Oslo, August 31st - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Oslo, August 31st: Dagboek van een junkie

Genre: existentieel drama

Dagboek van een junkie

Oslo, August 31st  van Joachim Trier     ★★★★

Eén dag is zo voorbij als je een normaal, routineus leventje leidt. Maar voor een suïcidale junkie zoals de 34-jarige Anders (doorleefd vertolkt door Anders Danielsen Lie) kunnen 24 uur een eeuwigheid duren. Na een lange afkickperiode in een Noors rehabilitatiecentrum voor drugverslaafden, krijgt Anders een dagje vrijaf om in Oslo te solliciteren naar een baan. We volgen hem terwijl hij in de Noorse hoofdstad oude vrienden bezoekt, berichtjes inspreekt op de voicemail van zijn ex, probeert af te spreken met zijn zus, het nachtleven induikt en wanhopig tracht te weerstaan aan de verleiding van drugs.

Leegte

Niemand lijkt in staat écht te begrijpen wat Anders doormaakt: hoe machteloos en eenzaam hij zich voelt, in welke mate de drugs hem nog steeds fysiek en mentaal in hun greep hebben, en hoe leeg en betekenisloos hij het leven ervaart terwijl de mensen om hem heen doorgaan met hun dagdagelijkse bezigheden. De ouders en zuster van Anders komen nooit in beeld, wat zijn isolatie onderstreept.

Losjes gebaseerd op de roman Le feu follet van de Franse schrijver Pierre Drieu La Rochelle uit 1931 en op de gelijknamige verfilming door Louis Malle in 1963, is Oslo, August 31st van de Noorse cineast Joachim Trier een bijzonder aangrijpend existentieel portret van een onthechte ziel in nood. De gevoelige, naturalistische vertolking van Anders Danielsen Lie biedt de kijker een erg realistische blik in de zelfdestructieve psyche van een drugverslaafde: we geloven hem terwijl hij uitdrukking geeft aan de fatalistische wanhoop van het hoofdpersonage.

Anders Danielsen Lie.

Weltschmertz

Je hoeft bovendien geen junkie te zijn (of te kennen) om mee te voelen met de afgrondelijk diepe eenzaamheid waarmee Anders worstelt. In dat opzicht is deze sfeervol in beeld gebrachte film veel meer dan een hedendaagse variant op het ophefmakende Duitse junkiedrama Christiane F.: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo uit 1981. De focus van Oslo, August 31st ligt immers meer op de existentiële twijfels en angsten van Anders dan op zijn verslaving als zodanig. Twijfels en angsten waaraan overigens ook zijn vrienden en kennissen onderhevig zijn, zij het dan in veel mindere mate. Zo blijkt uit de boeiende gesprekken die Anders voert met zijn beste vriend Thomas (Hans Olav Brenner) dat ook Thomas zich vragen stelt over de zin en het doel van zijn eigen, conformistische gezinsleventje. 

Regisseur Joachim Trier lijkt hiermee te willen aangeven dat het subjectieve verschil tussen een doorsnee burger en een stuurloze junk kleiner kan zijn dan het objectieve verschil tussen hun levensstijlen doet vermoeden. Anders is een verstandige jongeman uit een welgesteld en warm nest en heeft gelijkaardige kansen gekregen als Thomas om iets van zijn leven te maken. Hun familiale voorgeschiedenis is dus niet fundamenteel verschillend. Maar waarom gleed Anders wél en Thomas niét af naar de marge van de samenleving? Of het nu om alcohol, dan wel om soft- of harddrugs gaat, de meesten onder ons komen vroeg of laat in contact met verdovende middelen. De combinatie van externe factoren, fysiologische disposities en persoonlijk temperament zorgt ervoor dat sommigen minder bestand blijken tegen verslaving dan anderen. En niet toevallig zijn dat vaak mensen die ook gevoeliger zijn voor Weltshmertz, melancholie en depressies. 

