NIEUWS!

Argo

 

wint Oscar voor Beste Film

 

2013

     

Ben Affleck was niet alleen regisseur,
maar ook co-producent van Argo.

 

In de nacht van zondag op maandag vond in het Dolby Theatre in Hollywood de 85ste editie plaats van de jaarlijkse Oscaruitreiking door de Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. De grootste verrassing van de avond was wellicht dat het historisch presidentsdrama Lincoln van Hollywoodveteraan Steven Spielberg slechts twee van zijn dozijn Oscarnominaties kon verzilveren, terwijl Argo de Oscar voor beste film wegkaapte hoewel deze politieke thriller slechts de derde langspeelfilm is van acteur Ben Affleck sinds hij zich ook als regisseur achter de camera waagt. De meeste Oscars gingen naar het avontuurlijk overlevingsdrama Life of Pi van Ang Lee, dat vier beeldjes kreeg: voor beste regie, beste fotografie, beste muziek en beste visuele effecten. Het ouderdomsdrama Amour van Michael Haneke won, zoals verwacht, de Oscar voor beste anderstalige film. De Belgische kortfilm Dood van een Schaduw daarentegen, met Matthias Schoenaerts in de hoofdrol, kon zijn Oscarnominatie niet verzilveren.   

 

Hieronder vindt u per categorie telkens de winnaar, gevolg door de genomineerden die uit de boot vielen. En helemaal onderaan kunt u links aanklikken naar onze recensies van de films die wij al gezien en besproken hebben.  JN.

Beste film

Argo van Ben Affleck

- Lincoln van Steven Spielberg
- Silver Linings Playbook van David O. Russell
- Les Misérables van Tom Hooper
- Life of Pi van Ang Lee
- Django Unchained van Quentin Tarantino
- Zero Dark Thirty van Kathryn Bigelow
- Amour van Michael Haneke
- Beasts of the Southern Wild van Benh Zeitlin


Beste acteur

Daniel Day-Lewis in Lincoln

- Denzel Washington in Flight
- Hugh Jackman in Les misérables
- Joaquin Phoenix in The Master
- Bradley Cooper in Silver Linings Playbook
 

Beste actrice

Jennifer Lawrence in Silver Linings Playbook 

- Emmanuelle Riva in Amour
- Jessica Chastain in Zero Dark Thirty
- Naomi Watts in The Impossible
- Quvenzhané Wallis in Beasts of the Southern Wild


Beste regisseur

Ang Lee voor Life of Pi

- Steven Spielberg voor Lincoln
- Michael Haneke voor Amour
- David O. Russell voor Silver Linings Playbook
- Benh Zeitlin voor Beasts of the Southern Wild


Beste mannelijke bijrol

Christoph Waltz in Django unchained

- Robert De Niro in Silver Linings Playbook
- Philip Seymour Hoffmann in The Master
- Alan Arkin in Argo
- Tommy Lee Jones in Lincoln


Beste vrouwelijke bijrol

Anne Hathaway in Les Misérables

- Sally Field in Lincoln
- Helen Hunt in The Sessions
- Amy Adams in The Master
- Jacki Weaver in Silver Linings Playbook


Beste anderstalige film 

Amour van Michael Haneke 

- Rebelle van Kim Nguyn
- No van Pablo Larraín
- A Royal Affair van Nikolaj Arcel
- Kon-Tiki van Joachim Rønning en Espen Sandberg


Beste scenario

Quentin Tarantino voor Django Unchained

- Michael Haneke voor Amour
- John Gatins voor Flight
- Wes Anderson en Roman Coppola voor Moonrise Kingdom
- Mark Boal voor Zero Dark Thirty


Beste bewerkt scenario

Chris Terrio voor Argo

- Benh Zeitlin en Lucy Alibar voor Beasts of the Southern Wild
- David Magee voor Life of Pi
- Tony Kushner voor Lincoln
- David O. Russell voor Silver Linings Playbook


Beste animatiefilm

Brave van Mark Andrews, Brenda Chapman en Steve Purcell

- Frankenweenie van Tim Burton
- ParaNorman van Chris Butler en Sam Fell
- The Pirates! Bands of Misfits van Peter Lord en Jeff Newitt
- Wreck-it Ralph van Rich Moore


