeurend tegenover de schaamteloos flirtende Tibby die Nath moeiteloos om haar vingers windt, maar tegelijk kijkt ze ook op naar Tibby's verleidingskunsten. En zo wordt Meg heen en weer geslingerd tussen enerzijds haar verdoken verlangen om even zelfzeker te zijn als Tibby en anderzijds haar pudeur voor fysieke intimiteit. 

Meg wordt heen en weer geslingerd tussen angst en verlangen.

Naarmate het verhaal vordert, bloeit Meg steeds meer open en evolueert ze van een verlegen meisje naar een moedige en zelfbewuste jongedame die zelfs de autoriteit van haar adoptievader in vraag durft te stellen. 

En wie is de grote boze wolf in The Red House? Boer Pete? Boswachter Teller? Of iemand anders...? Tja, dat zal u zelf moeten ontdekken... 

JN.

The Red House (USA-1947): beschikbaar op dvd en ook te bekijken via onderstaande link.

Met: Edward G. Robinson, Allene Roberts, Lon McCallister, Julie London, Rory Calhoun en Judith Anderson.

Genre: psychosociaal drama / mysterie / sprookje / thriller

Klik op de oranje link voor de hele film: The Red House (1947) - full movie

The Red House (1947) - full movie

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Klik op de oranje link voor onze recensie van The Red House: Roodkapje in Amerika

Genre: psychologische thriller / gezinsdrama / mysterie / sprookje / film noir

Kiss Me Deadly - full movie

Deze klassieke film noir van Robert Aldrich uit 1955 (naar de gelijknamige roman van Mickey Spillane) beïnvloedde heel wat cineasten. Zo verwijst Quentin Tarantino in Pulp Fiction (tijdens de scène waarin John Travolta een koffer opent en een mysterieuze gloed uit de koffer ontsnapt) rechtstreeks naar Kiss Me Deadly.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op "Ondertiteling" en "Engels" voor Engelse ondertitels, en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: film noir / misdaadthriller / drama / mysterie

Machtsspelletjes

Play  van Ruben Östlund     ★★½



Van 2006 tot 2008 was in de Zweedse stad Göteborg een bende zwarte tieners actief die zo'n 40 diefstallen pleegden door andere kinderen onder druk te zetten. Zonder fysiek geweld te gebruiken, maakten de bendeleden onder meer geld en mobiele telefoons afhandig van hun slachtoffers door hen op een listige manier angst aan te jagen en psychologisch te manipuleren.

De Zweedse regisseur Ruben Östlund werkte deze feiten in zijn nieuwe film Play (2011) uit tot een interessant in beeld gebracht psychosociaal drama over de subtiele machtsspelletjes die de jonge allochtonen speelden met hun 'prooien'. Tegelijk biedt de film ook een kritische kijk op enkele pijnpunten van onze huidige multiculturele samenleving.

Neutraal minimalisme

De jonge cast acteert erg spontaan. En ook het bedachtzame, afstandelijke camerawerk, met vrijwel statische en telkens vanuit slechts één camerastandpunt gefilmde scènes, draagt bij tot het levensechte, quasi documentaire karakter van de film. Cameraman Marius Dybwad Brandrud gebruikte een digitale Red 4K-camera voor hoge beeldresolutie, en zijn minutenlange takes van de afzonderlijke scènes werden niet 'intern' gemonteerd maar gewoon in chronologische volgorde achter elkaar gezet. Zo blijft de kijker een externe observator. Net als in het beklijvende psychosociaal misdaaddrama Elephant (1999) van Gus Van Sant over een bloedbad in een Amerikaanse school (één van onze favoriete films; bekijk Elephant hier), doet de camera in Play niets meer dan neutraal registreren wat er gebeurt en is het aan de kijker om te interpreteren, conclusies te trekken en morele oordelen te vellen. 

Het resultaat is een heel 'naakte', minimalistische tranche de vie, waarin slechts twee zijsprongetjes worden gemaakt in de vorm van subtiele running gags over een groepje Zuid-Amerikaanse muzikanten en over een wieg die de deur van een trein blokkeert. 

Een moedige, intrigerende, maar dus graatmagere aanpak, die niet helemaal bevredigt en heel wat kijkers op hun honger zal laten.    

JN.

Play (Zweden/Denemarken/Finland-2011): in de bioscoop vanaf 18 april 2012.

Met: Kevin Vaz, Yannick Diakité, Sebastian Blyckert, John Ortiz, Abdiaziz Hilowle, Anas Abdirahman, Nana Manu en Sebastian Hegmar.

