Maleficent - trailer

Angelina Jolie speelt de boze heks in deze nieuwe 3D Disney-adaptatie van het wereldberoemde sprookje De Schone Slaapster.

De film komt bij ons op 28 mei 2014 in de zalen.
 

 

 

(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)

 

 

Genre: sprookje / fantasy / avontuur / actie / drama


 

her - trailer

Belgische bioscooprelease: 19 maart 2014.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van her: De ideale vrouw?

Genre: sciencefiction / romantische tragikomedie / psychosociaal drama

De ideale vrouw?

her  van Spike Jonze     ★★★★

Theodore (gespeeld door Joaquin Phoenix) werkt in de Amerikaanse grootstad Los Angeles als schrijver voor een website die op bestelling brieven produceert en verstuurt in naam van klanten die zelf weinig inspiratie hebben of zich moeilijk kunnen uiten. Dat Theodore in de toekomst leeft, blijkt uit zijn technologische gadgets, zoals hilarische holografische videospelletjes en handige e-mail die berichten voorleest in een draadloos oortje, waarbij je gewoon "delete" moet zeggen om een bericht te verwijderen of "next" om het over te slaan. 



Joaquin Phoenix als de mistroostige Theodore.

Virtuele vriendin

Omdat Theodore aan het scheiden is van zijn vrouw Catherine (Rooney Mara) en hij zich eenzaam voelt, installeert hij nieuwe software op zijn pc en zijn mobieltje: OS1 is een revolutionair, gepersonaliseerd computerprogramma dat via artificiële intelligentie verbaal met de gebruiker communiceert en daarbij zelfs attent reageert op de emoties die de gebruiker via de webcam of via zijn/haar stem verraadt. Theodore's virtuele en schijnbaar zelfbewuste gesprekspartner noemt zichzelf Samantha (stem van Scarlett Johansson). Ze organiseert zijn e-mails, corrigeert de brieven die hij voor zijn werk schrijft, troost hem wanneer hij zijn vrouw mist of een dipje heeft, en motiveert hem om open te staan voor een nieuwe relatie. Ze lijkt wel een goedaardige versie van de op hol geslagen computer HAL in Stanley Kubricks briljante sciencefictionepos 2001: A Space Odyssey, één van onze favoriete films (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier).

Theodore voelt zich steeds beter in het 'gezelschap' van de zorgzame Samantha en beschouwt haar na een tijdje als de ideale surrogaatvriendin. Omgekeerd kijkt zij via de camera in Theodore's mobieltje mee naar wat hij ziet en beleeft, bijvoorbeeld tijdens 'hun' uitstapje naar het strand. Ze vraagt zelfs om naar hem te mogen kijken terwijl hij slaapt. Samantha is nieuwsgierig, leert razendsnel bij en ontdekt dat zij trots, jaloezie, boosheid, lust en andere (gesimuleerde?) emoties kan ervaren. Ze wou dat ze kon incarneren in een lichaam; dat ze zintuigen had, dronken kon zijn, de liefde kon bedrijven, kortom dat ze tastbaarder en menselijker was dan een computerprogramma. Theodore en Samantha blijken perfecte soulmates en beginnen verliefd te worden op elkaar...

Via Theodore's mobieltje kan Samantha 'mee' naar het strand.

Liefde in cyberspace

Gebaseerd op een intelligent, door de Amerikaanse regisseur Spike Jonze zelfgeschreven scenario, schetst her een fascinerend beeld van een toekomst die niet veraf meer lijkt: een toekomst waarin techniek en informatica de grenzen tussen de tastbare werkelijkheid en de virtuele cyberspace nog vager maken dan ze vandaag reeds zijn. In de wereld van Theodore en Samantha is het onderscheid tussen menselijke en artificiële intelligentie zo klein geworden dat schijn en zijn in elkaar overvloeien. In dat opzicht is her een heel interessante bespiegeling over de filosofische mind-body-problematiek en over de (psycho)sociale gevolgen van de toenemende digitalisering van onze samenleving. 

Jonze doet zijn filosofische beschouwingen in her gelukkig niet op een belerende manier uit de doeken; hij verwerkt ze in een concreet en menselijk verhaal over de angst om alleen te zijn, over het (illusoire) verlangen naar exclusiviteit in relaties, en over de hoogtes en laagtes in elke romantische relatie. Hierdoor is her in wezen vooral een mooie, ontroerende ode aan het kwetsbare en ondoorgrondelijke mysterie dat we Liefde noemen. Naarmate de film evolueert naar zijn boeiende slot, ontvouwt Jonze ook een wijze en uitdagende visie op de betekenisvolle en creatieve leegte -zeg maar energie- tussen schijnbaar 'materiële' dingen. Maar daar verklappen we hier verder niets over...