"Ik heb altijd gedacht dat gelukkige mensen idioten zijn", zegt Anders tegen Thomas. "Het zijn idioten", beaamt Thomas. Met zijn intelligente, hypergevoelige persoonlijkheid is Anders blijkbaar minder in staat om domweg gelukkig te zijn dan Jan en An Modaal. "Schwer is zu tragen das Unglück, aber schwerer das Glück", dichtte Hölderlin terecht. En "wie kennis vermeerdert, vermeerdert smart", staat in de Bijbel. Voor geluk moet je niet alleen talent hebben, maar ook een beetje blind (willen) zijn; blind voor de oppervlakkigheid en miserie in de wereld om je heen, voor de gebreken van anderen en vooral voor je eigen gebreken. Optimisme is een heilzame oogziekte. Antiheld Anders is te scherpzinnig en te eerlijk om optimistisch te zijn. En dat is zijn doem. 

JN.

Oslo, August 31st (Noorwegen-2011): beschikbaar op dvd vanaf 13 september 2012.

Met: Anders Danielsen Lie en Hans Olav Brenner.

Genre: existentieel drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Oslo, August 31st - trailer 

Being Flynn - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Being Flynn: Zo vader zo zoon?

Genre: psychosociaal gezinsdrama / tragikomedie

Zo vader zo zoon?

Being Flynn  van Paul Weitz     ★★½

Robert De Niro als vader Flynn.

"Alles wat ik schrijf, is een meesterwerk", beweert de onbekende would-be-schrijver, taxichauffeur en oplichter Jonathan Flynn (gespeeld door Robert De Niro). "En spoedig, zeer spoedig zal ik beroemd zijn." Ook zijn zoon Nick (Paul Dano) wil een succesvolle schrijver worden. 

Beiden zijn elkaar in de loop der jaren uit het oog verloren. Jonathan was een afwezige vader. En Nick heeft zich daar als volwassene min of meer bij neergelegd, maar hij hield er wel existentiële littekens op zijn ziel aan over. 

Wanneer zij elkaar na 18 jaar voor het eerst weer ontmoeten, merkt Nick dat zijn vader in feite een drankzuchtige, racistische en homofobe zonderling is. Na hun schijnbaar eenmalige reünie, besluit de doelloze Nick om te gaan werken in een centrum voor daklozen in New York. Hij merkt al gauw dat zijn eigen problemen in het niets verzinken in vergelijking met die van de daklozen. Tot hij zijn eigen vader in het daklozencentrum aantreft...



Paul Dano als Nick Flynn.

Losers

Gebaseerd op de gepubliceerde memoires van de Amerikaanse schrijver en dichter Nick Flynn, getiteld Another Bullshit Night in Suck City, is Being Flynn een psychosociaal drama over een problematische vader-zoonrelatie en over de zoektocht naar een eigen identiteit in een samenleving die gekenmerkt wordt door een meedogenloze survival of the fittest. Voor wie niet geboren wordt in weelde is de klim op de maatschappelijke ladder lang en moeizaam. Bovendien kan iedereen, zonder uitzondering, van de ene op de andere dag van de maatschappelijke ladder naar beneden donderen. Van loodgieter tot bankier, van leerkracht tot advocaat, van huismoeder tot zakenvrouw: in tegenspoed loopt iedereen het risico om dakloos te worden, getuige daarvan het groeiende leger van daklozen in de straten van nochtans welvarende steden zoals New York. "The beat, the sad, the losers of life's great game", zo noemt Jonathan de sukkelaars waartoe hij intussen ook zelf behoort. En hoewel Nick meent dat hij meer van zijn leven kan maken dan zijn wild om zich heen schoppende vader, dreigt ook Nick af te glijden naar marginale toestanden...

Robert De Niro.

Tragikomisch



Julianne Moore.

Olivia Thirlby.

Paul Dano blijft ernstig in zijn vertolking van de stuurloze Nick, maar Robert De Niro (één van onze favoriete acteurs) geeft een humoristische dimensie aan de flamboyante vaderfiguur. Fijn om De Niro -een rasacteur die zijn talent de voorbije jaren verspilde aan heel wat middelmatige commerciële producties- nog eens aan het werk te zien in een rol die bij momenten het beste in hem naar boven haalt. 

In de bijrollen herkennen we (de zoals steeds uitstekende) Julianne Moore als Nicks liefdevolle maar ongelukkige moeder, en Olivia Thirlby als Nicks eigenzinnige vriendin.

Regisseur Paul Weitz slaagde er, ondanks de vaak inventieve montage, niet helemaal in om een evenwicht te vinden tussen de komische en dramatische aspecten van zijn zelfgeschreven scenario. Being Flynn vindt af en toe de juiste toon, maar bevat ook enkele valse noten, zoals de nogal opportunistische slotscène. Ook de muziekfragmenten op de soundtrack geven soms wat te nadrukkelijk blijk van emotioneel effectbejag. Toch bleven we geboeid kijken, nieuwsgierig naar hoe het nu verder moet met de Flynns.

JN.

Being Flynn (USA-2012): in de bioscoop vanaf 26 september 2012.

Met: Robert De Niro, Paul Dano, Julianne Moore en Olivia Thirlby.

Genre: psychosociaal drama / tragikomedie

Klik op de oranje link voor de trailer: Being Flynn - trailer

A Simple Life - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: drama

Klik op de oranje link voor onze recensie van A Simple Life: Wachten op het einde

Wachten op het einde

A Simple Life  van Ann Hui     ★★★½

Gebaseerd op persoonlijke ervaringen van de Hongkongse producer Roger Lee en zijn dienstmeid, vertelt A Simple Life het verhaal van Chun-Tao Chung, kortweg Ah Tao (gespeeld door Deanie Ip): een oude vrouw die al sinds haar kinderjaren als inwonende dienstmeid werkt bij de familie Leung in Hong Kong. De meeste familieleden  zijn uitgeweken naar de Verenigde Staten, op Roger Leung (Andy Lau) na, die in Hong Kong werkt als productie-accountant in de filmindustrie. Als volwassen vrijgezel wordt Roger nog steeds verwend door de kookkunsten en altruïstische attenties van Ah Tao. Op een dag krijgt Ah Tao echter een beroerte. Roger brengt haar naar een rust- en verzorgingstehuis en gaat zo vaak hij kan op bezoek. Terwijl Ah Tao zich voorbeeldig probeert aan te passen aan haar nieuwe omgeving, begint Roger te beseffen hoe onvervangbaar ze eigenlijk is...

Andy Lau en Deanie Ip.

Doodeerlijk

Moet het nog gezegd dat, spijts de culturele verschillen tussen het oosten en het westen, ouderen van dagen overal ter wereld worstelen met de genadeloze gevolgen van hun fysieke aftakeling. Ook in Hong Kong slaat de vergrijzing van de bevolking toe en trekt ze maatschappelijke sporen. De traditionele gewoonte om bejaarden thuis te verzorgen in de familiekring staat al een tijd ook in Azië onder druk, en senioren worden er, net zoals hier, steeds meer in bejaardentehuizen ondergebracht. En net zoals in westerse tehuizen, hangt ook in het bejaardentehuis waar Ah Tao verblijft een atmosfeer van eenzame tragiek. De bejaarden maken er het beste van: ze praten, delen lief en leed, spelen gezelschapsspelletjes en vieren nieuwjaar. Maar allemaal voelen ze zich overbodig, terwijl ze wachten op hun onafwendbare einde.

Naast de mooie, ingetogen acteerprestaties van Deanie Ip en Andy Lau, is de grote verdienste van A Simple Life (originele titel: Tao Jie) dat deze uit het leven gegrepen film over ouderdom, vriendschap en liefde niet sentimenteel wordt. Geen grote gebaren of existentiële pathetiek, maar doodeerlijke, geloofwaardige cinema met hetzelfde soort van ontroerende waardigheid als in het klassieke ouderdomsdrama Ikiru van de Japanse meestercineast Akira Kurosowa uit 1952. De subtiele humor in A Simple Life werkt veel beter dan de karikaturale toestanden in het Amerikaanse tragikomische dienstmeidendrama The Help (lees onze recensie hier). En de franjeloze fotografie en sobere mise-en-scène van A Simple Life sluiten naadloos aan bij het eenvoudige scenario. 

