Robert Rodriguez interviewt Quentin Tarantino

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 360p voor hogere beeldresolutie)


Genre: interview

Een Nieuw-Zeelandse vampierenparodie

What We Do in the Shadows  van Taika Waititi en Jemaine Clement     ★★★

Ruim 47 jaar na de heerlijke vampierenparodie The Fearless Vampire Killers uit 1967 van Roman Polanski (één van onze favoriete regisseurs), pakken de Nieuw-Zeelandse creatievelingen Taika Waititi en Jemaine Clement uit met What We Do in the Shadows (2014): een nieuwe horrorkomedie die het momenteel razend populaire vampierengenre op de korrel neemt. 

Mockumentary

Gefilmd in cinéma verité-stijl als een mockumentary (pseudodocumentaire), draait What We Do in the Shadows rond vier bevriende mannelijke vampiers die lid zijn van een geheim vampierengenootschap in Nieuw-Zeeland en gevolgd worden door een filmploeg voor een documentaire over het genootschap. 

Dead but delicious

De vier vampiers delen een oud huis in de Nieuw-Zeelandse hoofdstad Wellington. In de regio wonen blijkbaar nog ruim 60 andere vampiers. Hoe de vier heren daar beland zijn, zullen zij u zelf wel vertellen. Maar we willen hen toch even voorstellen:

Viago (gespeeld door coscenarist en coregisseur Taika Waititi): deze 17de-eeuwse dandy is 379 jaar oud, maar nog steeds een romanticus en pietje-precies.

Viago.

Vladislav (coscenarist en coregisseur Jemaine Clement): een 862 jaar oude en dus middeleeuwse vampier, met een perverse liefde voor martelpraktijken die hem de bijnaam "The Poker" (De Steker) opleverden. Met zijn gothic look, die hij omschrijft als "dead but delicious", lijkt hij op een kruising tussen rockzanger Nick Cave, diens collega Willy DeVille en de wrede middeleeuwse vorst Vlad Tepes ("de Spietser") Drăculea (die model stond voor de wereldberoemde vampier in Bram Stokers vaak verfilmde gothic brievenroman Dracula uit 1897). De aartsvijand van Vladislav is Het Beest.

Vladislav.

Petyr (Ben Fransham): met een leeftijd van ruim 8.000 jaar, is hij de oudste van het viertal. Hij slaapt in de kelder en lijkt op de akelige vampier Graaf Orlok in de visueel verbluffende en uiterst invloedrijke expressionistische horrorklassieker Nosferatu uit 1922 van de Duitse meestercineast F.W. Murnau (bekijk de hele film hier).

Petyr.

Deacon (Jonathan Brugh): 'slechts' 183 jaar oud en dus de benjamin van het gezelschap. Hij is de bad boy van het groepje en heeft al vijf jaar de afwas niet gedaan.

Deacon.

Maar wat doen zij als de zon is ondergegaan in Wellington? Wel, behalve potentiële slachtoffers lokken, wat hun kerntaak is al vampiers, kibbelen ze over huishoudelijke taken, gaan ze uit in discotheken om er bij voorkeur vrouwelijke maagden te verleiden, bevelen ze hun slaven en liggen ze overhoop met een roedel plaatselijke weerwolven. Ja, in Wellington wonen ook weerwolven, maar die zijn erg beleefd; het zijn geen "swearwolves". 

Makkelijk is het voor de vier vrienden echter niet om als vampiers door het leven te gaan in de 21ste eeuw. Liefdesverdriet, de vloek der onsterfelijkheid en eenzaamheid in de postmoderne samenleving eisen hun tol.

Prettig gestoord

Dankzij fijne grappen en dito special effects (die doen denken aan de inventieve visuele effecten in de satirische mockumentary Zelig van Woody Allen uit 1983), is What We Do in the Shadows een geslaagde horrorkomedie die de draak steekt met de tamme vampierenromantiek waar jongeren sinds het succes van The Twilight Saga graag mee dwepen. 

De humor in What We Do in the Shadows is soms subtiel -zo is de Kathedraal van de Wanhoop waar het jaarlijkse vampierenbal plaatsvindt in feite een sjofele bowlingzaal-, dan weer in your face: de immer bedachtzame Viago legt kranten op de grond om bloedvlekken op het tapijt te vermijden alvorens hij zijn tanden zet in de hals van een vrouwelijk slachtoffer, waarna hij per ongeluk in haar aorta bijt en zo toch een morsig bloedbad veroorzaakt. 

De premisse van het scenario -vier prettig gestoorde vampiers delen een huis anno 2014- herinnert aan The Addams Family en wordt anderhalf uur uitgemolken, maar dankzij de pseudodocumentaire insteek in de lijn van mockumentaries zoals Zelig, C'est arrivé près de chez vous (bekijk de hele film hier) en Troll Hunter (lees onze recensie hier), de tragikomische en romantische ondertoon -ook aanwezig in Only Lovers Left Alive van Jim Jarmusch (bekijk de trailer hier)- de realistische hedendaagse setting (een komische variant op het bloedserieuze vampierendrama The Addiction van Abel Ferrara) blijft What We Do in the Shadows boeien.

Aan het eind van de film heb je als kijker echt het gevoel dat je deze vier minzame vampiers beter hebt leren kennen. Dat ze ook een beetje jouw vrienden zijn geworden. Je zou ze bijna willen opzoeken in hun huis. Weliswaar met een kruisje en wat knoflook rond je hals...  

JN.

What We Do in the Shadows (Nieuw-Zeeland-2014): in de bioscoop vanaf 4 februari 2015.

Met: Taika Waititi, Jemaine Clement, Jonathan Brugh, Cori Gonzalez-Macuer en Ben Fransham.

Genre: horrorkomedie

Klik op de oranje link voor de trailer: What We Do in the Shadows - trailer

Life of Brian - Monty Python - full movie

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Genre: komedie 

Psychosociale horror

When Animals Dream  van Jonas Alexander Arnby     ★★½

De 16-jarige Marie (Sonia Suhl) woont samen met haar ouders in een vissersdorpje op een Deens eiland. Terwijl haar moeder (rol van Sonja Richter) lijdt aan een vreemde aandoening, wordt Marie gepest door enkele mannelijke collega’s op de werkvloer van haar nieuwe job in een visfabriek. Tot overmaat van ramp krijgt Marie dezelfde bizarre symptomen als haar moeder, waarbij ze zowel fysisch als mentaal een onrustwekkende transformatie ondergaat. Kan Marie's zorgzame vader (gespeeld door Lars Mikkelsen) zijn vrouw en dochter beschermen tegen de achterdochtige dorpelingen...?  

Sonia Suhl en Lars Mikkelsen.

De Schone en het Beest

Vanaf de sfeervolle begingeneriek is het meteen duidelijk dat When Animals Dream (originele Deense titel: Når dyrene drømmer) geen doorsnee horrorfilm is, maar tevens een psychosociaal coming of age-drama. Gelet op de zorgen, ontluikende seksualiteit en opgekropte frustraties van tienermeisje Marie, lijkt haar verontrustende lichamelijke metamorfose symbool te staan voor de traumatische overgang naar volwassenheid in een claustrofobische dorpsgemeenschap waar haast niemand oog heeft voor haar innerlijke schoonheid. Ook haar moeder was het slachtoffer van traumatische ervaringen die een uitweg zoeken en zich als het ware veruitwendigd hebben in een gedaanteverwisseling. Omdat het bij beiden om een gelijkaardige gedaanteverwisseling gaat, speelt hier wellicht ook een erfelijke factor mee.  

Beklemmend

Sonia Suhl als Marie.

Op de cast valt weinig aan te merken. Zowel Sonia Suhl als Sonja Richter hebben de juiste, ambivalente uitstraling voor de onderhuidse dreiging van hun vrouwelijke personages. En Lars Mikkelsen overtuigt, zoals we van hem gewoon zijn, als de vaderfiguur. 

Sonja Richter.

De finale van deze Deense film, waarin debuterend regisseur Jonas Alexander Arnby het horrorregister opentrekt, lost de subtiel opgebouwde en daardoor hooggespannen verwachtingen echter niet helemaal in, waardoor dit mysterieuze gezinsdrama, hoewel badend in een beklemmende atmosfeer, uiteindelijk toch een beetje teleurstelt.

JN.

When Animals Dream (Denemarken-2014): in de bioscoop vanaf 18 februari 2015.

Met: Sonia Suhl, Lars Mikkelsen en Sonja Richter. 

