woensdag 24 juli 2013

Que sera, sera...

Like Someone in Love  van Abbas Kiarostami     ★★★★




De jonge Japanse sociologie-studente Akiko (gespeeld door Rin Takanashi) verdient in de hoofdstad Tokyo bij als call girl. Haar vrijer Noriaki (Ryo Kase) is echter niet op de hoogte van de geheime bijverdienste van zijn lief. Gelukkig maar, want Noriaki werkt met zijn ziekelijke jaloezie sowieso al op Akiko's zenuwen.

Noriaki ontdekt een advertentie van een prostituee die verdacht veel op zijn vriendin lijkt.

Op een avond stuurt Akiko's pooier haar naar een nieuwe klant: Watanabe Takashi (Tadashi Okuno): een oude, eenzame weduwnaar en gepensioneerde universiteitsprofessor, die veeleer hunkert naar gezelschap dan naar seks. Daags nadien wordt Akiko door Watanabe afgezet aan de universiteit waar zij les volgt. Daar staat Noriaki haar echter op te wachten...

Tadashi Okuno als Watanabe en Rin Takanashi als Akiko.

Der blaue Engel?

Like Someone in Love is een intrigerend psychosociaal drama over de vaak stroeve, kwetsbare en onvoorspelbare aard van intermenselijke relaties. De Iraanse regisseur Abbas Kiarostami, die zelf het scenario schreef, focust daarbij vooral op de verschillen in karakter en temperament tussen de eigenwijze Akiko, de opvliegende Noriaki en de rustig relativerende Watanabe. 

Terwijl Akiko en Noriaki voortdurend kibbelen over hun relatie, lijkt de oude Watanabe zich op zijn leeftijd verzoend te hebben met het wijze levensmotto in het liedje van Doris Day: Que sera, sera... Verwacht dus geen hedendaagse variant op de oude Duitse film noir-klassieker Der blaue Engel (1930) van Josef von Sternberg met Marlene Dietrich en Emil Jannings, want Watanabe is geen bronstige, naïeve man en Akiko geen femme fatale. Toch gaat het ook in Like Someone in Love over eenzaamheid, onvervulde dromen en verlangens, leugens, bedrog, jaloezie en goede bedoelingen die botsen met de weerbarstige werkelijkheid.


Tussen haakjes: volgens ons is het geen toeval dat professor Watanabe Takashi een naamgenoot is van het bejaarde hoofdpersonage in Akira Kurosowa's ontroerende existentiële oudersdomdrama Ikiru uit 1952, temeer omdat dit personage destijds vertolkt werd door de Japanse acteur Takashi Shimura, wiens voornaam Takashi dus identiek is aan de achternaam van de professor in Like Someone in Love.


Tranches de vie op mensenmaat

De grote verdienste van Like Someone in Love is dat dit bescheiden filmpareltje helemaal ten dienste staat van de geloofwaardige personages, die je leert kennen als  mensen van vlees en bloed. Dat is niet alleen te danken aan de gevoelige vertolkingen van de drie hoofdrolspelers, maar ook aan het slimme, subtiele scenario dat zelfs dagdagelijkse situaties uitlicht tot veelzeggende momenten in het leven van de hoofdpersonages. Zoals de scène waarin Watanabe, daags na het bezoek van Akiko, voor een rood licht in slaap valt achter het stuur van zijn wagen. Je hoort hem bijna denken: "Ik ben te oud voor dit gedoe."



Weemoedig

Op filmtechnisch vlak waren wij aangenaam verrast door de verzorgde beeldvoering en doordachte montage van de lange scènes. De film omvat niet meer dan een zestal scènes, maar dat blijkt genoeg voor een indringende momentopname van een interessante driehoeksverhouding.

Tot slot hebben wij ook genoten van de bitterzoete, weemoedige sfeer, bijvoorbeeld tijdens de ontroerende scène waarin Akiko naar de voicemail van haar bezorgde grootmoeder luistert en haar vanuit een taxi gadeslaat in de verte.


De filmtitel Like Someone in Love is ontleend aan de gelijknamige, door Ella Fitzgerald gezongen jazzklassieker die weerklinkt tijdens de slotgeneriek na het verrassend abrupte einde van deze mooie film.

JN.

Like Someone in Love (Frankrijk/Japan-2012): in de bioscoop vanaf 14 augustus 2013.
Met: Rin Takanashi, Tadashi Okuno en Ryo Kase.

Genre: psychosociaal drama / romantiek



Geprezen door beroemde collega's, zoals Akira Kurosowa (de in 1998 overleden grootmeester van de Japanse cinema), wordt de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami (73 jaar) beschouwd als één van de belangrijkste hedendaagse cineasten. In 1997 won hij met De smaak van kersen de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes en twee jaar later kreeg hij op het Filmfestival van Venetië de Zilveren Leeuw voor De wind zal ons meenemen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten