donderdag 24 mei 2012

Feministische horror?

The Woman  van Lucky McKee     ★★★½




Pollyanna McIntosh als de wilde vrouw. 
In deze sequel op Offspring -een horrorfilm uit 2009 over een horde kannibalistische nomaden- blijkt een verwilderde vrouw (titelrol van de Schotse actrice Pollyanna McIntosh) de enige overlevende van de stam. Ze groeide op in het gezelschap van wolven, verschuilt zich nog steeds in een wolvenhol en zwerft rond in de bossen op zoek naar voedsel. 

Op een dag wordt de vrouw in het bos gevangengenomen door Chris Cleek (Sean Bridgers), een plattelandsadvocaat met een ogenschijnlijk normaal gezinsleven. Chris neemt haar mee naar huis, sluit haar op in de tuinkelder en vraagt zijn echtgenote en kinderen om hem te helpen de wilde vrouw te 'beschaven'...

Bij de familie Cleek spelen zich achter de schone schijn huiveringwekkende dingen af.

Onder de sloef

Sean Bridgers
als de dominante vader Chris Cleek.

Angela Bettis
als de onderdanige huisvrouw Belle.

Zach Rand
als de getroebleerde tiener Brian.

Intussen is het voor de kijker stilaan duidelijk dat Chris niet de brave huisvader is waarvoor zijn kennissen en collega's hem verslijten. Als een dominante patriarch verdraagt hij geen tegenspraak van de andere gezinsleden. Zijn dociele vrouw Belle (Angela Bettis) kijkt lijdzaam toe terwijl hij de vrouw uit het bos niet alleen behandelt als een huisdier, maar ook bepotelt. Hun dochter Peggy (Lauren Ashley Carter) is een introvert meisje dat zichtbaar getraumatiseerd is door het dictatoriale schrikbewind van haar vader. Uit de scène waarin Chris 's nachts stiekem naar de tuinkelder sluipt om zijn gevangene te misbruiken en dezelfde kaars meebrengt die we eerder in Peggy's kamer zagen, kunnen we bovendien afleiden dat Peggy wellicht het slachtoffer is van incestueus misbruik door haar vader. En zijn zoon Brian (Zach Rand) is een gefrustreerde tiener met sadistische neigingen die stilaan in de voetsporen treedt van zijn agressieve vader. De jongste dochter Darlin' (Shyla Molhusen) is nog te klein om te begrijpen wat er allemaal aan de hand is.

Kortom, ten huize van de Cleeks ligt iedereen onder de sloef van vader Chris. Behalve de vrouw uit het bos, die op wraak zint...     

Girl power

De toepasselijke tagline van The Woman -"not every monster lives in the wild"- suggereert dat de makers van deze bizarre horrorfilm de hypocrisie en het huiselijk geweld in burgerlijk Amerika aan de kaak wilden stellen. Chris is weliswaar een advocaat en zou als zodanig recht en orde moeten vertegenwoordigen, maar hij blijkt in de praktijk een zwaar gestoorde psychopaat. De vrouw uit het bos daarentegen mag dan al letterlijk en figuurlijk een primitieve holbewoonster zijn, ze symboliseert in The Woman overduidelijk de positie van onderdrukte vrouwen die hun girl power gebruiken om onder het juk van repressieve mannen vandaan te komen.

Een feministisch statement? Jazeker. Maar vergis u niet: scenarist Jack Ketchum (pseudoniem van de succesvolle horrorauteur Dallas Mayr) en horrorregisseur Lucky McKee hebben van The Woman een wreed en bloederig spektakel gemaakt, vooral in de extreme finale, waarin de grens tussen aanklacht en exploitatie wel erg vaag wordt. Gelukkig deden ze dat met een trefzeker gevoel voor pikzwarte humor, waardoor je hun film ook met een flinke korrel zout mag nemen.


Raar beestje

De cast acteert sterk, met glansrollen van de charismatische Pollyanna McIntosh als de wilde vrouw en van Sean Bridgers als de bedrieglijk charmante maar in wezen genadeloze klootzak Chris. 


De film is ook knap in beeld gebracht en het scenario bevat enkele verrassende plotwendingen, maar The Woman had nog spannender gekund en de muziekkeuze is niet altijd even geslaagd.

Ons eindoordeel? The Woman is een raar beestje:
- een film die weerzin oproept, maar bij momenten ook erg grappig is;
- in eerste instantie bedoeld voor horroradepten en niet voor gevoelige zielen, maar vanwege zijn onderhuidse psychosociale dimensie toch interessanter dan de doorsnee griezelfilm;
- een ziek verhaal waarvan je je zuchtend afvraagt "waar gaat dit naartoe?", maar precies daarom toch blijft boeien tot het eind. 
Kortom, The Woman is één van de meest omstreden en intrigerende horrorfilms van de afgelopen jaren.

Op het Festival van de Fantastische Film in Straatsburg werd The Woman bekroond met de Octopus d'Or voor beste internationale langspeelfilm en kreeg hij ook de publieksprijs. 

O ja: blijf kijken tijdens de eindgeneriek, want nadien volgt nog een vreemd extraatje.

JN.

The Woman (USA-2011): beschikbaar op dvd vanaf 21 juni 2012.
Met: Pollyanna McIntosh, Sean Bridgers, Angela Bettis, Zach Rand, Lauren Ashley Carter en Carlee Baker.

Genre: horror / psychosociaal gezinsdrama / misdaadthriller

Klik op de oranje link voor de trailer: The Woman - trailer






maandag 21 mei 2012

Headhunters - trailer




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje link voor onze recensie van Headhunters: Van jager tot prooi

Genre: misdaadthriller / actie / gezinsdrama / film noir / neo-noir



Van jager tot prooi

Headhunters  van Morten Tyldum     ★★★½




Ze blijven maar komen: de boeiende psychologische misdaadthrillers uit Scandinavië. Deze keer gaat het om Headhunters van de Noorse regisseur Morten Tyldum naar de gelijknamige roman van zijn landgenoot en successchrijver Jo Nesbø: een spannende, harde thriller met film noir-elementen en een subtiele dosis zwarte humor.

Napoleoncomplex

Aksel Hennie als de kunstdief Roger Brown.
"Mijn naam is Roger Brown", vertelt het door de Noorse acteur Aksel Hennie vertolkte hoofdpersonage van Headhunters in voice-over. "Ik ben 1 meter 68. Je hebt geen psycholoog nodig om te begrijpen dat ik dit moet compenseren. Mijn huis bijvoorbeeld is 30 miljoen kronen waard. Ik vind het zelf niet mooi en kan het me in feite niet veroorloven, maar zij is dol op het huis." Zij is Rogers beeldschone echtgenote Diana (debuut van de Noorse actrice Synnøve Macody Lund, die wel een zusje lijkt van topmodel Heidi Klum). Geplaagd door zijn Napoleoncomplex en negatieve zelfbeeld, meent Roger dat hij zijn vrouw niet verdient. Uit vrees haar te verliezen, verwent hij haar met dure cadeaus. Als headhunter voor een succesvol elektronicabedrijf verdient hij goed zijn kost. Maar niet goed genoeg voor de luxueuze levensstijl van het koppel. En dus rooft Roger stiekem kostbare kunstwerken uit de woningen van de kapitaalkrachtige sollicitanten die hij ten kantore interviewde.

Synnøve Macody Lund als Diana en Aksel Hennie als Roger.

Kat en muis

De spannende plot van Headhunters komt pas echt op gang wanneer Roger zijn zinnen zet op een topwerk van de wereldberoemde Vlaamse barokschilder Rubens. De eigenaar van het waardevolle doek is echter de ex-militair Clas Greve (met brio vertolkt door de Deen Nikolaj Coster-Waldau): een gewiekste, gewetenloze man met een eigen agenda die de rollen gauw omdraait; in plaats van jager, wordt Roger plots de prooi...

Nikolaj Coster-Waldau als de mysterieuze Clas Greve.

Neo noir

Toen Headhunters (oorspronkelijke Noorse titel: Hodejegerne) vorig jaar in Noorwegen uitkwam, kochten ruim 104.000 Noren een bioscoopkaartje tijdens het openingsweekend van de film. Alleen het Noorse oorlogsdrama Max Manus (overigens ook met Aksel Hennie in de hoofdrol) deed het (in 2008) nog beter met meer dan 140.000 bioscoopbezoekers tijdens zijn openingsweekend, een absoluut record in de Noorse filmgeschiedenis.