Genre: horror / psychosociaal gezinsdrama / mysterie

Klik op de oranje link voor de trailer: When Animals Dream - trailer

De beste films van

2014

                           

Met de jaarwende in zicht, vindt u hieronder onze persoonlijke selectie van het beste wat 2014 op filmvlak te bieden had. 

Beste film

1. Under the Skin van Jonathan Glazer

Wij gaven 4,5 sterren aan deze bevreemdende, briljant in beeld gebrachte sciencefiction-thriller met Scarlett Johansson.

2. Enemy van Denis Villeneuve

3. her van Spike Jonze

4. The Wolf of Wall Street van Martin Scorsese

5. Nightcrawler van Dan Gilroy

6. Ne me quitte pas van Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden

7. Blue Jasmine van Woody Allen

8. The Grand Budapest Hotel van Wes Anderson

9. The Rover van David Michôd

10. Gravity van Alfonso Cuarón

Beste acteur

1. Guy Pearce als het verbeten hoofdpersonage in de nihilistische roadmovie The Rover

2. Jake Gyllenhaal in Nightcrawler en in Enemy

3. Jonah Hill in The Wolf of Wall Street

Beste actrice

1. Scarlett Johansson als de stem van het computerprogramma Samantha in de romantische tragikomedie her en als het buitenaards wezen in Under the Skin

2. Cate Blanchett in Blue Jasmine

3. Lupita Nyong'o in 12 Years a Slave

Beste regisseur

Denis Villeneuve met Enemy

Beste scenario

her van Spike Jonze

Beste fotografie

1. Under the Skin

2. Gravity

3. The Grand Budapest Hotel

Beste special effects

Gravity

Beste mise-en-scène

The Grand Budapest Hotel

Beste horrorfilm

Big Bad Wolves van Aharon Keshales en Navot Papushado

Beste documentaire

Ne me quitte pas 

Beste regiedebuut

Dan Gilroy met Nightcrawler

Beste filmeinde

1. Enemy

2. Ida van Pawel Pawlikowski 

Joeri Naanai

Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van Under the Skin: Schokkende schoonheid

- de trailer: Under the Skin - trailer

- onze recensie van Enemy: De vijand in onszelf

- de trailer: Enemy - trailer

- onze recensie van her: De ideale vrouw?

- de trailer: her - trailer

- de trailer: The Wolf of Wall Street - trailer

- onze recensie van Nightcrawler: Nieuwsvampier

- de trailer: Nightcrawler - trailer 

- onze recensie van Ne me quitte pas: Drinkebroers

- de trailer: Ne me quitte pas - trailer

- onze recensie van Blue Jasmine: Een bloem in het donker

- de trailer: Blue Jasmine - trailer

- onze recensie van The Rover: Onzegbare leegte

- voor de trailer: The Rover - trailer

- voor onze recensie van Gravity: Een traan in de ruimte

- de trailer: Gravity - trailer

- onze recensie van 12 Years a Slave: Bloed, zweet en tranen

- de trailer: 12 Years a Slave - trailer

- onze recensie van Big Bad Wolves: Van huisvader tot beul

- de trailer: Big Bad Wolves - trailer 

Portret.

Joaquin Phoenix 

Menselijk al te menselijk

Twee jaar nadat hij voor zijn hoofdrol in het psychosociaal drama The Master (2012) van Paul Thomas Anderson genomineerd werd voor een Oscar, zal de Amerikaanse acteur Joaquin Phoenix (één van onze favoriete acteurs) vanaf 25 februari te zien zijn in de nieuwe film van Anderson. De film heet Inherent Vice (bekijk de trailer hier) en is een eigenzinnige neo noir misdaadkomedie (naar de gelijknamige roman van Thomas Pynchon), waarin Phoenix een weed rokende privédetective vertolkt in het geflipte Los Angeles in het begin van de jaren zeventig.

Joaquin Phoenix in Inherent Vice.

Lamme goedzak

Zowel Phoenix als Anderson hebben in hun respectievelijke carrières altijd hun eigen ding gedaan, zonder echt wakker te liggen van de trends in Hollywood. Dat is niet anders in Inherent Vice. De film ademt een aparte sfeer, die tot op zekere hoogte doet denken aan de uitstekende neo noir detectivekomedie The Big Lebowski van de gebroeders Coen uit 1998 (één van onze favoriete komedies, bekijk een filmfragment hier). Net zoals Jeff Bridges als het onnavolgbaar flegmatieke hoofdpersonage "the Dude" in The Big Lebowski, speelt ook Phoenix in Inherent Vice een lamme goedzak die tegen wil en dank verwikkeld geraakt in allerlei onvoorspelbare toestanden.

Gevoelig

Het is niet de eerste keer dat Phoenix een personage speelt dat in situaties belandt die zijn petje te boven gaan. Reeds in 1995, toen hij slechts 20 was, vertolkte hij in de uitstekende mediasatire en misdaadkomedie To Die For van Gus Van Sant een dommige en naïeve tiener die misbruikt wordt door een een narcistische en manipulatieve journaliste (glansrol van Nicole Kidman). 

In To Die For.

In het imposante Romeinse epos Gladiator (2000) van Ridley Scott (één van onze favoriete historische drama's) schitterde Phoenix als de ambitieuze Romeinse keizerszoon Commodus (één van de beste movie villains aller tijden), maar ook als die boosdoener wist hij toen te ontroeren met zijn menselijke-al-te-menselijke uitstraling. Dat leverde hem zijn eerste Oscarnominatie op. 

Als de Romeinse keizer Commodus in Gladiator.

Vijf jaar later won Phoenix een Golden Globe voor zijn hoofdrol in Walk the Line (2005) van James Mangold: een biopic over het turbulente leven van de Amerikaanse countryzanger Johnny Cash, waarvoor Phoenix alle liedjes zelf inzong. 

In The Master uit 2012 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) speelde Phoenix alweer een getroebleerd personage: ditmaal een aan seks en alcohol verslaafde zonderling, wat hem zijn tweede Oscarnominatie opleverde. 

En ook in her (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), een schitterende romantische tragikomedie van Spike Jonze uit 2013, toonde Phoenix zich van zijn gevoelige kant in zijn hoofdrol als een introverte, verlegen man die verliefd wordt op een computerprogramma.

In her.

De voorbije zomer stond de intussen 40-jarige Phoenix aan de zijde van actrice Emma Stone voor de camera tijdens de opnames van een nieuwe komedie van Woody Allen. Hoe die film heet en wanneer hij uitkomt, weten we nog niet, maar Phoenix zou naar verluidt een filosofieprofessor vertolken die worstelt met een existentiële crisis en een relatie begint met één van zijn studentes. Maar eerst even zien hoe pers en publiek reageren op zijn hoofdrol in Inherent Vice. 

JN.

Inherent Vice (USA-2014): in de bioscoop vanaf 25 februari 2015.

Met: Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Katherine Waterston, Eric Roberts, Reese Witherspoon, Benicio Del Toro, Owen Wilson en Martin Short.

Genre: misdaadkomedie / drama

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Inherent Vice - trailer

- onze recensie van The Master: Portret van een getormenteerde ziel

- de trailer: The Master - trailer

- onze recensie van her: De ideale vrouw?

- de trailer: her - trailer

Inherent Vice - trailer

De Belgische bioscooprelease van deze nieuwe misdaadkomedie van Paul Thomas Anderson is voorzien op 25 februari 2015.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Genre: misdaadkomedie / drama

Een haar in de tzatziki

Trouw met mij!  van Kadir Balci     ★½

De jonge Vlaamse turnleraar Jurgen (Dries de Sutter) en zijn Turkse verloofde Sibel (Sirin Zahed) staan na een korte relatie op het punt te trouwen. Dat ziet Sibels broer Kemal (Burak Balci) niet zitten. Ook de ouders van Jurgen en van Sibel hebben hun twijfels of de tortelduifjes de verschillen tussen de Vlaamse en Turkse cultuur zullen kunnen overbruggen. Tijdens hun trouwfeest lopen de dingen danig uit de hand...

Gênant

Bedoeld als een komedie, toont Trouw met mij! karikaturale personages die de wederzijdse vooroordelen over Turken en Vlamingen bevestigen. Op zich is daar niet noodzakelijk iets mis mee, op voorwaarde dat het scenario en de acteurs er in slagen om de clichés op een geslaagde manier op de korrel te nemen, zoals in de lichtvoetige Nederlands-Marokkaanse komedie Shouf shouf habibi! (lees hier onze recensie). Aan Trouw met mij! (geschreven en geregisseerd door de Belg van Turkse komaf Kadir Balci) schort echter te veel, zowel op dramatisch als op humoristisch vlak, om van een geslaagde tragikomedie te kunnen spreken. Zo zijn de motieven van Kemal niet duidelijk, noch overtuigend genoeg om het voor de kijker aannemelijk te maken dat hij het huwelijk van zijn eigen zus zou willen verpesten. Dat zouden we nog met de mantel der liefde kunnen bedekken, mocht de film echt grappig zijn. Maar ook dat is niet het geval, tenzij u genoegen neemt met woordspelletjes zoals "Er zit toch geen haar in de tsatziki zeker?". De acteurs doen hun best, maar ze missen komisch talent, en geen van hen kon onze sympathie winnen. Omdat de humor niet werkt, blijft voor de kijker, met name tijdens het ontspoorde trouwfeest, niet veel meer over dan plaatsvervangende schaamte. Het resultaat is een hysterische farce die, spijts het voorspelbare slot, de bekrompen vooroordelen over Turken en Vlamingen veeleer versterkt dan ontkracht. Met als gênant dieptepunt de scène waarin Kemal de broek van Jurgen naar beneden trekt om te controleren of de jonge Vlaamse bruidegom intussen wel echt besneden is.

JN.

Trouw met mij! (België-2014): in de bioscoop vanaf 21 januari 2015.

Met: Dries de Sutter, Sirin Zahed en Burak Balci.

Genre: tragikomedie/ familiedrama / romantiek

Timbuktu - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor een portret van de regisseur: Het humanisme van Abderrahmane Sissako

Genre: drama

Nightcrawler - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Nightcrawler: Nieuwsvampier

Genre: thriller / psychosociaal drama / satire

Portret.

Het humanisme van 

Abderrahmane Sissako 

Bestookt door allerlei tegenstrijdige berichten over de jihadisten van ISIS (die soms ook Daesh, Da'isj, ISIL of kortweg IS genoemd worden), is het voor outsiders onbegonnen werk om de complexe chaos in het Midden-Oosten te ontrafelen. Toch is één ding duidelijk: overal waar extremisten, al of niet met steun van het westen, aan de macht komen, staat de vrijheid van de lokale bevolking onder druk. Ook in het sub-Saharaanse land Mali probeerden rebellen in 2012 de sharia (het islamitisch recht) in te voeren. Zo was het in de Malinese stad Timboektoe naar verluidt verboden om muziek te spelen, sigaretten te roken en zelfs voetbal te spelen, tot Malinese en Franse legertroepen de stad heroverden. Intussen zou een koppel in het stadje Adjelhoc dood gestenigd zijn, omdat de man en vrouw kinderen hadden terwijl zij niet getrouwd waren. Deze tragische gebeurtenissen inspireerden de in Mali opgegroeide cineast Abderrahmane Sissako tot het maken van een film over de lotgevallen van een Malinese veehoeder en diens gezin tijdens het schrikbewind van de religieuze extremisten. 

Een scène in Timbuktu.

Sociale reflex

Timbuktu, zo heet de film, werd opgenomen in Mauretanië, waar Sissako in 1961 geboren werd. De internationale filmpers looft Timbuktu onder meer voor de mooie beelden en dramatische impact. Op het voorbije filmfestival van Cannes kreeg de film zowel de Prijs van de Oecumenische Jury als de Prix François Chalais. Beide prijzen bekronen het humanistisch karakter van films, wat inderdaad een leidraad vormt in het oeuvre van Sissako.

Actrice Aïssa Maïga in Bamako.

Reeds in de kortfilm Le jeu (1989), zijn afstudeerproject aan de befaamde VGIK-filmschool in Moskou, evoceerde Sissako de ontwrichtende impact van oorlog. In 1998, toen hij al naar Frankrijk geëmigreerd was, focuste Sissako in La vie sur terre op het contrast tussen het westen en het plattelandsleven in Mali. Vier jaar later stond hij in Heremakono stil bij de verzuchtingen van Mauretaniërs die dromen van een beter leven in Europa. Dat leverde hem in Cannes de prijs voor beste buitenlandse cineast van het jaar op. In Bamako (2006), vernoemd naar de Malinese hoofdstad, stelde Sissako het IMF en de Wereldbank mee verantwoordelijk voor de armoede in Afrika. En ook in Timbuktu toont de intussen 53-jarige Sissako dat sociaal geëngageerde maatschappijkritiek nog steeds boeiende cinema kan opleveren.

