Charlie’s Country van Rolf de Heer ★★★
 |
De voorbije winter hebben we ons verdiept in The Fatal Shore, een dik historisch boek van de vermaarde Australische kunstcriticus Robert Hughes over de geschiedenis van Australië, waarin Hughes niet alleen focust op de onmenselijke bestaansvoorwaarden van de Britse dwangarbeiders die het continent vanaf 1788 moesten koloniseren, maar ook op het tragische lot van de Aboriginals (de oorspronkelijke bewoners) die van meet af aan gedegradeerd werden tot derderangsburgers. Ruim twee eeuwen later voelen de Aboriginals zich nog steeds vreemdelingen in hun eigen land, zo blijkt uit Charlie's Country: een boeiend psychosociaal drama van de Australische, uit Nederland afkomstige regisseur Rolf de Heer.
Heimwee
De film wordt gedragen door de zwarte Australische acteur en danser David Gulpilil, die de titelrol van Charlie vertolkt: een werkloze Aboriginal die in een reservaat voor Aboriginals woont, afhankelijk is van overheidssteun en zich in zijn zelfwaarde aangetast voelt door zijn armzalige leventje. Zo klaagt Charlie tegen een lokale ambtenaar: “You’ve got a job. And you’ve got a house. On my land. Where’s my house? Where’s my job?” Het openlijke dan wel subtiele racisme waarvan de Aboriginals vandaag nog steeds het slachtoffer zijn, wordt geïllustreerd met een scène waarin een blanke dokter aan Charlie vraagt of hij hem bij zijn voornaam mag aanspreken, want de dokter heeft naar eigen zeggen moeite met de uitspraak van “buitenlandse namen”. Buitenlands? Charlie behoort nochtans tot de inheemse bevolking van Australië... Charlie mag niet eens jagen, want tegenwoordig heb je in Australië zelfs voor een jachtgeweer een vergunning nodig. Wanneer ook zijn nieuwe, zelfgemaakte speer door de politie in beslag genomen wordt als “gevaarlijk wapen”, is Charlie het beu. Hij steelt een auto en trekt de bush in...
Charlie's Country is een melancholisch drama over het heimwee van de Aboriginals naar een onherroepelijk verloren tijd, toen zij nog een trots volk waren dat baas was in eigen land. Toen zij zich nog verbonden voelden met hun oeroude tradities en zich nog niet moesten schikken naar de regels van de blanke kolonisten. Toen zij nog niet geplaagd werden door moedeloosheid en alcoholisme. Toch is het niet alleen kommer en kwel in Charlie's Country. Het scenario bevat ook humor, zoals de scène waarin Charlie zich voordoet als een ervaren spoorzoeker en een blanke politieman wijsmaakt dat hij maar aan de grindkorrels op de weg moet ruiken om precies te weten welke route een auto afgelegd heeft. De reactie van de goedgelovige politieman is zowel een compliment als een belediging en bevestigt de racistische vooroordelen van heel wat blanken: “Damn, you black fellas are smart when you wanna be.”
Levensecht
Charlie's Country voelt levensecht aan, bijna als een documentaire. Dat is goeddeels te danken aan de mooie, erg naturalistische vertolking van Gulpilil als Charlie, waarvoor hij op het Filmfestival van Cannes uitgeroepen werd tot beste acteur in de sectie Un Certain Regard. De eenvoudige, serene pianomuziek van Graham Tardif verdiept de bitterzoete weemoed die Gulpilil in Charlie's Country uitstraalt.
Heimwee
De film wordt gedragen door de zwarte Australische acteur en danser David Gulpilil, die de titelrol van Charlie vertolkt: een werkloze Aboriginal die in een reservaat voor Aboriginals woont, afhankelijk is van overheidssteun en zich in zijn zelfwaarde aangetast voelt door zijn armzalige leventje. Zo klaagt Charlie tegen een lokale ambtenaar: “You’ve got a job. And you’ve got a house. On my land. Where’s my house? Where’s my job?” Het openlijke dan wel subtiele racisme waarvan de Aboriginals vandaag nog steeds het slachtoffer zijn, wordt geïllustreerd met een scène waarin een blanke dokter aan Charlie vraagt of hij hem bij zijn voornaam mag aanspreken, want de dokter heeft naar eigen zeggen moeite met de uitspraak van “buitenlandse namen”. Buitenlands? Charlie behoort nochtans tot de inheemse bevolking van Australië... Charlie mag niet eens jagen, want tegenwoordig heb je in Australië zelfs voor een jachtgeweer een vergunning nodig. Wanneer ook zijn nieuwe, zelfgemaakte speer door de politie in beslag genomen wordt als “gevaarlijk wapen”, is Charlie het beu. Hij steelt een auto en trekt de bush in...
 |
| David Gulpilil als Charlie. |
Charlie's Country is een melancholisch drama over het heimwee van de Aboriginals naar een onherroepelijk verloren tijd, toen zij nog een trots volk waren dat baas was in eigen land. Toen zij zich nog verbonden voelden met hun oeroude tradities en zich nog niet moesten schikken naar de regels van de blanke kolonisten. Toen zij nog niet geplaagd werden door moedeloosheid en alcoholisme. Toch is het niet alleen kommer en kwel in Charlie's Country. Het scenario bevat ook humor, zoals de scène waarin Charlie zich voordoet als een ervaren spoorzoeker en een blanke politieman wijsmaakt dat hij maar aan de grindkorrels op de weg moet ruiken om precies te weten welke route een auto afgelegd heeft. De reactie van de goedgelovige politieman is zowel een compliment als een belediging en bevestigt de racistische vooroordelen van heel wat blanken: “Damn, you black fellas are smart when you wanna be.”
Levensecht
Charlie's Country voelt levensecht aan, bijna als een documentaire. Dat is goeddeels te danken aan de mooie, erg naturalistische vertolking van Gulpilil als Charlie, waarvoor hij op het Filmfestival van Cannes uitgeroepen werd tot beste acteur in de sectie Un Certain Regard. De eenvoudige, serene pianomuziek van Graham Tardif verdiept de bitterzoete weemoed die Gulpilil in Charlie's Country uitstraalt.
 |
| Een nog jonge David Gulpilil in Walkabout van Nicolas Roeg. |
Gulpilil is een charismatische, elegante man met sprekende ogen. Samen met regisseur De Heer schreef hij overigens ook het scenario van Charlie's Country. De acteur vond daarvoor ongetwijfeld inspiratie in zijn eigen bewogen leven. Zelf een Aboriginal en opgegroeid in de bush, was Gulpilil al in zijn jeugd een competente jager, spoorzoeker en ceremoniële danser. Als 16-jarige werd hij door de Britse cultcineast Nicolas Roeg gecast voor diens film Walkabout (1971), waarin Gulpilil een jonge Aboriginal speelt die zich ontfermt over twee blanke kinderen die proberen te overleven in de Australische wildernis. Gulpilil groeide meteen uit tot een internationale beroemdheid en bevestigde zijn acteertalent in Storm Boy (1976) en The Last Wave (1977). In 2007 en 2010 kwam hij in aanraking met het gerecht vanwege dronkenschap en huiselijk geweld, waarvoor hij in 2011 veroordeeld werd tot een jaar gevangenisstraf. Net als Charlie, heeft Gulpilil dus geen gemakkelijk leven achter de rug. Maar, net als Charlie, blijft hij een onverbeterlijke optimist die blaakt van levenslust. Good for you, mate!
JN.
Charlie’s Country (Australië-2013): in de bioscoop sinds 29 april 2015.
Met: David Gulpilil.
Genre: psychosociaal drama
Klik op de oranje link voor de trailer: Charlie's Country - trailer
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten