Frantic - full movie

Frantic is een sfeervolle en meeslepende Hitchcockiaanse neo noir mysteriethriller van de Pools-Franse meestercineast Roman Polanski uit 1988, met Harrison Ford in de hoofdrol als een Amerikaanse arts die in de Franse hoofdstad Parijs koortsachtig op zoek gaat naar zijn verdwenen echtgenote. Niemand lijkt hem te kunnen helpen in zijn wanhopige zoektocht. Tot hij de jonge Française Michelle (gespeeld door Emmanuelle Seigner) ontmoet...

De mooie muziek werd geschreven door de beroemde Italiaanse filmcomponist Ennio Morricone. Ook het betoverende Libertango- en reggaenummer I've Seen That Face Before van de Jamaicaanse zangeres Grace Jones uit 1981 draagt bij tot de geslaagde sfeerschepping in Frantic.  

Om de hele film te bekijken, klikt u hieronder in het videoscherm op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit.

 

(Klik op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: mysterie / thriller / neo noir / misdaaddrama / spionagefilm

The Village - full movie

The Village is een verrassende mysteriethriller uit 2004, verpakt in een psychosociaal kostuumdrama, onder regie van de Indiaas-Amerikaanse cineast M. Night Shyamalan, die ook zelf het scenario schreef, met Bryce Dallas Howard, Joaquin Phoenix (één van onze favoriete acteurs), Adrien Brody, William Hurt, Sigourney Weaver en Brendan Gleeson in de belangrijkste rollen.

 

(Klik op de playbutton)

Genre: mysterie / thriller / psychosociaal kostuumdrama

Big Trouble in Little China - full movie

Big Trouble in Little China is een vermakelijke martial arts-komedie van de Amerikaanse cineast John Carpenter uit 1986, met een onnavolgbare Kurt Russell in de hoofdrol als een arrogante antiheld die het opneemt tegen de onderwereld van Chinatown in San Francisco.

Om de hele film te bekijken, klikt u hieronder in het videoscherm op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit.

(Klik op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: komedie / martial arts / actie / fantasy

Dikke miserie

 The Whale  van Darren Aronofsky     ★★½

Het oeuvre van de eigenzinnige Amerikaanse cultcineast Darren Aronofsky bevat een vaak terugkerend thema: zelfdestructie. Zijn aangrijpende en visueel verbluffende junkiedrama Requiem for a Dream (2000), waarmee Aronofsky voor het eerst internationaal doorbrak, focust op de nefaste gevolgen van zelfdestructieve verslavingen aan drugs, medicijnen en televisie. Het boeiende psychosociale sportdrama The Wrestler (2008) draait rond een voormalige professionele worstelaar die anabole steroïden consumeert en hard traint om een comeback te maken in de worstelring, hoewel dat vanwege zijn wankele gezondheid zijn dood zou kunnen betekenen. Black Swan (2010) is dan weer een fascinerende psychologische thriller over een jonge, ambitieuze balletdanseres die alles opoffert, zelfs haar geestelijke gezondheid, om de vrouwelijke hoofdrol te kunnen vertolken in een nieuwe opvoering van het veeleisende ballet Het zwanenmeer (lees onze recensie hier). Noah is Aronofsky's verfilming van het epische Bijbelverhaal over de destructieve Zondvloed die de mensheid over zichzelf afriep als een straf van God voor het verderfelijke gedrag van de mensen (bekijk de trailer hier). De psychologische horrorthriller Mother! (2017) is een allegorische parabel over de (zelf)destructieve wijze waarop de mens met Moeder Natuur omgaat (bekijk de trailer hier). En ook in zijn nieuwe film The Whale (2022) analyseert Aronofsky zelfdestructief gedrag: de ongezonde levensstijl van het mistroostige hoofdpersonage Charlie, die lijdt aan zeer zwaar overgewicht maar zich toch blijft overeten als gevolg van zijn dwangmatige en schijnbaar suïcidale vraatzucht.

Brendan Fraser maakt indruk met zijn veelzijdige
en doorleefde hoofdrol als de corpulente eenzaat Charlie.

Comfort food

Gebaseerd op een scenario van Samuel D. Hunter, naar diens eigen gelijknamige toneelstuk, is The Whale echter niet alleen een drama over de fysieke en psychosociale ravage die dwangmatige vraatzucht kan aanrichten, maar ook en vooral over de oorzaken van Charlie's zelfdestructieve eetstoornis: liefdesverdriet, rouw, schaamte, eenzaamheid, depressie en wroeging. 