JN.

Timbuktu (Frankrijk/Mauretanië-2014): in de bioscoop vanaf 17 december 2014.

Met: Ibrahim Ahmed, Toulou Kiki, Abel Jafri, Fatoumata Diawara, Kettly Noël, Layla Walet Mohamed en Mehdi Ag Mohamed.

Genre: sociaal drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Timbuktu - trailer

Nieuwsvampier

Nightcrawler  van Dan Gilroy     ★★★★

Dit zelfgeschreven langspeelfilmdebuut van de Amerikaanse regisseur Dan Gilroy stond al een tijdje op ons lijstje van bioscoopfilms die we nog wilden zien alvorens ze uit roulatie verdwijnen. Gisterenavond is het er eindelijk van gekomen om Nightcrawler (2014) te bekijken. En we hadden er geen spijt van.

Ramptoerisme

Nightcrawler is een fascinerende psychosociale mediasatire met thrillerelementen over de bedenkelijke praktijken van de hedendaagse nieuwsmedia. 

Jake Gyllenhaal (links) en Riz Ahmed.

Het Amerikaanse hoofdpersonage Lou Bloom (één van de beste movie villains aller tijden, schitterend vertolkt door Jake Gyllenhaal) is een bijdehante en gewetenloze kruimeldief die hogerop wil in ‘t leven. Tijdens één van zijn nachtelijke strooptochten in Los Angeles ziet hij op de autosnelweg een freelance cameraploegje dat de tragische gevolgen van een zwaar verkeersongeval komt filmen. Lou ziet zo'n job ook wel zitten. Hij koopt een camera en een politiescanner, neemt een jonge assistent in dienst (overtuigend gespeeld door Riz Ahmed) en is voortaan in business als een nightcrawler. Nightcrawlers zijn freelance nieuwsjagers die ‘s nachts op pad gaan om misdaden, verkeersongevallen, branden en ander onheil te filmen. Nadien verkopen ze hun opnames aan nieuwszenders. Kortom, nightcrawlers zijn professionele ramptoeristen. 

Aanvankelijk wat onwennig als kersverse videograaf, leert Lou snel bij. Heel snel. In die mate zelfs dat voor Lou het doel om nieuws te màken alle middelen heiligt...

Jake Gyllenhaal als de gewetenloze nightcrawler Lou.

De ene zijn dood...

Nightcrawler focust niet alleen op het immorele karakter van Lou, maar ook op de sensatiezucht en het voyeurisme van nieuwszenders en hun publiek. Onder de commerciële dictatuur van kijkcijfers en adverteerders, doen de media niet zozeer aan objectieve verslaggeving, maar veeleer aan manipulatie van het nieuws door op een tendentieuze manier in te spelen op de angsten en driften van het publiek. Daarbij zoemen ze letterlijk en figuurlijk in op de meest spectaculaire en bloederige aspecten van het nieuws. Of zoals Nina (sterke come back van Rene Russo), de opportunistische nieuwsregisseuse van een lokale tv-zender, haar journaal botweg omschrijft: "Think of our newscast as a screaming woman, running down the street with her throat cut." Nina is bij de tv-zender verantwoordelijk voor de nieuwsploegen die 's nachts werken tijdens de zogeheten vampire shift. De vergelijking met vampieren is ook anderszins toepasselijk, want het levensbloed van de media is andermans leed. Gyllenhaal ziet er ook een beetje uit als een vampier met holle blik, want voor zijn rol van Lou viel hij naar verluidt 14 kilo af.

Sociopaat

Jake Gyllenhaal is een rasacteur die reeds uitblonk in onder meer het fascinerende en angstaanjagende mysterie Donnie Darko uit 2001, het briljante misdaadmysterie Zodiac uit 2007 (één van onze favoriete films over seriemoorden en één van onze favoriete politiefilms, alsook één van onze favoriete films tout court; bekijk de hele film hier), het aangrijpende psychologisch misdaaddrama Prisoners uit 2013 en de intrigerende psychologische mysteriethriller Enemy uit 2013 (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier). Ook in Nightcrawler is Gyllenhaal op dreef als het enigmatische hoofdpersonage. 