Genre: psychosociaal drama / misdaad / docudrama

Klik op de oranje link voor de trailer: Play - trailer

Terraferma - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Terraferma: Afrikaanse Jaws

Genre: sociaal drama

Afrikaanse Jaws

Terraferma  van Emanuele Crialese     ★★½

Filippo (gespeeld door Filippo Pucillo) en zijn grootvader Ernesto (Mimmo Cuticchio) wonen op een Siciliaans eiland en leven er van de visvangst. Op een dag zien ze op zee een vlot met Afrikaanse vluchtelingen. Sommige van hen springen in het water, onder wie de Afrikaanse vrouw Sara (gespeeld door Timnit T.) en haar zoontje. Ernesto en Filippo redden de drenkelingen, maar dat wordt hen niet in dank afgenomen door de plaatselijke autoriteiten. Ook Filippo's moeder (rol van Donatella Finocchiaro) is in alle staten wanneer haar zoon thuiskomt met de Afrikaanse vrouw die bovendien hoogzwanger is van een tweede kind... 

Fort Europa

Terraferma ('vasteland' of 'vaste grond onder de voeten') is een nieuw sociaal drama van Emanuele Crialese over de groeiende kloof tussen rijk en arm en over het strenge migrantenbeleid in 'Fort Europa'. De film is als het ware een cynische psychosociale versie van Steven Spielbergs beroemde thriller Jaws (lees onze recensie hier): de 'bedreiging' die in Terraferma ten koste zou kunnen gaan van het lucratieve toerisme op het eiland is echter geen moorddadige grote witte haai, maar een stroom wanhopige migranten die de armoede of het oorlogsgeweld in hun thuisland ontvlucht hebben om elders hun geluk te beproeven.

V.l.n.r.: Donatella Finocchiaro, Timnit T., Filippo Pucillo en Rubel Tsegay Abraha.

Morele keuzes

Terraferma begint veelbelovend met een portret van de Siciliaanse vissersfamilie: Filippo en zijn grootvader die hardnekkig vasthouden aan het traditionele, moeizame vissersbestaan; Filippo's oudere, opportunistische broer Nino (Beppe Fiorello) die een strandbar uitbaat en toeristen animeert; en hun moeder Giulietta die haar man (ook een visser) verloor op zee en samen met Filippo naar hun garage verhuist om hun woning te kunnen verhuren aan toeristen. 

Filippo Pucillo.

De introductie van het vluchtelingenverhaal zorgt voor een extra dimensie in deze kleine, realistische familiekroniek, maar de uitwerking ervan is wat te moralistisch. Jammer, want de cast zou hun personages misschien verder hebben kunnen uitdiepen indien het scenario wat boeiender geweest was. Alleen Donatella Finochiarro slaagt er in om echt te beklijven in haar mooie bijrol van de moeder die heen en weer geslingerd wordt tussen eigenbelang en gewetenswroeging.

Donatella Finochiarro als de moeder Giulietta.

Timnit T.

Terraferma werd goeddeels opgenomen op de Siciliaanse eilandjes Linosa en Lampedusa. In 2009 spoelde op Lampedusa ook echt een bootje met Afrikaanse migranten aan. Het bootje was naar verluidt drie weken onderweg geweest en geen enkel passerend vaartuig had hulp geboden. Aan boord werden ruim 70 lijken aangetroffen. Slechts vijf opvarenden overleefden de beproeving. Beelden van het drama gingen destijds de wereld rond. Eén van de overlevenden was Timnit T.: een 27-jarige vrouw uit het Afrikaanse land Eritrea. Regisseur Emanuele Crialese -zelf een Siciliaan- spoorde haar op via het Hoog Commissariaat voor Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR) en vroeg haar om in Terraferma de rol van Sara te spelen: de Afrikaanse vrouw die opgevangen wordt door Filippo en zijn familie. Timnit T. woont tegenwoordig in Nederland, is intussen getrouwd en zwanger van haar eerste kind. Hoe het met haar personage in Terraferma afloopt, verklappen we niet en zal u zelf moeten ontdekken...

Timnit T. speelt eigenlijk zichzelf.

Terraferma werd op het Filmfestival van Venetië bekroond met de Speciale Prijs van de Jury (voor de derde beste film in competitie). 

JN.

Terraferma (Italië/Frankrijk-2011): in de bioscoop vanaf 25 april 2012.

Met: Filippo Pucillo, Donatella Finocchiaro, Mimmo Cuticchio, Timnit T. en Beppe Fiorello.

Genre: sociaal drama

Mimmo Cuticchio als grootvader Ernesto.

Play - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Play: Machtsspelletjes

Genre: psychosociaal drama / misdaad / docudrama