Het succes van Headhunters is ongetwijfeld te danken aan de geslaagde combinatie van een spannend verhaal met tal van onverwachte plotwendingen, enkele stevige actiescènes, een sterke cast met charismatische acteurs die niet alleen aantrekkelijk ogen maar hun personages ook psychologische diepgang geven, klassieke film noir-ingrediënten (de complexe plot, de in het nauw gedreven antiheld, een femme fatale) in een eigentijdse verpakking, een efficiënte montage en een streepje sarcastische humor.

Eivid Sander als de prettig gestoorde partner in crime Ove.

Wat die humor betreft, verwijzen we niet alleen naar de scène waarin Rogers partner in crime Ove (Eivind Sander) en diens Russische liefje elkaar poedelnaakt met speelgoedpistolen achternazitten of naar de bizarre aanblik van een dode, zwaarlijvige tweeling op een autopsietafel, maar ook naar het symbolische moment waarop een doodsbange Roger zich voor Clas verschuilt in een houten schijthuisje en door het hartvormig gaatje in de deur naar buiten kijkt: Roger heeft zichzelf omwille van romantische redenen -zijn vrouw- in de nesten gewerkt en zit nu tot over zijn oren in de shit...


Synnøve Macody Lund.
Het scenario van Headhunters vertoont hier en daar wat geforceerde inconsistenties, maar de acteurs houden de film overeind. Geen van de hoofdpersonages lijkt te vertrouwen en de cast zet de kijker met boeiende ambivalente vertolkingen voortdurend op het verkeerde been. Lund toont dat ze meer is dan a pretty face en geeft met haar gevarieerde vertolking van de onpeilbare Diana tastbare inhoud aan de uitdrukking stille waters hebben diepe gronden. Maar het zijn vooral Hennie en Coster-Waldau die de show stelen in het dodelijke kat- en muisspel tussen de vindingrijke Roger en de ijskoude Clas.

JN.

Headhunters aka Hodejegerne (Noorwegen/Duitsland-2011): in de bioscoop vanaf 18 juli 2012.
Met: Aksel Hennie, Nikolaj Coster-Waldau, Synnøve Macody Lund en Eivind Sander.

Genre: misdaadthriller / actie / neo noir / drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Headhunters - trailer


Aksel Hennie.


Nikolaj Coster-Waldau.


zondag 20 mei 2012

Meek's Cutoff - trailer




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Genre: western / avontuur / drama


vrijdag 18 mei 2012

The Woman - trailer




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van The Woman: Feministische horror?

Genre: horror / psychosociaal gezinsdrama / misdaadthriller


woensdag 16 mei 2012

The Cabin in the Woods - trailer




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van The Cabin in the Woods: Door de mangel

Genre: horror / komedie


Door de mangel

The Cabin in the Woods  van Drew Goddard     ★★★





Vorige week ben ik met mijn petekind naar de cinema gegaan. Dat doen we wel vaker samen, want ook Efraïm, zo heet ie, is een cinefiel. Hij is 14 jaar jong en stelde voor om naar de superheldenfilm The Avengers te kijken. Ik suggereerde op mijn beurt Dark Shadows (2012) van Tim Burton of The Cabin in the Woods (2011) van Drew Goddard in diens regiedebuut. Beide films zijn Kinderen Toegelaten. Zoals het een goede peter betaamt, mocht Efraïm de knoop doorhakken. Hij koos uiteindelijk voor The Cabin in the Woods. En dat hebben we ons geen van beiden betreurd. 

Knipogen

De premisse van The Cabin in the Woods is zo belegen als oude kaas: vijf jongeren trekken naar de bossen om er te logeren in een afgelegen blokhut en krijgen daar natuurlijk spijt van. Al gauw blijkt er iets niet pluis in hun vakantiebestemming. En voor je als kijker "Pas op!" kan roepen, kruipen er uit de donkere bosgrond reeds enkele moorddadige zombies tevoorschijn. Bovendien weten de jongeren niet dat zij via verborgen camera's en microfoons in de gaten gehouden worden vanuit een geheim ondergronds observatiecentrum, waar een team van wel heel erg cynische techneuten blijkbaar een bizar.... Nee, hier stoppen we om de pret niet te bederven. Want pret heeft deze komische griezelprent alvast in overvloed te bieden.

In de kelder van de blokhut ontdekken de jongeren tal van vreemde objecten.

Oké, een sinistere blokhut waar panische jongeren op de hielen gezeten worden door demonische wezens hebben we al gezien in de uitstekende horrorklassieker The Evil Dead van Sam Raimi uit 1981, één van onze favoriete horrorfilms (lees onze recensie hier, bekijk een filmfragment hier en de hele film hier). Zombies behoren tot een vaste waarde in het horrorgenre sinds de uiterst invloedrijke zombieklassieker Night of the Living Dead van George A. Romero uit 1968. Het vreemde object dat de jongeren in de kelder van The Cabin in the Woods ontdekken, en dat sadomasochistische krachten tot leven wekt, is rechtstreeks gebaseerd op de magische puzzeldoos in de verontrustende griezelfilm Hellraiser van Clive Barker uit 1987 (bekijk de hele film hier). En dat de jongeren stiekem geobserveerd worden door booswichten met een duistere verborgen agenda kwam reeds aan bod in de voyeuristische horrorfilm My Little Eye van Marc Evans uit 2002. En zo zitten er in The Cabin in the Woods nog héél wat andere verwijzingen naar horrorklassiekers. Aan u om ze te ontdekken... 

Ook de vijf hoofdpersonages in The Cabin in the Woods lijken ontleend aan een handboek voor would-be scenaristen van prototypische griezelfilms: de macho Curt (gespeeld door Chris Hemsworth), het blonde sletje Jules (Anna Hutchison), de slome pothead Marty (een grappige Fran Kranz), de zwarte student Holden (Jesse Williams) en de brave Dana (Kristen Connolly) staan respectievelijk symbool voor de Atleet, de Hoer, de Idioot, de Intellectueel en de Maagd.

V.l.n.r.: Chris Hemsworth, Jesse Williams, Anna Hutchison, Fran Kranz en Kristen Connolly.

Zoveel clichés in één film lijkt een recipe for disaster. Maar net als de razend populaire meta-slasher movie Scream van Wes Craven uit 1996 (één van onze favoriete films over seriemoorden), neemt ook The Cabin in the Woods de horrorclichés doelbewust op de korrel. De vette knipogen naar de stereotypes en conventies in het horrorgenre zijn in The Cabin in the Woods slechts een aanleiding om te spelen met het verwachtingspatroon van de kijker en die stereotypes en conventies vervolgens op hun kop te zetten en flink door de mangel te halen. Dat gebeurt bovendien op een manier die zo over the top is dat je als toeschouwer ook tijdens de wreedste scènes vaak in lachen uitbarst. Zo is er het moment waarop één van de zombies Dana te pakken krijgt terwijl het toekijkende personeel in het observatiecentrum vrolijk een feestje bouwt en onverschillig weddenschappen afsluit over de afloop van de slachtpartij. Richard Jenkins en Bradley Whitford zijn trouwens niet alleen in die sequentie hilarisch in hun gortdroge vertolkingen van een duo flegmatieke technici.

Kristen Connolly als Dana.

Fun

Na afloop van de film, besloten Efraïm en ik eensgezind dat het fun was. Toen ik zelf 14 was, heb ik in een chirolokaal aan de Belgische kust ooit voor het eerst The Evil Dead gezien. Destijds was die film Kinderen Niet Toegelaten, maar daar deden ze bij de chiro niet moeilijk over. Tjongjonge, was me dat een vergissing! Wekenlang had ik nachtmerries! De jeugd van tegenwoordig kan daar blijkbaar allemaal veel beter tegen...

JN.

The Cabin in the Woods (USA-2011): in de bioscoop sinds 2 mei 2012.
Met: Kristen Connolly, Fran Kranz, Chris Hemsworth, Anna Hutchison, Jesse Williams, Richard Jenkins en Bradley Whitford.

Genre: horror / zwarte komedie

Klik op de oranje link voor de trailer: The Cabin in the Woods - trailer


Fran Kranz als Marty.


Kristen Connolly als Dana.