Lou is een gladde jongen die zich uitdrukt alsof hij voorleest uit een zelfhulpboek voor would-be managers. Op het eerste gezicht ziet de magere kerel er vrij nerdy uit. Maar vergis u niet: onder zijn kwajongensachtige voorkomen gaat een ijskoude sociopaat schuil. De gruwel die hij 's nachts op straat filmt, lijkt hem niet te deren. En vriendschap reduceert hij op een utilistische manier tot "een geschenk dat je jezelf cadeau doet". Maar wanneer hij in Nina's tv-studio een grote wandfoto van de nachtelijke skyline van Los Angeles ziet, zegt Lou ontroerd: "On tv it looks so real." Lou heeft onmiskenbaar weinig voeling met de realiteit. Veel komen we niet te weten over zijn voorgeschiedenis. Maar het is duidelijk dat Lou een gestoorde einzelgänger is. In dat opzicht lijkt hij op het door Robert De Niro vertolkte iconische personage Travis Bickle (ook één van de beste movie villains aller tijden) in de briljante existentiële karakterstudie Taxi Driver (1976) van Martin Scorsese (één van onze favoriete films over seriemoorden en één van onze favoriete films tout court): "God’s lonely man" die 's nachts in zijn taxi door de troosteloze straten van New York rijdt terwijl hij op de rand van de waanzin balanceert en zich wanhopig afvraagt hoe hij zin kan verschaffen aan zijn uitzichtloze leventje (lees onze recensie van Taxi Driver hier, bekijk een filmfragment hier en de trailer hier). En net als Travis, blijft ook Lou ondoorgrondelijk voor de kijker. 

Los Angeles by Night

Nightcrawler blinkt ook uit in knap camerawerk (van Robert Elswit) en een beheerste montage (van John Gilroy). 

De film wekt het nachtelijke Los Angeles sfeervol tot leven en herinnert aan de coole atmosfeer in Taxi Driver, Heat (1995) van Michael Mann (één van onze favoriete politiefilms), Collateral (2004) van Michael Mann (bekijk een filmfragment hier) en Drive (2011) van Nicolas Winding Refn (lees onze recensie hier en bekijk een filmfragment hier); ook films waarin het grootstedelijke nachtleven als het ware een hoofdpersonage op zich vormt. 

Dat Nightcrawler zich goeddeels in het holst van de nacht afspeelt, draagt ook bij tot de ontluisterende mediakritiek in de film. De bedrijfscultuur van de media wordt immers ontmaskerd als een meedogenloos egocentrische mentaliteit die het daglicht schuwt. In de regiekamers worden onder het mom van beweerde 'journalistiek' vooral de belangen van de aandeelhouders en de carrières van de 'journalisten' en hun bazen gediend. 

Als een striemende aanklacht tegen de mensonterende commerciële exploitatie van sensatiezucht en voyeurisme, hoort Nightcrawler thuis in het rijtje van sarcastische mediasatires zoals Ace in the Hole (1951), Sweet Smell of Success (1957), Network (1976), C'est arrivé près de chez vous uit 1992 (één van onze favoriete films over seriemoorden; bekijk de hele film hier), To Die For (1995), The Truman Show (1998) en Shattered Glass uit 2003 (lees onze recensie hier). In dat rijtje is Nightcrawler overigens één van de meest cynische films, zoals blijkt uit onder meer de aangrijpende scène waarin Nina onderhandelt met Lou over de prijs van één van zijn video-opnames terwijl op de achtergrond het screenshot te zien is van een man die dood ligt te bloeden. En je zou eens moeten weten weet wie die man is... 

Rene Russo en Jake Gyllenhaal.

Andere voorbeelden van sterke scènes: het etentje dat Lou misbruikt om Nina te chanteren; het bloedbad in een villa; de set-up van twee criminelen in een fastfoodrestaurant; en de knappe slotscène waarin de zwarte bestelwagens van de nieuwsploeg bij volle maan de nacht inrijden als een bende vampiers die bloed geroken hebben... 

Wij kleefden gisterenavond aan het scherm. Als een voyeuristische nightcrawler... 

JN.

Nightcrawler (USA-2014): in de bioscoop sinds 5 november 2014.

Met: Jake Gyllenhaal, Rene Russo en Riz Ahmed.

Genre: thriller / mediasatire / psychosociaal drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Nightcrawler - trailer