A Simple Life is een film die ons aanvankelijk intrigeerde, vervolgens geruisloos charmeerde en tot slot helemaal inpakte. Een bescheiden juweeltje.

JN.

A Simple Life (Hong Kong-2011): in de bioscoop vanaf 15 augustus 2012.

Met: Deanie Ip en Andy Lau.

Genre: drama

Klik op de oranje link voor de trailer: A Simple Life - trailer 

Havana mon amour

7 Days in Havana  van Benicio Del Toro, Gaspar Noé, Elia Suleiman e.a.     ★★

Aaah, Havana... Wat een stad! Toen ik er in de jaren 90 op vakantie was, vond ik het de mooiste stad ter wereld. Havana heeft een unieke vergane glorie waar zelfs Venetië niet aan kan tippen. Hoewel de Cubaanse hoofdstad een populaire vakantiebestemming is, lijdt ze immers veel minder onder het massatoerisme dan de Italiaanse Dogenstad. Vervliedende tijd heeft de oude Spaanse koloniale gebouwen in Havana, de Amerikaanse wagens uit de jaren vijftig én de inwoners bedekt met een melancholisch patina dat herinnert aan een pre-communistisch verleden onder de westersgezinde dictator Batista: een tijd waarin Havana nog the place to be was voor mondaine feestjes van de internationale jetset. Ook toen al hunkerde de doorsnee Cubaan naar een beter leven. En gelet op het bijna documentaire beeld dat de nieuwe anthologie 7 Days in Havana (2012) ophangt van de huidige stad, zijn zowel de magische aanblik van Havana als de psychologie van haar inwoners in de loop der jaren niet wezenlijk veranderd. Sinds de Cubaanse Revolutie onder leiding van Fidel Castro en Che Guevara, ruim een halve eeuw geleden, lijkt de tijd er stilgestaan te hebben. De kapitalistische dictator is vervangen door een communistische dictator, en de Habaneros hopen nog steeds op een betere toekomst. Tegen de achtergrond van deze hoop, toont 7 Days in Havana leven, liefde en lijden van een levenslustig volk.

Mozaïek

De film is opgebouwd als een mozaïek van zeven kortfilms, die elk een dag uit het leven van enkele losjes met elkaar verbonden Habaneros en buitenlandse toeristen in beeld brengen. Zeven regisseurs namen elk één van de segmenten voor hun rekening, telkens focussend op een bepaald aspect van het dagelijkse leven in de stad.



Maandag werd onder de titel El Yuma ingeblikt door de Puerto Ricaanse acteur Benicio Del Toro en zoomt in op een jonge Amerikaan (gespeeld door Josh Hutcherson) die zich onderdompelt in het bruisende nachtleven van Havana. 

Josh Hutcherson.

In het hoofdstuk Jam Session, dat zich op dinsdag afspeelt en geregisseerd werd door de Argentijn Pablo Trapero, zien we de Servische cineast Emir Kusturica in een zelfparodiërende cameo terwijl hij bevriend geraakt met een virtuoze Cubaanse trompettist (Alexander Abreu) die in Havana noodgedwongen de kost verdient als taxichauffeur. 

De Spanjaard Julio Médem regisseerde woensdag en toont in zijn bitterzoete kortfilm La tentatión de Cecilia hoe een jonge, beloftevolle Havanese zangeres (gespeeld door Melvis Santa Estévez) twijfelt tussen de liefde van haar leven (rol van Leonardo Benitez) en een Spaanse impresario (gespeeld door de Spaans-Duitse acteur Daniel Brühl) die haar een succesvolle carrière in het buitenland belooft. 

Daniel Brühl en Melvis Santa Estévez.