Anna Hutchison als Jules.

donderdag 10 mei 2012

Moeder, waarom leren wij?

Detachment  van Tony Kaye     ★★



And never have I felt so deeply at one and the same time so detached from myself and so present in the world. Met dit toepasselijke, aan de Franse schrijver Albert Camus ontleende citaat begint Detachment (2011): een nieuw psychosociaal drama van de Engelse regisseur Tony Kaye, geschreven door Carl Lund, over gedesillusioneerde leerkrachten in het huidige Amerikaanse onderwijssysteem (bekijk de trailer hier). Beperkte budgetten, overvolle klassen, ongemotiveerde en soms ronduit agressieve leerlingen, boze ouders...: het is geen pretje om in die omstandigheden voor de klas te staan.

Adrien Brody als de literatuurleraar Henry Barthes.
Eén van de mensen die zich probeert overeind te houden in deze demotiverende omgeving is Henry Barthes (hoofdrol van Adrien Brody): een getroebleerde interimleerkracht, die het niet alleen moeilijk heeft met de zware psychologische tol die zijn ondankbare job van hem eist, maar ook met de ziekte van zijn grootvader en met de herinneringen aan zijn afwezige en drankzuchtige moeder. Met een voice-over omschrijft de introverte Henry zichzelf als een hol persoon. Vanwege zijn interimstatuut is hij naar eigen zeggen even inwisselbaar als geld: "I am money. I change hands like a dollar bill... I'm young and I 'm old. And I've been bought and I've been sold, so many times..." Zijn taak beperkt zich naar eigen zeggen tot het handhaven van orde en ervoor te zorgen dat niemand in zijn klas vermoord wordt.

Niemand komt opdagen voor de ouderavond...

No Child Left Behind?

Behalve een scherpe kritiek op het falende Amerikaanse onderwijssysteem, is Detachment ook een karakterstudie van de gefrustreerde leerkrachten en leerlingen in deze logge pedagogische moloch. Het onderwijzend personeel wordt verondersteld steun te bieden aan maatschappelijk kwetstbare leerlingen. Maar leerkrachten zijn ook maar mensen, met hun kleine en grote problemen. Soms hebben ze zelf nood aan steun. Henry houdt zich sterk, maar dreigt te vereenzamen. Tot hij het stuurloze straathoertje Erica (een beloftevolle rol van Sami Gayle) tegenkomt: een tiener wier miserabele leventje het tastbare bewijs is dat het No Child Left Behind-programma van het Amerikaanse Ministerie van Onderwijs niet werkt. Samen proberen Henry en Erica er het beste van te maken...

Sami Gayle en Adrien Brody.

Beladen

Sinds zijn doorleefde, Oscarwinnende doorbraakrol als het onfortuinlijke titelpersonage in Roman Polanski's aangrijpende anti-oorlogsdrama The Pianist uit 2002 (één van onze favoriete historische drama's; bekijk een filmfragment hier en de hele film hier), hebben we van Adrien Brody niet veel meer gehoord. In Detachment acteert hij vrij goed (in tegenstelling tot de overacterende Louis Zorich als Henry's grootvader). Brody's personage loopt echter verloren in het beladen scenario, dat te veel onderwerpen tegelijk aansnijdt: de persoonlijke problemen van de leerkrachten en leerlingen, Henry's zieke grootvader en afwezige moeder, de subplot rond Erica, de onvoldoende uitgewerkte bijrollen van James Caan en Christina Hendricks als Henry's collega's en van Lucy Liu als een overspannen schoolpsychologe... 

Lucy Liu komt niet voldoende uit de verf in haar bijrol van een overspannen schoolpsychologe.

Regisseur Tony Kaye (bekend van het anti-neonazidrama American History X uit 1998) stond zelf achter de camera voor Detachement, maar de montage (door Barry Alexander Brown en Geoffrey Richman) is te nadrukkelijk en mist daardoor subtiliteit. Flashbacks, animatie, zwart-wit foto's...: het is allemaal wat van het goede teveel.

"A child's intelligent heart can fathom the depth  of many dark places. But can it fathom the delicate moment of its own detachement?", mijmert Henry. Wij zijn geen kind meer, maar toch voelden ook wij ons al gauw detached (onthecht) van deze goedbedoelde maar nogal boodschapperige en melodramatische 'schoolfilm'. 