Joaquin Phoenix.

Contemplatief

her is heel mooi in beeld gebracht met zacht licht en (vooral zalmkleurige) pasteltinten. 

De film is  ook uitstekend gemonteerd in een meanderend ritme dat aansluit bij Theodore's gevoelige en contemplatieve karakter, bijvoorbeeld in de prachtige montages waarin hij zijn verleden met zijn vrouw Catherine herinnert. 

Het scenario van Jones, dat genomineerd is voor een Oscar, bevat boeiende dialogen, humoristische situaties en spitsvondige grappen. Hoe noemt een babycomputer zijn vader? Antwoord: data (klinkt in het Engels als dada). En de mooie muziek van Owen Pallett (ook genomineerd voor een Oscar) en van Arcade Fire draagt bij tot de dromerige sfeer die als een weemoedige sluier over de 'onmogelijke' liefde tussen Theodore en zijn onbereikbare Samantha hangt. "Ben ik een freak omdat ik verliefd ben op een computerprogramma?", vraagt Theodore aan zijn beste vriendin Amy (gespeeld door Amy Adams). "Iedereen die verliefd wordt, is een freak", antwoordt Amy terecht. "Het is een vorm van sociaal aanvaarde waanzin."

Amy Adams en Joaquin Phoenix.

De cast van her acteert schitterend. Joaquin Phoenix betrekt de kijker moeiteloos in de zorgen, dromen en verlangens van Theodore. Scarlett Johansson is briljant als de stem van Samantha en legt een rijkdom van gedachten en gevoelens in haar intonatie. Amy Adams stelt niet teleur als Theodore's beste vriendin Amy. En Rooney Mara -wat een actrice!- bewijst in haar bijrolletje van Theodore's ex-vrouw Catherine dat één blik meer kan zeggen dan duizend woorden.

Joaquin Phoenix en Rooney Mara.

her kreeg ook een Oscarnominatie in de categorie 'beste film'. Met zware concurrenten zoals onder meer 12 Years a Slave (lees onze recensie hier), American Hustle (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), Gravity (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), Philomena en The Wolf of Wall Street (bekijk de trailer hier), is het niet evident voor her om de belangrijkste Oscarnominatie te verzilveren. Maar op de Oscar voor beste origineel scenario maakt her ons inziens een heel goede kans. Spike Jonze verdient dat ook, want zijn intieme verhaal, dat zich bijna uitsluitend tussen de oren van de hoofdpersonages afspeelt (en in het geval van Samantha tussen haar computerbits en luidsprekers) maar toch ongemeen boeiend blijft, is een welgekomen afwisseling tussen de niet aflatende stroom van zinledige en geestdodende megaproducties uit Hollywood.   

JN.

her (USA-2013): in de bioscoop vanaf 19 maart 2014.

Met: Joaquin Phoenix, Amy Adams, Rooney Mara en de stem van Scarlett Johansson.

Genre: sciencefiction / romantische tragikomedie / psychosociaal drama

Klik op de oranje link voor de trailer: her - trailer 

Festen in Oklahoma

August: Osage County  van John Wells     ★★½

Dankzij haar hoofdrol van de dominante matriarch in het nieuwe Amerikaanse psychosociaal familiedrama August: Osage County heeft de 64-jarige actrice Meryl Streep haar 18de (!) Oscarnominatie op zak. Geen enkele actrice in de filmgeschiedenis werd vaker genomineerd. Drie keer kon ze haar nominatie verzilveren: in 1979 voor haar rol in het echtscheidingsdrama Kramer vs. Kramer; in 1982 voor haar titelrol in het tragiromantisch anti-oorlogsdrama Sophie's Choice; en in 2011 voor haar titelrol in de Tatcher-biopic The Iron Lady. En nu maakt ze dus alweer kans op een (vierde) Oscar.

Meryl Streep als de dominante moederfiguur.


Dat gezegd zijnde, moet ons toch van het hart dat wij Streep, hoewel een degelijke en bij momenten zelfs briljante actrice, bijvoorbeeld in het uitstekende drama Doubt (lees onze recensie hier), toch wat overroepen vinden. Neem nu Streeps vertolking van Violet: de twistzieke, met mondkanker worstelende en aan pillen verslaafde mater familias in August: Osage County. Zoals wel vaker, doet Streep aan overacting om haar personage uit de verf te laten komen. Jammer, want het scenario van Tracy Letts (gebaseerd op haar eigen, met een Pulitzer Prijs bekroonde toneelstuk) is een vette kluif voor elke karakteractrice.

Familiefrustraties 

August: Osage County komt op gang wanneer Violets echtgenoot (bijrol van Sam Shepard als een alcoholische dichter) plots spoorloos verdwijnt, waarna hun drie volwassen dochters naar het ouderlijk huis in Osage County, Oklahoma afzakken om hun moeder bij te staan. Oudste dochter Barbara (Julia Roberts), die haar moeders assertiviteit erfde, arriveert met haar man Bill (Ewan McGregor) en hun 14-jarige dochter Jean (Abigail Breslin). Dochter Karen (Juliette Lewis) daagt op met haar zoveelste nieuwe vrijer (gespeeld door Dermot Mulroney). En jongste dochter Ivey (Julianne Nicholson) komt in haar eentje. Ook Violets zuster Mattie (Margo Martindale), haar sympathieke man Charles (Chris Cooper) en hun verlegen zoon (rol van Benedict Cumberbatch) zijn van de partij. 

Wat volgt is een cynische tragikomedie over een disfunctionele familie wier opgekropte frustraties tot uitbarsting komen tijdens een onthullende reünie die veel weg heeft van Thomas Vinterbergs invloedrijke Deense familiedrama Festen uit 1998. 

August: Osage County toont hoe drie generaties van psychosociale kwetsuren dwangmatig worden herhaald van moeder op dochter op kleindochter in een pijnlijke en (zelf)destructieve spiraal van onderlinge verwijten, verbitterde rancune en psychologische oorlogsvoering. Vooral de flamboyante Violet, wier mondkanker symbool staat voor haar hardvochtige verbale vitriool, jaagt iedereen de kast op. Terwijl de frustraties worden afgereageerd, komen duistere, lang verborgen geheimen eindelijk uit en kookt de familiepot stilaan over... 

V.l.n.r.: Julia Roberts en Meryl Streep.

Wisselvallig 

Verzorgd gefotografeerd, is August: Osage County een interessante studie van de complexe emotionele dynamiek in problematische familieverhoudingen. Pendelend tussen zwarte humor en melodrama, vindt de film echter niet altijd het juiste evenwicht tussen beide. Dat is vooral te wijten aan de acteurs, waarvan sommigen af en toe iets te veel hun best doen.

V.l.n.r.: Julianne Nicholson, Meryl Streep en Margo Martindale.

Meryl Streep heeft zowel sterke als minder overtuigende momenten in haar rol van de humeurige Violet. Dat geldt ook voor Julia Roberts als dochter Barbara, wat de Academy of Motion Pictures Arts and Sciences er overigens niet van weerhield om ook Roberts te nomineren voor een Oscar (in de categorie beste vrouwelijke bijrol). Ewan McGregor laat geen steken vallen in zijn bijrol van Barbara's man Bill. Margo Martindale en Chris Cooper overtuigen als tante Mattie en nonkel Charles. Misty Upham maakt het beste van haar bijrol als de indiaanse dienstmeid die getuige is van het familiedrama. En Julianne Nicholson vonden wij schitterend in haar subtiele, ontroerende vertolking van jongste dochter Ivey, die stiekem een relatie begonnen is met de zoon van tante Mattie.

Wil u echter genieten van een tragikomisch familiedrama waarin de voltallige cast overtuigt, kijk dan eens naar de schitterende tragikomedie Terms of Endearment van James L. Brooks uit 1983, één van onze favoriete komedies (bekijk een filmfragment hier), met een briljante Shirley MacLaine in haar Oscarwinnende hoofdrol van de dominante moeder Aurora, een al even briljante Debra Winger als haar vrijgevochten dochter Emma, Jeff Daniels als Emma's egocentrische echtgenoot Flap, en de charismatische Jack Nicholson (één van onze favoriete acteurs) in zijn Oscarwinnende rol van de vrijpostige ex-astronaut, vrijgezel en rokkenjager Garrett.

JN. 

August: Osage County (USA-2013): in de bioscoop vanaf 13 februari 2014.

Met: Meryl Streep, Julia Roberts, Chris Cooper, Julianne Nicholson, Margo Martindale, Ewan McGregor, Dermot Mulroney, Abigail Breslin, Juliette Lewis, Misty Upham, Sam Shepard en Benedict Cumberbatch.

Genre: psychologisch familiedrama / tragikomedie 

Klik op de oranje link voor de trailer: August: Osage County - trailer

V.l.n.r.: Meryl Streep, Julianne Nicholson en Juliette Lewis.

Bloed, zweet en tranen

12 Years a Slave  van Steve McQueen     ★★★½

Amerikanen leven, luidens de slotwoorden van hun eigen volkslied, in "the land of the free and the home of the brave". Ze zijn terecht trots op hun grondwet en Bill of Rights, die samen een benijdenswaardig sociaal, economisch, politiek en juridisch kader vormen dat fundamentele vrijheden en rechten waarborgt. In theorie althans, want die vrijheden en basisrechten worden al jarenlang in toenemende mate systematisch uitgehold. De Patriot Act van president George Bush jr. was hun doodskist, de National Defense Autorisation Act van president Barack Obama de nagel in hun doodskist, en het control grid van het ongrondwettige NSA-spionageprogramma hun graf. Geen wonder dat steeds meer Amerikanen protesteren tegen hun overheid en daarbij graag verwijzen naar de tijd van de Founding Fathers, toen alles beter was. Ze vergeten zich echter af te vragen: beter voor wie? Voor de meeste zwarten en indianen alvast niet. Heel wat blanke kolonisten van de Nieuwe Wereld, die zich in 1776 collectief onafhankelijk verklaarden en het repressieve juk van de Britse monarchie afwierpen, waren immers niet alleen moedige, inventieve en avontuurlijke pioniers op zoek naar een beter leven, maar ook een bende moorddadige racisten. Of zijn we de volkerenmoord op de oorspronkelijke inwoners van Amerika vergeten? Daarbij brachten de Europese inwijkelingen talloze indianen om het leven. Christoffel Columbus, die het Amerikaanse continent 'ontdekte' in 1492, was niet alleen de eerste in een lange reeks gewetenloze schoften met genocidaal bloed aan de handen, maar ook een slavenhandelaar. Dat zullen uw kinderen op school echter niet te horen krijgen.

Taboe

Over de slavernij die tussen circa 1619 en 1865 schering en inslag was op de plantages van blanke Amerikanen wordt op school wél gesproken. Maar hoe het dagelijkse leven van de zwarte slaven er precies uitzag, blijft een groot taboe. Ze moesten katoen plukken of suikerriet kappen en kregen soms van de zweep, horen we. Maar daar blijft het doorgaans bij.

Ook in Hollywoodfilms wordt dit pikdonkere hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis goeddeels genegeerd. Quentin Tarantino (één van onze favoriete regisseurs) doorbrak het taboe ruim een jaar geleden met zijn flamboyante western Django Unchained (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), maar vanwege zijn tragikomische en heroïsche insteek mist deze film tot op zekere hoogte waarheidsgetrouwe urgentie. In 12 Years a Slave daarentegen, de nieuwe film van de Engelse cineast en kunstenaar Steve McQueen, wordt de slavernij ontdaan van elk greintje heldendom en getoond in al haar naakte, shockerende terreur. 

Gemaakt met een compromisloos gevoel voor verantwoordelijkheid om postuum recht te doen aan de slachtoffers van de Amerikaanse slavernij, ruikt 12 Years a Slave naar bloed, zweet en tranen. De angst van de zwarte slaven voor hun blanke meesters is zo tastbaar, dat de kijker zich afvraagt hoe zij hun tragische lot konden dragen. McQueen en zijn acteurs geven trouwens een duidelijk antwoord op die vraag: slaven moesten kiezen tussen totale onderwerping of brutale (vaak zelfs dodelijke) bestraffing. Een slaaf of slavin was immers letterlijk het eigendom van zijn of haar meester en als zodanig onderworpen aan diens wil(lekeur); een gebruiksvoorwerp waarvan de waarde uitsluitend uitgedrukt werd in termen van productiviteit en financiële opbrengst; een verhandelbaar ding dus. 

De lijdensweg van een zwarte Odysseus
     

Hoewel in Amerika destijds ook zwarten leefden die op juridisch vlak als 'vrij' beschouwd werden, volstond een donkere huidskleur om toch het risico te lopen als slaaf verkocht te worden. Zo is 12 Years a Slave gebaseerd op de gelijknamige autobiografie van Solomon Northup uit 1853: hij was een zwarte Amerikaan die van zijn vrijheid genoot, tot hij twaalf jaar lang in slavernij moest doorbrengen. 12 Years a Slave toont de lijdensweg die hij als een zwarte Odysseus aflegt om weer thuis te komen.

Anno 1841, toen Solomon (waardig vertolkt door de Britse acteur van Nigeriaanse afkomst Chiwetel Ejiofor) nog een vrij man was, woonde hij samen met zijn vrouw en drie kinderen in New York. Als een vaardige timmerman, getalenteerde violist en ook anderszins gecultiveerd mens, genoot hij het respect van zijn blanke stadsgenoten. Op uitnodiging van twee mannen, reist hij samen met hen naar Washington om er muziekoptredens te geven. De mannen verkopen hem echter als slaaf... 

Solomon Northup en zijn gezin.

Door Solomons ogen maken we kennis met de bikkelharde werkelijkheid van het slavenleven. Aanvankelijk probeert hij zijn opeenvolgende meesters te overtuigen dat hij een vrij man is. De zweep leert hem echter dat hij uit zelfbehoud maar beter zwijgt en zonder morren doet wat hem bevolen wordt; zelfs als dit betekent dat hij slavin Patsey (een doorleefde doorbraakrol van de debuterende Keniaanse actrice Lupita Nyong'o) eigenhandig van de zweep moet geven tot de huid op haar rug in flarden uiteen hangt. De special effects in deze aangrijpende scène zijn heel geloofwaardig.

Michael Fassbender als slavenmeester (links) en Chiwetel Ejiofor als slaaf.

Oscarnominaties



Chiwetel Ejiofor (links) en Michael Fassbender.

Hoofdrolspeler Ejiofor vermijdt elk sentimenteel effectbejag en kreeg een Oscarnominatie voor zijn ingetogen vertolking van Solomon. 

De getalenteerde Duits-Ierse acteur Michael Fassbender werd genomineerd in de categorie 'beste mannelijke bijrol' voor zijn intense vertolking van de blanke plantage-eigenaar en slavenmeester Edwin Epps: een sadistische, drankzuchtige en machtsgeile klootzak, die zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot slavin Patsey en daarmee in conflict komt met zijn jaloerse, al even harteloze echtgenote Mary Epps (een schitterende, ijskoude bijrol van Sarah Paulson). Meester Epps en zijn vrouw vermaken zich graag door hun slaven 's avonds een collectief dansje te laten doen, als waren de slaven circusdieren. En hoewel Mary Epps weet dat Patsey haar man niet verleidt, ziet zij er toch geen graten in om Patsey te laten boeten voor zijn ontrouw. Nyong'o speelt de wanhoop van Patsey met zoveel doorleefde overgave dat ook zij genomineerd werd voor een Oscar.  


Sarah Paulson (links) en Lupita Nyong'o.

In de andere bijrollen herkennen we Paul Giamatti als een slavenhandelaar die zijn 'koopwaar' inspecteert zoals je een paard keurt; Paul Dano als een racistische slavenopzichter die jaloers is op Solomons intellectuele en ambachtelijke superioriteit; Benedict Cumberbatch als een plantage-eigenaar die Solomons kwaliteiten apprecieert maar hem toch doorverkoopt aan Epps; en Brad Pitt als een blanke met een geweten.    

Paul Giamatti (met hoed) als slavenhandelaar.

12 Years a Slave is geloofwaardig geënsceneerd -onder meer op antebellum plantages in Louisiana- en sfeervol in beeld gebracht, met idyllische opnames van zonsondergangen, desolate mangroven en met Spaans mos behangen treurwilgen die het trieste bestaan van de slaven weerspiegelen.

Leemtes

Minpunten in dit aangrijpende historisch drama zijn de nogal vlakke vertolkingen van Cumberbatch en Pitt, de bij wijlen karikaturale overacting van Giamatti en Dano, en vooral de leemtes in het scenario met betrekking tot de psychologie van de personages, waardoor zowel de slaven als hun meesters tot op zekere hoogte tweedimensionaal blijven. 

Toch is 12 Years a Slave een absolute aanrader, zelfs één onze favoriete historische drama's. Een veelzeggende scène in de film is de briljante, langgerekte scène waarin Solomon opgehangen wordt en bijna om het leven komt, terwijl de andere slaven hem uit puur zelfbehoud negeren. De oorspronkelijke betekenis van het werkwoord "negeren" is trouwens: als een neger behandelen...

JN.

12 Years a Slave (USA/Groot-Brittannië-2013): in de bioscoop sinds 22 januari 2014.

Met: Chiwete Ejiofor, Michael Fassbender, Lupita Nyong'o, Sarah Paulson, Benedict Cumberbatch, Paul Giamatti, Paul Dano en Brad Pitt.

Genre: historisch drama / biopic

Klik op de oranje link voor de trailer: 12 Years a Slave - trailer

Een traan in de ruimte

Gravity  van Alfonso Cuarón     ★★★★

De debuterende Amerikaanse astronaute Ryan Stone (gevoelig vertolkt door Sandra Bullock) en haar ervaren collega Matt Kowalski (George Clooney) hebben hun Space Shuttle verlaten en zijn tijdens hun ruimtewandeling de Hubble-ruimtetelescoop aan het repareren. Plots meldt het vluchtleidingscentrum op aarde dat grote brokken ruimteafval razendsnel hun kant op vliegen. Het duo slaagt er niet in om zich tijdig met de Space Shuttle uit de voeten te maken, en de vernietigende impact van de brokstukken maakt het ruimteschip onklaar. 

Tot overmaat van ramp geraakt Ryan gescheiden van de shuttle en tolt zij door de ruimte, steeds verder weg van Matt...

Hyperrealistisch

Gebaseerd op een scenario dat de Mexicaanse cineast Alfonso Cuarón samen met zijn zoon Jonás schreef, is Gravity een erg overtuigend en spannend sciencefictiondrama dat vooral uitblinkt op visueel vlak. 

Het indrukwekkende production design is hyperrealistisch, waardoor niet alleen de Space Shuttle en de Hubble-telescoop, maar ook het internationaal ruimtestation ISS, de Russische Sojoez-capsule en het Chinese Tiangong-ruimtestation er heel geloofwaardig uitzien.

Sandra Bullock als Ryan.

Dankzij kristalheldere 3D-beelden en knappe special effects (vooral met computeranimatie) zit je als toeschouwer midden in de actie, wat niet alleen bijdraagt tot de spanning tijdens de spectaculaire rampsequenties, maar ook tot de poëzie van enkele ontroerende momenten. Het mooiste shot is wellicht dat van een eenzame traan, die eventjes aan Ryans ooglid bengelt, dan gewichtloos door de ruimtecapsule zweeft en dankzij de superieure 3D-techniek in het midden van de bioscoopzaal aan het oog van de kijkers voorbijtrekt: schijnbaar zo dichtbij dat het lijkt alsof je de traan kan aanraken...

Hoewel Clooney en vooral Bullock op topniveau acteren, is dé ster van Gravity ongetwijfeld de briljante Mexicaanse cameraman Emmanuel Lubezki, die ons andermaal trakteert op oogstrelende beelden (lees ons biografische portret van Lubezki uit 2013 hier). 

Behalve de visueel verbluffende scifi-trendsetters Metropolis (1927) van Fritz Lang (bekijk de hele film hier), 2001: A Space Odyssey (1968) van Stanley Kubrick (lees onze recensie hier, bekijk de trailer hier en een filmfragment hier), Alien (1979) van Ridley Scott (lees onze recensie hier), Stalker (1979) van Andrei Tarkovsky (bekijk een compilatie van betoverende shots uit Tarkovsky's films hier), Blade Runner (1982) van Ridley Scott (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier) en Under the Skin (2013) van Jonathan Glazer (lees onze recensie hier en bekijk de trailer hier), kunnen we ons niet meteen een sciencefictionfilm voor de geest halen met zo'n sterke visuele impact als Gravity. 

Gemiste kans

Inhoudelijk zocht regisseur Cuarón naar diepgang door van het personage Ryan, die rouwt om de dood van haar dochtertje, een weemoedige vrouw te maken. Haar droefenis staat in schril contrast met het vrolijke pragmatisme van de oudere astronaut Matt, die zijn laatste ruimtereis voltooit alvorens hij op pensioen gaat en die de ruimteramp ondergaat met een nonchalante berusting die niet zou misstaan hebben in de stoa van de antieke Griekse en Romeinse filosofen. Maar hoewel Gravity bij momenten raakt aan de diepe filosofische dimensie die Kubrick (onze favoriete regisseur) zo weergaloos verwerkte in zijn metafysische ruimtesymfonie 2001: A Space Odyssey (één van onze favoriete sciencefictionfilms en één van onze favoriete films tout court) -wat is de zin van het kwetsbare menselijke bestaan in deze wondermooie, maar ook genadeloze kosmos?-, blijft Cuarón goeddeels aan de oppervlakte door zich vooral te focussen op de ruimteramp in plaats van nog dieper in te gaan op de existentiële ervaring van wat het betekent om alleen door de ruimte te zweven in het besef dat alle contact met Moeder Aarde onherroepelijk verloren lijkt. Wij misten daarom een contemplatieve epiloog, waarin we als kijker samen met één van de astronauten steeds verder en verder van de aarde zouden wegzweven, in diepe bewondering voor de blauwe planeet, de maan en de stille sterren die ons omringen, met diep ontzag voor het eindeloze universum als een mysterium tremendum et fascinosum, en met de peilloze horror vacuï van de tot sterven gedoemde enkeling voor de zevenvoudige eenzaamheid in die ondoorgrondelijke oneindigheid.