Diary of a Beginner, dat zich op donderdag afspeelt, is een minimalistisch portret waarin de Palestijnse regisseur en acteur Elia Suleiman zelf de rol vertolkt van een buitenlander die het straatleven in Havana mijmerend in zich opneemt. 

Elia Suleiman in de Havanese bar El Floridita, geboorteplek van de frozen daiquiri-cocktail 
en ooit nog de stamkroeg van de Amerikaanse schrijver en notoire feestneus Ernest Hemingway,
wiens standbeeld aan de toog staat.

Vrijdag was voor rekening van de Argentijnse cineast Gaspar Noé, die in zijn segment Ritual een blik biedt op de Cubaanse Santería-voodoo tijdens een bezwerend ritueel waarin een Havanees schoolmeisje (gespeeld door Cristela De La Cardidad Herrera) 'gezuiverd' wordt van haar lesbische neigingen. 

De Cubaan Juan Carlos Tabío mocht zaterdag inblikken en toont in zijn kortfilm Dulce amargo hoe een Havanese psychologe (gespeeld door Mirta Ibarra) taarten moet bakken om financieel rond te komen, terwijl haar dochter (de hierboven reeds vermelde zangeres) stiekem plannen maakt om op een vlot naar Amerika te emigreren. 

Tot slot werd zondag onder de titel La fuente geregisseerd door de Fransman Laurent Cantet, die inzoomt op een vrouw (gespeeld door Natalia Amore) die haar buren te hulp roept om een ceremonie te organiseren ter ere van de godin Oshun, een Mariafiguur wier beeltenis tal van Cubaanse huiskamers siert.

Natalia Amore.

Tranches de vie



Melvis Santa Estévez.

Hoewel een collage van zeven verschillende kortfilms door evenveel verschillende regisseurs een onsamenhangend resultaat had kunnen opleveren, slaagt 7 Days in Havana precies vanwege die perspectivistische aanpak in zijn opzet: met enkele geloofwaardige tranches de vie een authentiek beeld oproepen van het veelzijdige karakter van Havana en haar kleurrijke inwoners. Havana is altijd al een smeltkroes van rassen, kleuren en culturen geweest. Een stad ook die met één been in haar verleden en tradities staat en met het andere been op weg is naar de toekomst, wat op de soundtrack van 7 Days in Havana weerklinkt in de combinatie van zowel oude deuntjes als hedendaagse muziek. De zeven kortfilms zijn ook erg sfeervol in beeld gebracht, en dat danken zij goeddeels aan het fotogenieke karakter van de stad. De Cubaanse muziek en de stad zelf zijn trouwens zo prominent aanwezig dat ze in feite fungeren als personages op zich, waarmee de personages van vlees en bloed interageren.

Liefdesverklaring

Sommige segmenten zijn minder geslaagd dan andere, en de montage van de drie laatste kortfilms, die wij ook anderszins matig vonden, had wat snediger mogen zijn. De film duurt in totaal ruim twee uur en had er baat bij gehad een halfuurtje korter te zijn. Vijf dagen in Havana was in dit geval lang genoeg geweest. 

Niettemin is 7 Days in Havana, met zijn caleidoscopische visie op de dromen, de verlangens, de twijfels, de liefde, de humor, het doorzettingsvermogen en vooral de joie de vivre van de Habaneros, in elk geval een mooie liefdesverklaring aan één van de boeiendste steden ter wereld.

JN.

7 Days in Havana (Frankrijk/Spanje-2012): in de bioscoop vanaf 1 augustus 2012.

Met: Josh Hutcherson, Emir Kusturica, Melvis Santa Estévez, Elia Suleiman, Alexander Abreu, Elia Suleiman, Leonardo Benitez, Cristela De La Caridad Herrera, Mirta Ibarra en Natalia Amore.

Genre: psychosociale anthologie / docudrama / romantiek

Klik op de oranje link voor de trailer: 7 Days in Havana - trailer

7 Days in Havana - trailer

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van 7 Days in Havana: Havana mon amour

Genre: psychosociale anthologie / docudrama / romantiek