Beste documentaire

Searching for Sugar Man van Malik Bendjelloul

- 5 Broken Cameras van Emad Burnat en Guy Davidi
- The Gatekeepers van Dror Moreh
- How to Survive a Plague van David France 
- The Invisible War van Kirby Dick


Beste kortfilm

Curfew van Shawn Christensen

- Asad van Brian Buckley
- Buzkashi Boys van Sam French
- Dood van een Schaduw van Tom Van Avermaet 
- Henry van Yan England


Beste fotografie

Claudio Miranda voor Life of Pi

- Seamus McGarvey voor Anna Karenina
- Robert Richardson voor Django Unchained 
- Janusz Kaminski voor Lincoln
- Roger Deakins voor Skyfall


Beste montage

William Goldenberg voor Argo

- Tim Squyres voor Life of Pi 
- Michael Kahn voor Lincoln 
- Jay Cassidy en Crispin Struthers voor Silver Linings Playbook
- William Goldenberg en Dylan Tichenor voor Zero Dark Thirty


Beste muziek

Mychael Danna voor Life of Pi

- Dario Marianelli voor Anna Karenina
- Alexandre Desplat voor Argo
- John Williams voor Lincoln
- Thomas Newman voor Skyfall


Beste art direction

Rick Carter en Jim Erickson voor Lincoln

- Sarah Greenwood en Katie Spencer voor Anna Karenina
- Dan Hennah, Ra Vincent en Simon Bright voor The Hobbit: An Unexpected Journey
- Eve Stewart en Anna Lynch-Robinson voor Les Misérables
- David Gropman en Anna Pinnock voor Life of Pi


Beste kostuums

Jacqueline Durran voor Anna Karenina

- Paco Delgado voor Les Misérables
- Joanna Johnston voor Lincoln
- Eiko Ishioka voor Mirror Mirror
- Colleen Atwood voor Snow White and the Huntsman


Beste make-up en kapsels

Lisa Westcott en Julie Dartnell voor Les Misérables

- Howard Berger, Peter Montagna en Martin Samuel voor Hitchcock
- Peter Swords King, Rick Findlater en Tami Lane voor The Hobbit: An Unexpected Journey


Beste visuele effecten

Bill Westenhofer, Guillaume Rocheron, Erik-Jan De Boer en Donald R. Elliott voor Life of Pi

- Janek Sirrs, Jeff White, Guy Williams en Dan Sudick voor The Avengers
- Joe Letteri, Eric Saindon, David Clayton en R. Christopher White voor The Hobbit: An Unexpected Journey
- Richard Stammers, Trevor Wood, Charley Henley en Martin Hill voor Prometheus
- Cedric Nicolas-Troyan, Philip Brennan, Neil Corbould en Michael Dawson voor Snow White and the Huntsman


Beste lied

'Skyfall' van Adele en Paul Epworth in Skyfall 

- 'Before My Time' van J. Ralph in Chasing Ice 
- 'Suddenly' van Alain Boublil, Claude-Michel Schönberg en Herbert Kretzmer in Les Misérables
- 'Pi's Lullaby' van Mychael Danna en Bombay Jayshree in Life of Pi 
- 'Everybody Needs a Best Friend' van Walter Murphy en Seth MacFarlane in Ted


Beste geluidsmontage

Per Hallberg en Karen Baker Landers voor Skyfall

- Erik Aadahl en Ethan Van der Ryn voor Argo
- Wylie Stateman voor Django Unchained
- Paul N.J. Ottosson voor Zero Dark Thirty
- Eugene Gearty en Philip Stockton voor Life of Pi


Beste geluidsmixage

Andy Nelson, Mark Paterson en Simon Hayes voor Les Misérables

- John Reitz, Gregg Rudloff en Jose Antonio Garcia voor Argo
- Ron Bartlett, D.M. Hemphill en Drew Kunin voor Life of Pi 
- Andy Nelson, Gary Rydstrom en Ronald Judkins voor Lincoln
- Scott Millan, Greg P. Russell en Stuart Wilson voor Skyfall