Nee, geef ons in dit genre dan maar liever Dead Poets Society (1989) van Peter Weir met Robin Williams, The Browning Version (1994) van Mike Figgis met Albert Finney, of Elephant (2003) van Gus Van Sant met Alex Frost, Eric Deulen en John Robinson (één van onze favoriete films aller tijden; bekijk de hele film hier).

JN.

Detachment (USA-2011): in de bioscoop sinds 2 mei 2012.
Met: Adrien Brody, Sami Gayle, Christina Hendricks, Marcia Gay Harden, James Caan, Lucy Liu en Louis Zorich.

Genre: psychosociaal drama

Klik op de oranje link voor de trailer: Detachment - trailer

dinsdag 8 mei 2012

De rouille et d'os - trailer




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van De rouille et d'os: Eenzame passie

Genre: drama / romantiek


maandag 7 mei 2012

Couleur de peau: miel - fragment



(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Genre: animatiefilm / biopic / psychosociaal familiedrama / docudrama

Klik op de oranje link voor onze recensie van Couleur de peau: miel: De dromen van een adoptiekind

De dromen van een adoptiekind

Couleur de peau: miel  van Laurent Boileau en Jung-sik Jun     ★★★



Jung-sik Jun, het hoofdpersonage in deze mooie tekenfilm voor alle leeftijden, is een 43-jarige Belg van Koreaanse afkomst: één van de vele oorlogskinderen die tijdens de Koreaanse burgeroorlog in een weeshuis terechtkwamen. In Couleur de peau: miel blikt Jung terug op zijn leven terwijl hij voor de eerste keer terugkeert naar zijn land van herkomst om in het reine te komen met zijn pijnlijke verleden.


Vreemde eend in de bijt

Jung is vijf jaar wanneer hij in het Zuid-Koreaanse weeshuis opgegeven wordt voor adoptie. Zijn fiche vermeldt: "Huidskleur: honing." Vandaar de filmtitel Couleur de peau: miel

Begin jaren zeventig wordt Jung geadopteerd door een gastvrij Belgisch echtpaar met vier eigen kinderen. Zo komt hij terecht in een Waals dorp, waar nog een tiental andere Koreaanse adoptiekinderen wonen. "Voor sommige families stond het chic om hun eigen Koreaantje te hebben; het was alsof ze een nieuwe wagen hadden", herinnert Jung zich. 

Jung (het kind uiterst rechts) krijgt in de luchthaven
een warm welkom van zijn Belgische adoptiefamilie.

De jongen integreert zich vlot en vergeet zijn moedertaal. Toch blijft hij zich een vreemde voelen in Europa en vraagt hij zich af wie zijn biologische ouders zijn. Als puber gedraagt Jung zich bovendien steeds rebelser en komt hij in conflict met zijn adoptieouders. Hij begint te tekenen als een vorm van zelftherapie...


Imaginaire moeder

Gebaseerd op het gelijknamige autobiografische stripverhaal van Jung, is  Couleur de peau: miel een boeiend psychosociaal familiedrama over de grote en kleine problemen waarmee zowel adoptiekinderen als hun ouders worstelen. Jung doet in dat verband een veelzeggende, zelfkritische uitspraak: "Wat had ik mijn adoptiemoeder te bieden? Misschien wilde ik alleen maar krijgen..." En over zijn biologische moeder zucht hij: "Men kan niet houden van een imaginaire mamma; men kan haar slechts dromen."

Cover van het gelijknamige stripverhaal.

Expressief


Jung en...Jung.
Couleur de peau: miel  is tot op zekere hoogte een docudrama en daarom werden ook enkele live action shots ingelast. De meeste scènes zijn echter getekend.

De gelaatsuitdrukkingen van de personages komen soms wat houterig over. Maar de meer poëtische en expressieve scènes, waarin Jung terugdenkt aan zijn traumatische kindertijd en verlangt naar zijn biologische moeder, zijn zonder meer prachtig getekend en liggen qua kwaliteit in de lijn van het oorspronkelijke stripverhaal. De film werd dan ook gecoregisseerd door...Jung.

JN.

Couleur de peau: miel (Frankrijk/België-2012): in de bioscoop vanaf 13 juni 2012.

Genre: animatiefilm / biopic / psychosociaal familiedrama / docudrama

Klik op de oranje link voor een filmfragment: Couleur de peau: miel - fragment 








Enkele platen uit het originele stripverhaal van Jung

(Klik op de foto's om ze te vergroten en nogmaals
voor het maximale formaat)

donderdag 3 mei 2012

The Deep Blue Sea - trailer




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 480p of 720p voor hogere beeldkwaliteit)


Klik op de oranje link voor onze recensie van The Deep Blue Sea: Liefdesverdriet

Genre: romantisch drama



Liefdesverdriet

The Deep Blue Sea  van Terence Davies     ★★★



Londen, 1950. Na een mislukte zelfmoordpoging, blikt de ongelukkige Hester (gespeeld door Rachel Weisz) terug op haar turbulente buitenechtelijke relatie met de avontuurlijke Freddie (Tom Hiddleston). 

Hunkerend

Hester is getrouwd met de sympathieke rechter Sir William Collyer (Simon Russell Beale), maar het gebrek aan passie in hun huwelijk dreef haar in de armen van Freddie: een voormalige legerpiloot, die een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op haar. De egocentrische en oppervlakkige Freddie kan Hester echter niet de steun en liefde geven die zij van haar man kreeg. De jongeman voelt wel veel voor haar, maar hij lijkt getraumatiseerd door zijn oorlogsverleden en heeft last van bindingsangst. 

Tom Hiddleston als Freddie.

En zo wordt de hunkerende Hester verscheurd door de onmogelijke keuze tussen enerzijds de liefdevolle maar platte vrede van haar comfortabele huwelijk en anderzijds de stuurloze passie in haar labiele relatie met Freddie. Ze voelt zich "between the devil and the deep blue sea" en dreigt, net als het Franse titelpersonage Madame Bovary in de roman van Gustave Flaubert, af te stevenen op zelfdestructie...

Tom Hiddleston als Freddie en Rachel Weisz als Hester.

In de ban van de liefde

De Engelse cineast Terence Davies (bekend van onder meer Distant Voices, Still Lives) baseerde zich voor zijn nieuwe film The Deep Blue Sea (2011) op het gelijknamige toneelstuk van Terence Rattigan en maakte daarbij gebruik van flashbacks om de tragische evolutie van Hesters liefdesleven in beeld te brengen. 


"Pas op voor passie, Hester", waarschuwt haar schoonmoeder. "Het leidt altijd tot iets lelijks." Hester riposteert: "Waarmee zou je het dan vervangen?" De oude vrouw adviseert: "Met een voorzichtig enthousiasme. Dat is veiliger." Hester besluit: "Maar veel saaier." Ze slaat de waarschuwing van haar schoonmoeder in de wind en zet haar huwelijk op het spel voor de onberekenbare Freddie. Wanneer zij in zak en as zit omdat haar minnaar vooral aan zichzelf denkt, zucht haar empathische echtgenoot: "What's happened to you Hester?" Ze antwoordt: "Love, that's all."

Simon Russell Beale als Hesters echtgenoot William.

Weemoedig

Geholpen door de aandacht voor de gevoelswereld van de hoofdpersonages in het zelfgeschreven scenario van regisseur Davies, zet de cast puike acteerprestaties neer. Vooral Rachel Weisz blinkt uit in haar emotionele vertolking van de wanhopige Hester.

De verzorgde fotografie, mooie belichting, geloofwaardige mise-en-scène en toepasselijke muziek (deuntjes uit de tijd van toen, afgewisseld met mistroostige strijkers) zorgen bovendien voor een weemoedige atmosfeer die herinnert aan de tragiromantische tearjerker Brief Encounter van David Lean uit 1945; het soort van bitterzoet patina waarmee de tand des tijds niet alleen oude voorwerpen maar ook liefdesverdriet bedekt. 

JN.

The Deep Blue Sea (USA/Groot-Brittannië-2011): in de bioscoop vanaf 20 juni 2012.
Met: Rachel Weisz, Tom Hiddleston en Simon Russell Beale.

Genre: romantisch drama

Klik op de oranje link voor de trailer: The Deep Blue Sea - trailer