Charlie (glansrol van Brendan Fraser) is een homoseksuele man van middelbare leeftijd, die lijdt aan obesitas en vanwege zijn extreme overgewicht nooit zijn appartement verlaat. Hij verdient zijn geld door online schrijfcursussen te geven, maar laat daarbij uit schaamte de videocamera van zijn laptop uitstaan om te vermijden dat zijn online cursisten zouden kunnen zien hoe ontzettend dik hij wel is. Charlie wordt thuis regelmatig verzorgd door de toegewijde verpleegster Liz (Hong Chau), met wie hij al jaren bevriend is. Maar voor het overige zit Charlie moederziel alleen in zijn appartement, waar hij zich volpropt met junk food en snoep terwijl hij urenlang vanop zijn sofa naar de tv staart. Liz waarschuwt hem dat hij vanwege zijn gevaarlijk hoge bloeddruk en ademnood dringend naar het ziekenhuis moet, maar daar wil Charlie niets van weten. Hij blijft zich bovendien volproppen met junk food. Alsof hij een Leegte wil vullen en eten zijn enige troost is. Hij was ooit getrouwd met Mary (Samantha Morton): een intussen drankzuchtige vrouw met wie Charlie uitsluitend nog telefonisch contact heeft om af en toe te vragen hoe het met hun rebelse 17-jarige dochter Ellie (Sadie Sink) gaat. Charlie heeft zijn dochter al negen jaar niet meer gezien en mist haar...

Hong Chau als Liz.

Eerlijk

The Whale begint veelbelovend als een eerlijk, compromisloos drama over de eenzaamheid en gezondheidsproblemen van een extreem zwaarlijvige man die zich in een vroeg graf aan het eten is. Dit doet denken aan Leaving Las Vegas: een bikkelhard alcoholismedrama uit 1995 van Mike Figgis, met Nicholas Cage in de briljante, Oscarwinnende hoofdrol als een tragische alcoholist die zich in een vroeg graf drinkt. 

Het realistisch ogende fat suit (dikmaakpak) en de protheses die Brendan Fraser tijdens de opnames van The Whale droeg, alsook Frasers briljante vertolking als Charlie zijn zo overtuigend dat je als kijker de indruk krijgt getuige te zijn van de lijdensweg van een échte zwaarlijvige man (in plaats van een acteur in een fat suit). Bovendien verleent Fraser een warme intelligentie en veelzijdige gevoeligheid aan Charlie, waardoor je als kijker, net als verpleegster Liz, met Charlie sympathiseert én uit bezorgdheid kwaad op hem wordt omdat hij tegen beter weten in slaaf blijft van zijn levensgevaarlijke vraatzucht. Frasers memorabele vertolking leverde hem terecht een Oscarnominatie op. 

Sadie Sink als de boze tienerdochter Ellie.

Deprimerend melodrama

Vanaf het moment dat Charlie's dochter Ellie haar intrede doet, verzandt The Whale echter in (melo)dramatische clichés. Zo is Ellie veeleer een karikatuur van een rebelse, verbitterde en cynische tiener dan een realistisch personage. Dat ligt zowel aan het scenario en de regie als aan de vaak geforceerde vertolking van Sadie Sink als Ellie. Hong Chau acteert wél overtuigend als Liz, en ook Samantha Morton overtuigt in haar bijrol van Charlie's ex-vrouw Mary. Maar ook zij worden door het scenario en de regie gedwongen in clichématige situaties en dialogen. De subplot over de jonge christelijke missionaris Thomas (Ty Simpkins), die met eigen problemen kampt en zijn leven een nieuwe wending wil geven door Charlie te helpen, verleent weinig meerwaarde aan de film en leidt daardoor af van de getroebleerde relatie tussen Charlie en Ellie. 

Bovendien is het geen pretje om als kijker van begin tot eind getuige te zijn van Charlie's miserie, vermits The Whale zich volledig afspeelt in zijn sombere appartement. Dat schept weliswaar een toepasselijke sfeer van claustrofobisch isolement, versterkt door de schaarse belichting, het bijna vierkante 4:3 beeldformaat en de neerslachtige muziek van Rob Simonsen, waardoor men als kijker deelgenoot wordt van de verstikkende eenzaamheid die kluizenaar Charlie ondergaat. Dit draagt in het hoofd en hart van de kijker bij tot empathie met Charlie's tragische situatie, maar het duurt wel erg lang alvorens Charlie's loodzware miserie een cathartische ontlading krijgt in de mooie, ontroerende slotscène.