Beste korte documentaire

Inocente van Sean Fine en Andrea Nix

- Kings Point van Sari Gilman
- Mondays at Racine van Cynthia Wade
- Open Heart van Kief Davidson
- Redemption van Jon Alpert en Matthew O'Neill


Beste korte animatiefilm

Paperman van John Kahrs

- Adam and Dog van Minkyu Lee
- Fresh Guacamole van PES
- Head Over Heels van Timothy Reckart
- The Simpsons: The Longest Daycare van David Silverman


Klik op de oranje links voor onze recensies van:

- Silver Linings Playbook: Elke wolk heeft een zilveren randje

- Django Unchained: Met bloed bespat katoen

- Beasts of the Southern Wild: Een dijk van een dochter 

- Flight: Hoge toppen, diepe dalen

- The Sessions: Sexual healing

- Anna Karenina: Romantische illusies

- The Hobbit: An Unexpected Journey: An Unexpected Disappointment?

- Prometheus: Indrukwekkende Alien-prequel lost verwachting deels in

- Ted: Ongelikte beer

Bedrog in het kwadraat

The Imposter  van Bart Layton     ★★★

Op 13 juni 1994 verdween in San Antonio, Texas de 13-jarige Nicholas Barclay. De jongen leek in rook opgegaan. Drie jaar en vier maanden later, op 7 oktober 1997, duikt in het Spaanse stadje Linares een dakloze jongeman op die beweert dat hij Nicholas is. De familie Barclay wordt op de hoogte gebracht, en een zus van Nicholas vliegt naar Spanje om de dakloze jongeman te ontmoeten. Daar aangekomen, omhelst ze hem en reist ze met hem terug naar de VS, waar hij verwelkomd wordt als de hervonden verloren zoon.

Aan de autoriteiten vertelt de jongeman dat hij in Texas ontvoerd was door militairen die hem het land uit smokkelden en seksueel misbruikten. FBI-agente Nancy Fisher en detective Charlie Parker twijfelen echter aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Is de jongeman echt wie hij beweert te zijn? Of is hij een sluwe bedrieger die iedereen om de tuin leidt...?

Detective Charlie Parker.

Stranger than fiction

Gebaseerd op feiten, reconstrueert de boeiende Britse documentaire The Imposter (2012) de bizarre lotgevallen van de Franse oplichter Frédéric Bourdin, een mythomaan die zelf toegaf: "Ik wilde altijd al iemand anders zijn. Iemand die aanvaard werd." De samenloop van omstandigheden in The Imposter is zo merkwaardig dat zelfs een ervaren scenarist moeite zou hebben om het verhaal geloofwaardig te maken. Toch is het echt gebeurd. Bovendien evolueert The Imposter naar een verbijsterend slot, waaruit nog maar eens blijkt dat de werkelijkheid soms vreemder is dan fictie...

The Imposter wisselt interviews met Bourdin, Nancy Fisher, Charles Parker en leden van de familie Barclay af met geacteerde reconstructies. De opnames werden gemonteerd zoals je een detectiveverhaal zou opbouwen, waardoor The Imposter je van begin tot eind in spanning houdt over de afloop van het mysterie. Samen met de efficiënte soundtrack zorgt dat voor een fascinerend docudrama dat geen moment verveelt.

Het verhaal van Bourdin bevat alle ingrediënten voor een volwaardige bioscoopfilm. Geen wonder dus dat het verhaal in 2010 al eens verfilmd werd in The Chameleon. Deze film van de Fransman Jean-Paul Salomé stelde echter teleur, en het is wachten op een regisseur die de psychosociale rijkdom van het boeiende bronmateriaal beter exploreert. In de juiste handen zou het een ijzersterke thriller kunnen opleveren.

JN.

The Imposter (Groot-Brittannië-2012): in de bioscoop vanaf 17 april 2013.

Met: Frédéric Bourdin en Adam O'Brien.

Genre: documentaire / docudrama / biopic / misdaadthriller / mysterie 

Klik op de oranje link voor de trailer: The Imposter - trailer

Kon-tiki - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Kon-Tiki: In het kielzog van Thor Heyerdahl

Genre: avontuur / historisch docudrama / biopic

The Imposter - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van The Imposter: Het ultieme bedrog

Genre: documentaire / docudrama / biopic / misdaadthriller / mysterie

Met bloed bespat katoen

Django Unchained  van Quentin Tarantino     ★★★½

Hoewel geen meesterwerk zoals Reservoir Dogs of Pulp Fiction, is Django Unchained, de nieuwe film van de Amerikaanse cineast Quentin Tarantino, niettemin een meeslepende brok cinema.

Van slaaf tot premiejager

De begingeneriek van Django Unchained maakt meteen duidelijk dat Tarantino deze keer één van zijn favoriete subgenres -de spaghettiwestern- onder handen neemt: terwijl het melodramatische nummer Django van Luis Bacalov en Rocky Roberts weerklinkt -ontleend aan de gelijknamige spaghettiwestern van Sergio Corbucci uit 1966- en bloedrode opening credits verschijnen, zien we een groepje geketende zwarte slaven door het robuuste Texaanse landschap strompelen. We schrijven het jaar des Heeren 1858: twee jaar vóór het begin van de Amerikaanse Burgeroorlog, die pas jaren later (nadat de noordelijke Yankees de oorlog wonnen) een officieel einde zou maken aan ruim twee eeuwen van mensonterende slavernij in de Nieuwe Wereld.

Christoph Waltz als dokter Schultz.

Onder bewaking van twee gewapende slavenhandelaars, bereiken de slaven een bos, waar uit de nachtelijke duisternis plots een paard met wagen opduiken. Op het dak van de wagen is een grote, wobbelende tand gemonteerd. De wagen behoort toe aan ene dokter King Shultz (glansrol van Christoph Waltz): een voormalige tandarts van Duitse komaf, die nu zijn brood verdient als premiejager. Schultz bevrijdt één van de slaven, die Django heet (titelrol van Jamie Foxx), omdat Django drie mannen kan identificeren waarvoor Schultz een arrestatiebevel heeft. In ruil voor Django's hulp, belooft Schultz dat hij Django op zijn beurt zal helpen om diens vrouw Broomhilda von Shaft (Kerry Washington) te redden uit de klauwen van de gewetenloze plantagehouder en slavenmeester Calvin Candie (gespeeld door Leonardo DiCaprio). En zo beginnen Shultz en Django als een onwaarschijnlijk duo premiejagers aan een even hilarisch als gewelddadig avontuur dat hen voert naar ongastvrije westernstadjes en rijke plantages, waar zwarten "niggers" heten en slechter behandeld worden dan huisdieren...

Jamie Foxx als Django.

Tarantinesk

Django Unchained is Tarantino's compromisloze kritiek op het systematische, uiterst repressieve racisme dat de geschiedenis van Amerika doortrekt als een nog niet opgedroogd bloedspoor. Maar Tarantino zou Tarantino niet zijn, mocht hij dit zwaar beladen historisch thema niet op zijn eigen, onnavolgbare manier uitgewerkt hebben. Hoewel hij deze keer geen non-lineaire montage gebruikt (behalve dan enkele flashbacks) en hij de queeste van Django en Schultz goeddeels in chronologische volgorde ontvouwt, barst Django Unchained naar goede Tarantineske gewoonte van zwarte humor (zoals Jamie Foxx in een kitscherig, knalblauw lakeipak), brutaal geweld, tal van cinefiele verwijzingen (vooral naar de spaghettiwesterns van Corbucci en Sergio Leone, en naar de blaxploitation-films uit de jaren zeventig), enkele hilarische dialogen (bv. wanneer de leden van de Ku Klux Klan klagen dat ze niets kunnen zien door de gaten van hun witte kappen) en een gedurfde soundtrack (rapmuziek in een western!) die echter minder memorabel is dan we van Tarantino gewoon zijn.

Leonardo DiCaprio als Calvin Candie.

Een moderne Odysseus

Tarantino overwoog aanvankelijk om Will Smith te casten voor de rol van Django, maar koos uiteindelijk voor Jamie Foxx. Deze laatste heeft weliswaar minder star power dan Smith, maar Foxx is een uitstekende acteur en zijn zwijgzame ernst als Django wérkt. 

Kerry Washington kreeg weinig dialooglijnen als de onfortuinlijke slavin Broomhilda, maar haar expressieve mimiek en dito lichaamstaal spreken boekdelen, vooral tijdens de dramatische en doorleefd vertolkte flashback waarin zij van de zweep krijgt. 

Kerry Washington als Broomhilda.

De immer coole Don Johnson schittert in zijn bijrolletje als de dandyeske plantagehouder Big Daddy, die zijn hoofd breekt over de 'gepaste' manier waarop Django zou bejegend moeten worden en besluit dat een bevrijde slaaf zoals Django weliswaar geen "nigger" stricto sensu meer is, maar toch ook niet meer égards te beurt mag vallen dan een mentaal gehandicapte blanke.

Don Johnson als 'Big Daddy'.

 

Leonardo DiCaprio overacteert in zijn poging om de boosaardigheid van Calvin Candie uit te drukken, maar wij geloofden hem niet echt. 

Samuel L. Jackson is dan weer briljant in zijn verontrustende vertolking van Calvin Candie's zwarte rechterhand Stephen: de incarnatie van een opportunistische Uncle Tom, die jaloers is op de bevrijde, zelfzekere Django en verraadt pleegt aan zijn eigen ras. 

Samuel L. Jackson als Stephen.

De Italiaanse acteur Franco Nero, die de titelrol speelde in Corbucci's Django, is even te zien als een gokker die geld inzet op een bloederig 'Mandingo-gevecht' tussen twee slaven (zulke georganiseerde slavengevechten op de dood hebben in werkelijkheid overigens wellicht zelden of nooit plaatsgevonden, omdat een dode slaaf niets meer opbrengt, en zijn een verzinsel van Tarantino). 

Zelfs Tarantino verschijnt even in beeld als een slavenhandelaar met Australische tongval, die op een wel erg spectaculaire manier aan zijn einde komt...

Het meest hebben wij echter genoten van Christoph Waltz als de mondige dokter Schultz: een bijzonder spitsvondig, bijna sprookjesachtig personage met mythische allure, dat zich als een soort van moderne Odysseus telkens weer uit de meest hachelijke situaties weet te redden door zijn tegenstanders onder tafel te praten. Waltz hoefde in de veelbelovende openingsscène zijn paard maar voor te stellen -"This is my horse, Fritz"- en we wisten al dat hij ook in deze film (net als in Inglourious Basterds en in Carnage) weer de show zou stelen.

Voorbij het taboe

Wij vonden Django Unchained beter dan Tarantino's wisselvallige road action-thriller Death Proof en zijn overschatte oorlogsfilm Inglourious Basterds. Anderzijds beklijft deze flamboyante western minder dan de eerste vijf films van Tarantino (Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown en Kill Bill 1 en 2). Dat ligt vooral aan de tweede helft van Django Unchained, waarin het psychologische steekspel met Calvin Candie wat langdradig uitvalt. Misschien moest Tarantino wennen aan het feit dat hij in de montagekamer iemand anders aan zijn zijde had dan zijn vaste partner in crime Sally Menke, die vóór haar overlijden in 2010 al zijn films monteerde.

Op visueel vlak trakteert Tarantino ons in Django Unchained op een geloofwaardige mise-en-scène, met authentieke locaties (waaronder modderige straten en somptueuze plantagepaleisjes), dito kostumering (van gescheurde lompen tot zijden jurken) en mooie landschappen. 

Naast de sfeervolle openingsscène in het nachtelijke bos en enkele wide shots die herinneren aan de sneeuwlandschappen in de spaghettiwestern The Great Silence van Corbucci of aan het betoverende tegenlicht in de western Duel in the Sun van King Vidor, is er met name één iconisch shot in deze Tarantineske visie op de gruwelen van de slavernij dat in ons geheugen gegrift zal blijven: de met bloed bespatte witte zaadbollen van een rij katoenplanten. Iconisch, want het beeld herinnert ons aan datgene waar het in de slavernij natuurlijk allemaal om draaide: geld. Katoen fungeerde destijds immers als 'wit goud' en werd onder tirannieke dwang geplukt door talloze anonieme zwarte slaven, wier bloed, zweet en tranen generaties lang vloeiden ter verrijking van een gewetenloze blanke elite. Een blanke elite die sinds de afschaffing van de slavernij niet graag herinnerd wordt aan de verwerpelijke historische wortels van Amerika's welvaart en die in de 20ste en 21ste eeuw liever met een wijde boog omheen dit pikdonkere hoofdstuk uit de Amerikaanse geschiedenis bleef lopen. Vandaar dat slavernij ook in Hollywood -de droomfabriek bij uitstek van de elite- altijd een taboe bleef. Maar dat was buiten Tarantino gerekend...

JN.

Django Unchained (USA-2012): in de bioscoop sinds 16 januari 2013.

Met: Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Samuel L. Jackson, Kerry Washington en Don Johnson.

Genre: western / avontuur / historisch drama

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Django Unchained - trailer

- nieuws: Uitkijken naar de nieuwe Tarantino

Regisseur Quentin Tarantino bereidt een shot voor.

The Good, the Bad and the Ugly - full movie

Een briljante spaghettiwestern van Sergio Leone uit 1966, met schitterende hoofdrollen van Clint Eastwood, Eli Wallach en Lee Van Cleef. De onvergetelijke muziek is van Leone's huiscomponist Ennio Morricone.

Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 'Ondertiteling' en 'Nederlands' voor Nederlandse ondertitels. 

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 'Ondertiteling' en 'Nederlands' voor Nederlandse ondertitels, en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje links voor:

- een filmfragment: The Good, the Bad and the Ugly - fragment

- een achtergrondartikel: De beste westerns aller tijden. Met onze Top 30

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis: Top 150

- een achtergrondartikel over de carrière van Ennio Morricone: Ennio Morricone wint Oscar voor zijn muziek in The Hateful Eight

Genre: western / avontuur

Sexual healing

The Sessions  van Ben Lewin     ★★½

Sinds hij als zesjarig kind polio kreeg, lijdt Mark O'Brien (hoofdrol van John Hawkes) aan een ernstige spierverlamming. Dat weerhoudt hem er echter niet van om met een stokje in zijn mond gedichten en journalistieke artikels te typen. Op zijn 38ste is Mark nog steeds maagd. Na een gesprek met zijn priester (gespeeld door William H. Macy) besluit Mark om een professionele sekstherapeute in te huren die hem kan ontmaagden. Technisch gezien zou dat geen probleem mogen zijn, want tussen Marks benen functioneert alles nog zoals het hoort. De vraag is echter of Mark er emotioneel klaar voor is. Gelukkig heeft therapeute Cheryl (Helen Hunt) veel geduld. Tussen Mark en haar groeit zelfs een mooie vriendschap...  


William H. Macy (links) en John Hawkes.

Gevoelig

Gebaseerd op het autobiografische artikel On Seeing a Sex Surrogate van de Amerikaanse dichter en journalist Mark O'Brien, is The Sessions een gevoelig romantisch drama over eenzaamheid, verlangen, religie en liefde. Ondanks de beladen thematiek, slaagt de cast er in om de film een lichtvoetige, tragikomische toets mee te geven. Hawkes werd voor zijn vertolking van Mark O'Brien genomineerd voor een Golden Globe, en Hunt kreeg voor haar vertolking van Cheryl een Oscarnominatie voor beste vrouwelijke bijrol.

Helen Hunt als Cheryl.

The Sessions mist zijn doel niet als een hoopgevend drama over het doorzettingsvermogen van een bewonderenswaardig optimistische man en het altruïsme van een warme, intelligente vrouw. Het scenario van regisseur Ben Lewin, die zelf op zijn zesde polio kreeg, vonden wij echter te mager om echt te beklijven.

JN.

The Sessions (USA-2012): in de bioscoop vanaf 6 maart 2013.

Met: John Hawkes, Helen Hunt en William H. Macy.

Genre: drama / romantiek / biopic / docudrama

Klik op de oranje link voor de trailer: The Sessions - trailer

The Sessions - trailer

 

 

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)

 

 

Klik op de oranje link voor onze recensie van The Sessions: Sexual healing

Genre: drama / romantiek / biopic / docudrama