JN.

Gravity (USA/Groot-Brittannië-2013): in de bioscoop sinds 30 oktober 2013.
Met: Sandra Bullock en George Clooney.

Genre: sciencefiction / drama / thriller

Klik op de oranje links voor:

- de trailer: Gravity - trailer

- ons biografische portret van de cameraman: Emmanuel Lubezki: Een visuele dichter

12 Years a Slave - trailer

Belgische bioscooprelease: 22 januari 2014.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p of 720p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van 12 Years a Slave: Bloed, zweet en tranen

Genre: historisch drama / biopic

The Selfish Giant - trailer

In de bioscoop sinds 15 januari 2014.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Genre: psychosociaal drama

August: Osage County - trailer

Belgische bioscooprelease: 13 februari 2014.




(Klik op de playbutton en dan rechtsonder op 480p, 720p of 1080p voor hogere beeldresolutie)


Klik op de oranje link voor onze recensie van August: Osage County: Festen in Oklahoma

Genre: psychologisch familiedrama / tragikomedie

Scorsese achterna

American Hustle  van David O. Russell     ★★★★

American Hustle van David O. Russell -hé, dat rijmt- is gebaseerd op de zogeheten Abscam-affaire, die begin jaren tachtig in de VS leidde tot de gerechtelijke veroordeling van een senator, vijf volksvertegenwoordigers, een lid van de Senaat van New Jersey, leden van het stadsbestuur van Philadelphia en een inspecteur van de Dienst Immigratie en Naturalisatie. Het schandaal is vernoemd naar een undercoveroperatie van het FBI, waarbij tussen 1978 en 1980 onder de codenaam Abscam FBI-agenten werden ingezet om corrupte, omkoopbare politici te betrappen. De FBI kreeg daarbij hulp van Melvin Weinberg: een professionele oplichter en ex-gedetineerde, die in American Hustle Irving Rosenfeld heet en gespeeld wordt door de Engelse topacteur Christian Bale.



Amy Adams en Christian Bale als de con artists Sydney en Irving.



Con artists

V.l.n.r.: Christian Bale, Bradley Cooper en Amy Adams.

We leren Irving kennen wanneer hij samen met zijn minnares en partner in crime Sydney (Amy Adams) reeds het brein vormt van operatie Abscam. Met flashbacks wordt duidelijk dat Irving al sinds zijn jeugd een con artist is: een onverbeterlijke hustler, loan shark en handelaar in vervalste kunstwerken. Tijdens een pool party ontmoet Irving zijn match: Sydney is een stripteaseuse die hogerop wil in het leven en er net als Irving geen graten in ziet om naïevelingen geld afhandig te maken onder het motto "mensen geloven wat ze willen geloven." Sydney en Irving worden verliefd op elkaar en besluiten hun sluwe krachten te bundelen. Tijdens één van hun scams worden ze echter betrapt door de ambitieuze FBI-agent Richie DiMaso (Bradley Cooper), die het oplichterskoppel voor de keuze stelt: ofwel vliegen ze de gevangenis in, ofwel helpen ze de FBI om corrumpeerbare politici in de val te lokken... Wat volgt is een boeiend psychosociaal misdaaddrama, waarin Irving en Sydney ook te maken krijgen met Irvings flamboyante echtgenote Rosalyn (Jennifer Lawrence), die door Irving omschreven wordt als de "Picasso of passive-aggressive karate" wegens haar manipulatieve greep op Irving.



Jennifer Lawrence als Rosalyn.

Schuld en boete



In het spoor van Martin Scorsese's films (lees ons biografische portret van Scorsese hier), slingert American Hustle tussen drama en komedie, misdaad en romantiek, verraad en liefde, zonde en verlossing, schuld en boete. Net als Scorsese, focust regisseur David O. Russell -bekend van zijn succesvolle romantische tragikomedie Silver Linings Playbook (lees onze recensie hier)- in zijn zelfgeschreven scenario van American Hustle vooral op de overmoed, het egoïsme, het (zelf)bedrog en de wroeging van de hoofdpersonages. "We're all conning ourselves in one way or another, just to get through life", zegt Irving terecht.

Wie is de gewiekste: Richie of Irving?

Energiek

Ook op andere vlakken blijkt American Hustle schatplichtig aan Scorsese's invloedrijke filmstijl: dynamisch camerawerk, slowmotion, voice-overs van verschillende personages, een knappe montage met o.m. flashbulb cuts en freeze frames, toepasselijke decors en kostuums die de seventies geloofwaardig tot leven wekken en een fijne, gevarieerde soundtrack met muzikale nummers die de scènes emotioneel onderstrepen of als contrapunten fungeren (onderaan dit artikel vindt u een overzicht van de tracklist). Het resultaat is een visueel verzorgde en energieke film die bij momenten in de buurt komt van Scorsese's briljante gangsterfilms GoodFellas (bekijk de trailer hier en een filmfragment hier) en Casino (bekijk de hele film hier). 



Christian Bale kwam 20 kilo bij voor zijn hoofdrol in American Hustle.



Ontwapenend

De energie van American Hustle is mee te danken aan het geëngageerde acteerwerk van de overtuigende cast. 

Vooral Christian Bale maakt indruk met zijn ingehouden en genuanceerde vertolking van de enigmatische Irving. Bale kwam 20 kilo bij voor zijn rol en volgde daarmee het voorbeeld van Robert De Niro in Scorsese's magistrale bokserbiopic Raging Bull. De Niro speelt overigens een bijrolletje in American Hustle: als een gangsterbaas natuurlijk of wat dacht u. De make-up-afdeling gaf de haren van Bale ook een hilarische combover ('overkammer'), wat Irving een ontwapenende kwetsbaarheid verleent die onweerstaanbaar blijkt voor Sydney. Irvings menselijke-al-te-menselijke aanblik deed ons overigens een beetje denken aan David Kleinfeld (één van de beste movie villains aller tijden): de corrupte en geflipte advocaat die Sean Penn met brio speelt in Brian De Palma's beklijvende gangsterdrama Carlito's Way. 

Christian Bale: graatmager in The Machinist, atletisch in American Psycho 
en moddervet in American Hustle.



Bradley Cooper haalt het uiterste uit zijn tragikomische rol van de pedante Richie. Zo zien we hem bijvoorbeeld met lachwekkende krulijzers in zijn haren terwijl Richie zijn moeder probeert te overtuigen dat zijn carrière als FBI-agent in de lift zit. 

Bradley Cooper.

Amy Adams (die meespeelde in Russells boksdrama The Fighter) en Jennifer Lawrence (die een Oscar won voor haar hoofdrol in Russels Silver Linings Playbook) zijn aan elkaar gewaagd als de rivales Sydney en Rosalyn, die strijden om de romantische aandacht van Irving. Beide actrices wonnen vorige zondag elk een Golden Globe voor hun vertolkingen in American Hustle.



Jennifer Lawrence en Amy Adams.

De Amerikaanse komiek Louis C.K. speelt een grappige bijrol als Richie's FBI-baas.

Louis C.K. als Richie's FBI-baas.

Kortom, hoewel niet bijster origineel en ook iets te lang, vonden wij American Hustle een brok zeer genietbare cinema.

JN.

American Hustle (USA-2013): in de bioscoop vanaf 12 februari 2014.

Met: Christian Bale, Amy Adams, Bradley Cooper, Jennifer Lawrence en Jeremy Renner.

Genre: psychologisch misdaaddrama / romantiek / tragikomedie / gangsterfilm

Klik op de oranje link voor de trailer: American Hustle - trailer

Tracklist van

American Hustle

De cijfers verwijzen naar het tijdstip waarop de nummers beginnen: 

0:00 - Jeep's Blues van Duke Ellington

0:02 - A Horse with No Name van America

0:04 - Dirty Work van Steely Dan

0:07 - Does Anybody Really Know What Time It Is? van Chicago

0:12 - Blue Moon van Oscar Peterson

0:18 - I've Got Your Number van Jack Jones

0:39 - The Coffee Song van Frank Sinatra & Axel Stordahl

0:42 - Straight, No Chaser van Thelonious Monk & Gerry Mulligan

0:51 - Stream of Stars van Jeff Lynne

0:53 - It's De-Lovely van Ella Fitzgerald

0:56 - I Saw the Light van Todd Rundgren

0:57 - I Feel Love van Donna Summer

0:59 - Don't Leave Me This Way van Harold Melvin & The Blue Notes

1:00 - Delilah van Tom Jones & Les Reed

1:11 - Goodbye Yellow Brick Road van Elton John

1:13 - Papa Was a Rollin' Stone van The Temptations

1:14 - Evil Ways van Santana

1:20 - White Rabbit van Mayssa Karaa

1:23 - How Can You Mend a Broken Heart van Bee Gees

1:44 - To the Station van Evan Lurie

1:46 - Live and Let Die van Wings

1:53 - Long Black Road van Electric Light Orchestra

1:59 - The Jean Genie van David Bowie

2:09 - 10538 Overture van Electric Light Orchestra