In die slotscène, die de hele film meer betekenis en diepte verschaft, spelen verwijzingen naar de magistrale roman Moby Dick van Herman Melville een cruciale rol. Eerder in de film bleek reeds herhaaldelijk dat Charlie troost vindt in de lectuur van een beknopt essay over Moby Dick. Dit verklaart ook de filmtitel The Whale (De Walvis), want Moby Dick draait rond de jacht op de gelijknamige walvis door de obsessieve walvisjager kapitein Ahab, terwijl Charlie er vanwege zijn extreme overgewicht uitziet als een menselijke walvis. Bovendien is ook de ondertitel van Melville's voormelde roman The Whale. Wellicht staat ook kapitein Ahab symbool voor Charlie: net zoals Ahab geobsedeerd is door zijn jacht op zijn aartsvijand Moby Dick, die hij koste wat het kost wil doden, is Charlie geobsedeerd door zijn verlangen om zijn zware fouten uit het verleden goed te maken. Zelfs al kost hem dat al zijn geld, kan hij zich daardoor geen opname in het ziekenhuis veroorloven en tekent hij daarmee wellicht zijn eigen doodvonnis. Daarom staan kapitein Ahab én de walvis Moby Dick waarschijnlijk beiden symbool voor Charlie, vermits Charlie met zijn zelfdestructieve vraatzucht als het ware jacht maakt op zichzelf: hij haat zichzelf, zowel vanwege zijn fouten uit het verleden als vanwege zijn aan zichzelf te wijten transformatie tot een 'Walvis', en hij lijkt zich doelbewust dood te willen eten. Tevens lijkt kapitein Ahab ook symbool te staan voor Ellie, die kwaad is op haar "walgelijke" vader (De Walvis) en zelfs tegen hem roept: "Just fucking die already!". Haar jeugdtrauma's hebben van haar een haatdragende, wraaklustige en soms ronduit kwaadaardige tiener gemaakt, die boos is op de hele wereld en wier arrogantie in wezen een defensief masker is waarachter zij een door haar trauma's gevoed minderwaardigheidscomplex en zelfhaat verbergt. Als zodanig is Ellie, net als Ahab, de gevangene van haar eigen (zelf)haat, waaruit Charlie haar wil bevrijden. De lectuur van het essay over Moby Dick tijdens de slotscène verschaft meer duidelijkheid over Charlie's motieven en Ellie's eigen trauma's. 

Maar alvorens die slotscène begint, hebben we als kijker niet alleen Charlie's miserie en Ellie's wraaklustige bitterheid moeten verdragen, maar ook de problemen waarmee Liz, Thomas en Mary worstelen. Dat levert dus -spijts Charlie's goede inborst, de sporadische droge humor en het mooie open einde- een deprimerende film op. Dat was misschien de bedoeling, maar aangenaam is anders.

JN.

The Whale (USA-2022): in de bioscoop vanaf 8 maart 2023.

Met: Brendan Fraser, Sadie Sink,Ty Simpkins, Hong Chau en Samantha Morton. 

Genre: psychosociaal drama

Kindervriend of wolf in schaapsvacht?

Doubt  van John Patrick Shanley      ★★★★½

We schrijven het jaar des Heeren 1964. Tijdens zijn wekelijkse preek in zijn katholieke parochiekerk in de New Yorkse volkswijk The Bronx legt de Iers-Amerikaanse pastoor Brendan Flynn (gespeeld door Philip Seymour Hoffman) aan zijn parochianen uit dat iedereen wel eens onderhevig is aan twijfel en dat iemand die twijfelt dus niet alleen is. 

Philip Seymour Hoffman als pastoor Flynn.

Eén van de toehoorders tijdens Flynns preek is de strenge, scherpzinnige en wantrouwige katholieke kloosterzuster Aloysius (glansrol van Meryl Streep), die aan het hoofd staat van de nonnen die lesgeven aan de kinderen in hun plaatselijke parochieschooltje. Zij krijgt tijdens de preek de indruk dat pastoor Flynn het onrechtstreeks over zijn eigen twijfel heeft. Maar welke twijfel? Aan God? Aan de morele voorschriften in de Bijbel? Aan de katholieke tradities? Aan zijn eigen gelofte van celibate kuisheid? Aan een combinatie daarvan? Flynn is immers een progressieve pastoor en bon vivant. Hij drinkt graag een glas, meent dat de Kerk moet meegaan met de veranderende tijdsgeest, stelt voor om de schoolkinderen tijdens het komende kerstfeest eindelijk ook eens een seculier kerstliedje te laten zingen, en gaat op een veel jovialere manier met de kinderen om dan de ouderwetse, ijzerstrenge en gevreesde hoofdzuster Aloysius die balpennen verbiedt, een transistorradiootje van een leerling in beslag neemt (maar er daarna zelf naar luistert) en oorvijgen of strafwerk uitdeelt aan ongehoorzame kinderen.  

Meryl Streep als de strenge hoofdzuster Aloysius.

Wanneer zuster Aloysius later door de grote vensters van haar directiekamer als een verheven Alziend Oog letterlijk en figuurlijk neerkijkt op de leerlingen die buiten aan de schoolingang staan, ziet zij hoe de schooljongen William plots verschrikt terugdeinst wanneer pastoor Flynn hem benadert, waardoor zij begint te vermoeden dat de pastoor misschien een pedofiel is die de jongen seksueel misbruikte. Haar vermoeden wordt versterkt wanneer de jonge, goedhartige zuster James (Amy Adams) vertelt aan hoofdzuster Aloysius dat de enige zwarte scholier en misdienaar, Donald, door pastoor Flynn uit haar geschiedenisklas geroepen werd en na zijn terugkeer in de klas naar alcohol rook en zich vreemd gedroeg. Bovendien zag zuster James later dat pastoor Flynn het onderhemdje van Donald in diens opbergkastje stopte. Zuster James kan naar eigen zeggen niet geloven dat de sympathieke pastoor zich seksueel vergrepen zou hebben aan Donald, maar het feit dat zij niettemin haar observaties meldt aan hoofdzuster Aloysius geeft toch blijk van de twijfel in het hart van zuster James: is pastoor Flynn een wolf in schaapsvacht of gewoon een empathische kindervriend die de eenzame Donald onder zijn hoede nam? Wanneer pastoor Flynn ter zake ondervraagd wordt door hoofdzuster Aloysius, terwijl zij nochtans hiërarchisch ondergeschikt is aan hem, ontkent hij verontwaardigd dat hij iets onbetamelijks gedaan zou hebben. Bovendien heeft hij een aannemelijke verklaring voor wat zuster James opmerkte. En zo wordt ook bij de kijker twijfel gezaaid over wat hier precies aan de hand is...

Amy Adams als zuster James.

Schitterend

Gebaseerd op zijn eigen toneelstuk Doubt: A Parable uit 2004 (bekroond met een Pulitzer Prize en een Tony Award), is Doubt een uitstekend drama uit 2008 van de Iers-Amerikaanse cineast John Patrick Shanley (die voordien een Oscar won voor zijn scenario van de romantische tragikomedie Moonstruck uit 1987). 

Doubt schittert als een fijngeslepen diamant met vele facetten. De ge(s)laagde opbouw van het efficiënt gemonteerde mysterie slingert de kijker, net als zuster James, heen en weer tussen tegenstrijdige vermoedens en gevoelens over de ware aard van pastoor Flynn, waarbij niet uitgesloten wordt dat hoofdzuster Aloysius misschien spijkers op laag water zoekt als drogreden om pastoor Flynns reputatie te besmeuren, hem tot ontslag of overplaatsing te dwingen en zich zo te ontdoen van zijn progressieve en subversieve invloed in hààr school. In dat opzicht vertoont Doubt gelijkenissen met Jagten (2012) van de Deense cineast Thomas Vinterberg: ook een aangrijpend psychosociaal drama over een vermeende kindervriend die (al of niet terecht) beschuldigd wordt van seksueel kindermisbruik (lees onze recensie hier). De "Twijfel" in de filmtitel Doubt heeft echter niet alleen betrekking op de twijfel over de draagwijdte van pastoor Flynns gedrag, maar ook op religieuze en existentiële twijfels. Hoe ga je om met het Godsgeloof in volgens hoofdzuster Aloysius goddeloze tijden waarin de populaire Amerikaanse president John F. Kennedy net vermoord is, op de radio in toenemende mate "ketterse" muziek gedraaid wordt en pastoor Flynn met zijn progressieve visie niet alleen de traditionele pedagogische aanpak van hoofdzuster Aloysius ondergraaft maar hij bovendien een gewetenloze pedoseksueel zou kunnen zijn? Toch is er ook ruimte voor fijne droge humor, vooral van Meryl Streep als de onverbiddelijke hoofdzuster Aloysius, bijvoorbeeld tijdens de scène waarin zij het schijnbaar onschuldige kerstliedje Frosty the Snowman bekritiseert:

Hoofdzuster Aloysius: "Frosty the Snowman espouses a pagan belief in magic. The snowman comes to life when an enchanted hat is put on his head. If the music were more somber, people would realize the images are disturbing and the song heretical."

Zuster James: "I never thought about Frosty the Snowman like that."

Hoofdzuster Aloysius heeft de reputatie van een kwaaie tante.

De drie hoofdrollen worden briljant vertolkt:

- Amy Adams ontroert als de zachtaardige, opgewekte, naïeve en manipuleerbare zuster James, die in alles en iedereen het Goede zoekt en graag lesgeeft aan de kinderen, maar na verloop van tijd inboet aan arbeids- en levensvreugde als gevolg van de dramatische ontwikkelingen in het katholieke schooltje;

- Philip Seymour Hoffman, één van onze favoriete acteurs, geeft perfect gestalte aan de ambivalente uitstraling van pastoor Flynn, wat bijdraagt tot de onderhuidse spanning terwijl je als kijker blijft gissen naar de man achter het priestergewaad en naar de afloop van het mysterie, waardoor Doubt ook de allure krijgt van een mysteriethriller met hoofdzuster Aloysius als een soort van religieuze variant op de oude vrijster en speurneus Miss Marple in de detectiveverhalen van Agatha Christie;

- Meryl Streep steelt de show met haar fenomenale vertolking van de strenge hoofdzuster Aloysius, die met een sappig New Jersey-accent praat, naar eigen zeggen over instinctieve mensenkennis beschikt, zich door niemand iets laat wijsmaken en haar katholieke schooltje met ijzeren hand bestiert, terwijl onder haar imago van kwaaie tante in wezen toch een empathische en gevoelige vrouw van vlees en bloed schuilgaat, zoals blijkt uit onder meer haar bezorgdheid over de blind wordende zuster Veronica, alsook uit de scène waarin hoofdzuster Aloysius met tranen in de ogen toegeeft dat zij ooit een doodzonde beging (echtelijke ontrouw alvorens zij non werd?), alsook uit de ontroerende slotscène waarin zij snikkend eindelijk haar ziel blootgeeft. We kunnen ons geen betere hoofdzuster Aloysius voorstellen dan Meryl Streep: vaak kil, intens en dreigend, maar ook grappig en vooral wijs, waarbij Streep slechts één rake gelaatsuitdrukking nodig heeft om het hoofd en hart van de kijker te beroeren. 

Ook Viola Davis overtuigt in haar doorleefde, emotionele bijrol van Donalds bezorgde maar pragmatische moeder.

Viola Davis als Donalds moeder.

De dialogen in Doubt leveren verbaal vuurwerk op, waarbij wij vooral genoten van het intense psychologische steekspel tijdens de confrontaties tussen hoofdzuster Aloysius en pastoor Flynn.

Op visueel vlak is Doubt sober, maar sfeervol in beeld gebracht, waarbij cameraman Roger Deakins onder meer Dutch angles gebruikte om de kijker een toepasselijk gevoel van onbehagen te bezorgen. 

Ook de spaarzame muziek van Howard Shore versterkt het gevoel van onbehagen en knagende twijfel. Een gevoel dat ook na afloop van de film blijft knagen...

JN.

Doubt (USA-2008): beschikbaar op dvd en blu-ray disc.

Met: Meryl Streep, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams en Viola Davis.

Genre: religieus drama / mysterie

Een prekerig psychosociaal misdaaddrama

The Girl Who Escaped: The Kara Robinson Story  van Simone Stock     ★★

Hoeveel misdaadthrillers kent u waarvan de belangrijkste plotwending reeds volledig verklapt wordt in de filmtitel? Dat zullen er niet veel zijn, denk ik. Een misdaadthriller is immers doorgaans bedoeld om de kijker in spanning te houden over de afloop. De nieuwe Amerikaanse tv-film The Girl Who Escaped: The Kara Robinson Story (2023) daarentegen kondigt in de filmtitel niet alleen aan dat de plot gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van het Amerikaanse tienermeisje Kara Robinson (titelrol van Katie Douglas), maar ook dat zij kon ontsnappen uit de handen van haar ontvoerder Richard Evonitz (gespeeld door de Canadese acteur Kristian Bruun). Waarom besloten de makers van deze film om de belangrijkste plotwending op voorhand te verklappen? Wel, dat blijkt uit de narratieve opbouw van de film, die weliswaar begint als een degelijke misdaadthriller over de ontvoering van de 15-jarige Kara, maar gaandeweg evolueert naar een prekerig psychosociaal drama over haar weigering om na haar ontsnapping als "slachtoffer" behandeld te worden.

Katie Douglas als Kara Robinson.

Slappe pudding

De eerste helft van de film is meeslepend, dankzij de geslaagde spanningsopbouw. Als kijker voelen we mee met Kara terwijl ze in juni 2002 in de Amerikaanse staat South Carolina ontvoerd en gevangengehouden wordt door haar gewetenloze ontvoerder. Katie Douglas overtuigt in haar veeleisende titelrol als de bange maar tevens weerbare en scherpzinnige Kara, die koste wat het kost wil overleven en ontsnappen. Kristian Bruun heeft de juiste, perverse en dreigende uitstraling in zijn geslaagde vertolking van de psychopaat Richard Evonitz, waardoor we als kijker geloven dat Kara zijn instructies volgt uit vrees voor haar eigen leven. Ook Cara Buono overtuigt in haar bijrol als Kara's radeloze moeder, die de politie inschakelt om haar verdwenen dochter op te sporen. Toch had de eerste helft van de film nog veel spannender gekund. 

Kristian Bruun overtuigt als de ontvoerder Richard Evonitz.

Bovendien zakt de film als een slappe pudding in elkaar na Kara's ontsnapping. De spanning maakt plaats voor melige dialogen die focussen op Kara's weerbaarheid terwijl zij weigert om als "slachtoffer" behandeld te worden en haar normale leven wil hervatten hoewel haar voortvluchtige ontvoerder nog op vrije voeten is. Vooral de dialogen tussen Kara en politiesheriff Jim Price (vlak vertolkt door Robert Nahum) zijn te prekerig en uitleggerig. Tot slot eindigt de film met een anticlimax, omdat scenariste Haley Harris en regisseuse Simone Stock kozen voor een waarheidsgetrouwe maar nogal saaie finale in plaats van een spannende ontknoping.

JN.

The Girl Who Escaped: The Kara Robinson Story (USA-2023): te bekijken via streamingdiensten zoals Lifetime, iTunes, Google Play, Microsoft Store, Vudu, Prime Video, Hulu en DirectTV. 

Met: Katie Douglas, Kristian Bruun, Cara Buono en Robert Nahum.

Genre: misdaadthriller / psychosociaal drama

The Wicker Man (1973) - full movie

The Wicker Man is een beklemmende folk horror-thriller uit 1973 van de Britse regisseur Robin Hardy, gebaseerd op een scenario van Anthony Shaffer, die op zijn beurt inspiratie vond in de roman Ritual uit 1967 van David Pinner.

Het fascinerende verhaal draait rond de Britse politiesergeant Neil Howie (gespeeld door Edward Woodward), die arriveert op een afgelegen Schots eiland om er de verdwijning van een meisje te onderzoeken. Tot zijn verbazing houden de eilandbewoners er bizarre gebruiken op na. Zit de plaatselijke aristocraat Lord Summerisle (vertolkt door horroricoon Christopher Lee) daar voor iets tussen...?

The Wicker Man groeide uit tot een zeer invloedrijke cultklassieker in het folk horror-subgenre, dankzij onder meer de onheilspellende sfeerschepping en spanningsopbouw, de sfeerversterkende muziek van Paul Giovanni, de meeslepende vertolking van Edward Woodward als de hardnekkige en verontwaardigde christelijke speurneus Howie, de charismatische glansrol van Christopher Lee als de flegmatieke Lord Summerisle, en de shockerende, onvergetelijke finale.  

Wie wil weten waar de Amerikaanse cineast Ari Aster de mosterd vandaan haalde voor zijn eigen geslaagde folk horror-thriller Midsommar uit 2019 (lees onze recensie hier), kan hieronder The Wicker Man bekijken.

De versie hieronder is een director's cut, die zo'n 10 minuten langer duurt dan de oorspronkelijke bioscoopversie.

Om de hele film te bekijken, klikt u hieronder in het videoscherm op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit.

(Klik op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit )

Genre: folk horror / psychosociale thriller / mysterie

When Harry Met Sally - full movie

When Harry Met Sally is een schitterende, erg invloedrijke romantische komedie uit 1989 van de Amerikaanse regisseur Rob Reiner, gebaseerd op een briljant scenario van Nora Ephron, met hilarische dialogen, een slimme montage en onvergetelijke glansrollen van de hoofdrolspelers Billy Crystal als de cynische Harry, Meg Ryan als de romantische Sally, Bruno Kirby als Harry's beste vriend, en Carrie Fisher als Sally's beste vriendin. De soundtrack bevat mooie oude jazzdeuntjes. Samen levert dat één van onze favoriete komedies op.

Om de hele film te bekijken, klikt u hieronder in het videoscherm op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit.

(Klik op de op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p voor hogere beeldkwaliteit) 

Genre: romantische komedie / psychosociaal drama 

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: When Harry Met Sally - trailer

- een filmfragment: When Harry Met Sally - fragment

- een achtergrondartikel: Onze favoriete komedies: Top 35

- een achtergrondartikel: Zijn romantische films gevaarlijk voor uw relatie?

The King of Comedy - full movie

The King of Comedy is een scherpe tragikomedie van de Amerikaanse meestercineast Martin Scorsese uit 1982, gebaseerd op een scenario van  Paul D. Zimmerman, over eenzaamheid en de schaduwzijden van roem en persoonsverheerlijking, met Robert De Niro in een glansrol als de would be-komiek Rupert Pupkin die zijn idool Jerry Langford (gespeeld door Jerry Lewis) hardnekkig stalkt...

In de belangrijkste bijrollen herkennen we Sandra Bernhard als de minstens even fanatieke fan Masha, en Diahnne Abbott als Ruperts love interest Rita.

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder bij instellingen op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: tragikomedie / psychosociaal drama

Klik op de oranje links voor:

- ons biografisch portret van de regisseur: Martin Scorsese: Een meestercineast

- een achtergrondartikel: Onze favoriete komedies: Top 35 

Dressed to Kill (1980) - full movie

Dressed to Kill, één van onze favoriete horrorfilms en één van onze favoriete films tout court, is een superspannende, visueel verbluffende en geniaal gemonteerde psychoseksuele misdaadthriller uit 1980 van de Amerikaanse Hitchcock-epigoon Brian De Palma (één van onze favoriete regisseurs). Lees onze recensie hier.

Om de hele film te bekijken, klikt u hieronder in het videoscherm op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit.

(Klik op  op de link "Watch on Odnoklassniki" en dan op de playbutton, en rechtsonder bij instellingen op "Quality" en op 720p of 1080p voor hogere beeldkwaliteit)

Genre: psychoseksuele misdaadthriller / horror / slasher movie

Klik op de oranje links voor:

- onze recensie van Dressed to Kill: In het spoor van Hitchcock

- de trailer: Dressed to Kill - trailer

- een achtergrondartikel: Onze favoriete films: Top 35

- een achtergrondartikel: Onze favoriete horrorfilms: Top 25

- een achtergrondartikel: Visuele meesterwerken: Top 80

- een achtergrondartikel: Beklijvende films over seriemoorden: Top 45

- een achtergrondartikel: Onze favoriete regisseurs: Top 20

- een achtergrondartikel: De beste schurken en feeksen in de filmgeschiedenis: Top 150

- een achtergrondartikel: Waarom kijken we graag naar horrorfilms?

Een sfeervol Sherlock Holmes-mysterie over Jack the Ripper

 Murder by Decree  van Bob Clark     ★★★

Deels gebaseerd op historische feiten, alsook op de populaire verhalen van de Schotse schrijver Sir Arthur Conan Doyle over de wereldberoemde (fictieve) Britse privédetective Sherlock Holmes, is Murder by Decree een sfeervol in beeld gebracht misdaadmysterie uit 1979 van de Amerikaanse regisseur Bob Clark over de bewogen speurtocht van Sherlock Holmes (gespeeld door Christopher Plummer) en diens sidekick Dr. Watson (James Mason) naar de dader (of daders?) van minstens vijf gruwelijke (echt gebeurde) moorden die tussen april 1888 en februari 1891 gepleegd werden in en rond de arme volkswijk Whitechapel in de Londense East End en die toegeschreven werden aan de legendarische seriemoordenaar met de bijnaam Jack the Ripper. Alle slachtoffers waren vrouwen die werkten als prostituees in de East End van Londen...

Het filmscenario van de Engelse auteur John Hopkins is schatplichtig aan:

- de Britse thriller A Study in Terror van James Hill uit 1965, waarin Sherlock Holmes voor het eerst jacht maakt op Jack the Ripper;

- de zesdelige BBC-serie Jack the Ripper uit 1973 en het daaruit voortvloeiende boek The Ripper File (beide geschreven door Elwyn Jones en John Lloyd), alsook het boek Jack the Ripper: The Final Solution uit 1976 van Stephen Knight. Zowel in de voormelde tv-serie als in de voormelde boeken legt het onderzoek naar de identiteit van Jack the Ripper sporen bloot die hem in verband brengen met de vrijmetselarij en zelfs met het Britse koninklijke hof.

Murder by Decree werd op zijn beurt een inspiratiebron voor de sfeervolle en spannende Jack the Ripper-horrorthriller From Hell van de Hughes Brothers uit 2011 (één van onze favoriete films over seriemoorden) met Johnny Depp in de hoofdrol.

Christopher Plummer als Sherlock Holmes in Murder by Decree.

Gothic horror

Murder by Decree blinkt vooral uit in sfeerschepping. Het was voor regisseur Bob Clark niet de eerste keer dat hij een sfeervol in beeld gebracht misdaadmysterie over een seriemoordenaar inblikte: vijf jaar eerder, in 1974, voltooide hij reeds de invloedrijke slasher movie Black Christmas (lees onze recensie hier en bekijk de hele film hier).

Murder by Decree is een voltreffer op visueel vlak, dankzij onder meer het geslaagde production design (onder leiding van Harry Pottle, met art direction van Peter Childs), de historische kostuums (ontworpen door Judy Moorcroft) en het knappe camerawerk (van Reginald H. Morris). 

De Londense skyline (let op de sfeervolle begingeneriek) en de donkere, in mist gehulde steegjes in de groezelige volkswijk Whitechapel (op locatie gefilmd in de East End van Londen) zijn sfeervol, bijna expressionistisch belicht en vormen niet alleen een toepasselijk decor voor het moordmysterie maar maken van de stad als het ware ook een personage op zich: als kijker voélen we hoe onveilig het voor de toenmalige prostituees in het Victoriaanse Londen moet geweest zijn wanneer zij zich na zonsondergang nog op straat waagden in zulke onheilspellende achterbuurten. 

De geslaagde sfeerschepping in Murder by Decree leunt dicht aan bij de sfeervolle gothic horror-thrillers van de Britse studio Hammer Film Productions.   

Ook de vertolkingen van beide hoofdrolspelers overtuigen: Christopher Plummer en James Mason spelen goed op elkaar in als het duo Holmes en Watson. Zo is er een grappige scène waarin beide partners in crime solving kibbelen over een weerbarstig erwtje op Watsons bord. Naar verluidt zou die scène het resultaat zijn van een stukje improvisatie door Mason. 

In sommige ernstige scènes (zoals de scène in de psychiatrische instelling) injecteert Plummer zijn personage met een interessante dosis sociaal engagement en empathie (hij laat zelfs een traan), wat een emotionelere en veel menselijkere Sherlock Holmes oplevert dan de superieure, intellectualistische en ietwat neerbuigende speurneus die het publiek gewoon is. 

 

Christopher Plummer als Sherlock Holmes
en Geneviève Bujold als Annie Crook.

Daarnaast hebben we ook genoten van Anthony Quayle in zijn bijrol als de autoritaire Sir Charles Warren, hoofd van de Londense politie Scotland Yard, die in conflict komt met Holmes en Watson.

De andere bijrollen komen niet zo goed uit de verf:

- David Hemmings als inspecteur Foxborough;

- Frank Finlay als inspecteur Lestrade;

- Donald Sutherland als de ziener Robert James Lees;

- Susan Clark als de prostituee Mary Kelly;

- Geneviève Bujold als Annie Crook;

- en John Gielgud als de Eerste Minister Lord Salisbury.

Donald Sutherland als de ziener Robert James Lees.

Niet spannend genoeg

Spijts de beloftevolle setup van het verhaal en enkele boeiende plotwendingen, boet Murder by Decree na verloop van tijd echter in aan spanning, vanwege onder meer:

- te weinig ingenieuze deducties door Sherlock Holmes (hoewel dat nochtans het handelsmerk is van deze geniale speurneus);

- enkele wisselvallige sequenties, zoals de te lange sequentie waarin Susan Clark overacteert als de bange prostituee Mary Kelly terwijl zij op straat ondervraagd wordt door Sherlock Holmes, alsook de te lange en onhandig gemonteerde sequentie waarin Holmes het personage Annie Crook bezoekt in een psychiatrische instelling;

- de vlakke vertolkingen van David Hemmings als inspecteur Foxborough en Frank Finlay als inspecteur Lestrade;

- de ongeloofwaardige dood van een boosdoener terwijl hij verstrikt is in een koordnet;

- de vrij saaie ontknoping in een vrijmetselaarsloge.

Kortom: hedendaagse adrenalinejunkies en horroradepten zullen Murder by Decree wellicht te tam vinden, maar op het vlak van sfeerschepping is dit misdaadmysterie wel memorabel.

Wie méér spanning zoekt, kunnen we de hogervermelde horrorthriller From Hell (2011) aanbevelen, met een gelijkaardige mise-en-scène, sfeerschepping en plot, maar dan zonder het duo Holmes en Watson.

JN.

Murder by Decree (Groot-Brittannië/Canada-1979): beschikbaar op dvd en blu-ray disc.

Met: Christopher Plummer, James Mason, David Hemmings, Anthony Quayle, Donald Sutherland, John Gielgud, Geneviève Bujold, Susan Clark en Frank Finlay.

Genre: historisch misdaadmysterie / thriller